Nadat we de dag na de aanval vroeg in de avond thuiskwamen, bleek Bry te slapen.
Matthew vertelde ons toen wat haar verwondingen precies inhielden.
Dat vooral de totale uitputting haar parten zou spelen.

Nog nooit heb ik Zane zo in zien storten.

Owen heeft de rest van de avond nodig gehad om hem over te halen dat het geen handige actie is geweest, maar hij Bry nooit bewust in gevaar heeft gebracht.
Soms moet je je twijfels onder ogen zien en horen of je jezelf voorliegt of niet. En niemand van ons heeft hem tegen gehouden en dat hadden we echt wel gedaan als we deze uitkomst hadden verwacht.

En toen begon Bry's koorts. En alsof dat niet genoeg was, begon haar lichaam tegen zichzelf te vechten. Ieder beetje vocht dat erin ging, kwam er met veel geweld uit. Tot ze het vannacht bijna leek op te geven. De koorts was veel te hoog en haar ademhaling ging alleen nog maar haperend. 

Toen begon eindelijk haar gloed.
Helaas komt die alleen als ze op sterven na dood is, alsof ze eerst een dieptepunt moet bereiken om zichzelf te genezen. En iedere keer weer wachten we af of de gloed wel komt, of dat dit het einde is.
En dan geneest ze haar eigen lichaam nog niet zo snel als onze verwondingen. Meer alsof ze de genezing versnelt, maar de verwondingen en littekens blijven. En als ze voldoende is opgeknapt, stopt de gloed er weer mee. Al knapt ze erna wel sneller op dan gemiddeld.

Gelukkig is ze nu weer helder. En lijkt de koorts eindelijk weg.
Er is niks zo erg als je kleine zusje kokhalzend op de grond ze zien zitten, drijfnat van het zweet en rillend van de kou, terwijl ze tussendoor volledig in paniek naar adem snakt en die vervolgens gaat haperen. Caleb is op zo'n moment de enige die haar rustig kan krijgen.

Volgens Matthew zal ze nu snel aansterken, de drankjes die hij klaar had gemaakt, lijken in haar maag te blijven. Hierdoor zal ze zich ook beter voelen.

Zodra ze in slaap valt, glippen we allemaal stilletjes de deur uit. Caleb blijft vandaag bij haar, niet dat hij de afgelopen twee dagen haar zijde heeft verlaten.
De rest verzamelt zich om de keukentafel, waar Julia bezig is met het opdienen van de lunch.
"De koorts is nu weg en we zullen er vast weer versteld van staan hoe snel ze opknapt nu haar lichaam kan rusten," zegt Matthew.

Ze doet ons sowieso versteld staan. Als ik naar de draden kijk van mensen, zie ik ook de draden in henzelf. Of het de energiestromen zijn weet ik niet. Wel weet ik dat ze bij Caleb en Bry helemaal anders zijn.

Normaal heeft iedereen wel een vaste kleur, die zich uitstrekt naar bloedverwanten. De kleur van de ouders naar hun kind, een gemixte kleur tussen broers en zussen.
Bry's energie lijkt op haar gloed, goudkleurig met glinsteringen, ik heb nog nooit bij iemand anders glinsteringen gezien en het lijkt anders te lopen dan normaal. Vrij in en uit haar lichaam, alsof ze erin gewikkeld is, in plaats van dat het in haar zit opgesloten. 

En zodra haar huid iemand aanraakt, lijkt bij Bry die gloed dat lichaam af te tasten en aan te vullen. Van wat ik begrijp moet zij zich concentreren om het tegen te houden. 

Caleb's energie beweegt zich ook zo om zijn lichaam heen, alleen moet hij zich daarentegen weer concentreren om het naar een ander lichaam te laten stromen, wat maar goed is ook. Je kunt beter per ongeluk iemand genezen dan verwonden.
Zijn draden hebben verschillende heldere tinten grijs, als schaduwen of mist, hij is dan weer de enige die ik ken met verschillende kleuren. Soms zie ik wel vlekken als iemand ziek is, maar nooit verschillende tinten die wervelen.
Maar als de tweeling hun krachten willen gebruiken op een afstand, lijken haar draden op te raken, terwijl Caleb's draden oneindig lijken. Hij verzwakt ook niet, hoe lang hij ook bezig is. Het lijkt eerder alsof hij de energie van de ander afneemt.

Behalve bij elkaar. Het kost haar geen energie om hem te genezen of ze het op een afstand doet of niet. Dan lijkt de energie via hun band te vloeien, die een combinatie van goud en grijs is, maar gemengd juist op vers gevallen sneeuw in de zon lijkt, glinsterend wit.
Maar zoals zij hem probleemloos kan genezen, kan hij haar niet beschadigen, alsof ze elkaar beschermen.

"Dus morgen zal ze al de laatste kerstinkopen willen doen?" Vraag ik met een glimlach.
"Of de kerstboom willen halen en versieren, dat stond eigenlijk gisteren op haar planning," zegt Julia terwijl ze een grote schaal met broodjes op de tafel zet.
Snel grijpt iedereen een broodje en begint met eten.
"Cecilia heeft nog een dag nodig om de laatste dingen uit te zoeken. Vandaag kunnen we verder niks doen. Maar....," zegt Owen na een paar minuten, ons allemaal aankijkend.
"Nee, alsjeblieft niet. Ik ben dit jaar toch lief geweest?" Smeekt Aiden.

Damon kijkt ons verbaasd aan en ook Lex lijkt niet goed te weten wat we bedoelen.
"De kerstboom uitzoeken, omhakken, optuigen en het hele huis versieren. En een boom halen voor het weeshuis, maar dan een veel grotere boom," legt Zane uit.
Lex en Damon zijn normaal de weken voor kerst veel op hun kantoor, net zoals de rest van ons. Zodat we rond de kerst een paar weken vrij kunnen zijn.
"Normaal kiest Bry de bomen, maar misschien dat Caleb weet welke ze heeft uitgekozen. Ze is er al weken van te voren mee bezig," zegt Owen, waarop hij snel de keuken uitloopt.
En ondanks dat Aiden zielig doet, zie ik de opwinding in zijn ogen. Dit is een kans om ons zusje te verrassen als ze het bed uit komt.

"Vind ze het nog steeds leuk om te doen? Ik had verwacht dat ze het na de eerste paar jaren wel aan de bedienden over zou laten," zegt Lex verbaasd.
"Nope, ze is nog niks veranderd. Als ze wil ontspannen, gaat ze de dienstmeisjes helpen. Het blijft een raar kind hoor," zeg ik lachend, wat me een mep tegen mijn achterhoofd oplevert van Zane.

Owen komt alweer de keuken in gelopen met een brede glimlach. "Ze heeft om de geschikte bomen al een lint gehangen. Ze twijfelde tussen een paar, maar Caleb zegt dat de keuze niet heel moeilijk is als we ze zien."

Achter elkaar lopen we de garage in. Alleen Lex blijft thuis. Volgens mij heeft die een oogje op Julia, maar volgens hemzelf moet er iemand achterblijven om het huis te beschermen.
Matthew gaat weer terug naar het ziekenhuis nu Bry aan het opknappen is.
Owen hangt een kar achter zijn quad en eentje achter de mijne, terwijl Aiden de vlijmscherpe bijl in de rondte zwaait.
"Hou je er rekening mee dat Bry er niet bij is? Voordat je jezelf of ons in stukken hakt?" Zegt Zane, terwijl hij de bijl overneemt.
In ieder geval weten we zeker dat Zane niet per ongeluk kan missen en iemands voet eraf zal hakken.

Tien minuten later parkeren we de quads bij een heuveltje. Hier staat het vol met allemaal verschillende soorten naaldbomen. Van boompjes die tot mijn knie komen, tot gigantische bomen die niet eens in onze huis passen, zelfs niet in de hal van het weeshuis.

Nadat we een paar minuten tussen de sparren rondlopen, zie ik een mint kleurig lint hangen. Laat het maar aan Bry over om alle tinten van de Jadesteen die ze kan vinden, te gebruiken. "Ik heb een lintje!" Roep ik naar de rest.
"Hier hangt er ook eentje!" Roept Owen. "Mint kleurig!"
"Ik heb een turquoise kleurige aan deze boom," zegt Zane.
Waarop Damon roept. "Ik ook!"
"Dat waren ze dan, ik zie verder geen lint meer hangen," laat Aiden even later weten.
Mijn boom is vol, perfect voor in onze woonkamer. Nadat ik een studie maak van mijn boom, loop ik naar die van Owen toe.
Die boom is gewoon zielig. De ene kant is bijna kaal, met maar een paar schriele takjes, ook al probeert de andere kant dit te compenseren. En hij is scheef. Heel scheef. Alsof hij zich schaamt voor de kale kant en erover heen is gaan hangen.
Owen staat er twijfelend naar te kijken. "Laat me raden, jij had een perfecte boom?" Vraagt hij.
"Ja, al begrijp ik waarom ze deze ook heeft gekozen. Het is het type boom dat niemand in zijn woonkamer zal zetten," antwoord ik.

De rest komt nu mee kijken en loopt van Owen's boom, naar de mijne.
"Dat word een eenvoudige keuze," zeg ik terwijl we naar de andere twee bomen gaan kijken. Achter ons horen we hoe Zane met een paar slagen de gekozen boom omhakt.

Ondertussen bestuderen we de andere twee grotere bomen. Beide zijn mooi en vol. De ene heeft donkergroene naalden, terwijl de andere boom meer zilverkleurige naalden lijkt te hebben. Hier lijkt ze te hebben getwijfeld tussen de kleur.
"Moeilijk," zegt Zane, die erbij komt staan.
"Hebben ze ruimte voor beide bomen?" Vraagt Damon.

Eigenlijk wel. Tegenover de voordeur begint de wenteltrap die halverwege naar beide kanten draait. En aan beide kanten hiervan is ruimte genoeg voor een boom, vooral omdat de entree drie verdiepingen hoog is.
"Dat word dan een keer extra op en neer rijden," zeg ik, terwijl we de quads halen en Zane beide bomen neerhaalt.

Een paar uur later brengen we onze boom naar huis. Eerst hebben we beide grotere bomen bij het weeshuis afgeleverd en geholpen om ze neer te zetten.
Wat moeilijker is dan het klinkt, als er overal enthousiaste kinderen tussendoor rennen. En het moet stevig genoeg staan, zodat de bomen niet per ongeluk om vallen zodra een kleuter erin klimt. Gelukkig hebben we hier na al die jaren genoeg ervaring mee en weet het personeel ook hoe ze dit allemaal moeten doen.

Thuis aangekomen sjouwen we de boom via de voordeur naar binnen.
Lachend kijkt Julia ons aan. "Ik ga warme chocolademelk maken. De kisten vol versiering hebben we al in de woonkamer neergezet. Zowel Brianna en Vera willen graag helpen met versieren en ik zal jullie dirigeren nu Bry het niet kan," zegt ze.
"Alsof ze een excuus nodig heeft om de baas te spelen," bromt Aiden.
"Dat hoorde ik Aiden, je hoeft zeker geen marshmallows in je chocolademelk?" Roept Julia vanuit de keuken.
"Sorry baas! Eh, Julia!" Roept hij terug.
Zane glipt snel naar boven toe, terwijl wij ons bezig houden met de juiste plek voor de boom te vinden.