Er is geen andere manier.
Hoe vaak we het ook bespreken, hoe goed de plannen ook lijken. Damon's visioen blijft hetzelfde.
"Je weet zeker dat als we hiermee door gaan, je iedereen bij het kerstdiner ziet?" Vraagt Zane nogmaals.
"Zane, stop. We hebben alle mogelijkheden bekeken. Als we zeker willen weten dat het na vanavond klaar is, hebben we geen keuze. We weten allemaal dat hij niet alles heeft verteld. Zolang de uitkomst maar klopt, moeten we het ermee doen," zeg ik zachtjes.
Aan zijn gezicht kan ik zien dat hij het ook weet. Eigenlijk wil hij weten wat Damon nog meer heeft gezien, maar ook dat hij het niet zal vragen omdat hij het antwoord niet wil weten.

Met zijn zevenen stappen de verlaten bedrijfshal binnen. We zijn ver buiten de stad, in het deel waar de Rat zijn groep probeert te laten groeien.
Ik loop tussen hen in. Het liefste hadden ze me thuis gehouden, maar toen ze dat plan uit wilden voeren, zag Damon het bloedbad dat er thuis aangericht zou worden. En dat is niet het enige wat ze zullen doen, het dorp en het weeshuis word dan ook meegenomen in hun wraakactie. En alsnog zouden ze me hierheen slepen. Daarom kiezen we nu de weg met de minste slachtoffers van onze kant. Slechts één slachtoffer.

Daarom deze aanpak. We stappen direct het hol van de leeuw binnen. Ondanks dat hij denkt dat zijn plan nu is geslaagd, speelt hij een rol in een groter plan, onze eindstrijd.
Na vannacht is het klaar.

Het ene moment lopen we de fabriekshal binnen en dan komt die vreselijke rook weer.
De rook die altijd het begin was van zijn zeurende stem. Het begin van de slagen met de ijzeren buizen. De enige keren dat hij zich ermee kwam bemoeien omdat we niet hadden gedaan wat hij wou. Want alleen met de rook kan hij ons uitschakelen, dan pas durfde hij in de buurt te komen.
En zodra we de rook inademen duurt het nooit lang voordat alles zwart wordt.

--------

Er is geen rustig ontwaken bij. Van het een op het andere moment word ik met een klap waker gemaakt. Mijn ribben doen ontzettende pijn, ik weet niet wat er zojuist gebeurde, maar alles komt in één klap bij me binnen. De kou om me heen die mijn huid kippenvel bezorgt, mijn handen die boven mijn hoofd vastzitten en waar mijn volle gewicht aan hangt, mijn blote tenen die de koude vloer nauwelijks raken, de vochtige geur, de holle geluiden, ondanks dat het stil is. Alles, behalve mijn zicht. Het is donker hier.

Ik kan me wel prettigere manieren voorstellen om gewekt te worden uit een bewusteloze toestand.
Al is dit niet helemaal nieuw voor me. Hij genoot hier vroeger al van. Ons ophangen en martelen terwijl de rest moest toekijken. Al waren het normaal de jongens die aan de ketting hingen.
Dankzij Aiden voel ik de ergste pijn van de klap in mijn ribben niet, maar desondanks voel ik ze breken en doet het alsnog pijn.

Het ademhalen gaat meteen een stuk moeilijker, alsof mijn longen niet zover uit kunnen zetten als normaal. In mijn mond proef ik het bloed. Hoestend kijk ik om me heen waar iedereen is.
Echter zie ik helemaal niks, het blijft donker. Mijn ogen voelen vreemd aan, ik kan ze niet bewegen en alles eromheen doet pijn. Via mijn gloed naar Caleb voel ik dat zijn ogen missen. Zover ging de Rat eerder nooit. Dan verbaast het me niks als hij mijn ogen ook heeft uitgestoken. Alles uit angst voor tweelingbroer, hij vreest dat ik Caleb genees als ik hem kan zien. Gelukkig heb ik zijn pijn wel tegen kunnen houden ondanks dat ik bewusteloos was en begint de gloed al om hem te genezen. De Rat dacht altijd dat Caleb geen enkele pijn kon voelen, hij heeft nooit begrepen hoe onze band werkt, dat ik geen zicht of aanraking nodig heb bij Caleb. 

En als ik me op de gloed concentreer via Caleb, voel ik dat de Rat de jongens hun shirts uit heeft gedaan en ervoor heeft gezorgd dat hun armen elkaar raken. De sukkel. Alsof Caleb hen pijn zal doen in zijn woede. Hij gaat nog steeds uit van de vierjarige die degene die hem aanraakt in stukken breekt. Hij heeft ze echter nooit onbewust pijn gedaan, alleen als hij gedwongen werd, nooit tijdens een driftbui. Dat bewaarde hij voor de bewakers.
Het is geen enkel nadeel, maar juist een voordeel. Want nu kan ik hen ook genezen. En als ik via de band Caleb genees, gloeit de gloed niet op bij mij en ook niet bij hen.
Nu hoef ik alleen te wachten tot ik zijn huid aan kan raken en dan kan Caleb hem afmaken.

Na de eerste klap, begint de Rat te praten. En dat lijkt uren te duren. Ik weet dat het slechts enkele minuten waren, maar het voelt zoveel langer als je aan je armen hangt en je ribben op rek staan, terwijl er een paar gebroken zijn. Mijn ademhaling gaat nu al moeilijk en dan is hij nog niet eens echt begonnen.
Ik schrik ontzettend als ik ineens zijn handschoen aan mijn mondhoek voel, die het bloed wegveegt.
Nu merk ik pas hoe veel waarde ik hecht aan mijn zicht, het niet aan zien komen van zijn handen is vreselijk. Na mijn mondhoek te hebben aangeraakt, veegt hij zijn vinger af aan mijn jurk, natuurlijk wel precies bij mijn borst, terwijl hij door gaat met zijn verhaal.

Nu pas voel ik dat ik een jurk aan heb en daaronder helemaal naakt ben. Ik kan alleen maar hopen dat hij geen tijd heeft gehad om meer te doen dan me omkleden. De pijn in mijn ribben is aanwezig, maar niet zo erg als het zou moeten zijn. Alleen daardoor kan ik niet voelen wat er nog meer pijn doet. Het ergste is dat ik niks aan zie komen nu. In het donker kan ik alleen maar afwachten wat er gaat gebeuren.
Dan hoor ik hoe hij een stap naar achteren doet en andere voetstappen dichterbij komen staan en me omringen.

Uit het niets voel ik de klappen in mijn ribben. Harder dan zijn vuisten van vroeger of zijn schoenen. Zelfs harder dan wanneer hij zelf sloeg met zijn ijzeren buis. Ik heb niet eens gevolgd wat hij allemaal vertelde of waarom ze beginnen te slaan. Of hoelang ze me zullen slaan.
Bij de eerste klappen lijken mijn ribben nog weerstand te bieden, mijn spieren spannen aan in de hoop dat ze de klappen op kunnen vangen. Het doet zoveel pijn dat het me niet meer lukt om normaal adem te halen. Waarschijnlijk helpen de gebroken ribben die mijn ribben perforeren er niet echt bij. Het voelt alsof ik door een hele laag schuim probeer te ademen. Ik voel hoe mijn broers gewond raken en kan de gloed nog via Caleb naar ze toe kan sturen. 

Maar de zwarte vergetelheid trekt steeds harder aan me, tot ik er dankbaar in wegzak.