Pov Shiro:

 Dzisiaj jest ostatni dzień naszego pobytu w tym cudownym miejscu, trochę ciężko mi będzie rozstać się z tym miejscem, w końcu spędziłem tu kilka spaniałych chwil. Z rozmyślania wyrwał mnie Nagisa, stanął przed de mną i podał mi telefon.

-Twoja babcia dzwoni. - Oznajmił i wrócił do kuchni,  ciekawe co się stało, że dopiero teraz dzwoni. Nadusiłem zielony guzik i przyłożyłem telefon do ucha.

- Dzień dobry.

-Dzień dobry Shiro!  Jak ja dawno nie słyszałam twojego głosu! Jak tam u ciebie?

- Dobrze babciu, a u ciebie?

-Też dobrze, tylko pan Edward się przeziębił.

- To nie dobrze, pozdrów go od de mnie i Nagisy.

- Dobrze, dobrze. A mam do ciebie prośbę, skończyły mi się ziemniaki i  nie ma kto iść je kupić, jak przyjedziesz, mógłbyś mi je kupić? Tak z dwa kilo.

-Kupie.

- Kochany chłopiec, jak wrócisz, zrobię ci twoje ulubione placki ziemniaczane.

- Nie musisz tego robić.

-Muszę! Ostatnio jak cię widziałam, to wyglądałeś jak kościotrup! Musisz skarbie przytyć, bo inaczej wiatr mi cię porwie. - Zaśmiałem się.   Zawsze jak do mnie dzwoni, mówi,  że muszę mało zarabiać, bo zawsze jestem chudy, przecież to nie moja wina.

-Ah! Bym zapomniała! Moja sąsiadka, pani Meiko mówiła mi,  że jej wnuczka jest tobą zainteresowana! Jak przyjedziesz, musisz z nią się umówić! Będziecie razem ślicznie wyglądać i wreszcie będę miał tróję prawnucząt. - Rozmarzyła się staruszka. Szkoda, że jej marzenie się nie spełni, w moim sercu jest miejsce tylko dla Shiro...

- Babciu dobrze wiesz, że mam już dziewczynę. - Oczywiście skłamałem...

-Na prawdę? Nigdy mi o niej nie mówiłeś? Jaka jest? Jak wygląda?

-Emm... Jest blondynką, ma niebieskie oczy, ma uroczy uśmiech i spaniały charakter. - Eh... Nie ma to, jak opisywać Nagisę w wersji kobiecej.

- Muszę ją poznać! - Nagle usłyszałem dziwny hałas z kuchni, zdezorientowany pożegnałem się z babcią i ruszyłem  miejsca, z którego dochodził dźwięk.  Na miejscu zobaczyłem skulonego blondyna wymiotujący na garnek leżący koło jego głowy. Przerażony kucnąłem przy nim i pomogłem usiąść, gdy skończył wymiotować, podałem mu ręcznik, by wytarł usta.  Niebieskooki spojrzał na mnie słabo, wyglądał, jakby za chwilę miał zemdleć.

-Dasz radę wstać? Jedziemy do szpitala. - Wyjąkałem.

-N-nie... Nic mi nie jest.

- Co ty do cholery mówisz?!  Jesteś blady jak ściana, wyglądasz, jakbyś miał zaraz zemdleć!

-Uspokój się... Zjadłem coś nieświeżego, nie martw się.- Uśmiechnął się słabo i wstał. Bez słowa poszedł do łazienki i się w niej zamknął, a ja w tym czasie posprzątałem kuchnię. Widzę, że coś się dzieje, tylko czemu nie chce mi powiedzieć? Jakbym wiedział co mu dolega, pomógłbym mu... Może mi nie ufa?

Pov Nagisy:

Usiadłem na zimnej podłodze w łazience, założyłem maseczkę z tlenem i wyciągnąłem telefon, by zadzwonić do swojego lekarza. On musi mi pomóc!

-Halo? Nagisa to ty? - Zdjąłem maseczkę, po czym przyłożyłem telefon do ucha.

-Tak to ja. Musi mi pan pomóc, dzisiaj znowu zwymiotowałem. Już dłużej nie wytrzymie.

- Przykro mi, dobrze wiesz, że jest już za późno. Mogę jedynie dać ci lekarstwa przeciwbólowe i... - Nie dokończył, dobrze wiem, co chce powiedzieć.

- Tym razem zgodzę się na tę drugą ofertę, tylko mam pytanie ile to będzie kosztować?

- Zależy od dawki. Jeśli ci pasuje, możemy jechać tam we wtorek.

- Pasuje, muszę już kończyć. Do widzenia.

-Do widzenia. - Rozłączyłem się i położyłem telefon koło nogi. Po moich policzkach spłynęły łzy, nadal przed oczami mam przerażoną twarz Shiro, to nie tak miało być... Muszę mu o tym powiedzieć, tylko jaka będzie jego reakcja? Na pewno się załamie... Nie chce by był taki jak w trzeciej gimnazjum...

To nie tak, że piszę to, bo mi smutno...

To nie tak, że chce się wyżyć na Shiro i Nagisie...

Po prostu takie życie.