Pov Shiro:

Szliśmy już godzinę i nikogo nie spotkaliśmy, a co gorsze zaczęło padać.  Podbiegliśmy do drzewa, by schronić się przed deszczem, spojrzałem na blondynka, który chwycił się kolan.

- A myślałem, że przez cały dzień będzie słońce... - eyszeptał  zawiedziony.

-Ja też.- Spojrzałem przed siebie i zobaczyłem między drzewami jasne światło.

-Widzisz je?

- Co widzę?

-Światło, po drugiej stronie rzeki. - Nagisa podrapał się po głowie i pisnął radośnie:

-Widzę! Widzę! Tam na pewno ktoś jest.

-Tylko pytanie, jak tam się dostaniemy? - Niebieskooki rozejrzał się.

-Jakbyśmy szli dalej, może znaleźlibyśmy jakiś most czy coś.- Przejechałem dłonią po jego mokrych włosach.

-Jednak czasami myślisz. - Nagisa zrobił obrażoną minę i wysyczał:

-Ja zawsze myślę!

-Taa... Lepiej chodźmy. - zakrywając głowę plecakiem, ruszyliśmy przed siebie do czasu, gdy zobaczyłem przewrócone drzewo, które mogło nam posłużyć jako ''most''.

- Patrz drzewo!- krzyknął blondyn. Podbiegliśmy do rzeki, wdrapałem się na drewno  i pomogłem Nagisie na nie wejść.

-Na wszelki wypadek chwyć mnie za rękę. -  chłopak wykonał moje polecenie i powoli zaczęliśmy iść na drugą stronę.

-Shiro!- Krzyknął, zdążyłem zobaczyć jak zakołysał się i wpadł do wody. Próbowałem go chwycić, ale nie zdążyłem. Boże! Nagisa krzyczał moje imię...  topił się, zdjąłem kurtkę oraz bluzę, które uniemożliwiały mi ruch i wskoczyłem do wody.  Ledwo co go widziałem, gdy byłem wystarczająco blisko, chwyciłem go w pasie i wypłynęliśmy na brzeg. Położyłem go na plecach i zdjąłem mu kurtkę.

-Nagisa ocknij się!- krzyknąłem. Nich otworzy oczy! Uniosłem lekko jego podbródek i przyłożyłem usta to jego ciepłych warg, po czym zacząłem robić sztuczne oddychanie. Nagle chłopak otworzył oczy i wykaszlał wodę, pomogłem mu usiąść. Wyglądał na bardziej przerażonego od de mnie.

-Już wszystko dobrze. - zacząłem go uspokajać. Gdy wykaszlał większą część wody z płuc, opadł na moje ramiona.

-Shiro... Dziękuje.

-Nie dziękuj. - Po moim policzku popłynęły łzy mieszające się z kroplami deszczu. Blondyn odsunął się od de mnie, przez co, mogłem zobaczyć jego bladą twarz.

- Źle się czuje... -I zamknął oczy. Mocno go przytuliłem, zemdlał wprost w moje ramiona.

-Pomocy! Niech nam ktoś pomoże! - krzyczałem na całe gardło. Wstałem i chwyciłem nieprzytomnego przyjaciela na ręce i ruszyłem w stronę światła. Krok za krokiem czułem się coraz gorzej. Jest strasznie zimno, a ja mam nic oprócz bokserek, spodni i butów. Nagle jakiś starszy mężczyzna z wąsem ubrany w żółtą płaszcz do kolan podbiegł do mnie.

-Co wy tu robicie w takim deszczu?! - Nie zdążyłem nic powiedzieć, upadłem na ziemię i straciłem przytomność.