Rozdział wysłany do korekty. Zachęcam do przeczytania notki pod rozdziałem ♡

20. They love too much.

- Nic nie rozumiem - mama zmarszczyła brwi - ale jak to? Aha. Dobrze, przekażę. Tak, tak. Do usłyszenia.

Kobieta odsunęła od swojego ucha telefon i spojrzała niespokojnie na tatę.

- Musimy porozmawiać - odchrząknęła i posłała wymowne spojrzenie ojcu - w cztery oczy.

Zrozumiałam aluzję, mój brat chyba również, bo podniósł się z krzesła, niemal w tym samym momencie co ja.

- Nie będziemy wam przeszkadzać - powiedział Cody i zjechał wzrokiem na mnie.

Kiwnęłam jedynie głową i nie zważając na to, że pozostawiłam naczynia, po jedzeniu, na stole wyszłam z jadalni, kierując się do mojej sypialni. Za sobą słyszałam jedynie szepty rodziców i kroki mojego brata.

Kiedy moja ręka znalazła się na klamce od drzwi do mojego pokoju usłyszałam głos Cody'ego.

- Rodzice się rozwodzą - odwróciłam się automatycznie w jego stronę, ściągając rękę z drzwi.

- Chyba sobie żartujesz - prychnęłam.

To niemożliwe, przecież oni są w sobie zakochani. Nie. Na pewno nie chcieliby od siebie odejść.

- Wejdźmy do środka - wskazał na moją sypialnię - nic chcę żeby to usłyszeli.

Przytaknęłam i z powrotem odwróciłam się w stronę swoich drzwi, aby je otworzyć. Weszliśmy do pomieszczenia, ja usiadłam automatycznie na łóżku, a mój brat zrobił to samo, tylko, że zasiadł na krześle.

- Co się dzieje? - zapytałam, nie bardzo wiedząc co tak naprawdę miałam na myśli. Co mogło się dziać?

- Nie chcieli nam mówić, ale przez przypadek usłyszałem ich rozmowę - zaczął opowiadać - uwierz, też byłem zaszokowany.

Spojrzałam z zainteresowaniem na mężczyznę, to kolejny dowcip z jego strony, tak?

- Nie kłam - uniosłam lekko podbródek do góry, aby brzmieć pewniej, ale tak naprawdę pewności nie czułam, w żadnym stopniu.

Co się stanie jeśli Cody ma rację?

- Przecież oni się kochają i nie widzą świata po za sobą - powiedziałam.

Jego reakcja mnie nieco zdziwiła, roześmiał się głośno na moje słowa i spojrzał na mnie z politowaniem.

- W jakim ty świecie żyjesz? -prychnął - twoje słowa są absurdalne. Nie widzą po za sobą świata? Ojciec to pracoholik, a matka... Mama to mama.

No tak, ma rację i nie sposób się z nim nie zgodzić, ale nadal uważam, że jego słowa są... bezpodstawne, to wszystko jest niemożliwe.

- Okej Cody, masz rację. Nie zmienia to jednak faktu, że się kochają, tak? - powiedziałam.

Nie wiem dlaczego tak bardzo broniłam ich związku. A właściwie to wiem. Przecież to moi rodzice, nie mogę pozwolić, aby popełnili tak wielki błąd w swoim życiu. Bo to byłby błąd, prawda? Jeśli do kogoś kocha, to się z nim jest.

- Kochają się, ale za dużo - westchnął, a ja zmarszczyła brwi na jego słowa - za bardzo się kochają i przez to ich związek rani.

- Nic nie rozumiem.

No dobrze, wiem, że miłość nie jest prosta. Zawsze jednak wydawało mi się, że w tym wszystkim najtrudniejsze jest zdobycie danej osoby, w moim przypadku Ryana, podoba mi się i nie zamierzam tego ukrywać. No chyba, że przed nim i innymi ludźmi, ale przyznałam się przed sobą, to chyba najważniejsze.

- Bo jesteś jeszcze za młoda - stwierdził, na co przewróciłam oczami.

W porządku jest ode mnie starszy, ale to zaledwie trzy lata różnicy. To nie jest jakaś ogromna przepaść.

- Jeżeli kogoś bardzo kochasz, to boli cię, jeśli popełnia jakieś błędy. Kiedy ma problemy - tłumaczył - po za tym ojciec zdradził matkę.

- Co? - otrząsnęłam się. To są chyba jakieś jaja - skąd o tym wiesz? Co tu się dzieje - otworzyłam szerzej oczy i pokręciłam głową.

Tego wszystkiego jest za dużo. Stanowczo za dużo.

- Mama o tym wie, wybaczyła mu, to było kilka lat temu.

Dlaczego ja o niczym nie miałam pojęcia? Zawsze wydawało mi się, że moi rodzice są idealną parą. Widocznie w tym świecie nic nie jest idealne i oczywiste. W pewnym momencie wszystko zaczyna się komplikować.

- Idę do toalety - mruknęłam i wyszłam z pokoju.

Miałam cichą nadzieję, że kiedy załatwię już sprawy fizjologiczne i wrócę do swojej sypialnie, nie zostanę tam pewnego członka mojej rodziny. Właściwie, chciałam uciec, a wyjście z pokoju było pewnego rodzaju ucieczką.
Skorzystałam z łazienki i po umyciu rąk, wróciłam z powrotem do sypialni. Niestety tym razem moja cicha nadzieja, okazała się rzeczywiście matką głupich.
Cody siedział w tym samym miejscu i rozmawiał z kimś przez telefon. Zaraz, to był mój telefon!

- Co ty robisz? - szepnęłam - oddaj to - złapałam go za rękę i próbowałam wyrwać mu moją komórkę.

Jednak, kiedy usłyszałam jego imię, wszystkiego było za wiele. On rozmawiał z Ryanem. To źle, bardzo źle. Przynajmniej wtedy tak mi się wydawało.

- Naomi wyszła. Przyszedł Harry - urwał, a ja rozszerzyłam swoje oczy. O czym on mówi? - tak jej chłopak. Nie zabrała telefonu. Tak. Wrócili do siebie. Tak.

- Cody! - uniosłam swój głos z nadzieją, że Ryan też usłyszy.

Nie wiem dlaczego tak mi na tym zależało, mój przyjaciel raczej nie uwierzy w tę bajeczkę z moim byłym, ale patrzenie jak mój własny brat, tak kłamie przy mnie... To z pewnością, nie powinno mieć miejsca.

- Oddaj mi to - warknęłam, w końcu pomyślnie, wyrywając mu telefon z ręki.

Chłopak był, widocznie rozbawiony tą sytuacją, ale mnie nie było wcale do śmiechu.

- Ryan? - sapnęłam, ale nie usłyszałam odpowiedzi.

Spojrzałam na ekran telefonu i zmarszczyłam brwi. Rozłączył się? Odblokowałam komórkę, sprawdziłam, okazał się, że ostatnia rozmowa, była przeprowadzona między mną, a Ryanem, ale jeszcze przed obiadem.

- Wcale nie dzwonił - przyjęłam oskarżycielski ton - kłamałeś.

- Chciałem sprawdzić czy ci na nim zależy - oblizał swoje wargi i wzruszył ramionami - widzę, że tak.

Uniosłam oczy do góry, a w mojej głowie pojawiło się kilka przekleństw. Co on sobie myśli?

- Ryan to przyjaciel - mruknęłam - Nie powinieneś się wtrącać - zganiłam go.

- Słuchaj - mruknął i podniósł się z krzesła - chciałbym zakończyć ten spór między nami, który powstał... - zastanowił się chwilę, po czym odparł - dawno.

Gałązka oliwna? Whoa, tego się po nim nie spodziewałam. Cóż jeśli mówi serio, to okazał się mądrzejszy niż ja, bo mimo tego, że wiele razy chciałam to zakończyć, nigdy z nim o tym nie porozmawiałam na serio.

- Co ci się stało? - na początku chciałam się upewnić, że nie robi sobie ze mnie żartów.

- Po prostu - westchnął - chyba dorosłem do zakończenia tego - powiedział.

- I to wszystko? - zapytałam retorycznie - po prostu się pogodzimy?

- Dokładnie - wzruszył ramionami - Co ty na to?

Mnie pasuje w stu procentach, chciałabym w końcu mieć brata, nie takiego do samych kłótni, tylko kogoś z kim mogę porozmawiać. Oczywiście mam swoich przyjaciół, ale brat to zawsze coś innego.

- Mogę cię przytulić? - zapytałam nie pewnie, a kiedy mężczyzna kiwnął głową, ochoczo do niego podeszłam i wtuliłam się w jego ramiona.

- Przepraszam - mruknął - za wszystko.

Musiałam ukryć swój uśmiech, ale byłam naprawdę szczęśliwa, że się pogodziliśmy.

- Ja ciebie też przepraszam - powiedziałam szczerze - oboje jesteśmy winni.

Cody się ze mną zgodził, a później po prostu rozmawialiśmy. Długo rozmawialiśmy. O rodzicach, o dziewczynie mojego brata, to chyba na prawdę coś poważnego, Cody zszedł również na temat Spenc, moich znajomych, pracy - mojej i jego, ale również pogadaliśmy o Ryanie. Nie jestem pewna, czy ten temat, był bezpieczny.

Słowa: 1122

Kochani, postaram się pisać częściej, ale wasze komentarze i ogólna aktywność, też ma na to wpływ. Będę szczera, zawaliłam, bo na początku statystyki były świetne, teraz są... Słabe.

Ale kocham pisać i będę to robić.
Buziaki.