Alex

Obudziłem się w swoim łóżku. Czy to możliwe, że zasnąłem na kanapie? Przez głaskanie mnie, Paula? Najwidoczniej tak. Usiadłem i przetarłem oczy. Za oknem było całkowicie jasno. Spojrzałem na zegarek a tam czternasta jedenaście. Cholera! Dlaczego nikt mnie nie obudził? Dzisiaj miałem iść do szkoły! Szybko zerwałem się z łóżka i pobiegłem do kuchni skąd dochodziły jakieś dźwięki. Jack stał przy garach. Mój pieprzony brat stał przy garach. W różowym fartuszku w białe kwiatki. Nie mogąc się powstrzymać wybuchłem śmiechem. Chłopak podskoczył ze strachu i spojrzał na mnie nie wiedząc o co chodzi.

- Pięknie... wyglądasz w... tym... fartuchy- powiedziałem przez śmiech. Policzki chłopaka przybrały piękny odcień różu. Szybko wyciągnąłem telefon i zrobiłem mu zdjęcie. Spojrzałem na swoje dzieło i wybuchłem kolejnym śmiechem. To jest takie piękne. Chyba mam nową tapetę.

- Nie śmiej się ze mnie! I usuń to zdjęcie!- Na jego słowa tylko bardziej się roześmiałem i schowałem do kieszeni. Gdy opanowałem swój atak śmiechu, wdrapałem się na wydmę kuchenną i zacząłem wesoło machać nokami jak dziecko.

- A więc co na obiad... droga panno?- chłopak spojrzał na mnie z wyrzutem ale tego nie skomentował.

- Norcina- na mojej twarzy pojawił się wielki uśmiech. Jak ja go kocham. Ale nadal muszę coś ą zrobić.

- Przepraszam.- Przestałem machać nogami i spojrzałem na swoje stopy. Jest mi tak bardzo wstyd za to co zrobiłem. Mimo wszystko nie powinienem.

- Za co przepraszasz?

- Za to, że nie wróciłem na noc i nie dałem wam żadnego znaku życia. Nie chciałem żebyście się martwili naprawdę.- chłopak wyłączył gaz pod jednym z mich ulubionych dań i podszedł do mnie. Podszedł do mnie i mnie przytulił. 

- Nie masz za co przepraszać. Wybaczyłem ci gdy tylko zobaczyłem cię w drzwiach.- To ja powinienem przepraszać za to, że nie powiedziałem ci wcześniej.- pokręciłem głową i także go objąłem.

- Dawno i nie prawda. No może prawda ale już nie ważna. Ważne, że się pogodziliśmy.- przytulaliśmy się jeszcze przez chwilę dopóki coś mi si nie przypomniało.- A tak w ogóle to dlaczego mnie nie obudziłeś? Miałem iść dzisiaj do szkoły.

- Ach, spałeś tak słodko, że nie miałem serca. No a do tego uznałem iż jesteś tym wszystkim wyczerpany i lepiej by było żebyś jeszcze pospał.- dobrze myślał. 

- Jesteś najlepszy!- chłopak tylko się zaśmiał i wrócił do garów. Teraz w tym fartuszku i kopystką w dłoni wygląda jak prawdziwa pani domu. Brakuje tylko stroju pokojówki. Już wiem co kupie mu na urodziny. Będzie pięknie wyglądał.

- Gotowe!- moje rozmyślenia o bracie w damskich ciuszkach przerwał sam Jack. Postawił przede mną talerz, pełen jednego z moich ulubionych dań. Szybko zabrałem się za jedzenie. 

- Jezu jakie to dobre!- powiedziałem z pełną buzią. Gdyby szpitalne jedzenie też takie było to bywałbym tam częściej. Niestety nie ma tam takich pyszności. Na śniadanie chleb z masłem, jajko i jakaś sałata, ser czy pomidor, na obiad nie dobry schabowy czy coś rybo podobnego, a na kolacje praktycznie to samo co na śniadanie. Zdecydowanie wolę gdy Jack gotuje.

- No ja mam nadzieję. Nie po to tyle stałem przy garach w tym fartuszku żeby tobie nie smakowało.- Jack zaczął ściągać słodki fartuszek, by usiąść koło mnie i zjeść swoją porcję cudownej potrawy, zwanej także norciną. Jedliśmy w przyjemnej ciszy. Gdy skończyłem odniosłem talerz do zmywarki. Najadłem się do pełna. Jack musi częściej gotować.

- Musisże długo gotować braciszku. Na serio było zarąbiste. Szczerze to nawet nie wiedziałem, że umiesz tak świetnie gotować.- odwróciłem się przodem do nadal jedzącego Jack'a.

- Przecież prawie zawsze gotuje.

- W takim muszę częściej być w szpitalu żeby bardziej smakowało mi twoje dania.- zaśmiałem się z miny chłopaka. Wydą policzki i zmarszczył brwi. Dziwię się, że to on jest same a nie uke.

- Ty lepiej uważaj bo zaczniesz sobie gotować.- chłopak wrócił do jedzenia a ja zrobiłem mine szczeniaczka. Jack doskonale wie, że nie zabardzo umiem gotować. Uwielbiam jeść, a nie przygotowywać jedzenie. Znając mnie wszystko by znikło zanim w ogóle by się pojawiło.\

- Wcale nie jesteś miły.- chłopak skończył jeść i tak jak ja przedtem, po czym spojrzał na mnie z powagą.

- A miałem byś miły?- wydałem z siebie krzyk oburzenia, po czym zacząłem gonić go po całym domu grożąc mu. Cieszę się, że się pogodziliśmy.

***

Hejka!

Wiem, że długo nie było rozdziału ale chyba wszyscy wiedzą dlaczego. Ogółem komputer nadal jest zepsuty ale przypomniałam sobie, że mam laptopa. Mam nadzieję, że się podobało. Dla tych wszystkich, którzy chc a mieć dłuższe części, wybaczcie ale to niemożliwe. Niektóre części będą dłuższe a inne krótsze. 

Do następnej!

*Norcina- makaron z mięsem i szpinakiem. (Pyszne)