Szlochałam tak głośno, że inni pytali Lily, czy sobie poradzi. Tuliła mnie do siebie mocno, głaskając mnie po głowie. Nie potrafiłam wyjaśnić jej, dlaczego jestem w takim stanie. Kiedy tylko próbowałam, łez lało się więcej i więcej.

— Jak tam... Co się stało? — w moich uszach rozbrzmiał doskonale znany mi głos Charlotte. — Raven? Lily?

— Nie wiem, nie chce powiedzieć. — odpowiedziała przejęta Lil. W jej głosie dało się wyczuć, że łamało jej się serce.

— Skarbie... — szepnęła Lottie i również mnie przytuliła.

— Pierwszy raz jest tak źle. — odezwała się Lily.

— Raven! Prześlesz mi te zdjęcia, które dzisiaj robiłaś? — zapytała z daleka Sophie. — Rany, co się stało?

— Komu się coś stało? — w pomieszczeniu zjawił się Lucas. — Raven? — Powoli miałam dość, że wszyscy ciągle powtarzali moje imię i pytali o powód mojego płaczu mimo, że sama na to zapracowałam.

Dlaczego tak bardzo przeżywam to, co zrobił Andrew i Kasie? Przecież nigdy nic mnie tak nie załamywało. Trzeci raz w życiu byłam w takim stanie. Pierwszy raz, kiedy zaginął mój ukochany pies, drugi przy śmierci taty i teraz...

— Perełko? Jak płaczesz, giną jednorożce. — próbował mnie pocieszyć. Doceniam to, ale raczej nic to nie dało.

— Może zabierzcie ją do jej chłopaka? — zaproponowała Sophie. Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Wręcz wyłam. Innym musiało się to wydawać komiczne.

— Zarzynają tu kogoś, czy co? — tym razem głos należał do Colina. — Oł... Przepraszam. Raven, co się dzieje?

— Raven, musisz powiedzieć co się stało. — przekonywała mnie moja przyjaciółka. — Nie pomożemy ci inaczej. Chcesz jechać do Andrew?

— Nie. — odezwałam się pierwszy raz, odkąd tak ryczałam. Powoli się uspokajałam. Oderwałam się od dziewczyn, otarłam łzy i pociągnęłam nosem.

— Raven? Co ci jest? — kiedy zobaczyłam Kasie, zaczęłam się w środku gotować.

— Ty już doskonale powinnaś wiedzieć, co mi jest. — powiedziałam oschle. Wszyscy, łącznie z nią się zaskoczyli.

— Nie udawaj... Teraz rozumiem, czemu byłaś taka przeciwna mojemu związkowi. — wytknęłam jej.

— O czym ty mówisz?

— Sophie, wyjdź. — wtrącił Lucas. Tak też zrobiła.

— Pytasz mnie, o czym mówię? Ty tak na serio? — trzęsły mi się ręce.

— Raven, naprawdę nie rozumiem, o co ci chodzi... — była przekonująca.

— Ty ruda zdziro. Jak mogłaś? Jak mogłaś mi to zrobić? — zapytałam przez zęby.

— Raven, piłaś coś? — zapytała Charlotte. — O co ty ją oskarżasz?

— O ironio! — krzyknęłam w górę. — Pamiętasz jak zażartowałaś, Lottie, że Kasie może sypia z Andrew? Miałaś rację. — zaśmiałam się, ale nie było w tym radości.

— Co...? — Lily spojrzała na nią rozczarowana. — To prawda? — Kasie nic nie odpowiedziała.

— Nie musimy rozwiązywać tego przy wszystkich...

— Wstyd ci? — zapytałam złośliwie. — Są tu same osoby, którym ufam. Poza tobą, oczywiście.

— Jest tu moja kruszynka? — do środka wszedł Andrew.

— Jest, właśnie sobie z nią gawędzę. — powiedziałam.

— Słucham? — był rozbawiony.

— Kasie szukasz, nie?

— Ciebie...

— Kurwa, następny! Wiem, że z nią jesteś. Jason mi powiedział, widziałam was razem po ogłoszeniu wyników drugiej rundy. Już wiadomo skąd wiedziałaś rzeczy, o których ci nie mówiłam. — zwróciłam się do mojej przyjaciółki, choć nie byłam pewna, czy nadal nią jest. — Przyznajcie się wreszcie.

— Tak, zdradzam cię z nią! — wrzasnął. — Ale nie myśl, że nie jesteś temu winna.

— Przepraszam co?

— Gdyby nie ty, nie zrobiłbym tego.

— A co ja niby takiego zrobiłam?! — znowu chciało mi się płakać.

— Pierwsza zaczęłaś mnie zdradzać. — Lily zakryła usta dłonią. Charlotte szukała wyjaśnień w moich oczach, mina Luke'a mówiła „co tu się wyczynia?", a Colin patrzył na mnie oskarżycielsko.

— Niby z kim?!

— Z nim. — skinął na Colina.

— Chyba cię postraszyło. — odezwał się Colin.

— Ty idioto! — zaczęłam. — W życiu cię nie zdradziłam! Jak w ogóle mogłeś tak pomyśleć?! — puknęłam się w czoło. — Ile już spotykasz się z Kasie?

— Zacząłem wtedy, kiedy ty. — odparł.

— Aha. To ile niby trwa moja zdrada z Colinem, co? Ciekawa jestem, bo sama nie wiem. — klepnęłam się w udo otwartą dłonią.

— Trzy miesiące. — powiedział przekonany.

— Nawet tyle go nie znam. — to było ostatnie, co powiedziałam, zanim ponownie wybuchnęłam płaczem. Moi przyjaciele odetchnęli z ulgą, a Andrew zrozumiał, że wpadł. — Nienawidzę cię. — syknęłam i wybiegłam ze szkoły.

Perspektywa Lily

— Kasie? — miałam do niej ogromny żal. — Jak mogłaś? Myślałam, że jesteś naszą przyjaciółką... — ukryłam twarz w apaszce, którą dała mi ta dziewczyna.

— Lily, to nie ty ucierpiałaś, tobie nic nie zrobiłam.

— Śmiesz tak mówić? Nie chcę cię więcej znać! — krzyknęłam, ciskając tą apaszką prosto w nią.

— Lily...

— Wynoś się! — wskazałam na drzwi. Nie miałam prawa jej rozkazywać, ale działałam pod wpływem emocji.

— Daj spokój, chodźmy stąd. — odezwał się Andrew.

— Ty draniu. — powiedziałam do niego. — Nigdy więcej nie zbliżaj się do Raven, nigdy!

— Tak, tak. Oczywiście. — odparł arogancko. Usłyszałam śmiech Lucasa. Chłopak po prostu podszedł do Andrew i uderzył go w twarz.

— To za to, że ją zdradziłeś. — znowu go uderzył. — To za to, że przez ciebie płakała. — kolejne uderzenie. — A to? To za to, że istniejesz, ziom. — złamał mu chyba nos.

— Jezu, Luke ogarnij się! — skarciła go Kasie i wyprowadziła Andrew. Wypuściłam powietrze z ust.

— Czuję się jak w jakimś Netflixowskim serialu. — stwierdziła Charlotte.

— Muszę się przebrać i za nią iść. — oznajmiłam.

— Ja mogę to zrobić. — zaoferował się mój chłopak, co mnie lekko zdenerwowało.

— Nie, to muszę być ja. — wzięłam swój płaszcz. — Albo w sumie pójdę tak, ona jest teraz ważniejsza. — i zostawiłam ich samych. Kiedy opuściłam budynek, nigdzie jej nie widziałam. Zaczęłam biec w stronę sklepu, gdzie zawsze kupuje babeczki. Nie pomyliłam się. Szła chodnikiem przygarbiona, trzymając ręce w kieszeni. Podreptałam do niej szybko. — Raven.

— To wszystko jest do dupy. — powiedziała, ale na szczęście już nie płakała.

— Wiem słonko, wiem. — poklepałam ją po ramieniu. Weszłyśmy do środka sklepu i zakupiłyśmy sobie po dwie muffinki, a potem usiadłyśmy przy jednym ze stolików.

— Mam ochotę przywalić im obu cegłą, w twarz.

— Andrew nie musisz. — uśmiechnęłam się. — Luke zrobił to za ciebie. Ale Kasie wciąż jeszcze nie uszkodzona. — dziewczyna parsknęła śmiechem.

— Co Lucas mu zrobił? — zapytała z pełną buzią.

— Uderzył go chyba z trzy razy. Za każdym razem wymieniał powody, wiesz co było ostatnim? — pokręciła przecząco głową. — Jego istnienie.

— Co? — roześmiała się. — Kochany Lucas. Jak już o nim mówimy — zaczęła — to dzisiaj podeszła do mnie Sophie i zapytała czy jest wolny. Tylko, że ona wcześniej...

— Wiem, powiedział mi. — przerwałam jej.

— Serio? — zdziwiła się.

— Tak, ale nie mówił co dokładnie zrobiła. Możesz mi to wyjawić? — zapytałam szczerząc się.

— Zrobiła to samo, co Andrew mnie. — westchnęła. — Tylko on dowiedział się sam. Przypał na maksa, poszedł do niej w walentynki, ale nie otwierała więc sam się wpuścił, jak to Luke ma w zwyczaju. Zastał ją w jej pokoju, ale nie była sama. Przyłapał ją na zdradzie w łóżku z jego najlepszym przyjacielem. To go kompletnie załamało na jakieś pół roku, a potem zaczął robić to, co teraz robi. Tak strasznie mi go szkoda, nie zasługiwał na to. Jeszcze chciała do niego wrócić. — prychnęła. — Luke się dzisiaj ucieszył i nawet do niej poszedł, ale chyba nic z tego nie wyszło, bo jej mina tego nie pokazywała. — wzruszyła ramionami. — Zastanawia mnie, czemu ci to powiedział. Nikt prócz mnie, Colina i Sophie nie wiedział. No i typka, z którym go zdradziła. Lucas ci ufa. — skończyła jeść. — A to się rzadko zdarza.