- Έλα

- Δεν γίνεται.

- Γιατί;

- Γιατί δεν μπορώ

- Γιατί;

- Γιατί είμαι εδώ μικρή μου. Γιατί δεν έφυγα ποτέ.

- Και τότε γιατί σωπαίνεις;

- Για ν' ανασαίνει ο χρόνος... για να 'χει αξία τόσο το κεφαλαίο όσο και η τελεία.

- Ψέματα λες!

- Αν θες θα σου πω... ό,τι θες... ψέματα και ιστορίες και κυρές και αρχόντισες, για μεγάλα κόκκινα φεγγάρια κρεμασμένα, για τις νύχτες που χάνονται και δεν τις βρήκε ποτέ κανείς.

- Τι τις θέλουμε τις νύχτες;

- Τι το θες το ψέμα σου;

- Θα με ταξιδέψεις; Θα κλείσω τα μάτια και θα σ' ακολουθήσω.

- Με τα χέρια καρφωμένα στη γη, δε μπορείς.

- Κοίτα... δεν είναι χέρια... είναι κουπιά, είναι φτερά, είναι άγκυρες στη θάλασσα του νου.

- Χέρια είναι... Μην τα φοβάσαι... και μην τους θυμώνεις.

- Εγώ να του θυμώσω; Γιατί;

- Που είναι τα δικά σου...