- Rany, ludzie! Pocałunek przed drzwiami? Czuję się jak w jakimś tanim romansidle. - Jęknął kuzyn, a ja gwałtownie odskoczyłam od Alexa.

- Zack! Wystraszyłeś mnie. - Powiedziałam i usłyszałam cichy śmiech chłopaka.

Spiorunowałam go wzrokiem, mijając kuzyna. Wkroczyłam do wiatrołapu i ściągnęłam buty. Usłyszałam kawałek wypowiedzi przyjaciółki:

- ... już dawno być.

- Jeżeli chodzi o mnie - powiedziałam podchodząc do niej i do Mike'a - to już jestem, a jeżeli o Alexa - spojrzeli na mnie zdziwieni, a ja uśmiechnęłam się półgębkiem - to spotkałam go po drodze.

- A ja już się martwiłam - krzyknęła uśmiechnięta Nancy.

- Czyli naszej małej Anamice prezent się podoba? - Spytał głupio szczerząc zęby chłopak przyjaciółki, a ja westchnęłam.

- Nancy powiedz mi jak ty z nim wytrzymujesz?- dziewczyna zachichotała na moje słowa, a chłopak prychnął - Idę zobaczyć co z itoranem.

Powiedziałam wychodząc z kuchni. W domu przyjaciółki itoran był schowany w sejfie w salonie. Podeszłym do białej szafki i wyciągnęłam sejf. Napisałam szyfr i usłyszałam ciche zgrzytnięcie. Wzięłam go pod mikroskop stojący na stoliku. Usiadłam na krzesełku obok i spojrzałam w okular.

- Zack! - Krzyknęłam.

- Ta? - Usłyszałam głos kuzyna

- Chodź tu.

- Idę, idę. - Po chwili dodał - Co jest?

- Od kiedy dzieje się coś dziwnego z itoranem?

- Dziwnego? Przecież nic się nie dzieje.

- Kiedy ostatni raz go sprawdzałeś?- spytałam podnosząc na niego wzrok.

- Kilka godzin temu.

- Okeej - powiedziałam przeciągle - w takim razie w ciągu kilku godzin pojawiło się coś nowego.

- Co masz na myśli?

- Nie wiem jakbym nazwać, ale wydaje mi się, że itoran zaczął produkować coś sam. Ale to nie energia.

- W takim razie co?-spytał z wyraźną obawą w głosie.

- Nie jestem pewna, ale pamiętasz jak kiedyś znaleźliśmy jakieś dziwne, małe urządzenie?-skinął głową - Widzieliśmy w nim jakieś dziwne, że tak się wyrażę, komórki które potem wywołały samozniszczenie.

- Czy ty próbujesz powiedzieć, że...-przerwałam mu wpadając w słowo.

-Tak. Itoran może sam siebie unicestwić.

- On wtedy się aktywuje?

- Sama chciałabym to wiedzieć.

- Można by go zniszczyć, albo rozbroić jak bombę. - Roześmiałam się na słowa kuzyna.

- Już próbowaliśmy. Nawet próbowaliśmy go rozszczepić. Nic z tego.

- Jesteśmy martwi. - Szepnął kuzyn.

- Jesteśmy. - Powiedziałam z westchnieniem - Można jeszcze spróbować jednej rzeczy, ale to niebezpieczne.

- Jak bardzo?

- Jeden błąd a możemy go natychmiast aktywować.

- Warto spróbować.

- Okej, ale musimy coś wyjaśnić. Wszyscy. - Pokiwał głową.

Wzięłam itoran do ręki i ruszyłem za kuzynem w stronę kuchni, gdzie siedziała reszta osób. Stanęłam przed wszystkimi, a oni spojrzeli na mnie z podniesionymi brwiami.

- Musimy coś ustalić. - Wszyscy jak na rozkaz usiedli na krzesłach przede mną. Ścisnęłam kwitkiem i palcem wskazującym grzbiet nosa, zastanawiając się jak zacząć. Oparłam się o blat i opuściłam dłonie na uda. Westchnęłam i zaczęłam mówić - Chodzi o itoran.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------