Psst! Przeczytaj notkę na dole.
          -----

-Biedroneczko moja! Bardzo cię przepraszam. Czy dzwonić po pogotowie? - wykrzyczała mama Konrada.

-Mnie już chyba nic nie pomoże... Czekaj, co? Jaka biedronka?! PĘDZEL, TŁUMACZ SIĘ.

-No przecież nie powiedziałbym tego osobie której nie można ufać. Za kogo ty mnie masz? - zapytał Konrad.

-Za tumana.

                             ~~~

Mama Konrada odprowadzała mnie już do windy. Jakby zapomnieć o tej wylanej wodzie i piekącej dupie, to fajna z niej kobieta.

-Proszę, uważaj na siebie, bo gorączka ci jeszcze nie spadła, a jakaś blada i słaba jesteś. No, a jakby Konrad zachowywał się jak cwel, to zadzwoń. Wodogrzmotem go wygrzmocę i będzie spokój.

Sporzałam na mamę Konrada. Aż nie chce mi się wierzyć, że to ona jeszcze 20 lat temu ratowała Paryż przez złodziejami. Dlaczego przed złodziejami? Bo nie było super-złoczyńców! Dziwne. Strasznie mnie boli głowa. To przez tego pędzla.

-Dziękuję. Wezmę to pod uwagę. - i weszłam do windy.

Na zewnątrz poczułam, że strasznie mi zimno. To ta pogoda. Ciemność wprawia mnie w romantyczny nastrój, tylko gdy spędzam ten czas z kimś. Trochę się boję, nie powinnam tego odczuwać. Jestem bohaterką Paryża!

Nagle usłyszałam jakieś tupanie po dachach. Uświadomiłam sobie, że zostawiłam torebkę w domu! Przecież tam była Tikki! Eh... Ale ze mnie ciamajda.

-Marinette, wszystko w porządku?

Natychmiast się odwróciłam. Za mną stał Czarny Kot... Nie, to Adrien!

-J-ja... t-tak oczywiście.- powiedziałam spokojnie. - Dobry wieczór, A-adrien.

Chłopak podszedł do mnie i przyłożył opuszki palców do mojego czoła.

-Raju, cała płoniesz. Powiedz mi, co robisz tu o tak późnej porze?

Zamilkłam. Przecież nie mogę mu powiedzieć gdzie byłam. To jak zdrada! A ja nie chcę nikogo zdradzać. Jest taki opiekuńczy, wspaniały i uroczy! To chyba najlepsze co spotkałam w życiu. Uwielbiam go!

Oparłam głowę o jego ramię. Czułam, że chyba jest coś nie halo. Dziwnie się czułam. Teraz czułam się o wiele odważniejsza. Blondyn był lekko zdziwiony.

-Odprowadzić cię do domu? - zaproponował.

-Adrien, kocham cię - wyznałam ze słodkim uśmiechem. - Bardzo cię kocham.

                            ~~~

Co tu się odpierdzieliło?
Czy Adrien odpowie na miłość miłością?
Czy złamie serce Marinette?
Jak na to zareaguje pędzel?
Czy Mari będzie się później tego wstydzić?

Pozdrowienia dla Pędzelków Olchusia.

MariettaPlisetsky