6 uur eerder.

Mijn manchetknoop vastmakend loop ik de trap af en kijk Conor aan. Hij staat met een kop koffie in zijn handen en een warrig kapsel in de open keuken. "Hoe ver is iedereen?"

"Owen is al aangekleed, Aiden staat te douchen, maar de tweeling slaapt nog."
Gelukkig is Conor zelf ook al bijna klaar.

"Verdorie, ik vergat dat ze vannacht hebben gewerkt, maar straks komen we te laat. Maak jij ze wakker, Conor?"
Zuchtend staat hij op. "In welke bui zijn ze gaan slapen? Voor ik mijn hoofd om de deur steek en er weer een nieuw gat in het kozijn bij komt."
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. "Weer? Ik heb de gaten vorige week nog laten vullen."
Betrapt kijkt Conor van me weg, terwijl zijn wangen langzaam aan donkerder kleuren. "Nee, niks, dan heb ik me vast vergist."
Niet dat ik zijn leugen ook maar een beetje geloof, het is nou niet bepaald de eerste en het zal ook niet de laatste keer zijn dat er delen van het interieur beschadigen, voornamelijk dankzij Conor.

"Ga jij je haren maar doen, ik maak ze wel wakker, watje," vertel ik hem lachend.
Ik probeer hem niet te laten merken dat niemand met gezond verstand onaangekondigd bij de tweeling de kamer binnen loopt. Conor is er nog steeds van overtuigt dat ik hier geen enkel probleem mee heb en die schijn hou ik graag op.
"Je moet Calebs slaapkamer hebben broer," zegt Conor. Alsof ik dit niet allang weet, het is de enige slaapkamer die ze gebruiken. "Hun kleren liggen klaar in hun eigen badkamers, dat heeft Julia gisteravond nog geregeld."

Zonder onze huishoudster zou alles in de soep lopen. Ze is een moederfiguur voor ons allemaal, maar vooral de tweeling trekt erg naar haar toe.
Snel loop ik de trap weer op en neem de rechter gang. Hier liggen de slaapkamers, met aan de linkerkant die van Owen, Aiden en mij en aan de rechterkant die van Conor, Caleb en als laatste Bryleigh. Al vraag ik me soms af waarom Bry een slaapkamer heeft, ze gebruikt niet eens haar kledingkast.

Bij Calebs deur blijf ik stilstaan en klop uit gewoonte aan. "Caleb, ik ben het."
Zachtjes duw ik de deur naar binnen toe open. Als hij al slaapt, dan slaapt hij heel licht, dus ik weet dat hij me heeft gehoord. De enige reden dat hij niet zal antwoorden, is als Bry nog doezelt en hij hoopt dat ze weer in slaap zal vallen. Want slapen zal ze niet meer, beide worden wakker zodra iemand de trap op loopt, hoe stil dit ook gebeurt.
Waarschijnlijk geeft hij geen antwoord in de hoop dat ik weer wegga en Bry niet verder zal wekken.
Zodra de deur ver genoeg open is, stap ik naar binnen en zie ik zijn lichte ogen glanzen in het licht van de overloop.

Rustig loop ik door naar de ramen. Het is schemerig in Calebs slaapkamer, maar als ik het felle plafondlicht aan maak, weet ik zeker dat Bry zal schrikken. En als zij schrikt, reageert hij automatisch. Het laatste dat ik wil doen, is aan de rest uitleggen dat er dankzij mij ook een gat in het kozijn of de muur bij is gekomen.

Voorzichtig trek ik de gordijnen verder open en laat wat meer licht naar binnen stromen. Buiten begint het al te schemeren, wat betekend dat we toch echt op moeten schieten. Als ik me omdraai zie ik dat Caleb me nog steeds aankijkt.
Bry ligt in een foetushouding, met haar hoofd op zijn linker bovenarm en haar rug tegen hem gedrukt. Caleb ligt half over haar heen gedraaid en laat nu zijn hand terug glijden vanonder het lege kussen naast hem.
Met een glimlach kijk ik hem aan. "Soms vraag ik me af of ze niet gewoon op je arm slaapt omdat ze anders je wapens onder haar kussen voelt."

Grijnzend kijkt Caleb me aan. Voordat hij echter iets kan zeggen opent zijn zusje haar ogen. "Zijn armen zijn zo hard als steen, maar perfect gevormd voor mijn hoofd. En zo kan ik ook beter bij de wapens."
Haar rechterhand ligt inderdaad ook onder het lege kussen, ik wil waarschijnlijk niet weten wat voor een arsenaal aan wapens eronder ligt.

Lachend schud ik mijn hoofd. We zijn allemaal snel wakker en alert, alleen de tweeling lijkt wel een schakelaar te hebben in hun hoofd. Geef ze een plek om tegen elkaar aan te liggen en ze vallen als een stel puppy's binnen een minuut in slaap. Maar voordat een vreemde in hun buurt kan komen, staan ze rechtop en zijn klaar om te vluchten of te vechten.
Niet dat het gek is met hun verleden. Of met iemands verleden in dit huis. Het verklaart al onze vreemde gewoonten.

"Jullie moeten je klaar gaan maken kleintjes, de meeste van ons zijn al klaar en over een half uur gaan we."
Voordat mijn zin af is, staan ze beiden al naast het bed.
Ik kan me alleen maar voorstellen wat voor een hoofdpijn je krijgt als je zo snel overeind springt. Niet dat Caleb hier ooit last van zal hebben dankzij zijn zusje, maar zij moet het wel voelen. Zodra ze de badkamer in schieten, loop ik terug naar het deurkozijn en veeg met mijn vinger over de nieuwe beschadiging. De schilder is nog niet eens langs geweest om de vers gevulde gaten bij te werken en er zit alweer een nieuwe snee in het kozijn.

Met een tandenborstel in haar mond komt Bry de slaapkamer ingelopen. Zodra ze ziet waar ik naar kijk, wijst ze naar de badkamer waar ze uit tevoorschijn kwam. Via de tussendeur verdwijnt ze haar eigen kamer in en komt even later alweer terug met een kledinghoes. Deze legt ze op het bed neer en dan verdwijnt ze weer de badkamer in.

Ik hoor Caleb zijn mond spoelen en even later komt hij in een strakke zwarte boxershort en met zijn kleding over zijn arm gevouwen de slaapkamer ingelopen.
Privacy, schaamte of persoonlijke ruimte zijn vaak ver te zoeken in dit huis. Na jarenlang samen opgesloten te hebben gezeten in een cel van een paar vierkante meter, bestaat er geen enkele terughoudendheid meer tussen ons. Al heeft hij nu in ieder geval ondergoed aan.
Zodra hij me aankijkt, wijs ik met opgetrokken wenkbrauwen naar het kozijn.

"Conor kwam de kamer ingestormd," zegt hij met een verontschuldigende blik terwijl hij zijn kleding aan begint te doen.
"Je raakt hem nog een keer," antwoord ik zuchtend.
"Misschien leert hij het dan. En het is nou niet alsof hij veel risico liep, Bry was er ook bij," antwoordt Caleb.
Nogmaals zuchtend schud ik in gespeelde vertwijfeling mijn hoofd.

"Ik denk dat Zane daarom zucht Cal, als ik er niet bij was geweest, had je het mes niet eens gegooid," helpt Bry met het uitleggen van het overduidelijke.

Ook zij komt in slechts haar ondergoed de badkamer uit. Haar lijf is klein en slank, en niet zo afgetraind als haar broers. Maar ook zij mist enige schaamte over haar halfnaakte lichaam.
Haar krullende koperkleurige haren hangen los tot onderaan haar rug. Ze tilt de licht turquoisekleurige jurk uit de kledinghoes en bewonderend hem uitgebreid. Dan kijkt ze me glimlachend aan. "Hij is perfect Zane, dankje!"
Ze heeft zo'n ontzettende hekel aan winkelen, dat ik de jurken meestal zelf maar koop, anders gaat ze in een shirt van haar broers gecombineerd met een legging naar het gala toe.

Snel stapt ze in haar jurk en keert haar rug naar Caleb, ondertussen haar haren omhoog houdend, zodat hij de jurk dicht kan ritsen. Daarna peutert ze haar zilveren kettinkje, waar een zeldzame jade steen in dezelfde licht-blauwgroene kleur als haar jurk en ogen aan hangt, eronder vandaan en laat hem eroverheen hangen.

De jurk heeft strakke mouwen tot net onder haar ellebogen en de mouw valt vanaf daar iets wijder zodat haar satijnen handschoenen er precies onder passen. Zowel het strakke lijfje als de mouwen zijn versierd met kant en pareltjes in dezelfde kleur als de jurk en dit loopt uit tot over haar rok. Hierdoor is de versiering bescheiden, maar wel aanwezig. De halsopening is hoog, zowel aan de voor- als achterkant. De jurk valt vanaf haar middel in losse plooien tot over haar enkels. Ondanks dat de strakke jurken met een hoge split in de mode zijn, gaat hier haar voorkeur altijd naar uit. Er is nauwelijks huid te zien als ze haar handschoenen aan trekt.

Twijfelend kijkt ze naar haar gympen die naast de kledingkast staan.
"O nee jongedame, jij doet netjes je pumps aan," zeg ik lachend. Ik snap wel waarom ze liever haar gympen aan wil doen, het lijkt me een marteling om de hele avond op hakken te lopen, zelfs al is de hoogte hiervan nog bescheiden.

Ondertussen is Caleb ook klaar met aankleden en zodra we de slaapkamer uitlopen, bied ik Bry mijn arm aan. Grinnikend haakt ze haar arm erdoor. "Nog even en je gaat me nog ten dans vragen."
"Nee hoor, geen dansen voor jou. Zodra ik je ten dans vraag, willen de andere mannen ook met je dansen. En we willen liever niet dat je ineens in de schijnwerpers staat," zeg ik met een knipoog terwijl we de trap aflopen.
"Ze zal eerder in een schijnwerper veranderen," zegt Owen, die onderaan de trap klaar staat met de rest, waarop iedereen in de lach schiet.

Allemaal hebben we een vierdelig grafietkleurig kostuum aan. Beneden aangekomen overhandigd Owen de laatste twee stropdassen aan Caleb en mij.
Met stralende ogen kijkt Bry ons aan. "Jullie zien er zo knap uit en ik vind de kleur van jullie stropdas helemaal geweldig!"
Soms verbaast haar kinderlijke enthousiasme mij nog steeds.
Owen buigt zijn hoofd. "Dank u mevrouw, het was mijn idee om de kleur aan jouw jurk aan te passen. Nu weet iedereen op het gala dat we bij elkaar horen. En niemand durft deze kleur te dragen.

Wij zijn immers Jade."