Een paar uur eerder.

Terwijl ik op de stoel in de gang zit te wachten, zwaaien mijn voeten heen en weer. De grond kan ik niet raken, zelfs al strek ik mijn tenen uit.
Heen, weer, heen, weer, heen, weer.
De opdracht was dat ik hier moet wachten tot iemand me naar binnen roept. En dat duurt lang... Het gemompel is door de deur hoorbaar, ze is kwaad. Ik heb vandaag nog niks gedaan, toch?
Weer kijk ik naar de klok. Ik zit er nog geen kwartier.

Dan gaat de deur naar het kantoor van de directrice open en roept ze me naar binnen. Opgelucht spring ik van de stoel af en stap de deur door. Twee reuzen staan er op me te wachten.
Misschien zijn het niet echt reuzen, maar het scheelt niet veel. Beide kunnen net onder de deurpost door lopen. De grootste heeft zwarte krullen die slordig om zijn gezicht vallen. En zijn donkergroene ogen kijken me aandachtig aan. Van schrik valt mijn mond open, zijn ogen zijn magisch, net als de mijne.
"Als haar persoonlijkheid net zo vurig is als haar ogen en haren, heeft Bry er haar handen vol aan," hoor ik hem denken.
Maar met een liefdevolle toon in zijn gedachten. Alsof het goed is zoals ik ben. Ook lijkt het alsof zijn diepere gedachten afgesloten zijn. In plaats van alle gedachten en herinneringen, hoor ik alleen wat hij nu denkt.

Dan kijk ik de andere man aan. Zijn haar is donkerbruin, net zo lang maar stijl en naar achteren gekamd. Zijn ogen zijn dezelfde kleur bruin, weer van die magische ogen.
"Hoe durven ze haar te beoordelen. Als ze eens wisten wat wij op die leeftijd allemaal moesten doen, dan is haar kattenkwaad daar niks tegen. Als die sloerie gewoon haar werk doet in plaats dat ze de tuinman neemt, kan ze haar energie in de kinderen steken,"
"Wat is een sloerie?" Vraag ik voordat ik me bedenk dat ik hun gedachten nooit hardop moet verwoorden.
Meteen krimp ik in elkaar en sluit mijn ogen terwijl ik op de klap wacht.

Als er echter niks komt, kijk ik voorzichtig naar de man met bruine ogen. Hij zit met een verdrietige glimlach op zijn hurken naar me te kijken, terwijl de andere man met ingehouden woede naar de directrice kijkt.
Degene voor me strekt voorzichtig zijn hand uit en wacht tot ik mijn hand erin leg.
"Geen draden te zien, dan hoort ze nu bij ons," denkt hij.
"Draden?" Vraag ik, voordat ik mijn vraag tegen kan houden.
Hij lijkt echter niet kwaad of beledigd. Meer alsof hij al mijn vragen wel grappig vind.
"Draden, ik kan zien of iemand familieleden heeft. Een vader, moeder, broer of zus. Jij kleine meid, bent alleen over. Daarom willen wij je een thuis aanbieden bij ons," dan geeft hij me aan knipoog. "Je andere vraag beantwoord ik straks,"

Met zijn hand nog om de mijne loopt hij naar een grote zwarte auto toe, terwijl de andere man nog papieren moet invullen.
"Heb jij nog spullen die je mee wilt nemen?" vraagt de bruinharige.
"Nee. Maar hoe heet jij?"
"Conor en mijn broer heet Zane. Hoe heet jij?"
"Lily"
Terwijl ik op de stoelverhoger ga zitten, maakt hij mijn gordel vast. Daarna gaat hij voor me zitten en draait zich om in zijn stoel.

"Hebben ze je uitgelegd waar je nu naartoe gaat?"
"Nee, alleen dat ze blij zijn dat ze van me af zijn. Mensen met geheimen vinden me niet zo aardig," zeg ik weer, voordat ik over mijn antwoord heb nagedacht. Geschrokken kijk ik hem aan, terwijl ik zijn reactie afwacht.
"Geen zorgen, in ons huishouden hebben we geleerd om eerlijk te zijn en geen geheimen te hebben. Mijn oudere broer kan vertellen of iemand liegt. Dan heeft het geen zin om te jokken. Kun je al onze gedachten lezen?"
Hier denk ik even over na. Zal ik hem eerlijk antwoord geven? Hij lijkt het niet erg te vinden dat ik zijn gedachten kan horen. Misschien moet ik het maar proberen.
"Gek genoeg niet. Alleen wat je op dit moment denkt, maar niet de rest. Het voelt rustiger bij jullie, zonder alle geluiden en beelden die ik normaal hoor en zie."

"Ik hoop dat dit bij de rest ook zo is Lily. We gaan nog even langs ons kantoor om nog wat papierwerk te regelen en dan gaan we naar je nieuwe huis. Je blijft eerst een tijdje in ons huis om te wennen, in het nieuwe jaar mag je zelf kiezen of je in het weeshuis wilt wonen bij de andere kinderen, of bij ons wilt blijven,"
Op dat moment komt de andere broer naar buiten gelopen.
"We moeten naar het ziekenhuis Conor, de Rat heeft Bry zojuist bedreigt," zegt hij, terwijl hij instapt en meteen weg rijdt, "Sorry kleine meid, maar we moeten een omweg maken. Ons gezin heeft op dit moment last van een slechterik, daarom kom je meteen in de actie terecht,"
Het verbaast me dat ze zoveel vertellen. Geen gefluister en geheimen. En ze hebben zelfs een slechterik, dan moeten ze zelf goed zijn, toch?
Het zal in ieder geval niet saai worden hier.

Bij het ziekenhuis aangekomen wachten we op de rest van hen. Conor heeft me in de auto uitgelegd hoe hun gezin in elkaar zit, ook al zijn het geen echte broers van elkaar. Dat geeft mij hoop, misschien mag ik er dan ook bij horen.

Als we een tijdje ongeduldig wachten, en Conor is nog slechter met wachten dan ik ben, komt er weer zo'n grote man binnen lopen. Hij kijkt me met zijn donkerblauwe ogen aan en is verbaasd dat ik een kracht heb. Zodra ik hem aankijk, denkt hij aan twee dochters. Twee? Daarna zie ik dat hij een beeld ziet. Geen herinnering, want ik zie mezelf bij een kerstboom met veel cadeautjes zitten, terwijl ik een hoop mensen aan een tafel zie zitten. Ik herken Zane en Conor in het beeld. De toekomst?
Voorzichtig verplaats ik me tot ik schuin achter Zane sta.
Dan ineens lijkt iedereen rustig te worden. Als ik langs Zane afkijk, zie ik hoe vier mensen mijn kant uitkijken. Twee zijn er net zo lang als de rest, de derde is een echte reus, niet alleen zo groot als een deur, maar ook net zo breed, maar hij ziet er wel lief uit. En de vierde is een groot meisje of een kleine vrouw. Ongeveer een kop groter dan mijzelf.
De rest blijft dichtbij staan, terwijl het meisje op iedereen afloopt en ze een kus geeft. Een lichtgevende kus. Alleen Zane omhelst haar. Dan kijkt ze mij aan en gaat voor me op de hurken zitten, net zoals Conor eerder ook deed. Alleen moet ik nu naar beneden kijken.
Als ik haar hand even later aanraak, komt daar ook een gouden gloed vanaf. Mijn lichaam ontspant zich en ik voel me ineens beter, niet meer zenuwachtig. Hoopvol zelfs. Iedereen ziet er rustiger uit nu.
Ze ziet eruit als een engel met het licht. Als ik naar haar tweelingbroer kijk, zie ik in zijn gedachten alleen maar dat hij alles over heeft om haar te beschermen.
Kan een engel ook een beschermengel hebben?

De uren erna zijn in ieder geval niet saai. Ik zie hoe Bry een hoop kinderen geneest en geruststelt, iedereen houdt van haar. Ze vinden een bom, dan komt een nog grotere man binnen die er gevaarlijk uitziet, maar in zijn gedachten zie ik dat hij ongevaarlijk is naar Bry toe.
Daarna gaan we onderweg naar weer iemand anders en nemen zelfs frietjes mee van de McDrive. Die zijn lekker!

Als we in de lift zitten onderweg naar de kelder, stel ik voor om hen te helpen. Hoe eng ik sommige gedachten ook vind, ik kan flarden van de slechterik zien in hun herinneringen, als ik ze aankijk en doordat ze er nu actief aan denken. En soms zie ik een korte herinnering aan wat hij deed. En dat is genoeg om me bang te maken. Maar Bry laat gelukkig mijn hand geen moment los.
Ze wil me er niet mee lastig vallen, ik snap hun regels, ook al vind ik het jammer dat ik niet mag helpen. En stiekem ben ik blij dat ik niet meer van de slechterik hoef te zien.
En ik kan inderdaad zien dat de kerst samen gevierd gaat worden in Damon's visioen. Zelfs dat ik cadeautjes krijg.

Haar uitleg waarom ze geen engel is, begrijp ik niet helemaal. Ik snap niet waarom hoop krijgen slecht kan zijn, of hoe je iemand kunt martelen door ze te genezen. Maar ik vertrouw erop dat ze het me allemaal uit zal leggen.
Ze voelen allemaal eerlijk aan.
Goed.