Bij Zane's laatste zin ga ik snel rechtop zitten. Ik zie Bry verbaasd om zich heen kijken en door de blikken van de rest, merk ik dat ook zij begrijpen, wat Bry niet begrijpt.

"Hij wil weten of het niet traumatisch voor je was, dat je in een cel zat met een man die je kwaad wou doen, terwijl zijn botten uit het niks braken en zijn bloed over je heen spoot. Totdat hij uiteindelijk stikte," leg ik uit.

Nu ik het iets plastischer uitleg, zie ik Damon weer bleek wegtrekken. Misschien niet de meest handige omschrijving, maar dit is wat hijzelf immers bedoelde.

"Ow," zegt Bry zachtjes. Dan wil ze laconiek haar schouders ophalen, wat echter niet gaat. Haar uitdrukkingsloze gezicht vertrekt slechts een seconde van de pijn, voor ze weer neutraal kijkt. "Ik denk het, misschien, ik weet het niet. Het enige waar ik toen aan dacht, was dat hij me pijn wou doen en Caleb bezig was om me te redden."

"Je was niet bang?" Vraagt Damon.
"Nee, in het begin misschien wel. Toen hij me naar binnen wou trekken en ik begon te gillen omdat ik niet met hem mee wilde gaan en mijn schouder na een enge plop niks meer deed.
Maar daarna niet meer. Ik kon Caleb's mist voelen, die zorgde ervoor dat ik me veilig voelde.
En ik wist dat zolang de botten bleven breken en ik hem niet zou genezen, hij me geen pijn meer kon doen. Ik vreesde juist het moment dat het eeuwigdurende gekraak zou stoppen. Zo bang was ik dat hij weer overeind zou komen en ik zijn handen weer op mijn lichaam zou voelen." 

Zij is de enige die Caleb's mist als prettig ervaart. Voor ons voelt het aan als ijswater dat door je aderen heen stroomt, maar Bry blijft volhouden dat het eerder als warm water voelt. 

Met een afwezige blik staart ze voor zich uit, ze lijkt zich te distantiëren tijdens het vertellen.
"Ik herinner me de smaak nog, die was vies en tegelijkertijd vertrouwd. Met de afranselingen van de jongens en mezelf had ik vaak genoeg bloed op mijn gezicht gekregen. Alleen voelde het nu warmer aan en kreeg ik het erna koud toen het afkoelde.

En hij had zichzelf bevuild, dat stonk zo erg. Toen hij eenmaal stil was, wist ik dat ik de sleutels moest zoeken. Maar die lagen onder hem. De delen van mijn jurk die nog niet rood waren, raakten toen doordrenkt van het bloed omdat ik op mijn knieën zijn rommelige lijk aan de kant moest duwen. En hij was zo zwaar en voelde vies aan, overal staken stukjes bot uit. Met mijn goede hand moest ik onder hem reiken. Toen ik weer overeind kwam, gleed ik bijna uit.

Mijn voeten waren zo vies, zelfs de onderkant was rood. Ik herinner me de kamer uitliep en achter me keek of ik voetafdrukken achter liet. Maar die waren bijna niet te zien doordat mijn jurk aan de voorkant open was gescheurd en daardoor over de grond sleepte.
Maar ik was vooral bang dat Zane boos op me zou worden omdat ik zo ontzettend vies was, het begon te stinken."

Doordat ze zo afwezig kijkt, is het alsof ze een sprookje verteld. Ze komt vredig over, helemaal niet alsof ze een traumatische gebeurtenis aan het vertellen is.
Maar hoe stom het ook klinkt, ze wist niet beter. Voor haar was dat haar thuis met de alledaagse bezigheden. Wat bloed, wat martelingen, pijn. De normale gang van zaken.
Hoe zij er zo lief uit is gekomen is me nog steeds een raadsel. Al weten we allemaal dat er iets goed fout zit in haar hoofd. Wat op zich volkomen logisch is. Haar vredige uitstraling behoud ze ook op het moment dat iemand gemarteld word. Soms vraag ik me af of ze wel snapt dat het niet klopt. Maar wie kan het haar kwalijk nemen, ze begrijpen beide niet wat er verkeerd is in het eindigen van een mensen leven. Zolang diegene voor hun gevoel het verdient, hebben ze geen enkel probleem om een iemand te martelen of een leven te beëindigen. 
Ik wist tenminste hoe de wereld er ook uit kon zien, door mijn leven voor mijn tijd in het weeshuis. Het was niet perfect, maar het was menselijk. Alleen de tweeling heeft die kant van het leven nooit gezien tot onze ontsnapping.

"Maar Zane werd niet boos toch?" vraagt Damon zacht.
Hij kan zich niet voorstellen dat Zane om welke reden dan ook kwaad zou worden op Bry, zelfs nu kan ze, letterlijk, wegkomen met moord, al moet iemand anders hem voor haar plegen...
"Nee, niet boos. Bang. Hij keek doodsbang naar me toen ik onze kamer in liep."
Terwijl Damon naar Zane kijkt, staart die verdrietig en schuldig omlaag naar zijn handen. En dan staat hij ineens op en loopt hij snel naar Bry toe. Aiden schuift meteen op om plaats te maken voor hem.

"Je weet dat ik niet bang was vanwege jou hè? Ik herkende je alleen in eerste instantie niet. Als onze engel ging je de cel uit en je kwam van top tot teen onder het bloed terug. Ik dacht dat je dood was en wraak kwam nemen omdat we je niet hadden gered."
Waarop Bry hem voorzichtig glimlachend aankijkt. "Je dacht dat ik een wraakgeest was, net zoals uit een horror film?"

We hebben die dag nooit echt besproken met zijn allen. En nu pas zien we hoeveel twijfels Bry nog heeft. Ze lijkt het stuk in de cel bij de bewaker niet het ergste te vinden, maar wel het feit dat wij van haar schrokken. Dat ze misschien iets verkeerd had gedaan, dat maakte haar toen bang. 
Het gevoel om ons teleur te stelen, beangstigt haar nu nog steeds, het geeft haar meedogenloze paniekaanvallen.

"Ja, jullie hadden dan misschien nog nooit een film gezien, maar wij wel. Caleb was de enige die je meteen herkende," zeg ik glimlachend.
Op het moment dat ze de cel in kwam, was ik gelukkig te druk met huilen en had daarom pas door dat ze er was, toen Zane haar herkende. Al zag ze er nog steeds angstaanwekkend uit.
"Na zo'n jeugd moeten jullie horrorfilms toch mijden, of niet?" vraagt Damon met een voorzichtige glimlach.
Meestal houden we filmavonden met een horror film als we alleen met zijn zessen thuis zijn, als Damon erbij is kijken we naar andere filmgenres of spelen bordspelletjes. Daar krijgt de tweeling nog steeds geen genoeg van.
"Juist niet, er is niks engs meer aan. Al geven die Bry meer nachtmerries dan haar verleden, dus meestal kijkt zij met haar vingers in haar oren. Ze vind de beelden niet eng, alleen de schrikmomenten die je door de plotselinge geluiden krijgt. Het heeft wel al verschillende televisies gekost doordat ik instinctief reageerde op haar angst met een mes en de monsters af wil maken," zegt Caleb.

"En het is een goed excuus om tegen jullie aangekropen te zitten en vastgehouden te worden," zegt ze met een glimlach.
Niet dat ze daar ook maar een excuus voor nodig heeft, haar knuffel gehalte bij ons is heel hoog.
"We weten immers dat we Bry niet moeten laten schrikken met Caleb in de buurt. Maar het was me nooit opgevallen bij een film," zegt Damon lachend.
"Niet bij een horrorfilm, en niet als ze slapen, als je tenminste geen mes in je donder wilt," zeg ik met een voorzichtige blik naar Zane.
"Of in het kozijn of in de muur....," zegt Zane met een duistere blik mijn kant uit.
"Hij gooide het mes, ik niet!" roep ik tot mijn verdediging uit, waarna iedereen in de lach schiet.
"Hup, allemaal de slaapkamer uit. Ik slaap vannacht bij Bry, Owen heeft de baby en morgen gaan we een plan bedenken om de rat van een Eigenaar uit te roeien voordat hij een plaag wordt," zegt Zane, waarna we allemaal de kamer uitschieten na Bry een kus te hebben gegeven op haar wang. Haar gloed gloeit bij bijna iedereen kort op waarna we rustiger de kamer verlaten.
"Hey, en ik dan?" roept Zane ons na, ook een kus eisend, waarop we grinnikend de deur sluiten.

"Wat ben ik nu toe aan alcohol zeg. De behoefte om mijzelf een avond de vergetelheid in te drinken was nog nooit zo groot," zegt Owen tot onze verbazing. Hij is normaal degene  van ons allemaal die het minste drinkt.
Maar hij heeft gelijk. Na zo'n dag is een diepe slaap heel welkom. We hebben de reden ontdekt dat de baby werd achter gelaten, Bry werd neergeschoten en we hebben het deel van ons verleden dat diep begraven was weer opgegraven. 

Damon loopt naar de aangrenzende keuken toe en komt terug met vijf blikjes bier. "Misschien is dronken worden geen goed idee, maar tv kijken met een biertje moet kunnen."
Dan gaat hij tussen ons in op de grote U-vormige bank zitten.

"Hoe gaat het nu met je? Ben je erg geschrokken van ons verhaal?" vraagt Aiden onzeker.
Alle vier kijken we hem afwachtend en gespannen aan.
Zuchtend staat Damon op en gaat op de koffietafel zitten zodat hij ons allemaal kan aankijken. De vaste verhoor plek van zijn vader als we iets uitgespookt hebben. Niet alleen vroeger, maar ook nu nog steeds.
"Ja, ik ben ervan geschrokken. Niet alleen door wat jullie hebben moeten doen, maar vooral door wat jullie is overkomen. Wat Bry is overkomen. Als ik jullie niet al zolang zou kennen, had ik verwacht dat de slachtoffers van zo'n verhaal in een gesticht opgenomen zouden worden. Dat ze voorgoed verpest zouden zijn, onbetrouwbaar, onvoorspelbaar, nooit meer vrolijk. Maar jullie..." Hij wacht even en lijkt naar zijn woorden te moeten zoeken. "Jullie lijken zo gelukkig samen, dit verhaal had ik nooit bij jullie verwacht. Ik wist in mijn achterhoofd wel dat het erg was, maar had er nooit bij stilgestaan dat het meer zou kunnen zijn dan een afranseling die te ver was gegaan.
Maar ik vraag me alleen af of jullie gelukkige gezin niet slechts schijn is, of jullie het verleden echt achter jullie hebben gelaten. En ik bang dat het jullie in zal halen."

"Wij vrezen dat ook wel eens," zegt Owen zachtjes. "Daarom zijn we ook bijna nooit alleen. Er zijn altijd dingen die een herinnering kunnen oproepen. Bij de tweeling merk je dat ze de basis veiligheid nooit hebben gehad. Bij vreemden weten ze niet of iemand een grapje maakt of iets gemeens bedoeld. Ze hebben als kind nooit ruzie gemaakt met vriendjes en het twee minuten later weer goed gemaakt. De ruzies die zij mee maakten eindigden in gebroken botten en doorgesneden kelen. Weet jij dat ze in al die jaren, nog nooit ruzie hebben gemaakt met één van ons? Ze hebben ons geklierd, uit de tent gelokt, maar er is nog nooit een echte ruzie geweest. Dat durven ze niet. Wij allemaal niet. 
Niemand van ons zal ooit volledig vrij zijn of zich in zijn eentje veilig voelen."

"Ik begrijp nu waarom jullie vroeger nooit alleen gingen slapen. Ik herinner me dat iedereen 's avonds naar zijn eigen kamer ging en jullie 's morgens altijd uit dezelfde kamer tevoorschijn kwamen. Alleen dacht ik toen dat het misschien kwam omdat jullie broers en zus van elkaar waren."

Die tijd kan ik me ook nog herinneren. De tweeling weigerde alleen te gaan slapen, die hadden een stapelbed gekregen. Lief bedoeld van Lex, maar als ze naar bed gingen, lagen ze samen op het onderste bed, ik denk niet dat het bovenste bed ooit is gebruikt. Totdat de volgende van ons naar boven kwam omdat het bedtijd was. Dan schoten ze snel die kamer in en kropen bij ons in bed. Meestal was dat het bed van Aiden of mij, omdat onze bedtijd na die van hun was.
Het voelde gewoon verkeerd om ver van elkaar af te slapen. De enige keren in het weeshuis dat het gebeurde, was als er iets erg was gebeurd of stond te gebeuren.

Ineens schiet ik in de lach, waarop de rest me vragend aankijkt.
"Hebben jullie je wel eens afgevraagd hoe dat straks gaat als Bry ooit seks heeft? Ze heeft nog nooit zonder ons geslapen. Ik zie Damon al in zijn slaap naar je kont grijpen Caleb, omdat hij niet door heeft dat je nooit zonder je zusje slaapt."
Meteen vliegen er drie kussens tegen mijn gezicht. Terwijl Damon alleen maar rood aanloopt en snel tussen ons in gaat zitten en de tv aanzet.
"Ik heb echt wel eens zonder haar geslapen, vaak genoeg als jullie haar nodig hadden. Dat zal vannacht ook gebeuren. Alleen zij heeft nog nooit alleen geslapen. Arme Damon," zegt Caleb met een onschuldige glimlach.
De blik die Owen me stuurt, verteld me dat Caleb liegt. Hij heeft vaak genoeg alleen gelegen in zijn bed, maar blijft dan wakker tot Bry weer terug komt. En gelukkig heeft hij door de constante band met de gloed, nauwelijks slaap nodig.

"Jullie weten dat ik gewoon tussen jullie inzit en het hier absoluut niet over wil hebben hè? En daarbij is jullie zus al bijna 22, dat is oud en wijs genoeg om zelf te beslissen met wie ze slaapt," moppert Damon.
"Maar goed dat je al een dochter hebt, want ons zusje zal als maagd sterven. En pas als ze heel oud en versleten is," bromt Aiden.
"En niet versleten door de seks of het krijgen van kinderen," voegt Owen nog even toe.

Waarom noemen ze mij altijd de pestkop, als zij het zoveel beter kunnen?

*Bijgewerkt op 7-9-2022*