Nog geen vijf minuten later stappen we de school binnen.
Het ruikt hier altijd naar boeken en fruit.
Terwijl we door de gang lopen, kijken we via de ramen de klassen binnen. De indeling van de school is open en licht. De klassen zijn knus, maar met veel ramen, zowel naar buiten als naar de gang toe. Zowel de aanwezige leerlingen als leraren stoppen met de les, kijken door de ramen naar ons en zwaaien dan vrolijk. Al denk ik dat ze vooral naar Bry zwaaien, maar toch zwaaien Owen en ik braaf terug.
Ineens blijft Bry voor me staan en slaat de deken open waar Faith in ligt. Voorzichtig pak ik die van haar over om over mijn schouder te slaan. Binnen is het warm genoeg zonder dat de baby ingepakt is.

Dan voel ik de twijfel en onrust van mijn zusje afstralen.
"Waar denk je aan?" Vraag ik, terwijl ook Owen haar aankijkt.
"Denk je, dat als we in een ander weeshuis terecht waren gekomen als kinderen, of op deze school hadden gezeten, we heel anders waren opgegroeid?
Of zouden we dan nog steeds hetzelfde karakter hebben gehad? Hadden we elkaar dan wel leren kennen?
Wat als ze ons hadden gescheiden.
En als hij ons niet had gehad, zou de Rat dan andere kinderen hebben gevonden?
Wat als ze niet zo bang waren geweest voor jou, zouden ze de rest dan meer of minder pijn hebben gedaan? Zouden ze jou dan geen pijn hebben gedaan? Of hadden ze ons sowieso pijn gedaan?
Wat als het plan niet werkt?"

Waar ze rustig begint met haar vragen, is ze aan het einde bijna in paniek. Snel neemt Owen Faith over terwijl ik Bry in mijn armen sluit. Haar ademhaling is onrustig en haar lichaam begint te trillen. De 'wat als' vragen brengen altijd paniek met zich mee.
"Stop Bry, dit soort dingen zullen we nooit weten. Het enige dat ik zeker weet is waar we nu zijn. Wie we nu zijn. En dat we allemaal ons best doen, elkaar hebben en van elkaar houden. En het plan gaat werken, je hebt Damon gehoord. En op de andere vragen, ik denk dat we allemaal bij elkaar horen, dat we elkaar hoe dan ook zouden hebben gevonden. We zijn voor elkaar bestemd. En ze hadden ons nooit kunnen scheiden, dat kunnen ze nog steeds niet.
Ik zal je altijd vinden kleintje."

Soms komen de vragen uit het niets opzetten. Waar wij last hebben van nachtmerries, heeft zij vooral last van paniekaanvallen zodra haar hoofd begint te twijfelen en te malen.
"Hoe komt dit ineens Bry?" Vraagt Owen. Ook hij weet dat er een trigger moet zijn geweest.
"We krijgen een nieuw kindje binnen vandaag. Ze heeft een kracht. En het vorige weeshuis heeft voor de overplaatsing gevraagd 'voor de veiligheid van de rest'. Ik ben bang voor hetgeen zij heeft moeten doorstaan. En of ze net zo bang is, zoals wij vroeger waren,"

"Misschien valt het wel mee, maar dat weten we pas als ze hier is. Is zij het kindje dat Zane straks mee terug brengt?" vraag ik. 
"Ja, Lily. Ze is acht jaar. Conor gaat eerst nakijken of er nog directe familie is en als ze die niet heeft, komt ze met hen mee hierheen."
"Dan wachten we rustig af tot Lily hier is. En dan zien we wel verder. Weet je toevallig ook welke kracht ze heeft?"
"Nee, daar wilde men niks over kwijt. Maar zo erg kan het toch niet zijn?"

"Niet als we Caleb voor ons hebben staan en dat ook zonder problemen hebben overleefd. Maar we moeten er dan wel voor zorgen dat jij in de buurt bent Bry," zegt Owen. "Kom, dan gaan we John opzoeken, voordat de school alweer uit is."

Hij kan makkelijk praten, zoveel problemen heeft mijn kracht uiteindelijk niet bezorgd. Die van hemzelf en Aiden juist wel. Niemand wil door een tiener verteld worden dat hij liegt. Of door zijn driftige broertje op zwakke plekken worden gewezen.
Maar uiteindelijk heeft dat iedereen in onze omgeving wel eerlijker gemaakt. En sterker.

Bij John's kantoor aangekomen kloppen we aan. Hij maakt vrijwel meteen de deur open, alsof hij ons aan hoorde komen.
"Je kunt ons niet gehoord hebben," verwoord Owen mijn gedachten.
"Nee, maar na al die jaren weet ik welk effect jullie hebben. Het is altijd wel rumoerig in een school.
Fluisterende kinderen, pratende leerkrachten, voeten die bewegen, gegiechel.
En als Caleb alleen binnen komt, voel je een koele bries door de lokalen waaien, zonder dat er ramen open staan. Als hij geïrriteerd is, is het een ijzige stekende wind, dan worden de kinderen onrustig en breken er nog net geen rellen uit. Daarom hebben speciaal voor hem ook het bord op de voordeur hangen," zegt hij.

Hij maakt geen grapje. Er staat letterlijk op de deur "Kom vrolijk binnen met een lach, anders wacht Caleb nog maar een dag."
Dat bord hangt er dankzij Bry.
Het is maar goed dat ik zoveel van haar hou.

"En als jullie zusje aan komt, is het eerder een warme wind. Alsof je voor de openhaard zit en de gloed op je gezicht voelt. De kinderen voelen zich dan veilig, geborgen en alles valt stil om ervan te genieten. Zelfs de leerkrachten stoppen dan even met hun uitleg om op te kijken. En deze stilte achtervolgde jullie nu door de gangen. Al viel die wel even weg net. Hij is sterker als ze zich zekerder voelt. Je dacht aan het nieuwe meisje?" vervolgt John.

Hij kent ons al vijftien jaar en verhuisde met ons mee toen Zane het huis kocht. Terwijl wij allemaal naar de middelbare school en sommigevan ons naar de universiteit gingen, bleven Zane en Bry als enige thuis. Misschien is hij wel meer een vaderfiguur voor haar dan Lex. En maar goed ook, want Lex wordt ooit nog haar schoonvader. Dat hoopt hij tenminste.

Bry heeft John zelfs gekoppeld. Vijf jaar geleden is hij uiteindelijk met Nile getrouwd. Waar John smal gebouwd is, met kort blond haar en bruine ogen, heeft Nile dezelfde bouw als Aiden. Groot, breed, met een kaalgeschoren hoofd en een huid met de kleur van melkchocolade.
En ondanks zijn indrukwekkende uiterlijk, lopen de kinderen met hem weg. Het is een echte vriendelijke reus. Hij heeft de oudste kinderen onder zijn hoede. Afgezien van de normale lessen, leert hij ze ook hoe ze straks voor zichzelf moeten zorgen als ze uit het weeshuis vertrekken.
Alle leraren op deze school zijn redelijk jong en onbevooroordeeld. Daar hebben mijn broers wel voor gezorgd.

"Ja, heb jij in het dossier iets gezien over haar krachten? Hoe ze haar behandeld hebben zetten ze er toch niet in, dat word afwachten,"
Terwijl Bry aan John's bureau gaat zitten om het dossier verder door te lezen, hoor ik een berichtje op de telefoon binnen komen. Snel haal ik hem uit mijn zak en ontgrendel het blauwe apparaat. Echter heb ik geen berichten ontvangen. Dan hoor ik hetzelfde pingeltje nog een keer. Het komt uit mijn andere jaszak. Als ik mijn hand erin steek, haal ik er een mintgroene telefoon uit. Bry's telefoon.
Owen kijkt me met een glimlach aan. "Bry, je hebt een bericht," zeg ik terwijl ik de telefoon aanreik.
"Hmm, lees maar," zegt ze, terwijl ze het dossier verder bestudeerd en met John overlegt.
"Laat me raden, ze moest van Zane haar telefoon bij zich houden en zodra jij besloot met haar mee te lopen, eindigde hij in jou zak?" Vraagt Owen.

Ik haal alleen maar mijn schouders op. Het is dat er een tracker opzit, maar die gebruikt ze vooral om uit te zoeken waar ze de telefoon is kwijt geraakt. Het valt me nog mee dat hij niet leeg is.
Met mijn vingerafdruk open ik haar telefoon. Het is een bericht van een onbekend nummer.

- Hallo prinses. Heb je me gemist?-
- Ik jou wel, voor de zoveelste keer. Misschien is het de volgende keer wel raak. Hopelijk geniet je van mijn volgende verrassing. Speciaal voor jou.-

Terwijl ik het bloed uit mijn gezicht voel trekken, grijpt Owen de telefoon uit mijn handen om het bericht te lezen.
Bry kijkt  geschrokken op en loopt snel op me af. Ondertussen belt Owen al met Zane.
"Caleb, wat is er gebeurt?"
"John, breng alle kinderen in veiligheid. De Rat heeft zojuist Bry bedreigt op haar telefoon. Er staat iets te gebeuren, wij moeten gaan. Wil jij Faith bij je houden tot we terug komen?" zeg ik tegen John, die Faith al van Bry overneemt.

Ondanks de aanraking van Bry, voel ik mijn ongerustheid nauwelijks afnemen, daarvoor is er nu teveel aan de hand en ze zelf in paniek raakt.
"Zane zegt dat er nog niks aan de hand is, bel jij Damon?" vraagt Owen aan mij.
Terwijl ik Damon bel en het kort uitleg, hoor ik Owen vragen "Bry, had je het ziekenhuis op de planning staan voor vandaag?"
"Nee, hoezo?"
Aan de andere kant van de telefoon hoort Damon ook haar antwoord. "Ik vertelde aan Owen wat ik vanmorgen had gezien, ik zag haar papierwerk invullen, praten met John, door het ziekenhuis lopen en ik zag haar samen met Nico. Maar waarom was ze bij het ziekenhuis?"
"Welk ziekenhuis Damon?"
"Gekleurde muren, vlinders op de vloer?"
Nu is Bry degene die wit weg trekt. "Nee.... Het kinderziekenhuis. Laat iedereen er meteen naartoe gaan."
"Het betekend niet dat er iets zal gebeuren Bry, ik zie je er alleen rondlopen, misschien is het een vals alarm en zie ik alleen dat je er voor niks rondloopt.
Maar ik vertrek er nu naartoe, misschien dat ik met jou erbij een beter beeld krijg."