Ik heb een trailer gemaakt voor It's Complicated en hopelijk vinden jullie het leuk! Let niet op de watermark, die kon ik niet weg krijgen :-/

Joë pov.

Een schel gegil dringt mijn oren binnen en kreunend open ik mijn ogen.

Wat is dat voor verschrikkelijk geluid? Wie maakt dat verschrikkelijke geluid? Wie is überhaupt mogelijk om zulke verschrikkelijke geluiden te maken?!

'Hij is wakker.' klinkt er een lage stem bij mijn voeten en met moeite til ik mijn hoofd op, om te zien tot wie de stem toebehoord.

Een man gehuld in een lange jas staat aan het voeteneind en met een zowel dreigende als triomfantelijke grijns kijkt hij op me neer.

'Adair.' zeg ik grommend.

Adair trekt bijna verbaasd een wenkbrauw op. 'Ik ben verbaasd dat je mijn naam nog weet, Joelson.'

Een lage grom komt uit mijn keel en Adair kijkt me grijnzend aan.

'Het is Joë.'

'Nou, nou, nou Joelson. Waarom laat je je niet meer noemen zoals je ouders je hebben genoemd? Bang dat je oude Roedel je weer terug weet te vinden?' zegt Adair treiterend.

Grommend kijk ik hem woest aan.

'Of wil je niet dat je papa je terugvind en je dwingt om de aanvoerder van zijn leger te worden?' sneert Adair grijnzend.

'Adair, baby, stop nou eens met hem treiteren.' klinkt er een vrouwelijke stem plotseling van achter mij.

'Irene, sweetheart, waarom zou ik?'

Oh, gatver.

'Je weet dat we hem nodig hebben dus we moeten hem niet al te boos maken want anders wilt hij ons niet meer helpen.' zegt dus blijkbaar Irene mierzoet terwijl ze om me heen richting Adair loopt en haar armen om zijn nek slaat.

'Oh, maar ik denk dat we genoeg materiaal hebben om hem over te halen om ons toch te helpen.' zegt Adair vuil grijnzend terwijl hij zijn handen op haar heupen legt.

Precies zodra Adair uitgepraat is, begint het gegil weer en verschrikt kijk ik om me heen.

Adair en Irene schieten in de lach. 'Begint het je eindelijk te dagen, Joelson? Dat gegil, is van Skyler.'

Grommend probeer ik me los te trekken maar het heeft geen zin, ze hebben me te goed vastgemaakt. Blijkbaar hebben ze dus toch wel wat geleerd van de vorige keer.

'Dit keer kom je niet zolang makkelijk weg, Joelson. We hebben aan alles gedacht en niemand kan je nu nog redden. Tenzij ze graag verbrand willen worden net zoals de hoofden van de Christenen die keizer Nero had onthoofd voor zijn tuinfeestje. Al hoewel, het zou fijn zijn om een paar weerwolven in de fik te steken en ze te zien schreeuwen van pijn.'

Wat nou sadisme?

'ADAIR! HET MEISJE IS ONTDEKT!' schreeuwt er iemand terwijl hij de kamer in rent.

Direct laten Adair en Irene elkaar los en kijken ze de jongen met grote donkere ogen aan.

'Waar?'

'Nederland!'

Grommend schud Adair zijn hoofd terwijl een kleine grijns om zijn lippen speelt. 'Sukkels... Als wij haar al zo makkelijk kunnen vinden, hoe zit het dan met de rest van de Jagers? Kom, sweetheart, het is tijd om de Jacht te openen.'

Als een klein kind voor kerstmis klapt Irene in haar handen voor ze enthousiast achter de jongen aan huppelt.

'Nou, Joelson, wees bereid om alles waar je deze afgelopen om hebt gegeven dood te zien gaan. Ik zou graag nog wat langer met je praten maar de Jacht en jouw dood roepen zo waarschijnlijk tot nooit meer ziens!'

Zodra Adair de kamer uit is begin ik weer woest een de banden te trekken waarmee ze hebben vastgemaakt terwijl ik wanhopig Skylers gegil probeer te negeren. Dit is míjn fout, als ik haar niet in mijn schuilplaats had genomen, dan was ze hier nu ook niet...

Na nog iets van vijf minuten wanhopig aan de banden rukken, zwaait plots de deur open en loopt er een zwaar verwonde Skyler mijn kamer in. Mijn ogen worden groot als ik de hoeveelheid opgedroogd bloed op haar lichaam zie en Ryan begint woest te grommen in mijn hoofd.

Schichtig kijkt ze over haar schouder voor ze langzaam naar mij toestrompelt.

'Skyler...' mompel ik terwijl ik toekijk hoe ze zwakjes aan de banden trekt waarmee ik ben vastgemaakt.

'We moeten hier weg, Joë. Ze komen zo weer terug om mij te vermoorden en daarna jou.' antwoord ze met een schorre stem.

Een plotselinge vlaag van adrenaline en woede overvalt me en ik trek me met gemak uit de banden. Geschrokken zet Skyler een paar stappen achteruit maar ze struikelt over haar voeten en valt op de grond.

'Niemand gaat jou vermoorden.' zeg ik grommend terwijl ik van het harde bed afspring en Skyler overeind help.

'Hoe weet je dat zo zeker?' mompelt ze terwijl ze achter me aan strompelt terwijl ik haar achter me aan de kamer uit trek.

'Omdat ze dan eerst door mij heen moeten.' antwoord ik grommend terwijl ik een bocht om ga.

'Oh, dat zal geen probleem zijn.'

Max pov. (nu in Nederland)

Met grote ogen kijken Ashton en ik naar het enorme gebouw voor ons terwijl Ellen al naar binnen loopt.

'Weet je zeker dat we hier goed zijn, Max?' mompelt Ashton zacht terwijl hij naar het gebouw blijft staren.

'Ja.. Calum zei dat ze hier verbleven..' zeg ik voor ik achter Ellen aan loop naar binnen.

'Maar... Dit ziet er zo duur uit!' zegt Ashton ongelovig.

'Dat weet ik maar blijkbaar heeft Calum genoeg geld om dit te betalen.'

'Goh...'

'Als je zegt dat je dit niet een klein beetje kon verwachten, lieg je. Calum is de zoon van een Alpha, natuurlijk heeft hij genoeg geld.' zegt Ellen nors terwijl ze naar de lift loopt.

'Weet jij in welke kamer we moeten zijn?' vraagt Ashton verbaasd.

'Nee, ik weet alleen dat ze nu met de lift naar beneden komen.'

'Oh..'

En inderdaad, de liftdeuren gaan open en een overduidelijk vermoeide Calum en Quinten lopen de lift uit met achter hun een ruziemakende Seff en Michael.

'OI, MATE!' schreeuwt Ashton hard voor hij op Michael afsprint.

Verbaasd kijk ik hem na, wat is er met hem aan de hand? Ik dacht dat hij hem haatte...?

Michael ziet Ashton aankomen en vlak voor Ashton bij Michael is, zet Michael een stap opzij waardoor Ashton aan hem voorbij schiet, recht de lift in. En precies als Ashton in de lift zit, gaan de deuren dicht doordat een één of ander oud vrouwtje naar een andere verdieping moet..

Het is wel duidelijk dat Michael Ashton nog steeds niet mag...

'Michael, waarom deed je dat nou?' verzucht ik hoofdschuddend terwijl ik op het groepje afloop.

'Omdat die kerel mij wou knuffelen en daar zit ik niet op te wachten.' zegt Michael vals grijnzend.

'Geweldig. Ben je nu trots, Michael?' vraagt Ellen terwijl ze in haar neusbrug knijpt.

Direct knikt Michael terwijl de grijns niet van zijn gezicht af wilt.

'Dat is mooi want dat betekend dat bij je volgende trainingssessie je extra veel kilometers mag gaan afleggen.'

'WAT?! DAT IS NIET EERLIJK!'

'Het was ook niet eerlijk wat er nu met Ashton gebeurd dus wees een man en erken de consequenties.'

'Nee.'

'Dan ben je geen man, Michael.'

'Echt wel.'

'Dan moet je ook de consequenties van je grap met Ashton onder ogen zien.'antwoord Ellen schouderophalend maar je ziet een kleine grijns op haar gezicht.

Grommend loopt Michael langs mij heen en mompelt iets over dat Ellen een bitch is.

'THANKS! JIJ BENT EEN KLOOTZAK!' roept Ellen met duidelijk veel plezier terug, tot grote schok van onze omstanders.

Grinnikend kijken we Ellen en die ons met gespeelde onschuld aankijkt. 'Wat?'

'Niks, Ellen, niks. Maar laten we deze conversatie toch maar buiten voortzetten voordat we een bejaarde een hartaanval bezorgen.' zegt Calum voordat hij richting de uitgang loopt.

'Waar heb je het geld eigenlijk vandaan gekregen om dit hotel te betalen?' vraagt Ashton plots.

'Van mijn werk.'

'HEB JE JE WERK BEROOFD?!'

'Wát?! NEE! Natuurlijk niet, idioot! Ik bedoel dat ik gewoon heb gewerkt om genoeg geld te verdienen voor dit hotel.'

Ik knik goedkeurend, blijkbaar zijn niet alle zonen van Alpha's luie flikkers. Al hoewel ik het wel verwacht had van Calum, maar blijkbaar zijn er nog genoeg dingen die me op mijn leeftijd kunnen verrassen.

'Hebben jullie trouwens al iets kunnen ontdekken over waar Sophie word vastgehouden?' vraagt Ashton terwijl hij plotseling naast Quinten verschijnt.

'OH MY FUCKING GOD, ASHTON! IK SCHRIK ME DE PLEURIS!' schreeuwt Quinten terwijl hij tegen Seff aanbotst.

'Sorry not sorry, maar weten jullie al wat?'

'We weten dat ze niet in Amsterdam is of in omstreken. Waarschijnlijk word ze ook niet in de stad waar ze is opgegroeid want die omgeving kent ze.'

'Oftewel, we zijn geen stap verder.'

'Dat is niet waar, we kunnen een paar steden van de lijst afstrepen.' gaat Seff in de verdediging.

Plots duikt Michael weer op. 'Ik denk dat ik weet waar we haar kunnen vinden.'

Sophie pov.

'How long is it, again?' Klaagt Jace terwijl we door Almere Haven heenlopen.

'I don't know, I don't know the way.' Zeg ik schouderophalend.

'But how are we going to find your family if you don't know the way?'

'Jace, seriously. I don't a single thing. I don't even know why we thought it was a good idea to try to find my family.'

'So they can help us, remember?' Zegt Maaike die een stukje voor ons uitloopt.

'Yes, but what if they don't want to? Can't we just take the train to some place Sophie knows and try to contact the others so they can come rescue us?'

'Because we are two strong, independent werewolves with one strong, independent ghostwalker, that's why.'

'But with a little help, this will become so much easier!'

'Yes, I know. That's why we're trying to find Sophies family.'

'Supernatural help, Maaike. I don't want help from frikking Hunters.' Zegt Jace geïrriteerd.

'And I don't want to face my family anymore! Why can't we just go through with Jace' plan? That sounds a lot more appealing right now...'

'HEY! SOPHIE!' Klinkt het plots achter ons en verbaasd kijken we om.

Een jongen van mijn leeftijd komt op ons afgerend en blijft grijnzend voor ons staan. 'Je bent het echt! Ik dacht even dat ik aan het hallucineren was.'

Beschermd trekt Jace me achter zich en grommend laat hij zijn tanden zien. Direct verduisteren de ogen van de jongen en ik realiseer me dat ik hem ken. 'Benjamin?'

Benjamins blik schiet weer naar mij en zijn blik klaart weer op. 'De enige echte! Nou, waarom gaan wij niet even naar de Starbucks en dan ga je me even uitleggen wat je hier nou precies doet en hoe je hier gekomen bent, oké?'

'Tuurlijk.' Zeg ik glimlachend terwijl ik achter Jace' rug weg wil stappen maar hij houdt me stevig op m'n plek.

'Jace, what the hell? Let me go!'

'No, can't do. He's a Hunter.'

'Yes, and my cousin!'

Direct vernauwen Maaike en Jace hun ogen en kijken ze Benjamin wantrouwend aan. 'This.... child? Are you sure that this child is your cousin and a Hunter?'

Ik rol met mijn ogen. 'Yes, I am sure.'

'Sure sure or just sure? We all know your memory is a bit rusty since the accident.'

'I'm sure sure, Jace. This is my cousin Benjamin. He looks exactly like he did in my world.'

'Sophie, waarom praat je Engels met deze.... honden?'

'BENJAMIN! Ze zijn wolven, geen honden! Dat beledigt ze!'

'En dan? Het is niet alsof zij mij verstaan.'

'Dan nog! Zou jij blij zijn als je vlak voor je neus zou worden beledigd maar er geen idee van zou hebben omdat je die persoon niet verstaat?'

'Nee...?'

'Nou dan!'

'Zullen we dan nu naar de Starbucks gaan of heb je andere plannen?'

'Nee, we waren eigenlijk naar jou of één van je broers op zoek.'

Verbaasd kijkt Benjamin me aan. 'Serieus?'

Ik knik. 'Jep.'

'Je hebt mijn hulp nodig terwijl je twee weerwolven bij je hebt?'

'Jep.'

'Waarom?'

'Laten we dat maar even ergens privé vertellen. Hier is teveel kans dat alles wat ik zeg word afgeluisterd.'

Benjamins ogen verduisteren weer en hij knikt kort. 'Aha. Volg me.'

Zooooo, hallo mensjesssssss!
Dit is weer een hele tijd geleden maar ter ere van de vakantie besloot ik weer een keertje te updaten! Ik probeer nu ook back-ups te maken voor ik het weer net zo druk krijg met school als deze afgelopen weken zodat jullie wat meer regelmatige updates krijgen ;)

Keep dreaming!
Me.