Ontnuchteren.
Alsof we ook maar een glas alcohol hebben gedronken. Als we al iets drinken, is het thuis of bij Damon of zijn pa. Verder zul je ons nergens iets zien drinken, laat staan dronken worden.

Dat was vanavond ook het voordeel van de obers die op het gala rondliepen. We hadden de hele tijd een glas vast en als er weer een ober langsliep, konden we het glas onaangeroerd weer op het dienblad terug zetten. Maar buitenstaanders zagen alleen de hoeveelheid glazen die we steeds van de dienbladen af pakten.

Voordat de veiling begint lopen we naar buiten. Normaal blijven we tot na de veiling, maar nu willen we gewoon naar huis, we hadden een paar lange weken met korte nachten. En ook al heeft het alleen maar effect op een zekere jongedame in ons gezelschap, als zij een slaap tekort heeft, krijgt een ander een kort lontje. En dat is geen fijne combinatie.

De enige reden dat Zane een stuk wil lopen, is om te zien of iemand ons zal volgen of aan zal spreken.
We hebben altijd dezelfde routine als we bij het hotel weglopen, want helaas bijna maandelijks voorkomt. Bry en Caleb lopen een tiental meter voor ons uit en lijken een vermoeid stelletje.
Wij lopen er een eindje achter te klieren, waardoor we een groep dronken vrienden lijken, die misschien het stelletje voor ons lastig gaat vallen, maar eigenlijk zo ver van de wereld is, dat we onze omgeving niet eens op lijken te merken.

Soms wachten er mensen vlak buiten het hotel op ons, die hulp nodig hebben of informatie willen geven, maar niet door de rest van de gasten gezien willen worden.

Dat we echter een baby vinden, is niet iets wat we hadden verwacht.

Zodra Conor de baby heeft aangeraakt en de draden kan zien, merkt hij op dat Bry eerst naar huis gebracht moet worden. Het was al een lange dag voor de tweeling, al heeft Caleb er geen moeite mee aangezien Bryleighs gloed zijn vermoeidheid weer laat verdwijnen. Maar zij zal wel uitgeput zijn, vooral nu we zagen hoe fel de gloed opgloeide en de baby er heel slecht aan toe moet zijn geweest. De gloed zelf kost haar dan wel geen energie, maar wel de gevoelens die erbij horen. De pijn van de baby.
Stil lopen we naar het einde van de steeg waar onze limousine al aan komt rijden. Caleb ondersteunt Bry, terwijl wij in formatie om het tweetal heen lopen.

Bij de limousine aangekomen open ik de deur en zodra iedereen heeft plaatsgenomen, klim ik er als laatste in en trek hem snel achter me dicht. Meteen rijdt de chauffeur weg, ook al stond hij een paar straten verderop op ons te wachten, Tom weet dat hij altijd paraat moet staan omdat onze plannen nooit vastliggen. Want wie had er nou gedacht dat we een baby in een container vinden?
Iedereen leunt vermoeiend achterover, want alsof onze vondst niet vreemd genoeg was, zijn we uitgeput door het ophouden van de sociale schijn de hele avond, geen van ons houdt van grote bijeenkomsten.
Ondanks dat we al zolang vrij zijn, voelt het nog steeds ongemakkelijk om ons in grote groepen te bevinden, vooral omdat we allemaal Bry's ongemak aanvoelen.
Of misschien niet zo direct haar eigen ongemak, als wel Calebs mist die daarop reageert en om zich heen slaat.
Als ik me omdraai om naar haar te kijken, begin ik te vloeken.

"Wat is er Aiden?" vraagt Zane, me geschrokken aankijkend.
"Kijk maar naar haar ogen," antwoord ik hem.
Voorzichtig draait hij haar hoofd naar hem toe en dan barst ook Zane uit in gevloek. En voor iemand die altijd rustig probeert te blijven en het goede voorbeeld wilt geven, komt dat niet vaak voor.
Haar pupillen zijn zo groot, dat de jadekleurige irissen slechts een smalle cirkel zijn.
Ondanks dat ik weet wat er aan de hand is, ontken ik het voor mezelf. Terwijl ik me rustig probeer te houden voor haar, voel ik mijn woede aan de oppervlakte komen.

"Bry, wat is het?" vraag ik vrij grof. Want dit is het laatste wat we willen zien bij haar.
"Ik ken het nog niet, maar het voelt verkeerd. Anders dan ik gewend ben," antwoordt ze zachtjes, haar ogen sluitend.
Hoe verkeerd is het om haar te horen zeggen dat ze eraan gewend is. Ondanks dat het al jaren geleden is, doet die opmerking me nog steeds pijn. Ik kon mijn kleine zusje toen niet beschermen en nu faal ik weer.

"Bry, geef ons de baby. Je kunt dit niet gebruiken. Geef haar aan mij," zegt Zane op een dwingende doch bezorgde toon.
"Nee Zane. Als ik haar nu afgeef, overleeft ze het niet. Ik red me wel. Het ergste is al uit haar systeem, ze moet nu alleen aansterken en heeft dan hulp nodig met het afkicken. Ik kan haar niet laten lijden, ik weet hoe zij zich voelt, alsjeblieft!" fluistert Bry wanhopig. Met moeite opent ze haar ogen en kijkt hem smekend aan.
Juist doordat ze het gevoel kent, voelen we ons nog machtelozer.

"Maar dit is juist waar we je tegen willen beschermen. Zodat je je nooit meer zo hoeft te voelen. Om die reden hebben we de regels juist gemaakt!" roept Zane gefrustreerd uit.
"Help me dan om haar te helpen. En vind degene die haar dit heeft aangedaan. Maar laat me de komende dagen alsjeblieft niet alleen. Meer vraag ik niet. Alsjeblieft Zane," fluistert ze. Haar stem is normaal al rustig en zacht, maar lijkt nu slechts een schim die we met moeite opvangen.

Met een gepijnigde blik kijkt Zane haar aan. Aan de ene kant willen we het liefste de baby van haar wegrukken, daar zij de reden van de pijn en de wanhoop van ons zusje voor de komende dagen is.
En ook al is dat ons eerste instinct, de kalmerende geur die in de limousine ronddwaalt, herinnert er ons aan dat de baby volledig onschuldig is, zij kan hier niks aan doen. Onze eerste impulsieve reacties worden gesust, al werkt dit niet voor ons allemaal. We voelen hoe een bekende kilte zich met de vanillegeur mengt, wat betekend dat Caleb moeite heeft om zich in te houden.

Zoals de gloed ons gerust wil stellen, wil zijn mist naar ons uithalen om ieder gevaar uit de weg te nemen, ook al zouden we haar nooit kwaad doen. Maar de mist en de gloed hebben geen bewustzijn en reageren, als ze niet geleid worden, puur instinctief.
En aan de andere kant weten we dat Bry de enige is die de baby er zonder problemen doorheen kan loodsen, waardoor ze gezond kan opgroeien zonder de achterstanden die ze anders zal oplopen als een aan drugs verslaafde baby.
En het is al te laat, Bry heeft de resten van de drugs die in haar lichaampje zaten al in zich opgenomen. Het enige wat de gloed nu nog doet, is het kleine meisje voldoende aan laten sterken, zodat ze de nacht door zal komen.

Voorzichtig raakt ze met haar blote hand mijn wang aan en een zachte gloed verschijnt vanuit de aanraking. Meteen voel ik me ontspannen. Ik pak haar hand vast en druk een kus op haar handpalm. "Spaar je krachten, jij hebt ze harder nodig de komende paar dagen. Wij zullen er voor je zijn."
Een voorzichtige glimlach verschijnt er om haar mond, terwijl ze haar ogen weer sluit.
Haar normaal kalmerende vanille geur, begint nu verkeerd te ruiken. Alsof het een goedkope chemisch geproduceerde geur is die een bijtend gevoel achterin je keel geeft. De geur brengt herinneringen naar boven aan de moeilijkste tijd van ons leven. Ik zie hoe de rest ook onbewust zijn neus optrekt, nu de geur sterker wordt doordat de drugs zich erin vermengen.

"Omdat het in zijn territorium gebeurde, komt Damon naar ons toe zodra hij het gala kan verlaten zonder dat het opvalt. Julia staat thuis te wachten om ons met de baby te helpen en vanuit het weeshuis brengen ze de nodige spullen naar ons huis. Ik heb Bastiaan al gebeld om alles te regelen," zegt Zane geruststellend maar tegelijkertijd op een verslagen toon tegen haar. Al hoort ze er niks meer van, Bry is al in slaap gevallen tegen Caleb's schouder.
Allemaal kijken we verslagen naar haar smalle figuurtje. Niemand weet zich een houding te geven. Het liefste zou ik een deuk in de auto slaan, maar ik wil het risico niet lopen dat ze wakker schrikt.

Thuis aangekomen til ik haar uit de auto en draag haar naar haar slaapkamer. Ondanks dat ze helemaal uit is, is haar grip op de baby stevig. Zodra ik haar slaapkamer in loop, staat Julia al klaar.
"In haar badkamer heb ik een babybadje klaargezet voor de kleine. Ik begreep van Zane dat ze uit een container is gehaald, dus ze moet goed gewassen worden, voordat ze straks een infectie oploopt en Bry nog meer werk heeft. Kunnen jullie Bry voorzichtig douchen, zodat zij ook schoon is? Zij is in deze staat nog kwetsbaarder dan de pasgeborene. De douche op Caleb's kamer staat al aan."
Laat het maar aan Julia over om alles in goede banen te leiden. Het is niet de eerste keer dat Bryleigh met een verwonding thuis komt en we gaan er ook niet vanuit dat dit de laatste keer zal zijn. Al hoop ik dat het nu wel eindelijk de laatste keer is dat ze in aanraking komt met drugs.

Voorzichtig vouwt Julia de jas die over de baby heen is geslagen open. Geduldig wacht ze tot de gloed nauwelijks waarneembaar is, voordat ze Bry's handen om de baby los maakt. Want hoe verzwakt Bry nu ook is, haar gloed weigert iemand die ze aan het genezen is los te laten, zolang de toestand nog kritisch is. Zelfs met geweld zouden we de baby niet uit haar handen kunnen trekken. En hoe graag we dit onderweg ook hadden gewild, het was niet eens mogelijk geweest. Zodra Julia de baby vast heeft, wikkelt ze een zachte handdoek om haar heen en neemt haar mee naar de badkamer.

Samen met Caleb kleden we Bry voorzichtig uit. Haar jurk is helemaal gescheurd en daardoor snel uitgedaan. Zodra mijn blote handen haar huid raken, laat ik de beelden toe in mijn hoofd. Het is moeilijk uit te leggen wat ik zie, maar onbewust weet ik precies wat een zwakke plek in een plan, een gebouw, of een persoon is. Hierbij maakt het bij een persoon niks uit of het lichamelijk, geestelijk of emotioneel is.
Zelfs tussen relaties weet ik op welke manier ik deze het makkelijkste stuk kan laten lopen, als dit mogelijk is.
Voorzichtig glimlachend kijk ik Caleb aan. "In ieder geval zijn haar zwakke plekken buiten haar lichaam niet veranderd. Maar om de een of andere reden heeft de baby er nu al een plek van ingenomen."
Gelukkig vraagt hij me niet hoe ze er lichamelijk aan toe is, of hoe zwak haar mentale toestand op dit moment is. Want niemand weet beter dan hijzelf hoe zwaar de komende nacht voor haar zal zijn. En we weten allemaal dat hij haar geen seconden uit het oog zal verliezen tot ze weer opgeknapt is. Van ons allemaal, heeft hij de meeste ervaring met Bryleigh in deze staat.
Ondertussen heeft Caleb zich tot op zijn onderbroek uitgekleed. "Dat de baby er een plek van heeft ingenomen verbaast me niks, ze hecht zich te snel aan hulpeloze wezens. Maar is dat een goed of een slecht iets?"
"Geen idee. Hopelijk hoeven we daar nooit achter te komen."

Snel doen we haar ondergoed uit en tilt Caleb haar op. "Ik had gehoopt dat dit nooit meer zou gebeuren. Ondanks dat zij het zo vaak heeft doorgemaakt, heb ik er nog nachtmerries van," zegt hij.
"Ik weet het broertje, ik ook," antwoord ik hem zacht.
Onze nachtmerries gaan niet over wat er met ons is gebeurt, maar over wat haar is aangedaan. De martelingen zelf deden ons nooit zoveel, maar zij was onze zwakke plek.
En daar genoot die Rat maar al te veel van.

Snel loop ik voor hem uit om de tussendeur en zijn badkamerdeur te openen, waarna hij met haar onder de inloopdouche stapt. Zodra het water haar raakt, lijkt ze weer wakker te worden en begint zich te verzetten. Ondanks dat ze op dit moment verzwakt is, is het moeilijk om haar natte lichaam vast te houden. Snel kleed ik me ook tot op mijn ondergoed uit, om Caleb te helpen met het wassen van Bry.
We weten beide dat dit een gevecht zal worden.
Een gevecht dat ons niet lichamelijk, maar juist tot diep in onze ziel pijn zal doen.