— A kto to wrócił? — to retoryczne pytanie zadał Syriusz, kiedy zauważył Maxa, wyglądającego z kieszeni Elise. — Mały bracie, wróciłeś!

Blondynka uśmiechnęła się, po czym wyjęła Maxa z kieszeni i posadziła na swojej dłoni.

— Hagrid przyniósł go dziś rano — odpowiedziała, podając nieśmiałka Syriuszowi. — Na szczęście już wyzdrowiał.

— Brakowało nam ciebie, Max — powiedział brunet do zwierzaka, który wydał z siebie dźwięk podobny do chichotu.

Radość Syriusza z powodu powrotu nieśmiałka została przerwana przez Remusa, który przypomniał mu o tym, że przecież mają teraz lekcje, na które za chwilę mogą się niechcący spóźnić.

— No naprawdę, Remus? — zapytał Black ze zrezygnowaniem. — Przerywasz moje bardzo wzruszające powitanie z moim małym bratem! Tak długo się nie widzieliśmy...

— Może powinieneś powitać go... Elise, co jedzą nieśmiałki? — zapytał ją Remus.

Blondynka roześmiała się.

— Korniki.

— Czemu nie — szatyn też zachichotał. — Może powitasz go kornikami, Syriuszu?

— A żebyś wiedział, że tak zrobię — odparł Syriusz i oddał Elise nieśmiałka, by udać się na lekcję.

Nie było mowy, by chłopak nie dotrzymał swojego słowa. Co prawda miał pewne trudności z odnaleziem tych owadów, ale jakimś sposobem mu się to udało, choć oficjalne powitanie Maxa miało miejsce dopiero następnego dnia. Pozostali Huncwoci, a także Elise i Delilah byli bardzo rozbawieni, kiedy Syriusz wygłaszał swoje przemowy o tym, jak bardzo cieszy się z powrotu Maxa. Cała siódemka siedziała przy jednym ze stolików w pokoju wspólnym Gryffindoru ze szklankami soku dyniowego, a Max siedział na stole przed talerzem korników. Wszystkie dziewczyny, które dotychczas kręciły się jak najbliżej Syriusza, teraz trzymały się jak najdalej od niego, właśnie ze względu na korniki, które przyniósł.

— Witaj z powrotem, Max — powiedział James.

— Wypijmy za zdrowie naszego małego przyjaciela — powiedział Syriusz, unosząc szklankę z sokiem dyniowym i stukając się nią razem z pozostałymi. Max zapiszczał, jedząc swojego kornika. — Cieszę się, że tak ci smakują moje kornikowe specjały, Max.

Było jasne, że Syriusz Black nigdy nie spoważnieje. Elise uważała, że to dobrze, bo Syriusz nie podchodzący do wszystkiego z humorem nie byłby Syriuszem.

▪︎ ▪︎ ▪︎

Na początku grudnia zaczął padać niewielki śnieżek, co przypomniało Elise, że jesień dobiega końca.

— Zaraz koniec jesieni, a nic gorszego oprócz choroby Maxa się nie wydarzyło — zauważyła Elise z radością. — I najlepiej niech tak pozostanie.

Delilah jakoś nie miała ochoty psuć przyjaciółce humoru stwierdzeniem, że jeszcze przed nią wiele jesieni. Choć tak naprawdę nie musiała tego robić, bo Elise doskonale o tym wiedziała, ale wolała o tym teraz nie myśleć.

Nauczyciele mogliby pomyśleć, że skoro zbliżają się święta, to Huncwoci przystopują ze swoimi wygłupami. Nic bardziej mylnego - teraz wymyślali jeszcze więcej żartów, bo po pierwsze, muszą sprezentować je dla jak najwięcej uczniów (zwłaszcza Snape'owi), a po drugie... Cóż, skoro przez cały rok byli żartownisiami, to czemu w święta miałoby być inaczej?

— Bardzo ładna filiżanka — zauważyła Elise, kiedy Huncwoci obmyślali kolejny żart, a ona i Delilah były razem z nimi w ich pokoju wspólnym.

— Nie radziłbym z niej pić — zaśmiał się James. — No chyba, że bardzo chcesz, by ugryzła cię w nos.

Blondynka z rozbawieniem przekrzywiła głowę.

— Gryząca filiżanka?

— Ze sklepu Zonka — Syriusz pokiwał głową. — Chcesz sobie wypić herbatę, a tu haps! i filiżanka gryzie cię w nos — dodał ze śmiechem.

— Komu zamierzacie ją podrzucić? — zainteresowała się Elise.

— Smarkerusowi — odrzekł krótko James.

— Pomyślałby kto, że go nie lubicie, a jednak wydajecie na niego pieniądze — zaśmiała się Delilah.

— Wydajemy je na żarty, droga przyjaciółko — oburzył się Syriusz. — Na Smarkerusa nie wydałbym złamanego knuta...

— Tak jak mówisz, drogi przyjacielu — Delilah przewróciła oczami z rozbawieniem.

Następnego dnia zanim Snape i jego koledzy zdążyli przyjść do Wielkiej Sali, James podmienił kubki przy stole Ślizgonów w miejscu, w którym zazwyczaj on siedział. Żart nie do końca poszedł zgodnie z planem, bo Severus zmienił miejsce, a na gryzący kubek nadział się jeden z jego towarzyszy. Mimo to sytuacja rozbawiła Huncwotów, a żart został uznany za udany.

Tyle że nie skończyło się na jednym żarcie - pozostałe według planu trafiły się Snape'owi. Lily Evans zauważyła ich poczynania, a ponieważ była przyjaciółką Severusa i prefektem, to nie mogła przejść obojętnie.

— Dalibyście mu wreszcie spokój! — mówiła, choć nie miało to większego sensu, bo Huncwotom nie robiła różnicy jeszcze jedna reprymenda, skoro dostawali ich tyle od nauczycieli. — Aż taką przyjemność sprawia wam gnębienie innych?

— My przynajmniej nie stosujemy do tego czarnej magii! — argumentował Syriusz.

— Co to za bzdury! Severus też nie używa czarnej magii!

— Na milę widać, że się nią interesuje — odrzekł Black.

— Psycholog się znalazł — prychnęła Lily, po czym zwróciła się do Remusa: — Dlaczego nie wybijasz im tego z głów?

Szatyn uniósł ręce w obronnym geście.

— Robię co mogę, Lily... — zaczął Remus, ale rudowłosa nie dała mu dokończyć.

— Zachowujecie się dziecinnie! Nie sądzicie, że czas dorosnąć?

— Istotnie — przytaknął James. — A tak przy okazji, umówisz się ze mną, Evans?

— Chyba sobie żartujesz — burknęła Lily.

— Absolutnie nie.

— Więc ja absolutnie odmawiam — odparowała Lily.

Chciała znaleźć sposób na to, by Huncwoci zostawili w spokoju Severusa. Miała nadzieję, że Elise i Delilah, które akurat przechodziły korytarzem, jej w tym pomogą. W końcu były ich przyjaciółkami, może ich by posłuchali.

— Elise! Delilah! — zawołała do nich. — Mogłybyście pomóc mi przemówić im do rozumu?

Elise i Delilah popatrzyły po sobie, zastanawiając się, czy w tym momencie powinny zacząć się bać.

— Gdybyśmy wiedziały, o co chodzi, to możliwe, że mogłybyśmy... — powiedziała niepewnie Elise.

Syriusz, James, Remus i Peter
praktycznie czuli się tak, jakby właśnie byli strofowani przez swoją matkę, która następnie opowiada swoim przyjaciółkom o ich wybrykach. Z tą różnicą, że Lily ani nie była ich matką, ani nie przyjaźniła się z Elise i Delilah.

Gryfonka wzięła głęboki wdech, po czym zaczęła im opowiadać o tym, że chłopcy powinni wreszcie zostawić w spokoju Snape'a, że powinni zająć się sobą, a najlepiej, gdyby przy okazji się trochę uspokoili. James i Syriusz oczywiście nie omieszkali dodać swoich komentarzy o tym, że tylko drugie z tych wymagań jest częściowo możliwe, ale Lily kazała im sobie pójść, co też niechętnie uczynili.

— Same widzicie, że to poważna sprawa — dodała na koniec. — Może wy im przemówicie do rozumu, bo ja już nie wiem...

Elise może i uważała, że Lily ma rację i jej przyjaciele rzeczywiście powinni zostawić w spokoju jej kuzyna, ale... Nie mogła tego od nich wymagać. Jako ich przyjaciółka była w stanie zaakceptować błędy, które popełniają oraz wady, które posiadają. Jak powszechnie było wiadomo, każdy popełnia błędy, a czasami dopiero po jakimś czasie ich żałuje.

Nie żeby nie próbowała wyjaśnić im, że powinni przystopować, ale ponieważ chłopcy obiecali jej, że nie zrobią krzywdy Snape'owi, uznała, że i tym razem im zaufa.

— Myślę, że powinni sami zrozumieć, gdzie popełniają błędy — powiedziała Elise łagodnie.

— Nie obchodzi cię, że dręczą Severusa? — zapytała z niedowierzaniem Lily. — To twój kuzyn, powinno cię to choć trochę zainteresować...

— Nie mówię, że to pochwalam — odpowiedziała spokojnie Elise — ale nikt nie jest bez wad ani wolny od błędów.

Lily zmierzyła blondynkę badawczym spojrzeniem, po czym obróciła się na pięcie i odeszła. Jak się później okazało, Huncwoci ponownie nie uniknęli szlabanu.