Woensdag 26 december 2018

Grond. Vaste grond. Het was alweer een tijd geleden dat ik land onder mijn voeten had gevoeld. Het had in mijn ogen zelfs even onmogelijk geleken. Ik had gedacht dat we het niet zouden halen. Dat we toch moesten gaan geloven aan een zeemansgraf. Hemel zij dank dat, dat niet het geval is. Dankzij de zeelieden van de vloot hadden we weer goede moed gekregen. Dat laatste stukje was vlot gegaan. Nu stond ik hier. Op het land waar wij heen wilden gaan. Waar ik vandaan kom. Waar mijn wortels liggen. Waar mijn biologische familie is.

Het schip Iter Somniorum, de reis van dromen, lieten we achter ons. Die ging, zonder ons, terug naar Nederland. Wij, samen, hand in hand, liepen naar de camper die voor ons geparkeerd stond op de parkeerplaats van de haven. Mijn ogen ontmoetten de zijne. Het zat erop. Het nieuwe avontuur zat erop. We waren er. Een diepe zucht was nog te zacht uitgedrukt voor de opluchting die zij voelden.

Desalniettemin was het nog niet afgelopen. Een nieuw avontuur stond voor haar neus. Noud nam ze met haar mee. Ze wisten het nu zeker. Ze waren zielsverwanten. Voor altijd zielsverwanten. Dat waren we en dat zullen we voor altijd zijn. Noud en ik glimlachten naar elkaar. We openden de deuren. Ik stapte in. Hij stapte in. Het ene avontuur is nu voorbij, maar het volgende avontuur staat op het punt om te beginnen. Ik houd mijn hart vast.