*Aone*

Kubek z herbatą nie leżał mi jakoś w dłoni.Sprawiał wrażenie zbędnego dodatku.Poranek był leniwy i nienaturalne pusty.Przynajmniej narazie.

Po chwili usłyszałem głośne,energiczne pukanie do drzwi.

Kto do cholery może to być?

Otworzyłem źródło dźwięku i przede mną ukazała się Cysia z charakterystycznym dla siebie usmiechem,objawem dobrego humoru.

-Niespodzianka!-Krzyknęła radośnie,a ja spłoniłem się,bo w sumie...witam ja w piżamie.

-Eh.Niespodzianka,powiadasz?-Mruknąłem nieśmiało,o mało nie wypuszczając kubka z herbatą na posadzkę-Wolałbym telefon.Mogłabyś się zapowiedzieć.Trochę mi głupio,że cię tak podejmuję w piżamie.

-Ale wtedy to już nie byłaby niespodzianka...-Marcysia spojrzała na mnie,jakbym nie rozumiał znaczenia tych słów-Fajne spodenki.-Wskazała na dolną część mojej garderoby z miniaturową inwazją UFO,w postaci rakiet na niebieskim tle.

Znowu uderzyło mnie niekomfortowe uczucie wstydu,więc pokiwałem tylko dziękująco.

-Właściwie...-Dziewczyna starała się wyciągnąć mnie z kosmicznego,jak moje gatki,poziomu zażenowania.-Nie powinieneś być zwarty,gotowy i takie tam?

-Mam dziś wolny dzień.-Rzuciłem leniwie i uchyliłem drzwi przed moim gościem.-Co tak będziesz stać?Wejdź.

Cysia kiwnęła dziękująco głową,a ja umyłem szybko swój kubek po herbacie.

-Napijesz się czegoś?-Zaproponowałem z delikatnym uśmiechem.

-Jeżeli bardzo ci na tym zależy to owszem.Jestem tu w innym celu.

Zacząłem szykować dla niej herbatę,a kilka ostatnich zdań znowu wprawiło mnie w uczucie zakłopotania.

-Jakiż to inny cel jest tak istotny?-Z trudem odzyskałem rezon i podałem dziewczynie parujący kubek.

-Chcę cię wyciągnąć z domu!-Zawołała radośnie,uśmiechając się w moją stronę.-No nie daj się prosić!

-Z chęcią.-Zdobyłem się na pogodny uśmiech.-Tylko najpierw może doprowadzę się do porządku,zgoda?

-Piżamę możesz zostawić.Szczególnie te spodenki.-Cysia roześmiała się wesoło,jak z dobrego żartu,a mnie znów ruszyło zażenowanie.Dziewczyna wyczytała to z mojego wyrazu twarzy o od razu spoważniała.

-Zaczekaj tu chwilę-Poprosiłem,idąc doprowadzić się do stanu używalności.

-Gotowy!-Zawołałem,wchodząc do kuchni.

Cysia zmierzyła mnie od stóp do głów,a w jej oczach było coś dziwnego.Wprawiało mnie w świdrujące uczucie zażenowania ale...podobało mi się go spojrzenie.

-Spodenki były lepsze.-Wydęła z niezadowoleniem usta-Chociaż koszulka w porządku.Też bardzo ładna.-Skwitowała mój T-shirt we flamingi,a ja znów się zarumieniłem.

-To gdzie chcesz się dziś wybrać?-Usiadłem obok Cysi,opierając leniwie o stół i nawiązując kontakt wzrokowy.

-Może do parku?-Zaproponowała z uśmiechem.

-W porządku.-Kiwnąłem lekko głową,biorąc w ręce bluzę i wiążąc ją w pasie.-To dobry pomysł,trzy razy tak.

Dziewczyna zachichotała i zaczęliśmy się powoli kierować do wyjścia.

******************************

-Ale tu pięknie!-Cysia odparła,rozglądając się z zachwytem.

-Tak.-Przytaknąłem.-To miejsce jest naprawdę piękne o poranku.-Spojrzałem badawczym wzrokiem na dziewczynę.-Nie zimno ci?

-Może odrobinę,a co?-Zmierzyła mnie,jak Ireka Jasia,kiedy ogrywa ją w gwinta.

-Nawet Yi bez okularów dostrzegłby,że masz gęsią skórkę.-Zdjąłem bluzę z bioder i położyłem jej na ramionach.-Masz to ubrać.-Rzuciłem rodzicielskim tonem.-Twój tatuś mnie pewnie zabije,jak złapiesz katar.

-Potrafi być nadopiekuńczy.-Zachichotała,a ja dostrzegłem lekki rumnieniec na jej policzkach.
Usta ułożyły mi się w niekontrolowany uśmiech.

-Z czego się cieszysz?

Ależ bystre oko.

-Z twoich butów.-Uśmiechnąłem się wymownie.-Są brzydkie jak...

-A w zęby chcesz!?-Dziewczyna uśmiechnęła się wyzywająco.

-Podziękuję.-Ukłoniłem się nisko przed jej obliczem.-Nie chcę znać twoich zabójczych technik.

-Właściwie...-Cysia przystanęła bliżej mnie.-Możesz mi pokazać pare sztuczek...

-Na przykład?-Uśmiechnąłem się z zaciekawieniem.

-No te twoje...wiesz jakie!

Jaka nieustępliwa.

-W porządku.Możemy się nawet pościgać.-Zabrzmiało trochę jak wyzwanie.

-Kto pierwszy wejdzie na tamto drzewo,wygrywa!

Po chwili oboje byliśmy już na szczycie drzewa.

-Ha!Pierwsza!-Dziewczyna krzyknęła wesoło,a ja uśmiechnąłem się pogodnie.

-Dałem ci wygrać.

-Sratatatata,byłam lepsza.-Skrzyżowała z uśmiechem ramiona.

-Skoro tak twierdzisz...Ładny widoczek.-Rozłożyłem się na konarze.

-Tak,chociaż wolałabym stąd już zejść.Okropnie wysoko.Pomożesz mi?

-Pewnie.-Chwyciłem dziewczynę w talii i zacząłem szykować do ślizgu,kiedy nagle gałąź się załamała i zaskoczyła nas oboje.Osłoniłem Cysię,by jak najmniej ucierpiała.Nie zostało nam nic innego,jak spadać w dół.
Upadek był bardzo nieprzyjemny.Szczególnie dla mnie.

-W porządku?-Rzuciłem w stronę Cyśki,która szybko stanęła na nogi.

-Tak.A ty?-Podała mi dłoń,patrząc na mnie ze zmartwieniem.

-Chyba z nogą mam lekki kłopot.-Odparłem,syczac z bólu,bo bolała niesamowicie.-Nawet jest z nią kiepsko.

Dziewczyna przyjrzała jej się uważnie.

-Wygląda na złamaną.-Spojrzała na mnie z troską.-Przepraszam...Ten pomysł z drzewem...

-To nie twoja wina.-Uspokoiłem ją.

-Chodź,może ktoś jest w domu.-Pomogła mi wstać,co naprawdę zabolało.Syknałem cicho,a Cysia obrzuciła mnie spojrzeniem,pełnym poczucia winy.-Zajmiemy się twoją nogą.

-Dam sobie radę.-Zbyłem ją,próbując stanąć ale Cysia złapała mnie za rękę i obrzuciła gniewnym spojrzeniem.

-Nie dasz sobie rady.Idziemy.-Zmierzyła mnie zabójczo,a ja tylko poddanczo pokiwałem głowa,kiedy zaczęła mi pomagać.

Gdy dotarliśmy do domu Cysi,dziewczyna natychmiast zajęła się moją nogą.

-Usiądź tutaj.-Poleciła,wskazując na sofę i pomagając mi powoli opuścić ciało na miękką powierzchnię wypoczynku.Syknąłem z niezadowoleniem,a dziewczyna posłała mi zasmucone spojrzenie.

-Ale spuchła.-Odsłoniła moją nogę,odrobinę większa niż być powinna i sama zakryła usta ręką.W jej oczach dostrzegłem łzy.

-E tam,nic mi nie będzie.-Uśmiechnąłem się do niej krzepiąco ale na jej twarzy nadal widniał zasmucony grymas.

-Jak to nic!?-Zmierzyła mnie zabójczo.-Masz nogę wykrzywioną,jak...jak...-Zrobiła jeszcze bardziej zaginioną minę,po czym cisnęła ze złością gumką do włosów o ścianę.-Że też nikogo nie ma w domu!

Położyłem jej uspokajająco dłoń na ramieniu,posyłając lekki,zmieszany z bólem uśmiech.

Cysia gorączkowo machnęła ręką i nagle wybiegła szybko z pokoju.Po chwili była spowrotem,mając ręce zapakowane różnymi,dziwnymi rzeczami.

-Spróbuję ci to trochę unieruchomić.-Odparła z wymuszonym,zmartwionym uśmiechem.

-Nie powiem,że to należy do najprzyjemniejszych czynności...-Syknąłem z bólu,kiedy zaczęła robić swoje.

-Bardzo boli?-Spojrzała na mnie zasmuconym,pełnym troski spojrzeniem,a ja mimo że sie powstrzywałem,znów syknąłem z bólu.

-Nie martw się tym czy mnie boli.-Starałem się ją uspokoić.-Nie boli aż tak.

Pokiwała rozumnie głowa ale wiem,że mi nie uwierzyła.Właściwie to bolało jak diabli.

-Naprawdę bardzo przepraszam...-Mruknęła z żalem,patrząc na mnie głębokim,błagającym o wybaczenie spojrzeniem.

-Nie jesteś niczemu winna.-Szepnąłem,lekko krzywiąc się z bólu.-To był wypadek.

Chyba na moment udało mi się ją uspokoić.

-Myślę,że to wszystko.-Wzięła się pod boki,patrząc na mnie z zastanowieniem.

-Dzięki za pomoc.-Uśmiechnąłem się słabo,kładąc głowę na poduszce.

-Chcesz się położyć?-Usiadła obok,patrzac na mnie ze zmartwieniem.

-To całkiem miły pomysł.-Znowu posłałem jej wdzięczny uśmiech,a ona pomogła mi zmienić pozycję.

Po chwili skoczyła jak oparzona,mierząc mnie jak Irelka talerz z tortem.

-Drżysz...-W jej głosie czuć było współczucie.-Zaraz przyniosę ci koc.Pewnie ci zimno.

-Nie potrzebuję koca.-Chciałem ostudzić jej zapał,bo głupio się czuję,jak wokół mnie lata.

-Nie będziesz marzł.-Cyśka obrzuciła mnie grożącym spojrzeniem i przyniosła ogromny,kraciasty koc,owijając szczelnie.-Zrobić ci coś do picia?

-Nie trzeba,dziękuję.-Kiwnąłem lekko głowa,a Cyśka usiadła obok.

-Dzwoniłam do taty.Mówił,że postara się szybiej wrócić.

-Aha.-Mruknąłem beznamiętnie.-To dobrze.

-Jeszcze raz bardzo cię przepr...

Położyłem jej szybko palec na ustach.

-Ciiii...nie przepraszaj już,starczy.Potraktujmy to jako przygodę.-Posłałem jej uspokajający uśmiech.

Jej wargi lekko drgnęły,podnosząc się do góry.

-Idę zrobić kakao.Może jednak się skusisz?-Spojrzała na mnie tak smutno,że nie potrafiłem jej odmówić.

-Skoro nalegasz...

-Świetnie.-Lekko się usmiechnelao i poszła w stronę kuchni.

******************************

Kiedy byliśmy pochłonięci wesołą rozmową,w drzwiach zatrzeszczał zamek i w domu pojawił się Zed,marszcząc lekko brwi.

-To co się stało?-Wziął się pod boki i spiorunował nas oboje.

-To...-Zaczałem ale Cysia zatkała mi usta ręką i spojrzała na swojego ojca,który podniósł pytająco brew.

-Aonek chyba złamał nogę.Strasznie spuchła.Unieruchomiłam,znaczy próbowałam ale nie wiem czy dobrze.

-Pokaż,obejrzę to.-Zed mruknął,mierząc nas oboje.-No,złamana jak nic.-Obrzucił mnie współczującym spojrzeniem.-I to chyba z przemieszczeniem.-Cysia momentalnie zakryła usta ręką,a Zed dalej oglądał moją nogę.Trafił na czuły punkt i lekko krzyknąłem z bólu,a Cyśka wyglądała,jakby miała wybuchnąć płaczem.

-Wygląda na to,że musze ci to nastawić.-Oznajmił słownikowym tonem.

-A Soraka?-Cysia skrzyżowała badawczo ramiona.

-Ma wolne i wyjechała.Proszę cię,składałem twoją matkę za dzieciaka,nawet Yi składałem.-Spiorunował swoją córkę,podobnym wyrazem twarzy jak jej.

-A to ciekawe.-Wtrąciłem się z uśmiechem.

-Mogę wam opowiedzieć.-Zaproponował.-Akurat pasuje do okoliczności.

Kiwnęliśmy z Cysią lekko głowami.

*Retrospekcja dawnych dziejów okiem Zeda*

A ci znowu się żrą.Spojrzałem pogardliwie na dwójkę przygłupów,walczących o zabawki.

-Oddaj to!-Yasuo zaryczał,chcąc chwycić drewniany samochodzik,trzymany przez Yi.-Nie wiesz,że cudzych rzeczy się nie zabiera!?

-Znalazłem go,a znalezione nie kradzione!-Yi z kolei obrzucił dzieciaka obok zabójczym spojrzeniem (zabójczy sześciolatek xD)

-Nie obchodzi mnie to.Oddaj go po dobroci.-Yass zagroził Yi,mierząc go spojrzeniem które mówiło wszystko.

Ktoś stąd wyjedzie karetką.

-Nie zasłużyłeś na niego.-Yi burknął,kopiąc Yasa w kolano.(Jaki wojowniczy xD)

Po chwili zaczęli się tłuc na ślepo,rzucając wyzwiskami.Obrociłem się,by zareagować,mierząc ich jak kretynów.

-Uspokoić się!-Zacząłem zmierzać w ich stronę,jak to zwykle ale zanim doszedłem,wynik walki był już wiadomy.

Yasu obrócił się na pięcie z samochodzikiem,wycierając krew z nosa,a Yi siedział zakłopotany i po chwili wybuchł gromkim płaczem.
Przewróciłem oczami i rzuciłem okiem na płaczącego okularnika.

Yasuo obrzucił go urażonym spojrzeniem, po czym syknął:

-Niech sobie beczy.Należało mu się.

Ja Zmierzyłem go zabójczo.

-To nie jest powód,by łamać mu ręce!-Stanąłem w obronie zalewającego się łzami Yi.

Yass rzucił lekko zaskoczonym okiem,raz to na mnie,raz na Yi i chyba zrobiło mu się glupio i zrozumiał,że przesadził ale po chwili odzyskał rezon i nadal udawał obrażonego.

-Zasłużył sobie.Nie broń go teraz i nie mów,że nie ostrzegałem.

Spiorunowałem go zabójczo wzrokiem i zająłem się Yi.

******************************

Kiedy znowu nadeszła pora na niefortunne spotkanie,zacząłem obstawiać o co się tym razem pobiją.
Rzuciłem okiem na sytuację z lekką nutą ciekawości.

-Yi...-Yass zwrócił się do dzieciaka z gipsem,który zmierzył go zabójczo ale nadal trzymał fason.

-Co?-Odparł beznamiętnie,mierząc zasmuconą twarz Yasia.

-Bo ja...ten...-Wyżej wymieniony złapał się z zażenowaniem za szyję.-Chciałem cię przeprosić.-Spojrzał na Yi spojrzeniem błagającym o wybaczenie, po czym przekierował je w ziemię.-To nie tak miało być.-Podał dzieciakowi pudełko,obwiązane czerwoną wstążką.-To na zgodę.

No,no.Tego to się nie spodziewałem.

Yi rzucił okiem na pudełko i rozwiązał wstążeczkę,wyjmując jego zawartość.Wziął w rękę niefortunny samochodzik i zmierzył z zaskoczeniem Yassa.

-Nie musisz mi go dawać...-Obrzucił swojego towarzysza zakłopotanym spojrzeniem i oblał się rumieńcem.

-Jest twój,skoro tak dzielnie o niego walczyłeś...-Yass uśmiechnął się lekko do Yi,a ten wyjął z pudełka coś jeszcze.

-O to nie walczyłem...-Poprawił okulary i zaczął kartkować notes.

-Możesz w nim zapisać wszystkie swoje sekrety!-Yasu odparł entuzjastycznie.-Jak znów mnie zdenrwujesz,to chętnie je od ciebie wyciągnę.

Yi uśmiechnął się lekko i schował wszystko do pudełka.

-Dziękuję...

*Wracamy do rzeczywistości*

-Ciekawa historia-Pokiwałem z zaciekawieniem głowa,patrząc na Zeda,który skończył opowiadać.

-Uroczaaaa!-Cysia odparla,już lekko rozweselona niż chwilę temu.

-Skończyłem.-Zed rzucił okiem na swoje dzieło i zmierzył swoją córkę spojrzeniem typu:Weź się trashu ogarnij.

-Co skończyłeś?-Nagle pojawił się głos Syndry,wnosząej do domu zakupy.

-To może ja już się będę zbierał...-Spojrzałem na Cysię,a ona prawie zabiła mnie wzrokiem.

-Nigdzie nie idziesz!-Skwitowała.-Nie będziesz się szwędać wieczorami ze złamaną nogą!

Popatrzyłem na Zeda,jakby mógł mnie uratować.

-Ma rację.-Zgodził się z Cysią a ja się nieśmiało zarumieniłem.-Mogę skoczyć po jakieś twoje rzeczy,jeśli chcesz.

-Dobry pomysł,dziękuję.-Pokiwałem głowa z usmiechem i rzuciłem okiem na Cysię,która siedziała obok.

-Zjecie coś?-Syndra usmiechnęła się do nas przyjacielsko.-Na kolację zapiekanka.

-W porządku.-Cysia skrzyżowała ramiona.-Masz ochotę?-Zwróciła się do mnie,a ja pokiwałem twierdząco głową.

Syndra popatrzyła na nas z usmiechem,po czym zaczęła się krzątać po kuchni.

******************************

-Możesz spać ze mną.-Dziewczyna rzuciła na mnie współczującym okiem,bo miałem minę jakbym chciał umrzeć.
Szybko ją zmieniłem w lekki,dziekujący uśmiech.

Zed wyglądał jakby miał się odezwać ale tylko uniósł rękę i szybko ją opuścił.
Syndra zmierzyła go karcąco ale po chwili uśmiechnęła się wymownie w jego stronę.

-Wyglądasz na zmęczonego.-Cysia posłała mi smutne spojrzenie.

-Może troszeczkę.-Ja rzuciłem w nią uspokajającym wzrokiem.

-W takim razie chętnie cię ululam.-Dziewczyna roześmiała się,a ja znów spłoniłem.

******************************

-Ciekawy dzień.-Odparłem,patrząc w sufit i leżąc na wznak na łóżku.

-Dość.-Cysia westchnęła,patrząc na mnie z rozbawieniem.-Nie często mój ojciec nastawia ci nogę.

-Jak on to powiedział:Nie wchodź mi na ambicję,bo ciebie też będę składał.

Cysia zachichotała,a ja po chwili z nią.Wyraźnie rozbawiło ją odgrywanie cytatów jej ojca,jako sztuki aktorskiej.

-To był ciężki dzień.-Ziewnałem,obracając wzrok ku Cysi.

-Odrobinę-Wzruszyła ramionami.-Jeszcze nie zdążyłam ci podziękować...

-Za co?-Utkiłem w niej pytajace spojrzenie,a ona usmiechnęła się delikatnie i...mnie pocałowała.Rzuciłem na nią skonsternowanym spojrzeniem i znowu zrobiłem się czerwony ale po chwili to wszystko mineło i lekko zamknąłem oczy.

-To za bycie moim bohaterem...-Dziewczyna posłała mi nieśmiały uśmiech,a ja znowu zrobiłem się czerwony i serce biło mi jak szalone ale...podobało mi się to.