Zodra Lily door Bry in bed gestopt wordt, rij ik met Josh zijn bus naar het weeshuis. De achterklep laten we open staan, zodat we die zo meteen niet meer hoeven te openen. De rest loopt in volledige stilte achter ons aan.
Julia blijft in het huis achter om op de kleintjes te passen, maar verder loopt iedere volwassenen die in ons huis aanwezig is met ons mee.

De uitdaging is namelijk om de hele bus uit te laden, in volledige stilte en dit ook nog eens zo snel mogelijk, terwijl de kinderen bezig worden gehouden in de eetzaal. 
Gelukkig weten de oudere kinderen van ons plan af, aangezien het jaarlijks terug komt, zij zullen er alles aan doen om de kinderen binnen te houden.
Om de opwinding van de kinderen te beteugelen, zal Bry naar de eetzaal gaan om samen met ze liedjes te zingen. 
Zodra ze de eetzaal in loopt, zien we dat een hoop kinderen een blik in de hal werpen, waar de vloer onder de kerstbomen nog steeds leeg is. Gelukkig kunnen ze ons niet zien doordat de buitenverlichting is uitgezet. 

Als de deur naar de eetzaal dicht is, begint operatie 'stil als een muis'. Allemaal wachten we in stilte af, tot we horen hoe de kinderstemmen beginnen te zingen. En in plaats van zo snel mogelijk te beginnen, genieten we eerst een paar tellen van de engelachtige stemmen die we horen. De kinderlijke onschuld is er duidelijk in terug te horen, zelfs bij de oudere kinderen.
Maar na een paar tellen, gebaart Zane dat we moeten beginnen. Iedereen weet zijn taak. 
Als een geoliede machine springen Owen, Caleb en ik in de bus om de cadeaus aan te geven. Bij de linker kerstboom staan Sierra en Vera om alles aan te pakken en meteen netjes neer te leggen. Bij de rechter kerstboom staan Sophia en Brianna. De rest hoeft alleen maar de cadeaus erheen te brengen. 

Als je bedenkt dat Josh een paar dagen geleden twee pallets vol naar ons huis heeft gebracht en er daar nog bergen vol cadeaus klaar lagen, zijn we snel klaar.
Nog geen half uur later liggen er zoveel pakjes onder de kerstbomen, dat de halve hal ook vol ligt. Snel maken we nog een paar foto's voordat we de bus wegzetten en in het donker wachten tot de kinderen klaar zijn met zingen.

"En nu? Gewoon wachten?" fluistert Sierra.
"Nee, ik laat haar weten dat ze kan stoppen met zingen," zegt Caleb.
"Hoe doe je dat dan, stuur je haar een bericht?" vraagt Sophia.
"Heb je Bry al eens met een telefoon zien lopen? Volgens mij ligt die op de hoek van de bar in de keuken. Heeft ze hem wel eens bij zich?" antwoord William.
Hierop schieten we allemaal in de lach en doen ons best om er geen geluid bij te maken.
"Ik laat mijn mist naar haar toe gaan, dan weet ze genoeg," antwoord Caleb.
"Hoe voelt dat? Kun je hem ook door ons laten gaan?" hoor ik William vragen. Daar krijgt hij spijt van.
"Het gevoel dat je je voorstelt als je door een geest heen loopt? Zo voelt het," vertel ik ze fluisterend.
"Ik zal het laten voelen, Bry komt eraan na dit liedje. Maar niet gillen!" waarschuwt Caleb.
Meteen voelen we allemaal de ijzige rilling door ons lijf lopen. Het voelt alsof je net uit een warme douche komt en dan nog warm en vochtig een grote vriezer opent. In je blootje.
Om me heen zie ik iedereen rillen.
"Hoe houdt Bry dat vol? Ik begreep dat jou mist haar vaak aanraakt?" Vraagt Sophia zodra Caleb de mist terug trekt.
"Niet vaak, de mist reikt voortdurend naar haar en wervelt vaker wel dan niet in haar lichaam rond," zegt Conor. Hij kan het weten, hij ziet de mist en de gloed de hele tijd bewegen.
"Maar de mist voelt bij haar anders aan, zoals wij haar gloed voelen, warm, geruststellend," zegt Zane.
"Hoe voelt haar gloed dan voor jou Caleb? Voelt dat wel hetzelfde?" vraagt Sierra.
"Ik denk het wel, ze wervelt nu ook in mij rond. Ze zorgt ervoor dat ik me goed voel," antwoord hij.
William kijkt hem vragend aan, "jullie spreken erover alsof ze levende wezens zijn, dat de gloed vrouwelijk is en de mist mannelijk."
"Zo voelt het ook. Beide communiceren met ons en met elkaar. Vooral na vanmiddag, haar gloed vertelde wat ze nodig had om Bry's leven te redden. Het voelt niet alsof ze alleen maar een verlenging van ons zijn, maar alsof ze meer zijn dan dat," zegt Caleb zachtjes.
Vanuit het weeshuis horen we hoe het laatste liedje stopt. Na een korte stilte, horen we enthousiaste uitroepen en zien we hoe de kinderen zich om de kerstbomen verspreiden en met elkaar roepen en wijzen.
Zelfs de altijd kwaad kijkende Nico bekijkt het uitzicht met een grijns. 
Door de glazen deuropening zien we hoe Bry voor Darryl staat, die haar huilend maar met een grote glimlach omhelst. 

Nadat Bry afscheid neemt van Victoria, komt ze naar buiten gelopen. Recht op ons af.
"Kan ze in het donker zien?" vraagt Sierra zachtjes.
Ik begrijp waarom ze het zich afvraagt. We hebben ons hier extra verstopt omdat het hier pikdonker is. Met geen mogelijkheid kan iemand ons vanuit het verlichte weeshuis hier zien zitten.
"Nee, ze volgt onze band. Daardoor weet ze altijd waar ik ben. Best vervelend met verstoppertje doen," zegt Caleb lachend.
Als Bry bijna bij ons is, glippen we de schaduwen uit en lopen terug naar het huis. 
Het is een lange en vermoeiende dag geweest. En morgen zal het weer een lange dag worden, maar gelukkig wel een vrolijke dag. 

Het is dan eindelijk kerstavond.