-Przeglądałaś projekt Alice? - zapytała mnie Hanna, gdy przysiadła się do naszego stolika w porze lunchu. 

-Nie - odparłam zgodnie z prawdą. 

Hanna spojrzała na mnie pytająco. 

-Dała mi ta teczkę i kazała ci ją przekazać. Nie grzebię w cudzych rzeczach. 

-Jessica - Hanna podsunęła mi teczkę, a następnie wyjęła ze swojego plecaka MacBooka i go włączyła. - Jakby nie patrzyć, to są też i twoje sprawy. Ostatnie jesteś jakaś rozkojarzona. Wszystko w porządku? 

-Tak - zapewniłam ją. 

-Rozkojarzona, bo zakochana - podpowiedziała Hannie Kate. Hanna spojrzała się na nią krzywo. Nigdy za nią nie przepadała i jej obecność traktowała jak powietrze. Chodziły plotki, że Kate przelizała się w pierwszej klasie z chłopakiem Hanny i dlatego ta jest dla niej taka surowa. 

-Właściwie to jak wrócę do domu, prześlę materiały wszystkim na mejla - postanowiła Hanna i zlekceważyła uwagę Kate. - Oglądaj. 

Podsunęła mi pod nos swojego MacBooka. Pokazywała mi gotowe projekty sali i dekoracji. Nie były złe. Właściwie to musiałam przyznać, że były dobre. Piekielnie dobre. 

-Masz rację, prześlij to mi i Taylor na e-mail'a. Razem się temu przyjrzymy i damy ci znać. 

-Jess, mam do ciebie jeszcze jedną prośbę - dziewczyna schowała komputer do plecaka. 

-Słucham. 

-Spójrz na te projekty sprawiedliwym okiem i zapomnij, że robiła je Alice. One są naprawdę dobre. 

-Hanna - westchnęłam. - Umiem zachować się jak profesjonalistka, nie mieszam życia prywatnego od "zawodowego". 

-Ale wczoraj podobno się kłóciłyście. 

-To była tylko pikantna wymiana zdań - skwitowałam. Hanna uśmiechnęła się delikatnie. 

-Okej, skoro tak twierdzisz. Dzisiaj będziesz miała wszystkie informacje na e-mailu. 

-Świetnie. 

Hanna zebrała swoje rzeczy i odeszła. Przy stoliku siedziałam tylko z Kate. 

-Gdzie podziała się reszta? - zapytałam i wzięłam kęs mojej sałatki. 

-Nie mam pojęcia - odparła niemrawo Kate. 

-Wszystko okej? - spojrzałam na nią zaciekawiona. Dziewczyna zaczęła grzebać w swojej torbie. 

-Znalazłam to wczoraj w rzeczach mojej mamy. 

Podsunęła mi pod nos broszurkę ośrodka dla uzależnionych. 

-Myślisz, że chcą cię tam wysłać? 

-A widzisz jakąś inna opcję? Oczywiście, że chcą mnie tam wysłać. Najgorsze jest to, że przejrzałam dokładnie ich stronę. Ośrodek znajduję się jakieś 500 mil stąd i wymaga 2-miesięcznej kuracji. Ani chwili krócej! Mam zniknąć na dwa miesiące! 

-Kate, nie panikuj! - uspokoiłam ją. 

-Łatwo ci mówić. 

-Pogadaj z rodzicami. 

-Oni chcą się mnie pozbyć, to proste! 

-Kate, oni się o ciebie martwią! - wyjaśniłam. - Naprawdę cię kochają. 

-Jessica, prędzej ucieknę z domu niż wyjadę do ośrodka dla świrów. 

-Kate, nikt cię tam nie wyślę. Pogadaj z rodzicami, powiedz, że już nie bierzesz ani nie palisz. 

-Robią mi badania co tydzień. Wiedzą, że nie przestałam. 

-Kiedy zapaliłaś!? - zapytałam zaskoczona. - Myślałam, że od czasu wypadku. 

-To był tylko raz! Siedziałam z Travisem i sobie zapaliliśmy małe blancika. Nic specjalnego. 

-Siedziałaś z Travisem? - uniosłam pytająco brwi. 

-Daj spokój - machnęła ręką. - Tak sobie gadaliśmy. 

-Okej, nie pytam. Więc w badaniach wyszło, że paliłaś? 

-Tak - mruknęła. 

-Przekichane - westchnęłam. 

Wrzuciłam książkę z historii do mojej szafki i wyjęłam z niej zaległe zadania z angielskiego, które powinnam oddać już tydzień temu. 

-Mam dla ciebie dobrą wiadomość - powiedział śpiewnym głosem mój brat. 

-No to nawijaj! - rozkazałam. 

-Zeyday przyjeżdża na weekend! 

-Co? - otworzyłam oczy ze zdumienia. 

-Wiedziałem, że się ucieszysz! - Alex szeroko się uśmiechnął. 

-Czemu tak nagle? Coś się stało? 

-Nie wiem - pokiwał ramionami. - Mama do mnie zadzwoniła przed chwilą i powiedziała, żebyśmy po szkole zaplanowali co trzeba kupić i zrobić w piątek na kolację, kiedy przyjadą. 

Zeyday była przybraną córką siostry mojego taty. Ciocia Grace długo nie mogła znaleźć sobie faceta, aż w końcu poznała Ericka. Jednak okazało się, że Erick miał córkę. Jego żona zmarła zaraz po porodzie. Zayday była w moim wieku, więc od kiedy tylko się poznałyśmy, a miałyśmy wtedy z 5 lat, od razu złapałyśmy wspólny język mimo, że Zeyday była ciemnoskórą dziewczynką. To znaczy, nie była murzynką. Raczej ciemną mulatką. Miała piękne, ciemne, długie włosy i czasami wyglądała jak Rihanna, tylko troszkę ciemniejsza.  Mama często mówiła, że Zeyday przypomina bardziej Ciare niż Rihanne i z wiekiem czasu rozumiałam, że faktycznie ma rację. W każdym razie z Zeyday się uwielbiałyśmy i każdy jej przyjazd do Beverly Hills było dla mnie ogromną frajdą. Zeyday mieszkała w Chicago, więc nie widywałyśmy się często, ale każde wakacje spędzałyśmy razem. Dwa tygodnie u niej i dwa tygodnie u mnie. Była mi najbliższą osobą mimo, że nie była blisko mnie. 

-Okej, więc po szkole od razu jedziemy do domu i musimy uzgodnić co będziemy gotować. 

-Jess? - zapytał nieśmiało mój brat. 

-No? 

-Tata pewnie też będzie na tej kolacji. 

-No pewnie tak. 

-Będzie niezręcznie. 

-Czemu? 

-Bo mama chyba chcę zaprosić Adama. 

-Nie żartuj! - poprosiłam. 

-Tak mi się wydaję. 

Oboje ruszyliśmy w stronę klasy, gdzie miał lekcje nasz nauczyciel angielskiego. 

-Nie, ona raczej nie traktuję go poważnie. 

-A co jeśli tak? Co jeśli nasi rodzice się rozwiodą? 

-Wiesz, właściwie to i tak nie żyją jak małżeństwo, więc to tylko formalność. 

-Nie chcę widzieć w naszym domu innego faceta niż nasz ojciec. 

-Oj, Alex, nie zachowuj się jak dziecko - zaśmiałam się. 

-Mówię poważnie. Jeśli Adam zamieszka z nami, ja się wyprowadzam do ojca! 

Gdy to powiedział po prostu sobie odszedł. Czy mama rzeczywiście chciałaby, żeby Adam zamieszkał z nami? Ja też chyba bym tego nie zniosła. 

Po szkole faktycznie pojechaliśmy do domu i omówiliśmy sprawy piątkowej kolacji. Spisaliśmy liste zakupów, a później przyjechał do mnie Dominic. Wszedł do domu lekko zdenerwowany. Przywitał się ze mną, nalał sobie wody do szklanki i zaczął uparcie myśleć. 

-Co ci jest? - zapytałam i wyjęłam z szafki ciastka brownie. 

-Muszę jechać na weekend do Nowego Jorku - oznajmił. 

-Co? Nie! - zawyłam. - Na weekend przyjeżdża moja najlepsza przyjaciółka Zeyday i chciałam, żebyś ją poznał. 

-Kim jest Zeyday? - zapytał zaskoczony. 

-Koniecznie musisz ją poznać! Nie wiem ile tu zostanie, ale mam nadzieję, że jak najdłużej. Jest świetna i na pewno ją polubisz. 

-Jeśli będzie tu jeszcze w poniedziałek, to na pewno ją poznam - uśmiechnął się łagodnie. 

 -Czemu musisz wyjechać? 

-Sprawy biznesowe - odparł porozumiewawczo. 

-To jest moment, kiedy mam już o nic nie pytać? 

-Dokładnie tak. Alex jest u siebie? 

-Jeszcze tak. Zaraz chyba wychodzi do Candy. 

-Ok, to zajrzę do niego na chwilę. 

Patrzyłam jak znika i zrozumiałam, że kiedy Zeyday przyjedzie, muszę z nią omówić tą sprawę. Musi mi doradzić, czy powinnam rzeczywiście siedzieć cicho i udawać, że wszystko jest w porządku, czy zmusić Domnica by o wszystkim dokładnie mi powiedział. 

Hej :* 

Wiem, rozdział dosyć słaby, ale postaram się, żeby później się coś działo. 

Posłuchajcie, myślę, że raczej nie dodam nic do matury, chyba, że najdzie mnie mega wena i nie będę mogła się powstrzymać, ale póki co, chcę zrobić przerwę, dobrze się przygotować, a po maturze powrócę, obiecuję! :)