Mijały dni, a mnie „ubywało", stawałam się pusta. Ciągle siedziałam w ogrodzie albo w bibliotece, do nikogo się nie odzywając. Aż do dnia, w którym ktoś postanowił zaburzyć moją samotność.

- Aido, martwię się o ciebie - powiedział Mordal, dosiadając się do mnie pod moją ulubioną wierzbą.

- Nie ma przecież, co się mną przejmować - mruknęłam beznamiętnie.

- Proszę, chodź się na przykład przejść.

- A jaki to ma sens? - Podniosłam brew, patrząc na niego z lekką kpiną.

- Jesteś panią Radością, a mnie jest smutno - odparł lekko, a ja przez chwilę mierzyłam go wzrokiem.

- Uhm... No dobrze, ale pomóż mi wstać - rozkazałam, co zrobił bez najmniejszego problemu.

Chodziliśmy do wieczora i rozmawialiśmy na temat wielu rzeczy, byle nie o sobie. Mnie to pasowało. Był to naprawdę wspaniały człowiek i miałam wrażenie, że zna mnie na wylot, a ja jego. Miałam dziwne uczucie, że... znam nawet jego najskrytsze sekrety, a on moje. To było niecodzienne. Spotykaliśmy się każdego dnia, zapomniałam o smutkach, przypomniałam radości. Znowu byłam żywiołowa tak jak kiedyś.

- Wiesz, co? - zapytałam podekscytowana pewnego dnia, gdy siedzieliśmy na jeziorem.

- Nie mam pojęcia! - Zaśmiał się.

-Czas na jeden z moich sekretów nad sekrety - pisnęłam podekscytowana.

- No? - Podniósł brew do góry, co bardzo mnie zaintrygowało.

- Zamknij oczy - rozkazałam, co wykonał, a ja wyjęłam zza pleców skrzypce i zaczęłam grać melodię z mostu. Mordal był na początku uśmiechnięty, ale z czasem posmutniał... Skończyłam grać i pozwoliłam mu otworzyć oczy. - Wszystko dobrze? - zapytałam zaciekawiona.

- Tak... Oczywiście. Tylko... O co chodziło z tym sekretem? - spytał trochę zbity z pantałyku.

- Tę melodię grałam jak zniszczono most. Była dla przyjaciela, który z czasem stał się bliższy memu sercu, a jednocześnie dalszy... On zginął, ale i tak zagrałam, co usłyszał, ale nie wiem jak zareagował...

- Na pewno był szczęśliwy - powiedział trochę za szybko... - Skoro był ci bliski, musiał znać tego znaczenie. - To ostanie powiedział bardziej do siebie...

***

Wracałam z biblioteki, idąc spokojnie, aż nagle usłyszałam trzaski i krzyki. Dochodziły ze zbrojowni. Weszłam tam i zobaczyłam rozwścieczonego Odyna. Podeszłam powoli i już miał wbić w ziemię miecz, ale go powstrzymałam kładąc rękę na ramieniu.

- Panie, wszystko w porządku? - zapytałam, uśmiechając się lekko.

- Tak, Aido, dziękuję - powiedział już spokojniej. - Co cię sprowadza?

- Ratuję broń przed wbiciem wiecznym w ziemię - odparłam z serdecznym śmiechem.

- Mądrze, mądrze. - Przytaknął już weselszy władca.

***

Dzisiaj miała się odbyć uroczystość z okazji rocznicy śmierci jednego z książąt. Wszyscy zauważyli, że Odyn się zmienił po jego śmierci. Na wieczerzę założyłam tamtą zieloną sukienkę, którą z nim kupiłam. Nadal leżała dobrze. Weszłam do sali biesiadnej i usiadłam obok Odyna. Miał smutną minę... Zagadnęłam go lekko i w sumie przegadaliśmy cały wieczór, ale zawsze od starszego człowieka musi paść to pytanie.

- Czy ciebie i Mordala ciągnie coś do siebie? - zapytał z ciekawską miną.

- Nas... Znaczy, nie wiem, znaczy... jesteśmy przyjaciółmi i...

- Rozumiem. - Zaśmiał się z mojego nagłego zakłopotania. - Nie dawaj mu zbytnio czekać... Ojej,jak późno się zrobiło, pójdę już się położyć. Dobranoc!

- Dobranoc - powiedziałam lekko zarumieniona.

By ochłonąć wyszłam na taras i patrzyłam w gwieździste, czyste niebo. Oparta byłam o marmurową barierkę, a chłodny wiatr otulał me ramiona. Nagle ktoś na nich położył zielony płaszcz... Odwróciłam się i ujrzałam czułe oczy Mordala.

- Można? - spytał grzecznie.

- Tak. - Uśmiechnęłam się i patrzyłam dalej na nocny krajobraz.

Nagle wiatr zdmuchnął płaszcz i rzuciliśmy się za nim, śmiejąc się. Złapawszy go, przyjaciel znowu mnie nim opatulił i spojrzeliśmy sobie głęboko w oczy. Były szmaragdowe, łudząco podobne do dobrze znanej mi osoby... Nasze twarze zaczęły dzielić bardzo małe odległości, aż w końcu nasze usta się zetknęły. Na początku delikatnie, ale po chwili mężczyzna pogłębił pocałunek, a ja szybko rozchyliłam językiem jego wargi i wdarłam się do jego ust. Nie odrywając się od siebie, Mordal podniósł i posadził na murka, a ja oplotłam jego szyję rękami. Myślałam, że minęły wieki, ale wszystko się kiedyś kończy. Oparliśmy swoje czoła o siebie, oddychając głęboko. Nic nie mówiliśmy, bo słowa, by tylko zepsuły tę chwilę tak ważną dla mnie. Coraz bardziej miałam wrażenie, że dzisiejszy dzień nie upamiętniał śmierci...