Większość ludzi, którym psycholog sugeruje, żeby spróbowali pokochać siebie, początkowo obrusza się: "Jakże mogę kochać samego siebie? To niemożliwe! Kochać można tylko innych, nigdy siebie. To przecież egoizm". Zwłaszcza kobiety myślą o sobie na samym końcu albo wcale. Przyczyn takiego zachowania bywa wiele:

• Wychowanie. Od dzieciństwa wpajano ci, że dobry człowiek nie myśli wyłącznie o sobie, tylko troszczy się o innych. Ale bywa przecież i tak, że dla ciebie wszyscy są ważni, a o ciebie nikt się nigdy nie martwi. A mądry egoista zna swoje potrzeby i wie, jak je zaspokoić. Jeżeli chcesz żyć lepiej, nie staraj się na siłę pomagać całemu światu. Uwierz - kiedy swoje potrzeby stawiasz na końcu, ludzie przestają się z tobą liczyć.

• Brak wzorca. Postawy wobec samego siebie uczymy się od innych, zwłaszcza od rodziców i osób z najbliższego otoczenia. Dzieci przyglądają się dorosłym - co i jak o sobie mówią. W ten sposób budują wzorzec, który rzutuje na ich życie, a później na życie ich dzieci. Jeżeli matka czuje się szczęśliwa, nauczy córkę zdrowego egoizmu. Ale jeśli nie kocha samej siebie, nie będzie potrafiła przekazać jej tej sztuki.

• Brak akceptacji. Kiedy dziecko zaczyna komunikować się ze światem, dość szybko dowiaduje się - choć często tylko na nieświadomym poziomie - czy jest akceptowane przez rodziców, czy się im podoba, wreszcie, czy spełnia ich oczekiwania. Jeżeli jest ciągle niedoceniane i krytykowane, to szybko nabiera przekonania, że niewiele potrafi, jest niewiele warte i nie zasługuje na miłość. W takim myśleniu utwierdza je też brak akceptacji ze strony otoczenia: rówieśników, nauczycieli, przyjaciół oraz bliskich.

• Porównywanie siebie z innymi. Jeżeli zamiast myśleć samodzielnie, opierasz się na sądach innych, to uzależniasz się od nich i oddajesz własną wartość losowi, przypadkowi. Powinieneś raczej uczyć się od innych. I budować dobrą samoocenę w oparciu o miłość swoich bliskich.

• Nasza kultura. Otoczenie wywiera na ciebie presję. Uzależniasz się od cudzych ocen i wyników, jakie powinieneś - w twoim mniemaniu - osiągać. Chcesz być indywidualny, oryginalny. Kolekcjonujesz sukcesy, żeby móc wzbogacić CV. Ważniejsze staje się to, co myślą o tobie inni, od tego, co ty sam myślisz. Dlatego wszelkie niepowodzenia i porażki są dla ciebie dramatem osobistym i podkopują twoją samoocenę.

• Wpływ mediów. Reklamy i kolorowe pisma codziennie bombardują cię wizerunkami młodych, pięknych, szczęśliwych ludzi, którzy zdają się nie mieć żadnych zmartwień i problemów. Z tego powodu niełatwo jest ci zaakceptować kolejne niedoskonałości, uznać za naturalne drobne kłopoty w domu czy w pracy. Ty przecież też chcesz być chodzącym ideałem!

• Ciążąca przeszłość. Często nie potrafisz pokochać siebie, ponieważ uważasz, że nie zasługujesz na miłość i szczęście. Hodujesz w sobie poczucie winy, żalu. Nie potrafisz wybaczyć ani sobie, ani innym.

• Życiowe porażki. Jeśli nie osiągasz ważnego dla ciebie celu, kiedy zachowasz się niekompetentnie, złamiesz zasady własnego kodeksu moralnego, zaczynasz o sobie myśleć źle. Jeżeli zostaniesz skrytykowany, czujesz, że nie jesteś lubiany, akceptowany, kochany, zaczynasz automatycznie szukać w sobie różnych deficytów i ułomności.