Calum pov.

'Dit is het plan?' vraag ik nogmaals aan Max.

'Dat lijkt me wel... Het is niet bepaald waterdicht maar het is wel iets...'

'Ik vind dit plan niks.' onderbreekt Quinten voor de zoveelste keer.

'En het antwoord net zoals de vorige keren is: als je een beter plan hebt, ZEG HET!' zegt Max geïrriteerd.

'Nou eigenlijk...' zegt Quinten terwijl er even een nadenkende blik in zijn ogen verschijnt. 'Wat nou als we-'

'Nee.'

'Maar je weet niet eens wat ik zou zeggen!' protesteert Quinten.

'Het antwoord blijft nee.'

'Max, laat de jongen uitspreken.' mompel ik terwijl ik gefrustreerd in mijn neusbrug knijp.

'Goed.' zegt Max terwijl hij als een kleuter zijn armen over elkaar slaat.

Zijn al die jaren van onsterfelijkheid eindelijk naar zijn hoofd gestegen? Zouden we hem dan straks kunnen vermoorden en de wereld bevrijden van zo'n ondood wezen dat wel dood hoort te zijn.

'Mijn idee was om ze één voor één bij haar weg te lokken en ze dan zodra ze ver genoeg weg zijn te vermoorden. We zijn niet met genoeg mankracht om gewoon hun schuilplaats te bestormen.'

Oké, je kan veel zeggen maar dat klinkt als een véél beter idee dan wat we eerst hebben bedacht.

'Oké, dat klinkt stukken beter dan wat we nu hebben.' zegt Max schoorvoetend.

'Inderdaad. Ik zie dit als ons plan. Maar hoe gaan we hun aandacht lokken en hun ver genoeg het bos in krijgen? En bovendien: we moeten eerst hun schuilplaats nog vinden.' zeg ik nadenkend.

Quinten krijgt een trotse uitdrukking op zijn gezicht omdat we zijn plan goedkeuren maar de nadenkende blik blijft.

'Ze moeten toch wel een keer naar buiten gaan om, weet ik veel, nieuwe slachtoffers te zoeken of eten te halen dus op een gegeven moment zouden we toch echt een geurspoor van hen moeten vinden en dan kunnen we dat naar Sophie volgen.'

Quinten is stukken slimmer dan hij eruit ziet.

"En jij bent dommer dan je eruit ziet. Serieus. Eerst beoordeel je Sophie dat ze gek is terwijl je niet eens wist of ze ongelijk had en nu beoordeel je Quinten weer op zijn uiterlijk!"

'Oh hou je kop. Alsof jij Sophie niet beoordeelde toen ze zei dat ze onze mate was.' snauw ik boos terug.

Luke moet nu niet alle schuld bij mij gaan leggen terwijl hij zelf ook gedeeltelijk schuldig is.

"Ik was niet degene die haar naar ons Roedel wou brengen om haar op te sluiten en testjes op haar uit te voeren om te kijken wat ze nou precies is!"

'Zouden jij en je wolf alsjeblieft even willen ophouden met schreeuwen? Ik krijg er hoofdpijn van.' klinkt er plots een nieuwe stem.

'Ashton!' zegt Max duidelijk pissig.

"Hoe kan hij ons horen? Hoe kan hij hoofdpijn van ons krijgen?!" zegt Luke duidelijk in paniek.

'Dat weet ik toch ook niet, idioot. Ik kan geen gedachtes lezen of iets in die richting!'

"Ja, ja. Dat weet ik ook wel maar daardoor worden mijn vragen toch ook niet beantwoord? Vraag waarom hij ons kan horen en hij er hoofdpijn van krijgt." dringt Luke aan en ik rol met mijn ogen.

'Ik weet niet echt waarom ik jou en je wolf kan horen.. Maar ik weet wel dat jullie veel kabaal maken.' zegt Ashton terwijl hij met zijn vingers over zijn slapen wrijft.

'Je hebt een gave!' zegt Max direct enthousiast.

'Ik heb een wat? Ik dacht dat alleen Michael van ons drieën een gave had!' zegt Ashton duidelijk verbaasd.

'Nee dus! Maar Sophie heeft het ook gezegd! Ze zei dat jij een keer de mind-link tussen Maaike en haar kon lezen alleen kan Sophie niet in een wolf veranderen maar je gave heb je dus wel!' ratelt Max enthousiast.

'Geweldig. Nu hebben we dus twee vamps die slecht kunnen vechten maar wel gaven hebben. Echt geweldig.' klinkt er een nieuwe vrouwelijk stem achter Max en vlug draait Max zich om.

'Hallo Ellen.'

'Hallo Max.'

Sophie zei dat Ellen haar wolf was... Maar dat is dus niet zo want Ellen staat hier voor me vampier te wezen.

"Ik heb toch gezegd dat Dylan Sophies wolf was!" moppert Luke.

'Sorry hoor dat ik even nadenk over Sophies toekomst-voorspel-gave-ding.'

'Oh, hou alsjeblieft even op met praten! Ik probeer dit ding nog onder controle te krijgen!' klaagt Ashton terwijl hij weer naar zijn hoofd grijpt.

'Ik dacht dat vampiers geen pijn konden lijden.' zeg ik iet wat verbaasd.

'Dat dacht ik ook, tot nu.' mompelt Ashton terwijl opluchting zijn ogen vult omdat Luke en ik niet meer met elkaar praten.

'Het verbaasd me niks, omdat Michael ook al begon te huilen.'

Dit word met de seconde raarder..

'Maar doordat Ashton zijn gave nog niet onder controle heeft, is hij kwetsbaarder dan hij nu al is omdat hij zichzelf nauwelijks kan verdedigen.'

'HÉ!'

'Wat? Het is wel zo.'

'Maar ik ben wel vooruit gegaan!'

'Nauwelijks. Maar er is vooruitgang, inderdaad.'

'Nauwelijks.' mompelt Ashton beledigd terwijl hij zijn armen over elkaar heen slaat als een boze kleuter.

'En dan zeggen ze dat ík me kinderachtig gedraag.' mompelt Quinten hoofdschuddend.

Een wazige blik verschijnt in Quintens ogen en niet veel later rolt hij met zijn ogen.

'Die wolf van jou is wel echt bijdehand..' mompelt Ashton terwijl er een korte flits van pijn door zijn ogen schiet.

'Dat weet ik, het is echt hoogstens irritant.' antwoord Quinten voor zijn ogen weer wazig worden.

'Kun je ook even tegen je wolf zeggen dat hij zijn bek moet houden voor hij me een migraine bezorgd?' zegt Ashton chagrijnig terwijl hij zijn handen tegen zijn hoofd aan drukt.

'Goed gedaan, Ashton. Nu heb je hem beledigd en wilt hij jou vermoorden.' zegt Quinten zuchtend terwijl hij gefrustreerd Ashton aankijkt.

'Snel aangebrand type dus.' zegt Ashton terwijl hij langzaam zijn handen van zijn hoofd haalt om ze er direct weer tegen aan te drukken.

Hij knijpt zijn ogen dicht van de pijn en niet veel later ligt hij jammerend op de grond.

'Ik zie toch dat hij door die gave kwetsbaarder is geworden.' zegt Ellen terwijl ze droogjes naar Ashton kijkt.

'Quinten, zeg dat je wolf even moet ophouden met praten of hij mag niet meer helpen om Sophie te redden.' zeg ik streng terwijl ik Quinten doordringend aankijk terwijl Quinten duidelijk veel moeite heeft om zijn wolf in controle te houden.

'Lukt... Niet...' mompelt Quinten terwijl hij nu trilt van inspanning.

'Dit ziet er niet goed uit...' mompelt Max terwijl hij langzaam achteruit loopt.

'Dat is het ook niet.' zegt Ellen terwijl zij ook langzaam achteruit loopt en Ashton met zich meesleept.

Ik gebaar dat ze sneller en verder bij Quinten vandaan moeten terwijl ik me klaarmaak om te shiften voor het geval dat het nodig is.

Hopelijk is Quinten sterk genoeg om zijn wolf tegen te houden...

Michael pov.

De adrenaline giert door mijn aderen terwijl ik razendsnel ren om ook maar een vleugje van Sophies geur op te vangen.

Ik moet haar redden, ik word helemaal gek!

Wanneer is eigenlijk de laatste keer dat ik me gevoed heb?

Zeker een week geleden, toch?

Dat zou ook mijn wanhopige geren verklaren, ik heb gewoon dorst en ik moet mijn zuster vinden.

Plots vang ik de geur van een mens op en direct ren ik die richting op. Niet veel later heb ik het mens in beeld en hongerig bestudeer ik het en zijn omgeving.

Hij is alleen en hij let totaal niet op zijn omgeving gezien het feit dat hij verbazingwekkend zuiver meezingt met de muziek die door zijn oortjes komt.

Een makkelijke prooi dus.

Direct bespring ik mijn prooi en zet mijn tanden in zijn nek.

Zijn bloed stroomt mijn mond binnen en gulzig drink ik het op maar het geeft me niet de voldoening die het me normaal geeft ook al stilt het wel mijn dorst. Gedeeltelijk.

Vlug ga ik met mijn tong over de gaatjes in zijn nek zodat ze snel dichtgroeien en wis het geheugen van de jongen voor ik hem op de grond laat vallen.

Al vanaf het moment dat ik Sophies bloed heb geproefd, geeft het bloed van een normaal mens me geen voldoening meer.

Ik heb per ongeluk ook een keer het bloed van een weerwolf gedronken omdat ik me toen twee weken niet gevoed had en ik helemaal gek werd maar dat gaf me ook niet dezelfde voldoening. Ik heb het ook al tegen Max gezegd maar zelfs Max weet er geen oplossing voor.

Het is echt een ramp.

Misschien als ik van twee mensen bloed drink, dat mijn buik dan wel gevuld is?

Direct snuif ik de lucht op opzoek naar een ander mens in de buurt en pik de zoete geur op van dure parfum.

Direct volg ik mijn neus naar de oorsprong en zie drie meisjes op een openvlakte picknicken.

Direct word mijn honger weer erger en hou ik me met moeite in om ze niet direct te bespringen.

Langzaam sluip ik naar voren, zo min mogelijk geluid makend. Plots kijkt één van de meisjes me recht aan. Direct sta ik stil maar het meisje kijkt weer weg. Opgelucht adem ik uit. Dat was te dichtbij dan ik prettig vibd.

Misschien moet ik deze drie wel met rust laten...

Plots word ik door een ontzichtbare kracht naar voren getrokken, precies tussen de drie meiden in die nu een cirkel hebben gevormd met hun armen gespreid terwijl ze zachtjes wat in een vreemde taal mompelen.

Steken van pijn schieten door mijn licgaam en ik schreeuw het uit van pijn.

Wat is dit?

Waar komt die pijn vandaan?

Wat zijn deze meisjes?

Plots stopt de pijn en ik val uitgeput op de grond neer.

'Dit ging gemakkelijker dan ik dacht, Pyralis. Normaal is een vampier mét gave veel moeilijker te vangen.'

'Mee eens, Varvara. Wat vind jij, Thetis?'

'Hmm... Ik denk dat hij wel geschikt is, Pyralis. Laten we gaan, dan kan moeder Sotiria zeggen of hij echt waardig is.'

Waardig?

Wat bedoelen ze met waardig?

Waardig voor wat? Een offer?

Een zwarte stofwolk begint om de voeten van de meisjes te cirkelen.

Hij begint langzaam en laag maar vanzelf komt de wolk omhoog, dichterbij en gaat hij sneller draaien tot het zwarte stof me aanraakt.

De wolk dringt mijn lichaam binnen en in een paar tellen is alles zwart.

Het laatste wat ik hoor is het gelach van de drie meisjes.

Hey mensjesss!!

Hopelijk vonden jullie dit weer een leuk hoofdstuk! Wie herinnert zich Ashtons gave nog??

Keep dreaming!
Me.