Prezent dla Mili kupiłam w Amsterdamie, żeby mieć pewność, że będę oryginalna. To była koszulka z nadrukiem obrazu Van Gogha „Gwiaździsta noc". Byłam ciekawa, co wymyślą chłopcy, ale przecież żaden z nich nie zapytał mnie o zdanie.

*

U Mileny nie byłam pierwsza. Na kanapie siedział już Roberto.

– Cześć, kochana. – Uściskałam ją i wręczyłam zapakowany prezent. Naprawdę się postarałam. – Wszystkiego najlepszego w pierwszym dniu dorosłości!

– Dziękuję, Iwi. – Milena też mnie uściskała, a potem zajrzała do pudełka. – O matko! Ale piękna!

Przecież o to chodziło.

– Cześć, Rob – rzuciłam w stronę naszego kumpla, który w jasnych spodniach i błękitnej koszuli, opalony, jakby dopiero wrócił z Włoch (a przecież tak było), uśmiechał się do nas z kanapy Mili. Był jeszcze przystojniejszy niż zapamiętałam. Boże, jestem beznadziejna!

– Cześć, Iwi – odpowiedział i w kilku krokach znalazł się obok nas. Przytulił mnie, a moje serce odtańczyło cancana. – Jak było w Holandii? Czemu nie przyszłaś wczoraj do Dana?

– Byłam, wykończona. Narobiłam się tam jak wół – odparłam częściowo zgodnie z prawdą. – Poza tym miałam mnóstwo spraw do ogarnięcia po powrocie.

– Jasne. – Robert odsunął się i spojrzał na mnie z dystansu. – Zmieniłaś się – zauważył.

– Może trochę. Na pewno muszę odrobić kondycję. Biegam jak jakiś paralityk.

– Na pewno nie jest tak źle, jak mówisz. A z Danem się widziałaś? – spytał, a w momencie, kiedy kiwałam głową, w drzwiach pojawił się rzeczony Daniel Kosowski.

– O wilku mowa – zaśmiał się Rob, klepiąc przyjaciela po ramieniu, a potem przesunął się tak, żeby zrobić mu przejście.

– Tak, my się już widzieliśmy po powrocie – potwierdził Dan, po czym podszedł do Mileny z małą paczuszką. – Wszystkiego najlepszego, Mili. To perfumy, które chciałaś. Mam nadzieję, że kupiłem dobre – zaśmiał się.

Milena rozpakowała od razu i potwierdziła, że o takich marzyła.

– Czemu mi o nich nie powiedziałaś? – spytał z pretensją Rob, na co ja i Dan wybuchnęliśmy śmiechem.

– A co dostałaś od Roberta? – spytałam z ciekawością.

– Elektroniczną ramkę na zdjęcia z wgranymi najgłupszymi i najbardziej żenującymi fotkami z udziałem naszej czwórki – zaśmiała się. – Cudowną!

Rob strzelił focha i założył ręce za siebie.

– Ej, przecież powiedziała, że jej się podoba – zauważyłam.

– Ja też chcę zobaczyć te fotki – wtrącił Dan.

– Chodźcie wszyscy.

Milena zaprowadziła nas do pokoju dziennego. Swój dzieliła z młodsza siostrą, więc nie pomieścilibyśmy się tam. Wszyscy rozsiedliśmy się na kanapie i fotelach, a solenizantka spytała:

– Co chcecie do picia?

– Sok – poprosiłam.

– Wodę gazowaną – stwierdził Rob.

– Colę – dodał Dan.

Milena się zaśmiała.

– To wszystko macie na stole. Idę po tort.

Po chwili wróciła z małym śmietankowym tortem z owocami i dwiema świeczkami w kształcie cyfr jeden i osiem, które zaraz zdmuchnęła na naszych oczach.

– Życzenie! – przypomniałam jej.

– Już się spełniło – odparła z uśmiechem, patrząc na Roberta.

Co jest?

– A jak było we Włoszech? – spytałam, kiedy w końcu skojarzyłam, że chodziło o wycieczkę zagraniczną. Mila zawsze marzyła o wyjeździe do słonecznej Italii.

– Opowiem ci później. Jedzcie – stwierdziła, nakładając nam po kawałku. Dan oczywiście dostał podwójny. My normalne.

Milena raczej sama piekła ten tort. Może nie był idealny z wyglądu jak te z cukierni, ale smakował świetnie. Poprosiłam o dokładkę. Dan też. Robert się nie wyłamał. Mila promieniała.

Potem poszliśmy oglądać zdjęcia na nowej ramce. Rzeczywiście, niektóre były stare i żenujące, ale przecież mogliśmy się pośmiać w naszym gronie.

– Dan, ty byłeś kiedyś takim szczypiorem? – zaśmiałam się. Bo rzeczywiście, teraz nasz przyjaciel był nie tylko wysoki, ale i lepiej zbudowany. Jednak kiedy zaczął rosnąć, wyglądał jak tyczka do fasoli.

– Hej, mów za siebie, kurduplu – odparł, wskazując na następne zdjęcie, na którym byłam najniższa z całej czwórki. No cóż, nadal byłam najniższa, ale teraz już mi to nie przeszkadzało tak jak wtedy.

– Przestańcie znowu sobie dokuczać – parsknął Rob. A potem objął Milenę ramieniem i błyskawicznie odwrócił naszą uwagę. – Patrzcie, teraz będzie najlepsze! To unikalne zdjęcie z pierwszej klasy, specjalnie zeskanowałem.

Rzeczywiście. Wyglądaliśmy... słodko. Czwórka dzieciaków, każde inne, ale wszystkie uśmiechnięte. Trzymaliśmy się za ręce i szczerzyliśmy do aparatu. Chyba zdjęcie robił tata Roba, bo ja go sobie nie przypominałam.

– Chcę je mieć! Wyślesz mi na maila? – spytałam, ignorując dziwne uczucie, kiedy ramię Roberta ciągle znajdowało się za plecami Mileny, a ona nic sobie z tego nie robiła.

– Jasne. Wszystkie wam wyślę. To nasze dziedzictwo.

Dziwnie to zabrzmiało, ale niech mu będzie.

*

Wieczorem wybraliśmy się razem do klubu „Nocne imperium", który organizował gorące pożegnanie lata. Wszyscy z dumą okazaliśmy dowody osobiste przy wejściu, ku uciesze ochroniarza. Pewnie rzadko ktoś się tak wyrywał bez wezwania.

Z poważnymi minami zamówiliśmy sobie po drinku przy barze, również okazując dowody. Barman też miał z nas ubaw.

– Dzieciaki, jak was tu Romek wpuścił, to ja nie mam pytań – zaśmiał się.

Dawno nikt nie nazwał mnie dzieciakiem. Przez ostatnie tygodnie czułam się bardzo dorosło – pracowałam za granicą, musiałam być samodzielna. Trzeba było jednak przyzwyczaić się do nowej sytuacji i nie pokazywać wszystkim dowodu bez pytania.

Drinki dostaliśmy szybko, bo o tej porze nie było jeszcze dużo ludzi.

– No to jeszcze raz wszystkiego najlepszego, Milenko – powiedział Robert i uniósł swoją szklankę.

Zrobiliśmy to samo. Stuknęliśmy jednocześnie swoimi szkłami, które wydały charakterystyczny dźwięk.

– Czy wy to widzicie? – spytała wtedy Milena. – Jesteśmy tu razem i wznosimy toast ALKOHOLOWYMI drinkami w klubie, do którego wpuszczają tylko z dowodem. Doczekaliśmy się.

– Masz rację, Mili – przyznałam. – Warto było czekać na ten moment.

– Też tak uważam – potwierdził Robert, który upił łyk ze swojej szklanki i znowu objął Milenę. Tym razem już bez skrępowania.

Spojrzałam na Daniela, żeby sprawdzić, czy jego też to dziwi, ale on nawet nie zauważył, bo patrzył na mnie.

– Czemu masz taką minę, Iwi? – spytał ze śmiechem. – Nie smakuje ci mojito?

Mojito akurat było pyszne. Chodziło mi zupełnie o coś innego, ale najwyraźniej nikt poza mną nie widział problemu.

– Jest świetnie – odparłam, być może trochę sztucznie, ale nie miałam ochoty udawać. – Drink pierwsza klasa. – Upiłam duży łyk i zaraz zakręciło mi się w głowie.

– Hej, Iwi, spokojnie. – Dan już stał za mną i pilnował, żebym nie upadła. – Może jednak usiądziemy gdzieś razem?

– Tak, jasne – zgodziłam się bez przekonania.

Usiedliśmy przy stoliku, żeby dopić drinki do końca. Wiedzieliśmy, że nie wolno zostawiać otwartych napojów. Dan zamówił nam jeszcze frytki i orzeszki. Dziwnym trafem znowu Robert usiadł obok Mileny, a on pilnował mnie.

Po chwili dziwne wirowanie w głowie ustało. Zjadłam kilka frytek i garść orzeszków, dopiłam resztę drinka i zachciało mi się tańczyć. Muzyka zachęcała, nogi same się ruszały.

– Potańczyłabym... zaczęłam.

– Świetny pomysł! Ja też – zgodziła się Mila. Już chciałam wyciągnąć ją na parkiet, kiedy ubiegł mnie Robert. Złapał ją za obie ręce, a potem przyciągnął do siebie. Nie zaprotestowała. Co jest grane? Czy Robert podrywa Milenę tak wprost?

Daniel chyba zauważył moją minę, bo zbliżył się do mnie i powiedział:

– Chcesz zatańczyć, Iwi?

– Jasne – westchnęłam i wstałam z nim.

Dan umiał się bawić. Wirował mną na parkiecie, a czasem podrygiwaliśmy w rytm muzyki. Raz nawet mnie podrzucił. Wariat. Oczywiście, dostał za to opiernicz. W pewnym momencie jednak, kiedy znowu obracał mną wokół własnej osi, zobaczyłam coś, co sprawiło, że aż się zatrzymałam.

– Co jest, Iw? – spytał Daniel.

– Patrz – powiedziałam, nadal nie wierząc własnym oczom. Dwa metry od nas Milena zarzuciła Robertowi ręce na szyję i się całowali.

– Ach, o to ci chodzi. – Podrapał się po głowie zakłopotany.

– Jak to? To ty wiedziałeś? – Spojrzałam na niego oskarżycielsko.

Dan odciągnął mnie na bok, bo na parkiecie było za głośno.

– Więc?

– Noo... wczoraj się dowiedziałem, że są razem.

– Jak to „są razem"?

– No, jak dziewczyna i chłopak. Są parą – wyjaśnił.

– Od kiedy?

– Podobno od dwóch tygodni.

– Dlaczego ja nic nie wiem?

– Obiecali mi, że ci powiedzą. Sama wiesz, przez ten twój pomysł, żebyśmy się traktowali wyłącznie jak przyjaciele w naszej paczce... Trochę się obawiali twojej reakcji.

– I dlatego mnie okłamali?

– Nie okłamali. Nie powiedzieli ci jeszcze prawdy.

– Niczego mi nie powiedzieli! – wydarłam się. – Niczego!

<3<3<3

No to już się wydało :-D Miłej reszty tygodnia, kochani.