Zodra ik Caleb ophang, vertrek ik naar het kinderziekenhuis. Pa gaat terug naar huis om daar weer alles te coördineren.
Ondanks dat we een eigen huis hebben, voelt het al jaren niet meer als een thuis. En als we niet in het penthouse boven het kantoor slapen, slapen we in het huis van Bry en haar broers. 

Ook al is het de afgelopen week is het voor het eerst in lange tijd dat ik aan één stuk door bij hen hebben geslapen. En het voelt goed, ook al brengt pa meestal de nachten ergens anders door. Afgelopen nacht bleef hij weer slapen en dit zal hij tot het nieuwe jaar blijven doen, vooral om de sollicitanten in de gaten te houden.
Hij voelt zich verantwoordelijk voor de situatie, doordat Faith zijn kleindochter is. Ook al lijkt Bry eerder haar moeder dan dat ik me als haar vader gedraag.
Ze is nog zo klein en breekbaar en Bry laat het zo makkelijk lijken. Ze neemt de zorg van de kleine Faith over alsof ze haar zelf heeft gebaard. Wat er weer voor zorgt dat ik alleen meer van haar ga houden.
Al hou ik al vijftien jaar van haar, zodra ik haar zag, wist ik dat ik haar nooit meer zou laten gaan. Ik hoef alleen te wachten tot ze er zelf aan toe is en dat moment lijkt steeds dichterbij te komen.

Na een kwartier kom ik bij het ziekenhuis aan. De auto van Zane staat er al voor de deur.
Zodra ik het ziekenhuis inloop zie ik hem met Conor al op de rest wachten. Tussen hen instaat een klein meisje.
We hoeven nu alleen nog op Caleb, Owen en Bry te wachten. Zij halen op de weg hierheen meteen Aiden op en geven dan Bry's telefoon af zodat Cecilia daar weer gegevens uit kan halen.

Als ik dichter naar hen toe loop, valt het me op hoe zenuwachtig ze eruit zien.
De geur van chloor en ontsmettingsmiddelen dringt meteen mijn neus binnen. Ik begrijp niet hoe iemand zich op zijn gemak kan voelen met deze lucht.
Om de voelbare spanning te breken, kijk ik Zane plagend aan.
"Heb je zelf ook een dochter uitgekozen, nu ik er eentje heb?" Vraag ik met een glimlach naar het kleine meisje kijkend.
Grinnikend kijkt Zane haar ook aan. "Nee, dit is Lily. Maar ik denk dat het niet lang duurt voordat Bry zich haar toe-eigent. Dan weet je dat alvast."

Geschokt kijk ik hem aan. Twee dochters in een week tijd, alsof ons leven al niet genoeg overhoop ligt.
"Twee?" hoor ik een zacht stemmetje vragen.
Ik heb het niet hardop gezegd. Toch? Of wel.
Nu ga ik zelf twijfelen.
"Waarom vraag je dat Lily?" Vraagt Conor.

Dat betekend in ieder geval dat ik niks hardop zei. Maar waar heeft zij het dan over?
Nu pas zie ik dat haar oogkleur egaal is. De kleur zit tussen oranje en rood in, alsof je in een vlam kijkt en de warmste kleur ervan ziet. Haar haarkleur is net zo levendig als een vuur, krullende lokken goudblond tot donkerrood die tot net over haarschouders vallen.
Ik zie meteen het visioen van de kerstavond weer voor me. Waar iedereen nog steeds aan de tafel zit, zie ik dit meisje voor de kerstboom zitten en tussen de cadeautjes zoeken.
"Je hebt een kracht," fluister ik, waarop ze meteen een paar stappen naar achteren doet en zich achter Zane verschuilt.

Op dat moment hoor ik de schuifdeuren achter me opengaan en merk dat iedereen zich ontspant.
Bry komt eraan.
Terwijl ze langs me afloopt, stopt ze even om me een snelle kus op mijn wang te geven, waardoor haar gloed kort opgloeit. Hetzelfde gebeurt als Conor haar op haar voorhoofd kust, voordat ze zich door Zane laat omhelzen.

"Ik hoef nooit meer een telefoon," is haar eerste reactie. Waarop we allemaal in de lach schieten.

Lily kijkt haar voorzichtig aan. Meteen gaat Bry op haar hurken zitten, waardoor ze een stuk kleiner is dan het meisje. Terwijl ze bedenkelijk omhoog kijkt naar ons, zegt ze "Het werkt altijd als Zane op zijn hurken gaat zitten. Maar om de een of andere reden ben ik er te klein voor."
Daarna kijkt ze het meisje aan. "Hallo Lily, mijn naam is Bryleigh. Zijn mijn broers een beetje lief voor je geweest?"

Ze steekt haar hand uit naar Lily. Na een voorzichtige blik, doet Lily een stap naar voren en geeft haar een hand. Als daar ook de gloed uit straalt, trekt ze haar hand echter niet terug, maar kijkt Bry diep in haar ogen.
"Wow, ben jij een engel?"
"Een engel?" Vraagt Bry, terwijl ze naast Caleb gaat staan. "Wat is Caleb dan? Hij is mijn tweelingbroer,"
Voorzichtig kijkt Lily Caleb aan. We verwachten allemaal dat ze hem eng vind, iedereen vind Caleb in eerste instantie eng. Zelfs ik vind hem op momenten nog steeds eng.
Maar Lily niet. "Hij is jou beschermengel," zegt ze tegen Bry.
Waarop Bry hem trots lachend aankijkt. "Die omschrijving bevalt me wel Cal, nu hoor je het eens van een ander,"

Het volgende uur lang lopen we achter Bry aan, terwijl ze het ziekenhuis doorloopt om de kinderen te bezoeken en te genezen of te troosten, met Lily en Caleb naast zich. Het is geen groot ziekenhuis, maar wel gespecialiseerd in kinderen. En hier is Bry het vaakst te vinden. En daardoor Caleb en Aiden ook.

En nu wachten we ongeduldig af wat er gaat gebeuren, het plan staat nog niet vast, daardoor kunnen we niet meer dan afwachten tot de Rat zijn plan definitief uit gaat voeren.
We hebben alle afdelingen gehad en voor het eerst hebben we gezamenlijk gezien wat ze normaal hier doen.
"Ze komt hier dus iedere week?" Vraag ik. Zane knikt.
"Al glippen ze altijd het huis uit en doe ik alsof ik er niks vanaf weet. En zij weten dat ik het weet. De eerste paar keer wist ik inderdaad van niks, maar geheimen blijven nooit lang bewaard tussen ons. Het verbaasd me dat jij er niks vanaf wist," zegt Zane, "Kun je al meer zien?"

Ik wist wel dat ze regelmatig de kinderen bezocht in het ziekenhuis, maar niet dat ze het wekelijks deed. Ook verbaasd het me hoe ontspannen de kinderen op haar reageren.

Ik kijk Bry aan en steek mijn hand uit. Nu is zij degene die haar hand in de mijne legt. Voorzichtig strijk ik met mijn duim over haar hand heen. Zachtjes gloeit haar hand op voordat de gloed weer dooft.
"Was hij ook ziek?" Vraagt Lily, terwijl ze naar mij kijkt.
"Nee, ze geneest wondjes, maar ook gevoelens. Als ik bang bent of verdrietig, dan zorgt ze dat ik me weer veilig voel en blij, nu voelde ik me ongerust.
En vaak als je je ongerust voelt, ga je aan steeds ergere dingen denken. Haar gloed zorgt ervoor dat alle extra zorgen wegvallen en ik me beter kan concentreren op het gene dat me echt ongerust maakt. Al de extra afleidingen en onnodige zorgen zijn nu verdwenen.
Als iemand een nachtmerrie krijgt, dan jaagt de gloed het weg," leg ik uit, terwijl ik naar Bry kijk.

"Ook als ik een nachtmerrie krijg?" fluistert Lily terwijl ze dichter bij me komt staan.
"Krijg je ze vaak?" Vraag ik net zo zachtjes.
"Wel als ik enge dingen zie in iemands hoofd. En als ze weten dat ik het kan zien, dan denken ze meteen aan alles wat ze geheim willen houden. Dat is vaak eng," fluistert ze weer.
"Geen zorgen, ik jaag je nachtmerries wel weg," beloofd Bry.

Op dat moment zie ik wat er gaat gebeuren. Het plan staat nu vast, waardoor de details zichtbaar zijn voor me.
Een gewonde tiener wordt hierheen gebracht, met een bom onder de brancard.
"Hij gaat veel te ver, dit is geen persoonlijke wraak meer," zeg ik, terwijl de rest me vragend aankijkt.
"De ambulance die er nu aan komt, brengt een tiener en een bom,"

Zane neemt meteen de leiding.
"Owen, jij kijkt of de tiener en de hulpverleners ervan af weten. Aiden, jij ontmanteld de bom. Bry, als de tiener veilig is, genees jij hem. Damon, blijf in de buurt om te kijken of er nog meer gepland wordt."
Daarna kijkt hij Lily aan. "Wil jij bij Conor blijven? Hij zorgt ervoor dat je veilig blijft, tot dit is opgelost," waarop Lily knikt en met Conor meeloopt naar de andere kant van het ziekenhuis.

Dan loopt hij naar buiten om iets uit zijn kofferbak te halen. We weten allemaal dat hij met zijn scherpschuttersgeweer een plek op het dak zal opzoeken om de omgeving in de gaten te houden.