*Semesenpai*

-Gdzie macie Yi?-Rzuciłem do Shena,szukając wzrokiem uke.

-Nie wrócił-Shen wzruszył nerwowo ramionami-Myslalem,że jest z tobą.

-O cholera...-Przylozylem dłonie do skroni-Mam nadzieję,że nic mu nie jest.Mały kretyn pewnie się zgubił-Westchnalem,szykujac się na poszukiwania-Oby się znalazł...

-Pewnie spi na jakimś drzewie albo coś...

-Obyś miał rację-Westchnalem ze zdenerwowaniem i ruszyłem jak najszybciej znaleźć tego pajaca.

******************************

W pewnym momencie drogi zauwazylem kobietę przy drzewie.Przystanalem tu na chwilę i rozejrzalem się niepewnie.Po chwili zaskoczył mnie atak tej kobiety ale nie dalem się zaskoczyc na długo.Po dłuższej,trochę męczącej walce dama popelnila błąd i zostala przywiazana do drzewa,krwawiac obficie i piepszac jakieś dzikie farmazony.

-Yi!Gdzie ty kurwa jesteś?-Rzucilem,rozglądajac się.

Po chwili zauważyłem znajomy mi miecz wbity w ziemię.

-Yi...-Wziąłem broń w ręce i zacząłem scierac z niego liczne plamki krwi.-Gdzie ty jesteś do kurwy nedzy!?

Zaczalem się nerwowo rozglądać,szukając znaku,czegokolwiek.Nic.Poszedlem do przodu,przeczesujac dokladnie teren aż wreszcie zobaczyłem Yi siedzącego pod kamieniem.

-O Boże, w koncu cię znalazlem-Odparlem,podchodzac bliżej.Wtedy przerazil mnie jego stan i ta ziejaca,krwawiaca rana...

Spojrzał na mnie i usmiechnal się slabo.

-Zaraz cie wezmę do Soraki...ona...ona się toba zajmie,nie martw się-Zaczalem go zapewniac,gladzac po wlosach.

-Odpuść sobie-Odepchnal mnie i szepnal cicho.-Mi już nic nie pomoże.

-Yi,czy ty spadles na głowę?Jesteś ranny,ktos się musi...

-Nie.Daj sobie spokój.

-Nie ma mowy,zaraz...

-Nie.-Odepchnal mnie,tym razem mocniej i popatrzyl zdenerwowanym spojrzeniem w moje oczy-Powiedzmy,że nic mi nie jest...

-Przestan się wyglupiac!Zaraz sprowadze pomoc...-Zganilem go,a on mnie objal.Na chwilę zamilklem i zaczalem się wpatrywac na krople deszczu,powoli spadajace w dół.

-Nigdzie nie pojdziesz,prawda?-Spojrzal na mnie i steknal z bólem.

-Nie,oczywiście,że nie-Chwycilem go za ręce i rzucilem nań smutno-Zaraz cię stad zabiorę.

-Nigdzie nie idę-Zmierzył mnie przepraszajaco-Nie mam siły...

-Więc co mam zrobić?-Spojrzalem na niego smutnym,pytajacym spojrzeniem.

-Po prostu tu posiedzmy-Rzucil cicho,kladac się pod drzewem.Mam wrażenie,że jest naprawdę źle.

-Yi.Zmokniesz.-Zmierzylem go karcaco,zdejmujac plaszcz i okrywajac.

-Nie przeszkadza mi to-Odparl zmęczonym tonem.-Chodź,chcę się przytulic.

Usiadłem obok,pozwalajac mu wtulic głowę w moja nogę.

-Zdrzemnalbym się.-Yi rzucil,patrzac raz na mnie raz przed siebie.

-Aj Yi,Yi...-Westchnalem,bo w koncu do mnie dotarlo co się wlasnie dzieje,a ja nie mogę nic z tym zrobić,chociaż bardzo chcę.

Wtulil się we mnie mocniej i popatrzyl wyczerpanym spojrzeniem.-Ciebie też polaskotac?

-Nie trzeba.-Odparlem ze słabym usmiechem,gladzac jego włosy-Jeszcze się przemeczysz,albo mieczobuty zgubisz.

-Pfff-Syknal na mnie,patrzac z udawana pogarda,a we mnie zaswiecil promyk nadziei-Moje buty sa swietne,ignorancie.

-W to nie wątpię.Pewnie wiele razy się w nich przewrociles...-Teraz nie udało mi się zdobyć na usmiech.Nie wiem ile mu zostało...Nie wiem nawet co się stalo.I nie mogę mu pomóc.

-Spadaj-Odepchnal mnie z usmiechem i pogodnym spojrzeniem,po chwili znów się wtulajac.

-Na palmę?

-Tak.Na taka wysoka-Zachichotal,a potem lekko zbladl.-Chcę buzi.

-Wedle życzenia-Schylilem sie,pozwalajac by objął mi twarz i powoli muskal ustami.

-Jak tam twoja odżywka?-Zachichotalem smutnym tonem,ale Yi chyba tego nie wyczuł.Albo nie miał juz siły wyczuć.

-Zupełnie o niej zapomnialem-Odparl wesolo,znow mnie obejmujac-Kochasz mnie?

-Tak-Rzuciłem,patrzac jak z każdą chwilą gaśnie.

-Na pewno?

-Tak-Objalem go,znow gladzac po włosach-Nie zadawaj oczywistych pytań.Nie zimno ci?Ja już dostatecznie zmoklem.

-Nie.Wlasciwie tego nie czuje-Odparl slabo,wtulajac się we mnie jak w przytulanke.

-Oj Yi...-Rzucilem z coraz większym smutkiem-Ty mały głupku...

Klepnal mnie karcaco w nos.

-Kto się przezywa sam się tak nazywa.

-Nie pyskuj,bo cię zgwalce-Odparlem,zmuszajac się na kolejny usmiech,a Yi się rozesmial,a potem steknal z bolu.

-Słodko-Rzucił słabo i znów mnie objal.

-Lizus-Odparlem,patrzac na jego powolne i słabe ruchy.

-Przytulisz mnie?-Szepnal słabo,wyciagajac przed siebie ramiona.

-Przecież wiesz,że nie musisz pytać-Odparlem,pozwalajac jego ramionom owinac się wokoło mojej szyi.

-Mrrr-Mruknal słabo,zaciskajac na mnie mocniej ramiona.

-Nie jesteś kotem-Odparlem,probujac powstrzymać łzy-Znaczy jesteś,ale nie takim zwyklym tylko moim...

Nagle jego rece zaczely opadac i zmierzylem go,patrzac jak się osuwa.

-Yi!?-Zlapalem go za rece i przyciagnalem do siebie,patrzac na bezwladnie opadajaca głowę.-A więc tylko tyle dałeś mi czasu...

Spojrzalem na niego smutno,przeczesujac mu wlosy,spogladajac na lekko przymkniete oczy i skapujacy deszcz.

-Czemu ja zawsze muszę cię posłuchać?-Zlapalem go za twarz i przyciagnalem do siebie-I nigdy nie masz racji...-Teraz nie udalo mi się powstrzymac łez i przylgnalem do policzka Yi,pozwalajac by te lzy wreszcie spadły,mieszajac się z deszczem.
Czas jakby na chwilę się zatrzymał i mijał bez mojego udzialu,nie stawal przed saczacym się deszczem ani przed zbierajacym się wiatrem.Wlasciwie w tym momencie nie liczylo się nic.To tak jakby wylac na wszystko atrament,albo zetrzec jedna ścieżkę gumka.

-Chodź-Poczulem na ramieniu dotyk i machinalnie się odwrocilem,widzac ponura twarz Zeda.

Zmierzylismy się w milczeniu i podnioslem się z ziemi,biorac w ramiona Yi.Stal się jakby cięższy.Spojrzalem z bolem na Zeda,a potem na wiszaca głowę Yi i znów na Zeda,ktory teraz zrobił wspolczujace spojrzenie.

-Przykro mi-Odparl i objal mnie ramieniem,kierujac na jakąś drogę,ktora mnie nie obchodziła.-Nie spodziewalem się...nikt się nie spodziewał.-Wyraznie szukal słów kondolencji,ale żadnych nie znalazł,więc opisal wszystko tak jak zwykle i po swojemu.

Odpowiedzialbym,ale glos uwiazl mi w gardle,zreszta nie mialem ochoty mowic i spojrzałem na Zeda jedynie spojrzeniem pełnym zrozumienia.

Deszcz nadal padał,zaznaczajac drobna mgłę nad okolicą i tworząc drobne kropelki na rzesach Mastera,czyniąc go niczym nimfa (to mialo byc poetyckie xD sry).Ale to też mnie nie obchodzilo.Odchodzilo to w drobna czarna dziurę zwana pustką.

******************************

-Moze coś jeszcze da się dla niego zrobic...-Soraczka rzucila po swojemu i spojrzala na mnie litosciwo-współczujaco,probujac mnie albo pocieszyć,albo zwrocic nadzieję.Nie ważne że jej się nie udało.

-Nie lituj się nade mną-Zmierzylem ja smutno i w końcu się odezwalem.

-Nie lituje-Zmierzyla mnie ze zdenerwowaniem-Rozumiem,że jestes zdezorientowany ale...

Po chwili nie wiedzialem co mówi,bo wszystko zlalo się w czarna pustkę,ziejaca nieznanym.

******************************

-Co ty tu robisz?-Głos Zeda sprawił,że się ocknalem i zaczalem kontaktować ze światem.

-Ja,tak sobie siedze...-Drugi,nieznany mi głos odparl znudzonym tonem.

-Miałeś grać w pokera,nie wysysac krew nieprzytomnym ludziom.-Zed odparl ze swoją chłodną dyplomacja-Dzień dobry.Ktoś chyba wrócił do żywych.

-Co się stało?-Zmierzylem Zeda i nieznajoma mi postac.

-A tam,powoli się wykrwawiales...

-Mmmmm...-Nieznajomy westchnal tesknie.

-A to ciekawe-Odparlem,rozgladajac się za szarą rzeczywistoscia.-A ten to kto?Czy ty przypadkiem nie powinieneś wisieć na jakimś pierwszym lepszym drzewie?

-Drzewie?Ależ brutalny-Nieznajomy machnal z oburzeniem reka-Chyba powinienem się przedstawić.Vladimir.

-Ah tak Vladzio,czy może wolisz Włodek?

Vladzio skrzywil się z niesmakiem.

-Żadne z powyższych.

-Mam nadzieję,że się do niego nie dobrales?-Zed zmierzyl go wymownie.

-Ależ skąd...tylko troszkę sprobowalem...-Vladzio zasmial się nerwowo-Aczkolwiek nie mam ochoty na wiecej.Tyleż gniewu i smutku w tym czlowieku,że aż krew gorzka.

-Zedziu?

-Hm-Zed spojrzał na mnie pytajaco.

-DLACZEGO KURWA WAMPIR PSYCHOPATA CHCIAŁ MNIE ZEZREC,KIEDY SOBIE TU LEZALEM!?

-Nie tak,że zezrec-Vladimir zaczął się tlumaczyc-No bo widzisz,jestem koneserem.Bylem po prostu zaintrygowany.Az szkoda przepuscic taką okazję.Za to twój kolega...niczym krew dziewicy.

-DOTKNALES GO!?-Syknalem w stronę Vladzia,mierząc go spojrzeniem zabojcy.

-Nic z tych rzeczy,po prostu uszczknalem odrobine jego krwi,bo skapla.

-Wlasciwie...To czemu nas wszystkich jeszcze nie pozabijales?-Rzucilem z ironią.

-Nie mam zamiaru zabijać ludzi.To prymitywne.Po prostu uważam,że każdy ma prawo do zycia.Lubię sobie z nimi pograć w pokera.To bardzo słodkie.

-Wampir altruista i miłośnik praw życia?

-W rzeczy samej-Sklonil się nisko z uśmiechem.

Zmierzylem go i obrocilem się na bok.

-Wiesz co?-Wampir zwrócił się do Zedzia-Wydaje się,że ten oto pan z niesmaczna krwia potrzebuje samotnosci.

-W rzeczy samej-Skinalem reka-No,wypierdalac.

-Aleś ty niemily...-Vladzio odparl karcaco-Co to za slownicto?

-Nie denerwuj go,bo wyskoczy na ciebie z czosnkiem-Zedzio zachichotal.

-Ależ ty stereotypowy...

-Mieliscie wyjsc-Rzucilem chlodno.

-Wybacz,wybacz już idziemy-Wampir zlapal zedzia za szmaty i poszli,zostawiając mnie ze swoimi myslami w samotnosci.

******************************

Jakiś czas potem:

-Masz zamiar stad wyjść?-Soraka rzuciła gniewnie,spotykajac swój wzrok z moim-Przestań marnować sobie życie i weź się chlopie w garść.

-Masz zamiar dac mi swiety spokój?-Rzucilem,odwracajac się od niej.

-Nie ma mowy.Popatrz na siebie.Jak ty wygladasz!?Nawet już nic nie jesz-Zganila mnie,mierząc zabojczo.

-No i co?Nie potrzebuje jedzenia.

-Masz zamiar się zaglodzic?Wiesz,że ci na to nie pozwolę.

-Nie obchodzi mnie to-Odparlem chlodno.-Myślę,że nie wiesz co teraz czuję...

-I co masz zamiar się zalamac?-Rzuciła gniewnym tonem-Masz pięć minut by się ogarnąć,w innym wypadku osobiscie cie stad wywale-Cisnela we mnie poduszka-I zrob coś z tą szopa na glowie.Chociaż to rozczesz,albo zwiaz.(tak on ma teraz rozpuszczone wlosy)

Zanim zdążyłem jakkolwiek zareagować,Soraka wyszla z oburzona mina,stanowczym krokiem.

******************************

-To ty żyjesz?-Zed rzucił z rozbawieniem.

-Spierdalaj-Burknalem,rozczesujac włosy-Jeżeli nie masz do powiedzenia niczego sensownego to milcz.

-Ostry się zrobiles-Mruknął i wrócił do swojego zajecia sprzed chwili.

-Widzę,że nie muszę cię wywlekac za włosy na zewnątrz-Soraka rzucila,siadajac obok.

-Jezeli to zrobisz,wsadze ci ten twój róg w dupe-Prychnalem,mierząc ja.

-Mam dla ciebie wieści.Jutro wracamy-Odparla niby krzepiaco.

-Niezbyt mnie pocieszylas,ale cieszę się,że to już koniec.Tylko straty sa zbyt wielkie...-Mruknalem smutno patrząc w ziemię.

-Najsmieszniejsze jest to,że podpisali rozejm i zadna ze stron nie zwyciezyla...

-Nie obchodzi mnie to.Mogę już wrócić tam skad przyszedlem.Jestem zmęczony.

-Pod warunkiem,że pojdziesz spać.Soraka zmierzyla mnie z dziwnym usmiechem,a ja zignorowalem ja,idac przed siebie.

******************************
Z porannej mgielki zaczal wylaniac się budynek,który pamietam kiedy Yi był obok.I tylko tak go pamietam.W sumie powrot nie ma dla mnie żadnego większego sensu,ale gdzieś muszę spać.Wolałbym w każdym innym miejscu tylko nie tu,ale...Nie potrafię odejść z tego miejsca.Za dużo tu wspomnień.

Stanalem przed drzwiami i Zmierzylem je najpierw nieczule,a potem z narastajacym smutkiem.Zacząłem je otwierac,patrzac na figurę czarnego kota,siedzącego niedaleko i wpatrujacego się we mnie z przerażającą uwagą.

-Chyba mam towarzystwo...

KONIEC CZESCI PIERWSZEJ XD

Proszę mnie nie bic za zakończenie.