De rust die Caleb uitstraalt is onmenselijk, het lijkt op dezelfde rust die Bry uitstraalde op de avond van onze ontsnapping. De rust is angstaanjagender dan wat dan ook. Bij een woede-uitbarsting weet je tenminste waar je aan toe bent. Nu ziet hij er zelfs tevreden uit, opgelucht. Is hij opgelucht omdat Bry een kogel door haar hoofd kreegn?

Hij ontploft normaal al als iemand Bry te hard duwt of een blauwe plek veroorzaakt. En nu ligt ze hier met haar ribben zover in elkaar geslagen dat er stukken door haar huid steken. Van de ene kant is het maar goed dat haar jurk met bloed doordrenkt is, zodat we de individuele verwondingen niet kunnen zien, maar aan de andere kant zorgt de natte jurk er ook voor dat de oneffenheden nu beter opvallen. Haar ribbenkast bevat geen vastigheid meer, zoals ze half op Zane's schoot ligt, zie je dat haar rug op verschillende plekken gebroken is omdat haar lijf op een onmogelijke manier buigt.
Haar herseninhoud is over de vloer verspreid, zonder dat Caleb ook maar een reactie geeft. Afgezien van de maniakale lachsalvo. Maar terwijl we allemaal naar hem kijken, valt het op hoe de laatste verwondingen genezen in zijn gezicht.
Dan klinken er ineens zacht klingelende geluiden. Alsof er kogelhulzen op de grond vallen, maar zonder dat er een schot is gelost. Verbaasd kijk ik om me heen en zie dat de rest het ook hoorde. Iedereen is nu om Bry's lichaam heen komen zitten.
Als ik weer zo'n geluid hoor, blijkt het een kogel te zijn die naast me op de grond valt. De kogel die zojuist nog in mijn ribben zat.
"Caleb, genees jij ons?" vraag ik voorzichtig.
"Nee," is het enige dat hij zegt.

Voorzichtig kijken we naar Bry. Er is geen mogelijkheid dat ze deze verwonding overleeft heeft. Als ik naar haar gezicht kijk, zie ik hoe de kogel er bij haar rechter slaap in ging, en haar hele linkerkant van haar gezicht af heeft geschoten, ook al hangen haar haren er nu overheen.
Zane lijkt volledig in zichzelf gekeerd te zijn terwijl hij over haar heen buigt en zich aan haar vastklemt. Zijn tranen vallen op haar gezicht, maar zodra hij dit ziet, lijken ze te stoppen.

Ondanks alles realiseer ik me dat ikzelf ook in een schok verkeer. Anders had ik er nooit zo rustig naar kunnen kijken. Er is geen enkele andere reden dat ik me zo rustig kan voelen. Hoe vaak we ook werden gemarteld of ze zelf uitvoerde, deze kalmte voelde ik er nooit bij. Het is zelfs niet de kalmte die Bry uit kon stralen, het voelt eerder alsof ik verdoofd ben.
"Voelen jullie je ook kalm, is dat normaal? Komt de paniek als de schok is weggeëbd?" Vraagt Conor, terwijl hij Bry's linkerhand vast heeft.
Dan ben ik dus niet de enige die zich zo voelt. De rest kijkt net als mij naar Caleb, misschien dat hij ons antwoorden kan geven.
Rustig gaat Caleb bij haar rechterschouder zitten. "Herinneren jullie je onze theorie nog? Haar gloed geneest haar pas als ze op sterven na dood is. En dan totdat ze sterk genoeg is om zichzelf verder te genezen. En dat we ons afvroegen wat er gebeurde als ze zou sterven? Haar gloed geneest haar steeds pas als ze op haar zwakste is. Maar alleen als ik haar direct aanraak. Haar gloed is er nog, alleen deze kalmte voelen jullie normaal niet, omdat jullie ook nog nooit zoveel verdriet of angst hebben gevoeld. Concentreer je Conor, vertel ons wat je ziet?"
Conor lijkt nu pas Bry's kant uit te kijken, hij keek wel Caleb aan, maar weigerde Bry's lichaam verder te bekijken dan de hand die hij vast heeft. Zijn misselijkheid lijkt nu echter verdwenen.

"Caleb heeft gelijk, haar gloed is er nog. Ze lijkt ergens op te wachten, net als jou mist Caleb. Ik heb nooit gekeken hoe de gloed werkt op het moment dat ze op haar zwakste is. Maar hoe gaat ze hiervan genezen?" vraagt hij.
Dat vragen wij ons allemaal af.