Voorzichtig loop ik Caleb's slaapkamer in. Het voelt als een herhaling van een paar dagen geleden, toen ze zich nog klaar moesten maken voor het gala. 

Wat is er een hoop gebeurt in nog geen week tijd.
Ondanks dat ik haar nooit opzettelijk pijn zou doen, voel ik me nog steeds vreselijk. Hoe goed ik ook probeer vooruit te denken, soms krijgt mijn opvliegendheid de bovenhand en besef ik achteraf hoe ik het anders had kunnen doen. Maar achteraf is dat altijd makkelijk praten, het veranderd niks aan het feit dat ze de afgelopen dagen door mij heeft moeten doorstaan.

Caleb zit rechtop een boek te lezen.
"Hoe gaat het met jullie?"
Ondanks zijn bezorgde en vermoeide blik, kijkt Caleb glimlachend op Bry's slapende figuur neer. "Beter. Matthew is terug naar het ziekenhuis gegaan nadat jullie gingen. Bry heeft wat gegeten en een hoop gekletst. Ik heb al online gewinkeld met haar. Ze bleek wat dingen vergeten te zijn. Een paar maar," zegt hij terwijl hij met zijn ogen rolt.
Lachend ga ik op het voeteind zitten.

"Je bedoeld dat er morgen ergens een pallet vol cadeaus afgeleverd wordt?"
"Ja, of verschillende, ik heb het pakhuis in het oosten gekozen. Daar waren ze deze week toch al druk bezig, dan valt het niet op. Josh brengt het morgen hierheen met de gewone bevoorrading. Maar..... ik heb haar ook van sommige aankopen kunnen afhouden."

Ow jee, wil ik weten wat ze nu weer van plan is?
"Vertel?"
"Schijnbaar is een kinderboerderij een goede uitbreiding van het weeshuis," zegt Caleb.
Lachend sta ik op en loop om het bed heen. Met een glimlach ligt Bry te slapen. In ieder geval heeft cadeautjes kopen voor iedereen haar opgevrolijkt. Ze ziet er nu al stukken beter uit, met wat kleur op haar wangen, een gezonde kleur deze keer, de bult op haar voorhoofd is ook bijna verdwenen, al zit de blauwe plek er wel nog.

Voorzichtig druk ik een kus op haar voorhoofd en loop terug naar de deur aan Caleb's kant. "Weet je, als ik haar er blij mee maak, zou ik een dierentuin voor haar kopen," zeg ik en Caleb's lach achtervolgt me als ik de kamer uit loop.

Bij de trap aangekomen loop ik door, als je de trap opkomt zijn aan de rechterkant onze slaapkamers, aan de linkerkant de logeerkamers, waar Julia, Lex en Damon ook een vaste kamer hebben. Recht vooruit zijn onze kantoren, echter is het daar een wirwar van gangen en kamers.
Voordat ik naar beneden ga glip ik Damon's kamer in om bij Faith te kijken. Het wiegje staat nu tijdelijk bij hem, tot Damon besluit of hij haar mee wil nemen of haar hier wil verzorgen. Aangezien hij en zijn vader zonder inwonend personeel alleen wonen in een landhuis vlak bij de uitgang van het park, is er nauwelijks iemand thuis. Ze zijn altijd aan het werk in hun kantoorpanden. Waarschijnlijk slapen ze vaker hier dan in hun eigen huis , ook al vertrekken ze vaak al voor het ontbijt.
Als ze een nanny uitzoeken, is er hier altijd wel iemand aanwezig om te helpen. Morgen komen er een aantal sollicitanten kennis maken.

Faith ligt rustig te slapen, de lichtbalken op de babyfoon, die op het nachtkastje staat, lichten op, waardoor ik weet dat ik betrapt ben. Wie het andere deel ook vastheeft, ze hebben me de kamer op horen komen. "Ze slaapt als een engeltje," zeg ik zachtjes, zodat degene aan de andere kant weet wie er bij het wiegje staat.
Daarna loop ik de kamer weer uit om de chaos beneden te bekijken.

Julia vind het heerlijk om ons rond te commanderen. En de jongens durven haar niet tegen te spreken.
Brianna en Vera zijn bezig om de zijkanten van de trap te versieren. Nadat Brianna tien jaar geleden te oud werd voor het weeshuis, kwam ze als dienstmeisje in ons huis werken en duurde het niet lang voordat ze verliefd werd en trouwde met onze vaste chauffeur en bodyguard, Tom. Haar zusje Vera begon een jaar later bij ons en heeft nu een relatie met het hoofd beveiliging, die over ons dorp en de toegangswegen gaat. En laat Bastiaan nou Tom's broer zijn. Dat was in ieder geval makkelijk bij het controleren van hun achtergronden. En ze kunnen vrij uit met elkaar praten over hun werkdag. 

Beide stelletjes hebben een huis in het dorpje.
Ons dorp is niet heel groot, voornamelijk onze eigen werknemers wonen hier. Naast bijna vijftig woningen, staan er ook een paar winkels voor de basis benodigdheden, zoals een bakker, slager en groenteboer en een school.
Josh is onze vaste bevoorrader, twee keer per week komt hij naar het dorp om alle winkels te bezoeken met zijn vrachtwagen.
En hij is dus ook degene die nu alle kerstinkopen mag komen brengen. Arme Josh.
Of misschien arme ons, want ik weet al wie alles mag helpen inpakken.

Beneden aangekomen krijg ik een grote berg met slingers in mijn armen geduwd.
"Versier," zegt Julia.
"Waar?" vraag ik terwijl ik om me heen kijk.
"Hoe ziet het huis er normaal rond kerst uit, alles wordt versierd, van de ramen, vensterbanken, tot deurposten, trappen, alles. Dus doe maar iets," antwoord ze breed grijnzend.
"Als je de deurposten doet, vallen nieuwe gaten niet meer op als Caleb weer met messen gaat gooien!" Roept Conor vanaf de andere kant van de kamer, waar hij wiebelend op een stoel staat om de slingers boven het raam te hangen.
"Kun je niet gewoon een spijkerpistool pakken en alles vandaar uit vastschieten Zane?" Vraagt Owen.
"Bedoel je de versiering of Conor?" vraag ik onschuldig. Het klinkt verleidelijk.

"Het is bijna te stil zonder de tweeling erbij om te versieren," zegt Aiden, die gefrustreerd aan de tafel probeert de kerstverlichting uit de knoop te halen.
Over een kwartier zal ik hem vertellen dat we ook nieuwe setjes hebben liggen, omdat niemand daar ooit het geduld voor heeft en we deze per ongeluk hebben bewaard.
"Je bedoeld dat je de gevechten, het bloedvergieten, het gooien met de spullen en elkaar in de haren vliegen mist, tot Bry alles kalmeert, waarna jullie erna alsnog doen wat ik zeg?" Vraagt Julia terwijl ze Aiden's in elkaar geknoopte kerstverlichting wegpakt en hem de nieuwe dozen aangeeft.
Verdorie, te snel.
Vervolgens kijkt ze mij met een boze blik aan, alsof ze weet dat ik Aiden extra liet klieren met de verlichting. Geen idee hoe ze bij dat idee komt, dat doe ik normaal nooit.

"Hoe is het met Bry en Caleb?" Vraagt Damon.
"Stukken beter. Al heb ik medelijden met Caleb, ze heeft online nog meer kerstcadeautjes gekocht. Er komen morgen een paar pallets hierheen. En ze wil een kinderboerderij voor bij het weeshuis."

En niemand die ook maar verbaasd reageert.