Sandra była dzisiaj jakoś bardziej... skoczna niż zwykle. Ciągle chodziła po pokoju i nie dawała Trixie spać.

- Co, szczurku? - dziewczyna pochyliła się nad zwierzątkiem.

Trixie tylko obwąchała jej palec, polizała - na wszelki wypadek - może były na nim jakieś resztki jedzenia? Nie, tylko jakiś okropny krem. Szczurek wrócił do swojego pudełka - domku.

Tymczasem dziewczyna złapała torbę, trzasnęła drzwiami i już jej nie było.

"Ciekawe kiedy wróci..." zastanawiała się Trixie. Już zaczynało jej się nudzić. "Chyba czas iść na zwiady".

Zeszła na niższe piętro klatki, obwąchała wszystko, następnie zeszła jeszcze niżej, do worków.

Nagle okno poruszane przeciągiem otworzyło się mocno. Strąciło coś z półki prosto na klatkę Trixie.

"Co to?" Szczurek podszedł bliżej i zaczął wąchać. Zdecydowanie pachniało bardzo ładnie. Zwierzątko spróbowało zjeść dziwny materiał. Nie był taki zły. Już wkrótce Trixie zrobiła kilka dziur. Bardzo lubiła gryźć - nieważne czym to było. Nie gryzła jedynie ludzi - głównie dlatego, że nie byli jadalni, a jeżeli ktoś próbował ich ugryźć, okropnie piszczeli.

Nie wiadomo, kiedy wróciła Sandra. Weszła do pokoju, żeby przywitać się ze zwierzątkiem, ale nagle stanęła jak wryta.

- Trixie! - zawołała. - Coś ty zrobiła!?

Zwierzątko popatrzyło na nią nie rozumiejąc.

- Zniszczyłaś mój strój na tańce! Za tydzień mam występ! - opadła ze zrezygnowaniem na podłogę. Za chwilę zajęła się wyciąganiem kawałków materiału z klatki. Trixie przyszła, żeby wskoczyć na jej rękę, ale ta odepchnęła ją niedbale.

"O co chodzi?" Zmartwił się szczurek. Nie rezygnował jednak. Ponownie wskoczył Sandrze na rękę, wspiął się na szyję i przytulił do policzka.

- Trixie! - krzyknęła dziewczyna, ale po chwili pogłaskała zwierzątko. - Dobrze... To tylko strój. Uszyje się nowy - stwierdziła i podrapała szczurka za uszkiem.

Jaki morał z tej opowieści?

Nie zostawiaj cennych rzeczy w pobliżu szczura.