Nog 4 dagen voor kerstavond.

Als ik de volgende ochtend opsta, kijk ik Caleb's kamer binnen.
Zijn deur staat gelukkig open.
Alleen is het bed leeg.
Niet echt verrassend.

Beneden aangekomen loop ik naar links, de keuken in. De grote leefkeuken is echter leeg, er liggen ook nog geen kruimels op de bar, er heeft dus nog niemand ontbeten. Als ik door loop naar de woonkamer, valt het me op dat de eettafel ook leeg is. Al word die meestal alleen voor het avondeten gebruikt.
Aan de andere kant van de woonkamer brand de openhaard zachtjes. Op één van de banken die eromheen staat, zie ik ze zitten. Zover mogelijk aan de linkerkant zit Caleb. Bry leunt tegen Caleb aan met haar goede schouder en zijn rechterarm is losjes over haar heen geslagen.

Als ik dichterbij kijk, zie ik dat er op de rechter armleuning van de bank een paar voeten uitsteken.
Zane's voeten.

Als ik om de bank heen loop, moet ik me inhouden om niet snel een foto te maken van een vredig slapende Zane met mijn telefoon. Al mislukt dat inhouden al na een paar seconden, dus snel maak ik een foto zonder flits, terwijl Caleb me vernietigend aankijkt.

Caleb zit half in de hoek gedraaid, zodat Bry makkelijker tegen hem aan kan leunen. Zane ligt languit op de bank met zijn hoofd in haar schoot. En Bry is in slaap gevallen terwijl ze hem over zijn haren aan het strijken was. Haar hand ligt nog bovenop zijn veel te lange zwarte krullen die over zijn oren uitkomen. Hij is echter ook diep in slaap, uitgeput, want hij reageert niet op mijn nabijheid, terwijl hij normaal meteen wakker is.

Nadat ik zachtjes op de andere bank ga zitten, gebruik ik gebarentaal om met Caleb te praten.
-Nachtmerrie?-
Waarop Caleb bijna onmerkbaar knikt.

Zo onschuldig als Zane er nu bij ligt, zien we hem niet vaak meer. Hij heeft veel te vroeg zijn jeugd op moeten geven om voor ons te zorgen. En alsof de jaren in het weeshuis niet zwaar genoeg waren, besloot hij om de hele stad aan te pakken, in plaats van te verdwijnen en een gelukkig leven voor zichzelf op te bouwen.

En bij Zane en Caleb zijn de nachtmerries altijd het ergste en komen ook het vaakste. Al weet ik niet waarom ze nu beneden zitten in plaats van in een bed.
-Waarom hier?- Gebaar ik.
-Vuur- Gebaart Caleb met zijn vrije hand en knikt van Bry naar de openhaard.
Bry heeft ze waarschijnlijk overgehaald om bij de openhaard verder te slapen. En stiekem de kerstversiering te kunnen bekijken.

Alsof ze weet dat ik aan haar denk, schieten haar ogen open. En zodra ze haar spieren aanspant schiet Zane ook overeind en grijpt meteen tussen de kussens.
Dan zien ze beide dat ik het ben en ontspannen meteen.
Scheelt me weer een wond. Het zal niet de eerste keer zijn dat men hier in huis eerst reageert en dan pas ziet wie het is. Meestal is het Conor die geraakt word, alsof hij het nog leuk vind ook, misschien is hij stiekem een masochist.

"Ik bedenk me nu pas dat niemand jou ooit in een schrik reactie heeft geraakt. Waarom niet?" Vraag ik aan Bry.
Het blijft grappig dat ze zo snel kunnen schakelen. Ze is nog geen minuut wakker, heeft geen idee wat er in mijn hoofd rondgaat en toch reageert ze alsof we midden in een gesprek zitten.
Al haalt ze nu haar schouders op en kijk van Caleb naar Zane.
"Ik denk omdat we haar aan voelen komen. Nou ja, niet direct haar, als wel een kalmerende aanwezigheid. Ontspan jij niet meteen als ze in het donker je kamer in komt geslopen?" Antwoord Zane voor haar.
Eigenlijk wel ja, het voelt alsof er een warme deken over je heen word gelegd terwijl je kippenvel hebt van de kou.

"Hoe voel je je kleintje? Opgeknapt?"
"Ja, helemaal beter. Nou ja, bijna dan, alleen nog wat moe," zegt ze, voordat ik haar kan corrigeren, "komt Cecilia vandaag?"
"Ja, in de middag. Ze wou eigenlijk een paar dagen geleden al komen, maar toen kreeg jij koorts. We hebben al een hoop informatie gekregen en het plan is bijna klaar."
"Kunnen we naar het veldje gaan?" Stelt Caleb voor.
"Of spelen!" Roept Bry.
Daar gaat het rustig opstaan.
"Ssst, straks is de rest ook wakker," zegt Zane zachtjes ook al horen we de voetstappen die dreunend de trap afrennen.
Terwijl we ons stilhouden, ontsnapt er bij Bry een giechel. Op hetzelfde moment dat Aiden en Conor de kamer in komen stormen. En waar Aiden netjes om de bank heen loopt, springt Conor er overheen en land bijna op Bry. Echter word hij door verschillende handen door geduwd voordat hij kan landen en rolt door over de grond en staat dan soepel op.

"Vaker gedaan?" Vraagt Lex vanuit de deuropening, met Damon naast hem die Faith vast heeft.
Nu kan niets Bry's giechelende lachbui stoppen. En nu we haar eindelijk weer horen we lachen, schieten we ook allemaal in de lach.
"Iedere keer zodra er iemand op de bank zit. En als er niemand op zit, dan kan ik wel rustig op de bank landen. Maar ik hoorde een voorstel om te spelen? Meteen na het ontbijt? Welke regels?"
Antwoord Conor zodra iedereen stopt met lachen.

"Lex en ik zijn de scheidsrechters. Ik ga er tenminste niet van uit dat ik mee mag doen?" Vraagt Bry met een onschuldige blik aan Zane. Maar die neemt niet eens de moeite om te reageren.
"Alles is geoorloofd zolang je maar geen ernstige verwondingen toebrengt. Airsoft wapens in drie teams. Hoeveel vlaggen zullen we ze geven?" Vraagt ze aan Lex.
"Slechts eentje, die jij willekeurig op het veld neerlegt. En dan na vijf minuten mogen jullie zoeken. Ieder schot is dodelijk. En slechts één wapen per team, maar geen vaste schutter. De vlag moet terug naar je basis gebracht zijn om te winnen, of je moet de rest geëlimineerd hebben."
Dit spel spelen we regelmatig, alleen de regels passen we soms aan.

Meteen schieten we allemaal naar de keuken om te eten. Alleen Damon en Bry blijven achter, om zachtjes te praten. Al weet ik niet of het bij alleen praten blijft, Bry reikt al naar het kortere kapsel van Damon.
Nadat Cecilia een haarmonster had genomen, besloot Damon om zijn haren korter te knippen, ze zijn nu zelfs korter dan die van Zane.
Een nieuw begin.

Als de rest in de keuken is, sluit ik de deur naar het woonkamer gedeelte. Ze hebben nu de kans nodig om op hun gemak door te spreken wat de afgelopen dagen allemaal is gebeurt.

Mijn zusje heeft verdorie nog niet met hem gekust, voor zover ik weet dan en toch voelen ze zich samen verantwoordelijk voor Faith. Damon omdat hij haar heeft verwekt en Bry omdat zij haar het leven heeft geschonken.
En hoe fout het dan ook klinkt, het is wel zo, je hoeft een kind niet op de wereld te zetten om ze het leven te schenken, soms is een tweede kans belangrijker.