Maaike pov.

'NEE! IK VERTIK HET!' 'Maar-' 'NEE! DAT GA IK NIET DOEN!' 'Maar-' 'NEE!' 'En hoe gaat het hier?' 'Ze doet het niet.' verzucht de jongen voor me. 'Ja, dat hoorde ik ook wel vijftien kilometer verderop. En waarom wil je niet?' 'OMDAT IK JOU NIET KEN!' 'Gaan we weer...' mompelt de jongen voor hij zijn hoofd in een kussen begraaft. De Alpha voor me kijkt hem vreemd aan en kijkt vervolgens naar mij. 'Wat heb je in godsnaam met hem gedaan?' 'NIKS!' De Alpha trekt zijn wenkbrauwen naar me op en ik onderdruk de neiging om hem te slaan. Alweer. De wolven hier zijn gek. Serieus, ze zijn helemaal gestoord. Ik ben hier nu voor hoelang? Een kwart dag? Even denken, Sophie werd meegenomen door die Michael rond twaalf uur? Ja, en Calum kreeg pijn ongeveer een uur later... En ik werd meegenomen ook ongeveer een uur later... Oké, dat maakt dat ik hier ongeveer vijf uur zit. Ja, dat is bijna een kwart dag. Binnen een kwart dag hebben ze besloten dat ik met die facking Alpha moet trouwen?! Zoals ik al zei:  ZE ZIJN KNETTERGEK!  'Wat is er zo erg om met mij te trouwen?' 'DAT IK JE NIET KEN MISSCHIEN?!' 'Je zou je vereerd moeten voelen dat een Alpha met je wilt trouwen!' 'Alsof jij met mij wilt trouwen. Je moet dit van die Raad van je. Heb je geen mate waarmee je kunt trouwen want ik heb die wel!' Zowel de Alpha als de jongen kijken verbaasd op. 'Heb jij een mate?' 'Nou ja... Ik heb hem nog niet ontmoet ofzo.... Maar ik weet dat hij hier ergens is!' 'Hoe oud ben jij eigenlijk?' vraagt de Alpha terwijl hij me onderzoekend aankijkt. 'Ik ben vijftien. Ik word zestien binnen een maand.' 'Alpha, het spijt me dat ik dit zeg hoor, maar ik vind niet dat we iemand zomaar zijn of haar kans mogen ontnemen om zijn of haar mate te ontmoeten.' 'Dat ben ik met je eens, Jord. We laten je gaan, oké?' 'Echt?' vraag ik hoopvol. 'Echt-' 'NIET!' schreeuwt er iemand terwijl hij de kamer in komt rennen. De Alpha kijkt de man verbaasd aan. 'En hoezo niet,  Antonio?' 'Zij moet met u trouwen, Alpha. Het moet. Ze heeft een gave.' 'Ik heb helemaal geen gave.' 'Die heb je wel, je weet alleen niet hoe je hem moet gebruiken.' zegt de man genaamd Antonio. 'En wat is die gave dan wel, Antonio?' 'Ze kan vampiers moordende pijnen laten ondergaan door ze alleen maar aan te raken!' 'Wat?!' roepen de Alpha en ik zowel verbaasd als geschrokken uit. 'Dus ik moet met hem trouwen zodat ik jullie verdedigingssysteem kan zijn? Vergeet het maar! Dat doe ik niet!' 'Ik wil ook niet met iemand trouwen zodat we haar kunnen gebruiken. We laten haar gaan, Antonio. Of de Raad het nu wilt of niet.' 'Je mag niet zelf beslissingen nemen. Die moet je overleggen met de Raad.' Zoals ik al zei: lekker democratisch. 'Ja, maar ik vind dat iedere wolf een kans moet krijgen om zijn of haar mate te ontmoeten. Wat nou als ik jou samen met de Raad zou dwingen om te trouwen met een onbekende terwijl jij Rose nog niet eens ontmoet had? Hoe zou jij dat vinden?' 'Maar ik heb haar al wél ontmoet dus dat voegt geen enkele waarde toe aan dit huwelijk.' 'WE GAAN NIET TROUWEN!' schreeuwen de Alpha en ik tegelijkertijd kwaad. 'Zie? Jullie voelen elkaar al zo goed aan dat jullie zelfs al tegelijkertijd praten! Ik wed dat hij jouw mate is.' 'Antonio... Je weet héél erg goed dat ik niet haar mate ben. Of ben je Isa nu  alweer vergeten?' 'Wie is Isa?' vraag ik verbaasd. 'Zij was mijn mate. Voordat ze overleed tijdens een vampier-aanval.' 'Daarom wilt de Raad zo graag dat ik jullie verdedigingssysteem word... Om te voorkomen dat zoiets nog eens gebeurd!' 'Inderdaad. Maar aangezien jullie niet met elkaar willen trouwen...' 'Dude, tegenwoordig bestaat er ook nog zoiets als een telefoon en mindlink. Als jullie hulp willen, kunnen jullie me ook gewoon oproepen. Daarvoor hoef ik nog niet perse met jullie Alpha te trouwen.' 'Zou je dat doen?' vragen zowel Antonio als de Alpha verbaasd. 'Ja hoor! Zolang ik niet onder dwang hoef te trouwen en jullie me nooit meer tot zoiets raars dwingen of me zomaar ontvoeren, tuurlijk. Al zou ik het wel erg op prijs stellen als jullie me met iets zouden kunnen helpen...' 'Alles!' zegt Antonia gretig. 'Ik zou niet zo zeer zeggen alles, maar ik wil met heel veel helpen.' zegt de Alpha terwijl hij Antonio even streng aankijkt. 'Ik ben een vriendin van me kwijt, Sophie. Ze is ontvoerd door waarschijnlijk Rogues of Benwars nadat ze door een vampier die ze kent was meegenomen.' 'Ze is vrienden met een vampier?' vraagt Jord verbaasd. 'Ja. Vraag me niet hoe of waarom maar dat is gewoon zo. Hij heet Michael en hij mag me niet maar dat is wederzijds.' 'En hoe weet je dat hij  haar niet gewoon heeft?' 'Omdat haar mate haar pijn voelde.' 'En hoe weet je dat hij haar niet pijn deed?' 'Omdat ze duidelijk vrienden met elkaar zijn en zou jij iemand zo erg pijn doen dat zijn of haar mate nauwelijks meer op zijn of haar benen kan staan?' 'Nee....' 'Nou dan.' 'Oké, we zoeken dus naar Rogues of Benwars. Waarom Benwars? Die ontvoeren toch alleen geestenwandelaars?' 'Dat weet ik niet. Maar Sophie is een geestenwandelaar dus daarom ook Benwars.' 'Eh.. Alpha... Zullen we er maar hier uitstappen?' vraagt Antonio voorzichtig terwijl er duidelijk angst in zijn ogen te zien is. 'Wat heeft Sophie jou ooit aangedaan, man?' 'We doen mee.' zegt de Alpha plots. 'YES! DANK JE!' roep ik enthousiast uit. 'Jij helpt ons, wij helpen jou. Deal?' 'Deal.' 'Dit moeten we eerst met de Raad overleggen, Alpha...' 'Jezus, Antonio! Ik weet dat ik met de Raad moet overleggen maar ik ben ten slotte wel de Alpha hier en ik kan ook zelf beslissingen nemen! We hebben de Raad samengesteld voor beslissingen tijdens oorlog! Dat het inmiddels zo erg uit de hand is gelopen, komt door de tijd maar ik weet prima wanneer ik iemand wel of niet moet helpen! En bovendien, je hebt je verdedigingssysteem tegen vampiers toch? We hoeven haar alleen maar op te roepen.' 'Maar ze moet nog trainen om het onder de knie te krijgen!' 'Dat kan ik prima zelf.' antwoord ik chagrijnig. Die Antonio heeft mijn goede humeur verpest. Alweer. Ik zou hem nu zo graag gewoon eens even een pak rammel verkopen! 'En hoe wil je dat dan gaan doen?' vraagt Antonio wantrouwend. 'Simpel. Ik train door ervaring.' 'Je traint door.... ervaring?' 'Ja. Het is duidelijk dat ik mijn gave nog niet heb dus ik heb echt  géén idee hoe de Raad er vanaf weet maar het lijkt me handig om hem eerst zelf te ontdekken.' 'Maar dat heb je al!' 'Wanneer dan?' 'Die keer dat je die vampier in elkaar sloeg?' 'Ik heb een vampier in elkaar geslagen?' 'Eh, ja? Weet je dat niet meer?' 'Eh, nee!' 'Je weet dat die vampier de gave heeft om je geheugen te wissen en te veranderen hè?'  fluistert Jord zachtjes in het oor van Antonio. 'Wat? Heeft hij die gave?' 'Ja.' 'Oh... Mijn excuses voor de verwarring.' Ik rol met mijn ogen. 'Maar Maaike, laten we je vriendin gaan zoeken.' 'Eerst wil ik je naam weten want ik ga niet de hele tijd 'ALPHA' schreeuwen.' De Alpha lacht. 'Begrijpelijk. Mijn naam is Tobias.'

Quinten pov.

'SCHIET NOU OP!' sist Calum me ongeduldig toe terwijl ik verwoed mijn voet onder een wortel van een boom vandaan probeer te trekken. 'Wat denk je dat ik probeer?' zeg ik boos terwijl ik nogmaals hard aan mijn voet trek. 'Laat mij eens.' zegt Calum terwijl hij naar me toekomt lopen. 'En hoe wil jij helpen, dan?' 'Zo.' zegt Calum terwijl hij aan de bovenkant van de wortel begint te trekken. Snel trek ik weer aan mijn voet en ik voel hem dichter naar me toe komen. 'HET WERKT!' roep ik enthousiast. 'Shhhh! Ze mogen niet weten dat we hier zijn!' zegt Calum terwijl hij me even streng aankijkt. 'Ja, ja! Trek nog eens!'  Calum trekt weer en mijn voet komt steeds dichter bij de vrijheid. 'Dit gaat lekker...' 'Dat zeker.' mompel ik. 'Shit, ik kan hem niet meer verder trekken zonder de wortel kapot te maken.' fluistert Calum. 'Kut.' scheld ik voor ik weer hard aan mijn voet begin te trekken. 'Kom op, Quinten. Je bent er bijna.' 'Joh.' mompel ik terwijl ik nog een harde ruk aan mijn voet geef, die direct los schiet. Verbaasd tuimel ik achterover maar juich zachtjes omdat mijn voet vrij is. 'Mooi! En nu snel weer verder-' 'HALT! WAT DOEN JULLIE HIER?' 'Shit.' zeggen Calum en ik tegelijkertijd terwijl we elkaar geschrokken aankijken. 'Rennen.' is het enige wat Calum zegt voor hij hard wegrent. Snel krabbel ik overeind en sprint hem achterna. 'HÉ! BLIJF STAAN!' roept de man hard voor hij de achtervolging in zet. Oh shit! 'Ren sneller, Quinten!' roept Calum terwijl hij me even over zijn schouder aankijkt. 'Wat denk je dat ik probeer?! Niet iedereen heeft Alpha powers, Calum.'  'Ja, dat weet ik ook wel maar probeer het gewoon!' 'Dat doe ik!' schreeuw ik terug voor ik nog een tandje bij probeer te zetten. 'BLIJF STAAN!' schreeuwt de man nogmaals maar ik hoor dat hij uitgeput raakt. Hopelijk is hij zo stom om niet te veranderen in zijn wolf want dan zijn we er echt geweest. Wacht. Dat kunnen wij ook doen! Snel verander ik terwijl ik zo snel mogelijk de gedachten over mijn kleren van me afzet. Zodra ik goede grip op de grond heb, sprint ik Calum voorbij. Twee seconden later hoor ik het gescheur van kleding en niet veel later rent Calum weer naast me. We kijken elkaar heel kort aan voor we er samen vandoor gaan. Binnen een kwartier zijn we van het territorium af en zijn we veilig verscholen in de bosjes. Hijgend ga ik op de grond liggen terwijl Calum ongeduldig rondloopt. 'Ben jij niet moe?' 'Niet bepaald. Alpha training enzo.' 'Aha...' 'Ik moet zeggen, dat je je aardig sterk hebt gehouden voor een gemiddelde wolf. Je kon me goed bijhouden.' 'Adrenaline... Kwam allemaal door adrenaline...' Calum kijkt me grijnzend aan en ik gniffel, wat er heel raar uitkomt maar dat boeit ons beide niet. 'Klaar om verder te gaan?' 'Nog niet... Djee, ik hoop dat we dat niet te vaak gaan doen op deze zoektocht want dan ga ik echt dood.' 'Maar je word wel sterker.' 'Dat klopt, maar dan nog. Ik denk dat we dan, zeker in het begin, vaker moeten rusten dan dat we verder zoeken.' 'Oké, nee. Dat gaat niet gebeuren. We moeten dit soort situaties zo vaak mogelijk voorkomen.' 'Inderdaad. Maar laten we gaan. We moeten Sophie zo snel mogelijk vinden.' 'Dát zijn de woorden die ik wil horen!'  zegt Calum enthousiast voor hij wegrent. 'Niet zo snel! Dude! Ik ben nog steeds moe!' 'Oh, sorry! Ik ben gewoon zo enthousiast en bezorgd om Sophie... Ik ga iedereen die haar iets heeft aangedaan vermoorden!' 'Ik doe mee!'  zeg ik enthousiast terwijl ik Calum inhaal en relaxt naast hem ga lopen. Na een halfuur opzoek naar een geurspoor van Sophie, geven we het op. 'Hoe laat zou het nu zijn?' vraagt Calum terwijl hij naar de lucht kijkt. 'Ik denk iets tussen de negen en zeven uur.' antwoord ik voor ik mijn oren spits opzoek naar het geluid van dieren waarop we zouden kunnen jagen. 'Hoe weet jij dat?' 'Oh, mijn vader heeft me dat trucje geleerd. Het komt meestal wel van pas, ook al is het niet echt precies. Hé, ik hoorde volgens mij een groep konijnen. Zin om te jagen?' 'JA! Ik rammel!' zegt Calum enthousiast. 'Ik ook. Nou, volgens mij... Hé, waar zijn ze nou?' 'Ze hebben ons geroken. Ze zijn op de vlucht geslagen.' antwoord Calum. 'Laten we erachter aan gaan. Ik heb honger en we hebben geen geld om eten te kopen en we hebben ook geen kleding om zomaar ergens naar binnen te lopen zonder gearresteerd te worden.' 'Laten we dat maar doen, ja.' Konijnen, we komen eraan!

Michael pov.

'Hoe bedoel je: 'ze is weg'? Toen ik wegging, was ze er nog.' 'Ja, dat klopt. Maar nu is ze.... weg.' 'Bedoel je: weggelopen-weg, verdwenen-weg of ontvoerd-weg?' 'Eh, de laatste twee. Ze is ontvoerd maar al haar sporen zijn verdwenen...' 'Wel godverdomme. Ik ben nog geen twee uur weg en direct gaat alles hier naar de kloten!' scheld ik kwaad terwijl ik mijn moeite mijn gave onder controle houd. 'Michael... Rustig blijven...' zegt Max waarschuwend terwijl hij de rest wegwuift. Verbazingwekkend genoeg luisteren ze ook nog naar hem, zelfs Ellen! 'Michael, je moet rustig worden. Als je kwaad word en de vampiers om je heen pijn doet, kunnen we met minder naar Sophie zoeken en haar ook minder snel veilig terugbrengen.' 'Ik heb geen zin in je speeches, Max.' 'Dat snap ik, maar ik heb je nodig. Sophie heeft je nodig en je kan alleen helpen als je kalm bent.' herhaalt Max terwijl hij voorzichtig een hand op mijn schouder legt. Direct lijkt er iets te knappen en zak ik op de grond, mijn gezicht in mijn handen begravend. 'Mikey? Gaat het?' vraagt Max, duidelijk verbaasd dat ik een emotionele instorting. 'Ik snap het niet, Max... Ik snap het echt niet.... Ik weet niet waar ik die band met Sophie vandaan heb maar ik raak er helemaal in paniek van zodra dit soort dingen gebeuren. Het voelt alsof het mijn schuld is dat Sophie is verdwenen, ook al was ik niet eens daar toen ze ontvoerd werd! Ik snap het echt niet meer...' Ik heb een brandend gevoel in mijn keel, iets dat ik al zeker mijn hele leven als vampier niet meer gevoeld heb. 'Huil je nou, Mikey?' 'Wat?' vraag ik verbaasd terwijl ik Max verbaasd aankijk. 'Holy shit, die gave van jou is me toch iets... Je kan huilen!' zegt Max duidelijk geschokt. 'Ik kan wat? Van alles wat ik terug wou hebben, behoorde tranen en huilen niet op mijn lijstje!' 'Hoezo niet?' 'Omdat dat een vampier er zwak uit laat zien.' Max schud zijn hoofd haast teleurgesteld. 'Je moet blij zijn met alles wat je terug krijgt van je mens zijn, Michael. Vampier zijn is geweldig maar als je al zolang op de wereld bent als ik.... Dan ben je blij met al het menselijkheid dat je terugkrijgt.' zegt hij voor hij nog één keer in mijn schouder knijpt en me dan alleen laat. Is dat echt zo? Moet ik echt blij zijn met alle menselijkheid die ik terug krijg? Zelfs als dat betekend dat ik daardoor zwakker lijk? Hoewel... Veel mensen (vooral vampiers) onderschatten zwakke mensen waardoor ze verwachten dat ze niet kunnen vechten....  Misschien kan ik hier wel mijn voordeel meedoen... Ja, dat kan ik wel! Zo erg is dit helemaal niet! Grijnzend sta ik op, terwijl ik mijn wangen afveeg. Ik werp vlug een blik op mijn handen om te kijken of ze wel echt nat zijn van mijn tranen en schrik me rot. Op mijn handen zitten allemaal rode strepen. Rode strepen, gemaakt van bloed.

Heeyyy mensjes!

Een snellere update! Binnen twee dagen! Dat mocht trouwens ook wel nadat ik jullie zeker twee weken in de steek had gelaten met updaten. Wie herinnert zich Tobias nog? We hebben de duizend stemmen bereikt mensen! Echt heel erg bedankt!

Keep dreaming!
me.