Kiedy dobiegłam do mety, trener stał i patrzył na mnie bez słowa.

– Co? – spytałam zaczepnie.

– Nie wiem, jak ci to powiedzieć.

– Aż tak źle było? – zdziwiłam się.

Pokręcił głową.

A więc kiepsko.

– Pięćdziesiąt dziewięć sekund i dwadzieścia setnych – poinformował po chwili.

Wow. Tego jeszcze nie grali. To był mój życiowy rekord bez dwóch zdań.

– Nie ściemnia mnie pan?

– Dziewczyno, to jest pięćdziesiąt setnych do tegorocznego brązowego medalu seniorek. Mistrzostwa juniorek byś wygrała – powiedział z niedowierzaniem.

A ja nawet nie startowałam.

– I co teraz? – spytałam zdyszana.

– Jeśli pójdziesz na medycynę, własnoręcznie przetrzepię ci tyłek! – burknął. – Nie masz prawa zmarnować takiego talentu.

– A kto tak powiedział? – zacietrzewiłam się, choć perspektywa jego dłoni na moim tyłku robiła ze mną dziwne rzeczy. Na przykład skurcze w podbrzuszu i znowu mokre majtki.

– Ja.

– No to jest słowo przeciw słowu.

Trener wtedy się roześmiał.

– Zadziorna z ciebie dziewczyna, ale pamiętaj, że jestem po twojej stronie. Jestem przyjacielem, a nie przeciwnikiem, Iwetto – dodał.

– Iwi.

– Słucham?

– Przyjaciele mówią do mnie Iwi.

– Tak jak ten koszykarz, którego dziś spotkałaś na korytarzu?

– Tak. Dan jest przyjacielem. Mimo wszystko.

– Okej, postaram się pamiętać, Iwi.

Moje imię w jego ustach zabrzmiało jak pieszczota. Prawie się rozpłynęłam.

– Dziękuję, panie trenerze – odpowiedziałam jednak regulaminowo, szczerząc się jak głupi do sera.

– Kończymy na dziś. Widzimy się w poniedziałek na sali.

– Tak jest. Do widzenia. – Uśmiechnęłam się znowu, po czym zawróciłam w miejscu i pobiegłam do szatni. Nic mnie nie bolało. Czułam się tak, jakbym dostała skrzydeł.

Kiedy weszłam do budynku, złapał mnie Daniel.

– Iwi, wiem, że przesadziłem – westchnął.

– W porządku. Każdy może mieć gorszy dzień – zgodziłam się. Humor miałam o niebo lepszy niż wcześniej.

– Tęsknię.

– Masz dziewczynę, Dan. I to co najmniej drugą od września. Kogo oszukujesz?

– Tęsknię za tobą jak za przyjaciółką. Obiecaliśmy coś sobie, pamiętasz? Że żadna dziewczyna, żaden chłopak...

– Pamiętam.

– Wpadniesz do mnie dziś wieczorem? Zaproszę Roba i Milę. Nie widzieliśmy się razem całe wieki.

– Dziś nie dam rady.

Taka była prawda. Czekało mnie domowe spa po treningu. Trener kazał mi brać po treningach gorące kąpiele z solami, żeby zapobiec zakwasom.

– Ale przecież niedługo Halloween. Zawsze coś urządzaliśmy razem... – jęknął Dan.

– W poniedziałek jest Halloween.

– To może urządzimy sobie jakąś imprezkę w sobotę?

– Dan, mam reżim treningowy. Żadnego niezdrowego żarcia i alkoholu.

– Czy ten twój trener nie przesadza? – parsknął.

– Nie, ma rację. Moja wydolność się bardzo poprawiła dzięki jego radom. Dziś na treningu zrobiłam młodzieżowy rekord Polski.

Dan spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

– Serio?

– Serio.

– Dobra, to będzie bez alkoholu. Ogarnę nawet zdrowe przekąski dla ciebie. Ale przyjdź.

Poddałam się. Naprawdę chciałam się spotkać z przyjaciółmi.

– Ale namówisz Milę i Roba.

– Moja w tym głowa, żeby przyszli.

– Dobra, to jesteśmy umówieni. Do jutra, Dan.

– Do jutra, Iwi. – Daniel cmoknął mnie w policzek, a potem wyszedł.

Przebrałam się i wróciłam do domu. Miałam świetny humor. Naprawdę było z czego się cieszyć. Znowu mogłam coś osiągnąć w biegach. I miałam zobaczyć się z przyjaciółmi.

*

29 października

W sobotę po południu, przebrana za czarownicę, z pudełkiem własnoręcznie upieczonych zdrowych ciasteczek dyniowych poszłam do Daniela. Otworzył mi wampir w długiej czarnej pelerynie, z bladą twarzą, krwistymi zaciekami koło ust i wystającymi kłami. Dan przeszedł sam siebie.

– Witaj, wiedźmo – zachichotał.

– Witaj, hrabio Drakulo – zaśmiałam się.

– Zapraszam. – Odchylił pelerynę i mnie przepuścił. Już czułam, że to będzie świetna zabawa.

Położyłam swoje ciastka na stole i spytałam:

– A gdzie reszta?

– Znając Milę, pewnie się maluje na bóstwo. Albo mumifikuje do trumny – zażartował.

Zaśmiałam się. Żart był dobry, sytuacyjny.

– A Rob?

– Na pewno waruje pod jej domem jak wilkołak i zastanawia się, po jaką cholerę kobiety mają zegarki, skoro ciągle się spóźniają – zarechotał.

– Bardzo śmieszne – prychnęłam w poczuciu babskiej solidarności.

– Nie mówię o tobie. Ty jak się umówisz, to przychodzisz na czas.

– Oni pewnie też zaraz przyjdą.

Dan nie pomylił się za bardzo. Kwadrans później nasi przyjaciele przyszli. Mila była przebrana za Kleopatrę, a Rob za włochatego potwora z Ulicy Sezamkowej.

– Witamy na imprezie – zasyczał Dan, wczuwając się w rolę.

– O, widzę, że będzie ciekawie – zauważył Robert. – Wasza wysokość. – Skłonił się przed Milą-Kleopatrą. – Czyń honory.

Milena położyła pudełko ze smakołykami na stole. Robert wyjął wtedy włoskie wino. Daniel zachichotał i postawił je na specjalnie przystrojonym stole. A potem dołożył wodę i soki, a całość dopełnił dzbankiem z napojem we wściekle zielonym kolorze.

– Powinnam spytać, co to jest – zauważyłam, kiedy nalał nam wszystkim po szklance.

– Im mniej wiesz, tym dłużej żyjesz – zarechotał.

– Dan!

– Dobra, dobra. Alkoholu nie ma – dodał, a potem wystawił do mnie język. – Za spotkanie! – wzniósł toast i stuknęliśmy się szklankami.

– Za spotkanie! – podjęłam.

– Za spotkanie! – potwierdziła Milena.

– Za nas! – wyłamał się Rob.

Za nas.

Napój nie miał alkoholu, ale był bardzo kwaśny. Nie dało się go wypić za dużo. Wyczułam tam między innymi kiwi i cytrynę, więc pewnie był zdrowy.

Potem wszyscy poczęstowali się moimi ciasteczkami, ale Robert stwierdził, że dla niego są zbyt zdrowe i musi zjeść coś z kremem. Dan tylko przewrócił oczami, ale też poczęstował się ptysiem Mili.

Nie powiem, kusiło mnie, ale...

– Iwi, spróbuj choć jednego – poprosiła moja przyjaciółka. – Muszę wiedzieć, czy dobre wyszły.

– Pyszne! – krzyknął Rob.

– Palce lizać! – dodał Dan.

– Was nie pytam. Zjecie wszystko, co słodkie.

Poddałam się i wybrałam najmniejszego. Rzeczywiście był pyszny.

– Genialne, Mili. Otwierasz cukiernię? – zażartowałam.

– Może w następnym życiu – zaśmiała się.

– Pojedli, popili? To impreza!

Daniel włączył muzykę, zapalił kolorowe lampki imitujące znicze, a potem zgasił światło.

– Tańczymy! – zarządził.

Robert od razu podjął temat i wyciągnął Milenę na środek. Zabawnie wyglądali, tańcząc. Ona jako Kleopatra, a on jako Grover. Ale czego się nie robi dla zabawy?

– Iwi, zatańczymy? – Zaraz przede mną wyrósł Drakula. Znaczy Dan.

– Jasne – zgodziłam się.

Kiedy jednak Dan wywijał mną w tańcu i świecił w ciemności fosforyzującymi kłami, coś mi przyszło do głowy.

– A gdzie twoja dziewczyna, Dan? – Nie wytrzymałam. Musiałam o to spytać.

Spiął się, ale nie odpowiedział.

– No hej, chyba mogę wiedzieć, czemu bawisz się dziś z nami, a nie z dziewczyną. Jak jej tam? Ilona?

– Ilona jest już nieaktualna – syknął. – Nie mówmy o tym. – I znowu zakręcił mną wokół własnej osi.

– Nieaktualna? – zdziwiłam się. Wyglądało na to, że nie pochodzili razem za długo...

– Tak, nieaktualna. Nie mam żadnej dziewczyny i dobrze mi z tym – burknął.

– Okej. – Nie kontynuowałam tematu.

*

To była fajna impreza halloweenowa. Dawno nie bawiliśmy się tak swobodnie we czworo. Kiedy znudziły nam się tańce, rozegraliśmy partyjkę kręgli na Xboxie. A potem zagraliśmy w Monopoly. Jak za dawnych czasów. Co prawda ja nie piłam wina od Roba, ale reszta już tak, więc wszyscy mieli niezłe humory. W końcu Daniel zaproponował grę w „pytanie czy wyzwanie" i wszyscy zgodnie przytaknęli, zanim zdążyłam zaprotestować. Żeby nie było dowolności, Dan wyjął grę karcianą o tej samej nazwie. Trzeba było wylosować kartę i wybrać, czy chce się odpowiedzieć na pytanie, czy podjąć się wyzwania, jakie wymyśli przeciwnik. Pestka. Przynajmniej teoretycznie.

Pierwsze pytania miały być lajtowe.

<3<3<3

Jutro wyjeżdżam, więc od razu Wam daję drugi rozdział na ten tydzień :-)