Kolejny raz przejrzałam się w lusterku ogromnej łazienki, znajdowałam się w ogromnym, nowoczesnym domu, a przecież do cholery, miał to być tylko mały domek na plaży. Westchnęłam i poprawiłam ostatni raz makijaż. Wyszłam z łazienki i natychmiast odnalazłam Taylor, całą w skowronkach. 

-Ten dom jest cudowny! - pisnęła. Przewróciłam oczami, a gdy podeszła do nas Kate niemalże nie jęknęłam. 

-Wiecie co? Biorę się za niego! On jest tak cudowny! I tak przystojny! 

-I tak bogaty - westchnęła Candy i wyjęła mi te słowa z ust. Spojrzałyśmy po sobie zażenowane. 

-Dokładnie! 

-Przykro mi kochana, nie masz u niego szans - mruknęłam. Kate obrzuciła mnie wściekłym spojrzeniem. 

-A to niby dlaczego? 

-Bo jest gejem - skłamała Cands, a ja omal nie wybuchnęłam śmiechem, ale szybko się ogarnęłam i grałam w jej grę. 

-Tak, Ryan jest jego chłopakiem - dodałam. 

-Nie wierze wam! 

-Tylko na nich spójrz! 

Idealnie trafiłyśmy na moment, kiedy Ryan poklepywał Dominica w plecy, stali przy bilardzie, oboje się uśmiechali do siebie, a gdy ktoś coś powiedział, wybuchnęli śmiechem, przybyli sobie piątkę i się przytulili. Niby nadal wyglądali jak kumple, ale jak na to spojrzeć, to przecież maskowali swoje prawdziwe Ja. Kate westchnęła. 

-Trudno, poszukam innego, może i bogatszego. 

-A może powinnaś znaleźć sobie mózg - zaproponowała Taylor i nagle otworzyła szeroko oczy, bo zdała sobie sprawę, że wypowiedziała to na głos. 

-Sugerujesz coś?

-Dziewczyny, spokojnie - wkroczyłam do akcji. - Co powiecie na małe cosmo? 

-Jestem za! - szepnęła uradowana Cands i ruszyłyśmy w stronę baru, który znajdował się na zewnątrz przy basenie. - Ta impreza bije wszystkie imprezy u mnie - naburmuszyła się dziewczyna. 

-Już wiesz, gdzie swoje inspiracje znajdywał Travis.

-Raczej Malcolm. 

-Jak to? - spytałam nie rozumiejąc. - Przecież to Travis zna Dominica i chodzi z nim na imprezy. 

-Nie - Candy zaprzeczyła głową. -  To najpierw Malcolm zaprzyjaźnił się z Dominiciem, później on poznał go z Travisem i stąd się znają. 

Nie miałam bladego pojęcia, że to Malcolm znał pierwszy Doma. Przecież Malcolm wyjechał z LA półtora roku temu. Nic z tego nie rozumiałam. 

-A pro po Malcolma, wiesz, że wraca za miesiąc? 

-No co ty mówisz? 

-No - Cands uśmiechnęła się szeroko. - Nie mogę się doczekać. 

Malcolm to najstarszy bart Candy, jest jeszcze Travis i Harry, który pojechał razem z rodzicami do Londynu i ma 12 lat. Malcolm kończył w tym roku 24, był zawsze odpowiedzialny, ale przede wszystkim lubił imprezy. Półtora roku temu ulotnił się i wyjechał do Nowego Jorku, że niby znalazł tam super pracę. Tym bardziej zdziwiło mnie, że wraca do LA. 

-Z pracą coś nie tak? 

-Nie - Candy cała się rozpromieniła. - Malcolm się zaręcza i spodziewa się dziecka. 

-Co? Jejku, to wspaniale. 

Ta wiadomość mną wstrząsnęła i byłam co najmniej zaskoczona. Malcolm będzie miał dziecko. Malcolm się ustatkuję. Okej, zawsze był tym najodpowiedzialniejszym, ale nigdy nie marzył o rodzinie. Do dzisiaj pamiętam moje pierwsze nocowanie u Cands, kiedy zrobił kameralną imprezę, bo wiedział, że my z Taylor tam będziemy. Kameralna impreza skończyła się na 50 osobach i strużkach alkoholu. Wtedy Malcolm prawił swoim kumplom, że będzie prowadził kasyno w Las Vegas i trzepał kupę hajsu, to był jego cel życiowy i go spełni. Trzymał się tej wersji długo, bo wiele razy pytałam go o to, ale on nigdy nie zmieniał zdania i zawsze trzymał się tego planu. 

-Cztery razy cosmo - poprosiła Cands. 

Po chwili obok nas pojawiła się Tay z Kate. 

-Już okej? - zapytałam Taylor. 

-Tak - odparła, ale wiedziałam, że nie było okej. - Zack tu jest - wyznała po chwili. 

-Tak myślałam, że tu będzie - odparłam. 

-Też tak zakładałam. Tylko łudziłam się, że będzie inaczej. 

-A co, nie podoba się wam? - zapytał Dominic i przywitał się z nami. 

-Ładny domek - pochwaliłam. Chłopak posłał mi skromny uśmiech. 

-Ujdzie - puścił mi oczko. - Jak się bawicie? 

-Ujdzie - mruknęła Taylor. 

-Tak, wiem, Zack tu jest - westchnął. - Mówiłem mu, że będziesz i nie powinien się za bardzo wychylać, ale chyba robi to celowo - tym razem to jej puścił oczko. - Baw się dobrze i nie zwracaj na niego uwagi, a jak będzie fikał, to od razu mnie znajdź - poradził spokojnie. 

-Dzięki Dom - podziękowała zaskoczona dziewczyna. 

-Nie ma za co - machnął ręką. - Wszystko w porządku? - zapytał barmana. 

-Tak, tylko mam mało słomek. W kuchni powinno być więcej, przyniesiesz mi z kilka opakowań? - poprosił mężczyzna. 

Dominic pokiwał głową i spojrzał na mnie. 

-Pomożesz mi? 

-Jasne - natychmiast odpowiedziałam i skierowałam się za nim, w stronę kuchni. 

Kuchnia okazała się jeszcze większa. Była naprawdę ładna i przestronna. Jej okna wychodziły na plaże i ocean, co musiało być świetnym widokiem rano, przy śniadaniu. W ogóle cały ten dom robił na mnie ogromne wrażenie, był śliczny i bardzo gustownie urządzony. Dominic sięgnął do szafki i wyjął wielki worek, w którym znajdowało się kilka opakowań czarnych słomek. 

-Mam to nieść? - zachichotałam. 

-Oszalałaś? Moja męska duma by na to nie pozwoliła. 

-No, to jesteś typem dżentelmena - zauważyłam. 

-Dokładnie tak. Zapomniałaś jeszcze dodać, że typem ideału. 

-I zapatrzonego w siebie dupka? - zapytałam, a on wybuchnął śmiechem. 

-Nie - zaprzeczył śmiejąc się. Stałam oparta o blat, gdy podszedł do mnie i oparł swoje ręce tak, aby zostało mi się naprawdę mało swobody. 

-Wczoraj trochę popłynęliśmy - przypomniał. 

-Zapomnijmy - poprosiłam, bo doskonale pamiętam jak oboje się zachowywaliśmy. 

-Czemu? - zapytał nic nie rozumiejąc. - Do niczego między nami nie doszło. A to może i szkoda. 

-Dominic! - poprosiłam i się zaśmiałam. 

-Jak to z tobą jest Jessico Cast? - spytał i odgarnął mi kosmyk włosów z twarzy. 

-Nie rozumiem twojego pytania - odparłam zgodnie z prawdą. 

-Daj mi chociaż jakąś wskazówkę jak cię przełamać. Jak zbliżyć się do ciebie. 

-Dominic, chyba sobie żartujesz - zachichotałam cicho i położyłam rękę na jego ramieniu. - Nie dostaniesz żadnej ulgi, bo to, że masz mnóstwo domów, siłowni czy barów nie czyni cię pod żadnym względem lepszym. 

-Nie działa to na ciebie? Nie imponuję? 

-Ani trochę - zakpiłam. - To tutaj znajduję się najważniejszy przedmiot - wskazałam palcem na jego serce. 

Chłopak złapał moją dłoń. 

-Co jeśli to serce jest cholernie twarde i nie świeci przykładem? - zapytał tak szczerze, że aż na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka. 

-Nie wiem - rzekłam zgodnie z prawdą. - Zobaczymy co czas pokaże. A teraz lepiej mnie przepuść i wróćmy do reszty, bo braknie im słomek. 

-Okej, muszę tylko odnaleźć swojego chłopaka, bo Ryan się chyba za mną stęsknił. 

Spojrzałam na niego z otwartymi oczami. 

-Skąd ty...? 

-Dzięki za obronę mojego funduszu - zażartował i wyszedł z kuchni. 

Ale skąd on to wiedział? Rozmowę słyszały tylko cztery osoby i żadna z nich nie zdążyła mu o niej opowiedzieć. Więc jakim cudem? Stałam tak wmurowana, aż w końcu powlokłam się znowu do mojego towarzystwa. 

Hej :* 

Wybaczcie, nie jestem dumna z tego rozdziału, jak ostatnio z wielu. :/ Kolejne rozdziały, za dwa tygodnie mniej więcej, więc trochę odetchnięcie od tych nudów. Piszcie co myślicie. :)