Na het ontbijt vraagt Bry of de nanny's mee willen winkelen. Maar ze hebben allemaal de stapel cadeau's gezien die nog ingepakt worden. En we hebben ze tijdens het ontbijt op de hoogte gebracht wat er morgen te gebeuren staat.
Daarom kiezen ze ervoor om de laatste cadeau's in te pakken. Zodat dat gedaan is en wij als gezin nog een dagje door kunnen brengen.
Allemaal pakken we snel wat stickers en terwijl Bry verteld welke namen erop moeten, doen we allemaal ons best om ze er leesbaar op te schrijven.

Een half uur later zijn alle dozen klaar om ingepakt te worden. Beide kleine meisjes nemen we mee.
Nogmaals concentreer ik me op de rest van de dag. Maar ik zie alleen maar winkelen en probleemloos thuis komen. Zolang we genoeg auto's meenemen dan.

Caleb besluit met de meisjes mee te rijden, waarop Zane besluit om met hem mee te gaan. Bry zit tussen Lilly en Faith op de achterbank. En aangezien hun auto ook de kinderwagen bij zich heeft, verdeelt de rest van ons zich over twee andere auto's. 

"Nemen we het winkelcentrum dat het verste weg is?" vraag ik, onschuldig kijkend naar Zane.
"Nee Damon, Bry heeft er al eentje uitgekozen. Aiden rijdt vandaag met Conor mee," zegt hij, waarna hij instapt en Caleb wegrijdt. Gelukkig heeft hij niet door waarom ik het vroeg, hij denkt dat ik niet bij Conor in de auto wil zitten, wat ik ook echt niet wil.

"Watje!" zegt Conor, voordat hij snel naar zijn auto loopt.
"Conor!" roep ik hem na, "is het je opgevallen dat Caleb mag rijden, terwijl Zane naast hem zit? Waarom mag je kleinere broertje dat wel, en jij nooit?"

En voordat hij kan reageren, stap ik naast een lachende Owen in de auto, en rij snel achter Caleb's auto aan rijd. De hele weg naar het winkelcentrum toe misdragen we ons op de weg. Dat was de enige reden dat ik vroeg naar welk winkelcentrum we gingen. Nu hebben we genoeg tijd om te racen. Ik kan me niet voorstelen hoe saai het moet zijn geweest in de tijd dat de politie de wegen controleerde. Dat iedereen zich aan de snelheid moest houden en je niemand mocht afsnijden. De enige regels die Zane heeft gemaakt, is dat de auto's onbeschadigd moeten aankomen. Dat lukt ons, zolang hij niet naar Conor's achterbumper kijkt. En aangezien Zane voor ons rijd, met twee kletsende meiden in de auto, hoop ik dat hij ons niet bezig heeft gezien.

Als we in de parkeergarage uitstappen, lijkt er eerst niks aan de hand te zijn. Tot we bij de roltrap aankomen en zowel Conor als ik een mep tegen ons achterhoofd ontvangen. Echter niet van Zane, maar van Bry.

Lachend loopt de rest voor ons uit, terwijl Bry met haar handen in haar zij voor ons gaat staan.
"Serieus, stelletje kleuters. Denk je dat ik mijn handen niet vol genoeg heb aan twee dochters? Zie ik eruit alsof ik een alleenstaande moeder wil worden?"
Voordat ze echter verder kan gaan met praten, eindigt de roltrap en valt ze bijna achterover.  Conor en ik grijpen haar tegelijkertijd bij een arm vast.
"Dankje, en daar gaat mijn ingestudeerde preek. Verdorie, nu weet ik niet meer wat ik wou zeggen en ik heb in de auto nog wel zo goed geoefend met Zane en Caleb, zelfs Lily heeft me geholpen. Maar ik ben nog steeds teleurgesteld in jullie," moppert ze, terwijl ze naar de rest toe loopt.

Als ik Conor een zijdelingse blik toewerp, zie ik dat hij ook zijn best doet om niet in de lach te schieten. En dan vangen we Zane's ijzige blik op. Meteen kijken we weer schuldbewust naar de grond.
Tot hij de bocht om is.

Als eerste gaan we een winkel in, die geld weet te verdienen door de verkoop van alleen maar meubels voor baby's en kinderen. Je zou zeggen dat je niet zoveel nodig hebt, we redden het nu ook met alleen een wiegje. Maar Bry weet zeker dat Faith een volledige uitzet nodig heeft. En dan maak ik geen grapje.

Een ledikantje, commode, kledingkast. Nog een schommelstoel voor Faith's kamer en eentje voor de woonkamer. Zelfs verschillende boxen, aangezien we meerdere woonkamers hebben. En dan is dat nog niet eens de basis. Het matras, boxkleed, dekens, lakens, hoezen, alles moet je los erbij kopen.
Hoe meer Bry aanwijst, hoe meer medewerkers haar enthousiast komen helpen, al daalt dat enthousiasme weer snel.
Helaas voor hen is Owen er namelijk ook bij.
"U moet deze extra hoes ook nemen mevrouw, u wilt toch niet dat uw dochtertje straks slecht slaapt? Deze is echt noodzakelijk," en hoe vaak Owen wel niet zijn hoofd schud. Je zult maar alles geloven dat ze je vertellen. Ik kan me voorstellen dat je een zwangere vrouw vol met hormonen en nesteldrang niet tegen kunt houden als zij tegenover deze verkoopster staan.

Maar helaas van hen, worden de meeste van het gezelschap baldadig als ze lang moeten wachten en er niks te doen is. Dan moeten ze ons maar niet steeds meer spullen aan smeren.

Julia maakte vanmorgen geen grapje toen ze het had over een kindveilig huishouden. Bij het uitkiezen van de meubels, probeert Conor of hij erop en erin kan klimmen. Pas als een kast niet om valt en een bed niet breekt, word het pas in overweging genomen. Misschien was het handiger als we Bry en Lily eerst laten kiezen wat ze mooi vinden. 
Maar wat is de lol daarvan.
Helaas sneuvelen er behoorlijk wat meubels onderweg.

Na een anderhalf uur in deze winkel, ontstaat er ineens commotie bij de ingang. Verschillende bewakers komen binnen lopen.
De hoofdverkoopster lijkt opgelucht. Zal ze heus de beveiliging gebeld hebben omdat zij ons verkeerde informatie heeft gegeven?
De opluchting duurt echter niet heel erg lang. Precies vijf seconden.
Tot Bry zich omdraait en ervandoor rent.
"Oom Mark!" roept ze, terwijl ze weer in zijn armen springt.
"Aha, mijn kleine engel. Ik had kunnen weten dat jullie als enige een hele winkel overhoop durven te halen,"
"Hebben ze u serieus gebeld omdat we problemen veroorzaken?" vraagt Bry onzeker terwijl hij haar naar de grond laat zakken.

Mark kijkt naar het spoor van vernieling dat de winkel doorkruist. Scheef hangende kastdeuren, bedden die ingezakt zijn, zelfs een kast dat dwars over een gangpad ligt.
"Ja, ze hadden last van asociale klanten die alles sloopten, is Zane niet meegekomen?"
"We zijn vandaag helemaal compleet Mark, maar het was niet mijn schuld dat alles er nu zo bijstaat. Als ze tegen mij zeggen dat een kast nooit op een kind zal vallen, moet hij toch tegen een duwtje kunnen? Of moet ik het leven van Bry's dochters riskeren?" vraagt Conor, terwijl hij Lily's hand vasthoudt.
Lily kijkt door deze opmerking stralend naar Bry, terwijl Bry Mark aan zijn hand mee trekt.

"Oom Mark, dit is Lily, onze nieuwste aanwinst en de kleine Faith. Onderweg hiernaartoe heeft Lily besloten dat ze Faith's grote zus wil zijn, dus heb ik nu twee dochters."
Mark kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. "En je vriendje weet er ook al vanaf?" vraagt hij aan haar.
Waarop Bry zich geschrokken omdraait en mij met een open mond aan staart.
De rest schiet nu in de lach, terwijl  de rest verder loopt om de laatste meubels uit te zoeken. Lily is nu aan de beurt om een kamer uit te zoeken.
Snel pak ik Bry's hand vast en wrijf er geruststellend met mijn duim overheen, terwijl we in een rustiger tempo achter de rest aan lopen.

De verkoopster heeft al spijt van haar telefoontje naar Mark. Hij blijkt nog erger te zijn dan Conor, nu hij de meubels op hun stevigheid wil controleren.