Maaike pov.

Wel potverdomme, die vampier heeft hun sporen uitgewist! Nu word het nog lastiger om ze te vinden en Sophie te redden! Nog een reden om vampiers niet te mogen, ze wissen hun sporen uit waardoor je ze niet kunt opsporen. 'Kun je haar ruiken, Daphne?' "Nee! Het lijkt wel alsof ze in rook is opgegaan!" Zegt Daphne in paniek. Shit! Oh shit! Dit is echt níét goed! Ik weet niet bepaald veel van vampiers, afgezien van dat ze bloed drinken en ik ze haat, maar ik weet wel dat wanneer ze iets willen of hebben, ze het niet snel laten wegnemen door iemand anders. Meestal vermoorden ze diegene gewoon of schakelen ze uit, zoals die Michael dus deed met Calum. Als iemand het dus gelukt is om Sophie weg te halen bij die Michael, dan moet dat enorme schade hebben opgeleverd en er zouden wel eens doden kunnen zijn gevallen! Wat nou als Sophie op dit moment word vermoord? Shit, had ik nu toch maar Calum mee laten komen, die had haar kunnen voelen! "Dat had je eerder kunnen bedenken maar je weet dat Calum nou niet bepaald op twee benen kon staan..." 'Klopt, klopt. Maar met hem zou het wel makkelijker zijn om haar te vinden' "Dat klopt ook. Laten we dan maar snel verder gaan met zoeken." Zwijgend stem ik met haar in en snel rennen we verder, op zoek naar een spoortje van Sophie of die rare vampier genaamd Michael. Plots word ik tegen de grond geduwd en klinkt er boven me woest gegrom. Dit heb ik weer... Woest begin ik terug te grommen maar degene die me tegen de grond houd, neemt geen afstand en drukt me alleen maar steviger tegen de grond aan. Geweldig... Echt geweldig.... 'Wie ben je? Ga van me af!' schreeuw ik naar degene die op me staat waarvan ik denk dat het een weerwolf is. 'WAT DOE JE HIER?! DIT IS MÍJN TERREIN!' Brult duidelijk een man in mijn hoofd. 'Dit is níét jouw terrein. Dit is het terrein van The Green Silence!' 'Dat terrein ligt net twee meter achter je! Dit is míjn terrein, hoor je me? MIJN! VERTREK!' 'Nou, sorry hoor dat ik per ongeluk twee meter van mijn terrein af ben gegaan! Ik ga al weg!' 'Nee!' Wat wilt hij nou dan? Eerst zegt hij dat ik weg moet gaan en nu zegt hij dat ik moet blijven. Wispelturigheid op en top hier, dames en heren! 'En waarom niet, als ik vragen mag?' 'Omdat je zomaar mijn land binnen bent gedrongen, moet je mee naar het Roedelhuis waar De Raad gaat beslissen wat ze met je gaan doen.' 'Het was toch jouw land?' 'Míjn land, hún beslissingen.' 'Wat een prachtige democratie weer.' 'Inderdaad, en nu meekomen, jij bitch!' Noh! Aardig weer! 'Jerk.' Ik voel de vragende blik van de man in de achterkant van mijn hoofd branden en ik grijns. Weer iemand die niet kijkt naar Supernatural en niet weet wat ik bedoel. Wat een heerlijk land is dit toch met al die suffe mensen. De wolf stapt langzaam van me af maar ik weet dat zodra ik ook maar probeer te vluchten, hij me sneller te pakken heeft dan ik die twee meter naar mijn Roedelterritorium kan rennen. Relaxt sta ik op en strek mijn poten. 'Gaan we?' vraag ik op een spottende toon terwijl ik de wolf voor me aankijk. 'Lopen, jij.' Gromt de wolf terwijl hij in de richting van mijn staart hapt. 'HÉ! Afblijven!' Roep ik beledigd naar de wolf. 'Lopen!' 'Ja, ja! Maar blijf van mijn staart af!' Zeg ik boos voor ik begin te lopen in een random richting. Direct springt de man weer op me en drukt me tegen de grond. 'Probeer je te ontsnappen, she-wolf?' sist hij dreigend en ik onderdruk de neiging om met mijn ogen te rollen. 'Nee, maar aangezien jij niet hebt aangegeven welke richting we op moeten, ben ik maar gewoon een random richting opgegaan.' 'Oh. Ja. Nou, eh, het is die kant op.' Zegt de man een beetje beschaamd terwijl hij van me afgaat. 'Oké.' En ik loop naar de richting die de man aangaf. Waarom heb ik hier een héél slecht gevoel over?

Calum pov.

Met een bonkend hoofd sta ik bij de deuropening. Nog één stap en ik ben buiten en dan kan mijn zoektocht naar Sophie beginnen, eindelijk. "Inderdaad! Eíndelijk!" 'Oh, hou je bek jij.' "Niet zo'n grote mond, jij sterfeling!" 'Als ik sterf, sterf jij ook.' "Nope! Ik ga gewoon door naar een andere weerwolf. Ik ben onsterfelijk." 'Je liegt!' "Nee hoor! Ik ben nog nooit zo eerlijk geweest. Oh nee. Mijn eerlijkste moment was toen ik zei dat Sophie en Dylan onze mates waren. Ja, dat waren sowieso mijn eerlijkste momenten in jouw hoofd." 'Goed om te weten dat je voor de rest van die tijd niet zo eerlijk was.' "Tja, het leven is ook niet eerlijk dus ik hoef dat ook niet te zijn." 'Al zou dat mijn leven wel een stuk gemakkelijker maken!' "Ja, maar dat boeit mij niet!" 'Het is ook jouw leven, idioot.' "Oh ja." 'Sukkel....' Hoofdschuddend verbreek ik het contact met Luke en zet een stap naar buiten. 'CALUM WALKER! GA ONMIDDELIJK NAAR BINNEN OF IK BIND JE VAST OP EEN STOEL!' Geschrokken kijk ik op, recht in Joë's ogen. 'Jij bepaald niet wat ik moet doen, Rogue.' Grom ik boos naar hem. 'Klopt, klopt maar ik heb je nodig en je hebt geen enkel nut meer als je bewusteloos bent. Dus ga naar binnen, ga op een stoel zitten en doe niks.' 'Maar-' 'Géén gemaar!' 'Vertel me niet wat ik wel of niet mag zeggen!' Joë rolt met zijn ogen en slaat zijn armen over elkaar. 'Prima! Als jij zou graag bewusteloos wilt raken waardoor je niet eens kunt hélpen met naar Sophie zoeken, prima! Jouw leven, jou keuzes, jouw mate. Maar kom straks niet bij ons klagen als Sophie teleurgesteld in je is omdat je niet hebt geholpen met naar haar zoeken.' Dat is een hele gemene streek... Een hele gemene... Ik knijp mijn ogen samen maar draai me vervolgens toch rustig om en loop langzaam weer naar binnen. 'Mooi. Oké, Calum. Hoever zijn jij en Sophie al met het matingsproces?' Vraagt Joë als we op de bank zitten. Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Sorry?' Vraag ik ongelovig. 'Hoever zijn jij en Sophie al met het matingsproces?' Herhaalt Joë geërgerd. 'Ik ken haar bijna een dag als mijn mate! Ze is ontvoerd in de avond! We zijn nog helemaal nergens.' Zeg ik nu ook geïrriteerd. 'Oh. Tja. Dan heb je weinig nut.... Afgezien dat je kunt voelen wanneer Sophie pijn heeft of als ze dood is. Als ze dood is, wel direct zeggen hè.' 'Ik denk dat je het wel hoort wanneer Sophie dood is zónder dat ik het zeg.' Mompel ik geïrriteerd terwijl ik het beeld van een dode Sophie uit mijn hoofd probeer te krijgen. 'Hoezo dat dan?' 'Mijn geschreeuw.' 'Oh. Ja. Natuurlijk. Ik eh... ga maar weer eens eh... verder met zoeken....' zegt Joë voor hij het huis verlaat razendsnel verlaat. "Beginnen we weer opnieuw met naar buiten lopen?" Vraagt Luke me na een tijdje in stilte gezeten hebben. 'We beginnen weer opnieuw met naar buiten lopen.' Zeg ik bevestigend voor ik langzaam opsta en weer sloom naar de deur toe schuifel.

Sophie pov.

Na een halfuur staan we eindelijk boven aan de trap. Het was een helse tocht maar het is me gelukt. Met behulp van Tom uiteraard. Ja, de man die zei dat Carl moest stoppen, heet Tom. Hij is heel aardig en heeft echt enorm veel geduld. Ik denk niet dat iemand anders een halfuur met iemand zou willen lopen voor iets wat je normaal in twee minuten doet. 'Sophie, we moeten naar het einde van deze gang lopen en dan zijn we bij de kamer waar je kunt herstellen tot de dokter komt, oké?' Ik knik en zet weer een stapje naar voren. En nog één. En nog één. Net zolang tot we in de kamer zijn. Uitgeput ga ik voorzichtig op het bed liggen en val direct in slaap.

Ik sta op een open plek in het bos. Het is er doodstil maar het geeft me geen eng of onveilig gevoel. Eerder een rustgevend, ook al klinkt er helemaal niks behalve mijn eigen ademhaling. Ik kijk om me heen en sta verwonderd stil bij de schoonheid van het bos. Het is hier echt prachtig! Een zonnestraal schijnt op een plek aan de rand van het bos en het valt me op dat er daar iets op de grond ligt. Voorzichtig loop ik ernaartoe. Als ik ervoor sta, zie ik een viool op de grond liggen. Hij is prachtig maar ik weet dat ik hem niet kan bespelen. Ik heb mijn viool al tien maanden niet aangeraakt. Ik ben het echt helemaal verleerd, sowieso. Zuchtend til ik de viool op en laat mijn vingers over de snaren glijden. Plots realiseer ik me iets. In mijn droomwereld speelde ik ook viool dus misschien kan ik het hier ook gewoon! Grijnzend pak ik de stok op en zet mijn viool onder mijn kin. Gespannen strijk ik wat op en neer, verscheidene noten uitproberend. Alle spanning glijdt langzaam weg en ik begin te spelen. Plots hoor ik pianomuziek en ik stop om te luisteren. Ik ken dit! Op het goede moment zet ik in en laat me meesleuren in de muziek.

Met een grote glimlach haal ik de viool van mijn schouder en voel me voor het eerst sinds tijden weer echt vrij. Plots lossen de viool en de strijkstok op in een wit licht dat zich vervolgens naar mijn keel toe beweegt. Gek genoeg ben ik niet bang, terwijl ik heel zeker weet dat ik dat wel zou moeten zijn. Het witte licht cirkelt om mijn nek en word steeds sneller en feller tot ik mijn ogen dicht moet knijpen. Zodra ik ze weer open, voel ik een koel metaal tegen me aangedrukt. Mijn hand gaat naar het koele metaal toe en voelt eraan en tilt de hanger op. Het is een ketting met als hangertje een viool. Met een glimlach strijk ik er met mijn vingers over heen en direct vullen de noten van Faded mijn oren. De glimlach word nog groter, nu ik weet dat zelfs dat moment uit mijn droomwereldje werkelijkheid is.

Ruw word ik wakker geschud en geschrokken open ik mijn ogen en kijk recht in die van Tom. 'Oh, godzijdank! Ik dacht heel even dat je jn een coma terecht was gekomen!' Ik frons. 'Hoezo dat dan?' 'We kregen je maar niet wakker! Je sliep echt heel diep.' Zegt een jongen naast Tom die erg op Paisley lijkt. 'Oh. Oké... En wie ben jij?' 'Ik ben Paisley.' Mijn ogen worden groot. 'PAISLEY?! God, ik dacht dat je dood was! Sasha had je inmiddels verbrand dus ja.' De jongen kijkt me vreemd aan. 'Waar héb je het over?' Ik sla mezelf voor mijn hoofd, wat ondragelijk veel pijn doet. 'Ik had kunnen weren dat je niks van mijn droomwereldje af wist. Vergeet wat ik net heb gezegd. Aangenaam kennis te maken, mijn naam is Sophie.' Zeg ik voor ik mijn hand naar hem uitsteek, de brandende pijn in mijn arm negerend. 'Ook hallo.' Zegt de jongen met een bevreemde blik in zijn ogen terwijl hij mijn hand keihard schud, wat me het uit laat schreeuwen van de pijn. 'OH SHIT, SORRY!' roept hij geschrokken uit terwijl hij mijn hand laat vallen. 'Je bent hier om haar te helpen met de pijn te dealen, niet om haar nog meer pijn te bezorgen.' Gromt Tom duidelijk geïrriteerd. 'Sorry, sorry! Ik ga al aan de slag!' Mompelt Paisley waarna hij zich bukt en iets oppakt wat lijkt op een ouderwetse dokterskist. 'Zo. Waar zal ik beginnen?' 'Wat dacht je van bij de steekwonden, idioot.' Gromt Tom nu echt heel erg geïrriteerd. 'Ja, ja! Rustig, rustig! Ik ben al bezig....' moppert Paisley waarna hij voorzichtig mijn shirt gedeeltelijk optilt zodat hij mijn wonden kan zien. Hij mompelt wat in zichzelf terwijl hij twee flesjes uit de doos pakt. Voorzichtig spoelt hij het al aangekoekte bloed weg met iets dat volgens mij gewoon water is. 'Dit gaat pijn doen, oké?' Zegt Paisley terwijl hij de dop van het tweede flesje afschroeft. Ik knik heel kort zodra ik ruik dat het alcohol. 'Oké dan, hier gaan we.' En het volgende moment schreeuw ik het uit als de alcohol mijn wonden binnendringt en over mijn huid glijdt. 'Shh, shh... Het is oké, het is bijna klaar.' Zegt Tom terwijl hij mijn hand vastpakt. 'Eigenlijk niet...' mompelt Paisley terwijl hij met iets zachts de vloeistof van me afhaalt. 'Oké, Sophie. De wonden zijn dieper dan ik dacht. Ik zal ze moeten hechten maar ik moet ze eerst nog een keer schoonmaken.' Zegt Paisley ernstig. Ik schud mijn hoofd en probeer weg van hem te komen maar Tom grijpt me stevig vast. 'Het spijt me, Sophie. Maar dit moet echt even.' Zegt hij voor al mijn wonder weer enorm veel pijn beginnen te doen en ik weer begin te schreeuwen van de pijn.

Ja, mensjes! Weer een snellere update! Binnen een week😱 Echt een wonder weer. Ik ben nog steeds opzoek naar ideeën zodat ik sneller kan updaten dus alles is welkom! Hoe was jullie vakantie? De mijne is afgelopen en morgen weer lekker naar school, jeej.... Dus zie dit als een soort pleister voor de wond ;) En ik heb een vraag.... Het zou me echt heel gaaf lijken om voor dit boek of een ander boek een trailer te hebben maar ik heb dus totaal geen idee hoe ik dat doe dus als iemand dat voor mij zou willen doen of mij iets stuurt waardoor ik leer hoe ik dat moet doen, ben ik je voor eeuwig dankbaar.

Keep dreaming!
Me.