Rok 1919, Eldarya.

Generał Miiko szykuje obozy pracy dla pojawiających się przybyszów z PRC (Polska Republika Cebuli) oraz dobiera strój kąpielowy na audiencje z generał Republiki Aziza - Huang Hua i jej towarzyszem, Feng Zifu by opowiedzieć mi o zmiażdżonemu (crushowi).
Oczywiście na tę okazję przygotowali jedzenie, ozdoby i inne duperele.

Ja natomiast miałam to gdzieś i zrobiłam sobie niedbałego koka, po czym pomalowałam się jak na koniec roku i ubrałam skromną sukienkę ze złoto-różowo-srebrnych 20-sto karatowych diamentów, odsłaniającą ponętne odnóża oraz ozdobioną naszyjnikiem z brunatnych króliczych pereł i kłów mamuta, drogę mleczną.
Wyglądałam niczym Marliyn Monroe, tylko w bardziej plebskim  i cnotliwym stroju.

— A więc to ona?! —    rzuciła się na mnie z podekscytowaniem szatynka ubrana w złoto i pomarańcz, jak jakaś cyganka. —   Jesteś prześliczna! I ten strój! —   spojrzała na moje łachmany od góry do dołu jak starsza kobieta w autobusie na dziewczynę w kolorowych włosach.

— Dziękuję, proszę pani. —    powiedziałam z wyuczoną grzecznością.

— Żadna ,,pani"! Mów mi na ,,ty". W końcu mam zaledwie siedemdziesiąt lat i jestem faworytką do tytułu Feniksa z X-Menów! —    oburzyła się.
Czyli zgadłam, była starszą panią, tylko nie z autobusu.
Co dziwne, bo wyglądała młodo. Ale no cóż, botoks istnieje również w Eldaryi.

— Dobra, ty.—    powiedziałam jak chciała, bo ze starszymi kobietami się nie zadziera, zwłaszcza takimi w fanfikach. — Ja jestem Marysia, Jessica Sue, faworytka do tytułu królowej Eldzi.

— Miło mi cię poznać! Och..- rozejrzała się. —    Widzę kilka dusz, które promieniują w twojej obecności. —   uśmiechnęła się i puściła mi oczko.
Motyla noga, czyżby ktoś promieniował przez mój maszt 5 G?
To bardzo możliwe, kobiety w jej wieku mają nosa do wyczuwania zagrożenia z 20 milikilogramów.
No cóż. Najwyżej ptaki pozdychają. Selekcja naturalna.

Rozmawiałam jeszcze z feniksem o jakimś fleciście z Hamelin i o moim panowaniu w świecie złych chłopców, mafiozów, cukrowych ojców, owłosionych alf i innych takich marginesów w moim świecie.
Obie doszłyśmy do wniosku, że dziwne rzeczy piszą ludzie i że żyjemy w symulacji i w końcu nadejdzie koniec świata, a my zreikarnujemy się jako tasiemce w ciele autorek schematycznych opowiadań i będziemy żywić się owocami morza, a tak głównie to rakami.

Po rozmowie wróciłam do pokoju i mojego chowańca zajętego poduszką z wydrukowaną dziewczynką z anime.
Przyznam, że jak na gada z jajka nieźle ją tarmosi.
Ale niestety nie na długo, bo za kilka godzin całą przegryzie, więc muszę załatwić jakieś solidne gryzaki, tym razem nie ,made in  China'.

—   Mary? —    odezwał się damski głos za moimi plecami, a ja odwróciłam się w stronę głosu i spojrzałam na rudą czuprynę Ykhar, którą to dziewczynę zmierzyłam wzrokiem i wiedziałam, że ma 152,40 cm wzrostu. —    Wiesz, że możesz wysłać swojego chowańca na poszukiwania by przynosił ci unikalne przedmioty i ubrania?

— Wiem, lecz trenuje go na rządnego krwi obrońce swojej właścicielki, który pokona każdego Deamona.

— Dżess..To Becola (pando-ptak z liściem zamiast ogona) Ta rasa nie ma usposobienia pozwalającego na zabijanie. Po za tym Deamonów nie ma w Eldaryi.

— Tego nie wiesz. —    powiedziałam tajemniczym tonem i rozpłynęłam się w mroku, wchodząc w głąb mojego ciemnego pokoju.

W ciemności ujrzałam jak rudowłosa wydęła wargi.
— Lepiej odsłoń okno, bo szkodzi to na wzrok jak logika w słabych opowiadaniach.

— A więc to od tego..Moi rodzice, którzy popełnili samobójstwo sekundę po moich narodzinach ciągle powtarzali, że to od komputera. Można powiedzieć, że częściowo mieli racje.

Wyszłam z mroku i usiadłam na skraju łóżka z głową do dołu, przez co w całym pokoju zapanowała melancholia.
Chciałam by moi rodzice żyli.
Spojrzałam smutnym wzrokiem na Ykhar, a ona spokojnie stała na suficie i po czasie spojrzała na mnie pytająco czy może wejść. Zgodziłam się. Tak więc podeszła i usiadła obok mnie.
Wyprostowałam się. A ona wyciągnęła muszlę.

— Przystaw ją do ucha. —    podała mi ją, a ja zrobiłam tak jak mi powiedziała. —   A teraz się w nią wsłuchaj.
Zrobiłam to, bo zawsze byłam grzeczną i ułożoną szarą myszką.
Kiedy się wsłuchałam wystarczająco długo usłyszałam szum oraz dźwięk próżni w muszli.

— Co słyszysz? —    spytała po chwili.
— Twój głos.
— A w muszli?
— Dźwięk wody. —    odłożyłam muszlę.
— No i widzisz! —    ucieszyła się.
— I po co mi ta informacja?

— Słuchaj, jeśli będziesz czuła się przygnębiona to możesz uspokoić się za pomocą tego dźwięku.

— W dzisiejszych czasach używa się do tego słuchawek, a nie wapiennego szkieletu zewnętrznego małży lub innych ślimaków. To pogwałcenie praw zwierząt. —    spojrzałam na jej królicze uszy. —    Myślę, że wiesz co mam na myśli.

— Niezbyt, gdyż posiadamy głównie chowańce.

— Więc jesteś pół chowańcem?
Ykhar oburzyła się, ale zakryła to uśmiechem i spojrzała na mnie jak na głupie dziecko.

— Nie jestem chowańcem. Jestem Brownie. Króliczym Brownie.
Pomyślałam przez chwile. Z czymś mi się to kojarzyło. Ach tak, słyszałam o tym. Co prawda jadam tylko naleśniki, jajka, jogurty, rogaliki, spaghetti oraz pizze na śniadanie, obiad, kolacje oraz podwieczorek, ale dokładnie wiem z sekretnych książek kulinarnych, że...

— Jesteś czekoladowym ciastem.
Ykhar posłała mi pełne politowania spojrzenie.
Wiedziałam, że słowa, które usłyszała z moich ust, kategorycznie zakończyły naszą nieistniejącą przyjaźń.
— Słuchaj, wszyscy jesteśmy feary i pochodzimy z Ziemi i ziemskich legend, tylko po Wielkim Wygnaniu przenieśliśmy się do Eldaryi.

— Rozumiem. I wiem też, że nie ma powrotu z tego świata. Chciałam zrozumieć po prostu jak to możliwe, że..

— Musimy sprawdzić też twoją rasę. Istnieje prawdopodobieństwo, że również możesz być feary.

—————
Spojrzałam na Miiko, która siedziała obok mnie przy okrągłym stole.
— Jaki jest haczyk tego testu? — zapytałam. — Można podpisać jakąś zgodę, że zgadzam się go zrobić?

— Nie, nie podpisuje się zgody. A haczyk jest taki, że musisz zebrać składniki na test, usłyszeć kilka nieśmiesznych i kanibalistycznych tekstów od Ezraela oraz spodziewać się, że jeśli twoja rasa będzie dla nas zagrożeniem to cię zabijemy.

— Zgadzam się więc. Jest to bowiem lepsze niż zasady psich Alf albo sugar daddy, czy innych zwolenników sado-maso. A jak wcześniej wspomniałam - jestem typem buntowniczki i bad girl, więc nie lubię podążać za zasadami.

— Wiesz, że mogłaś przestać mówić już po skończeniu pierwszego zdania?

— Och, nadal tu jesteś?

— Tak. — posłała mi spojrzenie pełne irytacji, na co ja ze spokojem wzruszyłam ramionami.

— To możesz już wyjść. To moja książka, a ciebie na okładce nawet nie ma.

— Co za chamstwo. — wycedziła niesłyszalne przez zęby.

— Może jakbyś była homoseksualnym samcem to jeszcze okej, bo geje mogą być bi.

— Co za bzdury...

— Wszystko co jest w internecie jest prawdą. Płaska Ziemia, którą okrąża Słońce i...

— Jak dobrze, że nie mamy internetu!

— ...Wampiry, wilkołaki, kitsune..— kontynuowałam.

— Wystarczy! Zrozumiałam. Ciągle mierzycie się z rzeczami, które nie są udowodnionymi faktami, a jedynie pojęciami których nie rozumiecie. Właśnie tak powstało Wielkie Wygnanie i właśnie dlatego nie ufamy ludziom.

A ci ciągle o tym wygnaniu.

— Powinniście zapomnieć o dawnej waśni i żyć w zgodzie.
Miiko zdziwiła się niekrycie.

— Nie spodziewałam się tego po tobie. Wiedziałam, że masz potencjał, girl. Naprawdę myślisz, że powinniśmy spróbować dogadać się z ludźmi?

— Nie.
— Dlaczego? Przecież mówiłaś, że...
— Żartowałam.

Kitsune nie odezwała się ani słowem, chyba się obraziła, bo odniosła swój talerz w milczeniu. Widać, że nie zna się na żartach. Słabo.

— Ej ty! Rusz się i posprzątaj ten burdel. — zwrócił się do mnie nagle Karuto, w kamizelce z brązowym paskiem, która opinała jego umięśnioną klatkę piersiową i odkrywała równie muskularny tors. — Zresztą, po co ci tyle jedzenia? Za moich czasów na wojnie jadło się tylko kaszę.

— Ale my nie jesteśmy na wojnie, Kaszruto. — wyśmiała go Miiko, po czym spojrzała na mnie. — Chodź, musimy ci przygotować pewien eliksir.

————

Tyrytyty ty, ty ty - reklama

Zapraszam na Artbooka, piszę tam różne rzeczy, a także wstawiam swoje rysunki i memy z internetu (ale i czasem autorskie).