Jak mogłam zapomnieć o Jamesie. Mam nadzieję, że nie umarł z głodu albo wycieńczenia. W ogóle dlaczego ja się o niego martwię...

-Aly! Idziesz? - Krzyk Alana mnie otrzeźwił.

-Idę! - Krzyknęłam i szybko zeszłam ze schodów.

James siedział na krześle z zaklejonymi ustami i przywiązany do rury, z której spływa woda. Na szczęście nie wyglądał na wycieńczonego albo bardzo przerażonego. Alan podszedł do chłopaka i szybkim ruchem oderwał taśmę z jego ust.

Tych samych ust, które niedawno całowałam niczego nieświadoma.

-Kurwa co z wami? Pojebało was! - James zaczął krzyczeć więc Alan spojrzał na niego ostrzegawczo.

-Pij. - Postawiłam butelkę wody obok bruneta i uwolniłam jego jedną rękę ze splotu sznura.

-Dzięki. - Powiedział już spokojniej i spuścił wzrok na butelkę.

-Teraz mów wszystko bo nie mamy czasu. - Czarnowłosy nie odpuszczał, był wściekły i zmęczony.

-Dajcie mi wytłumaczyć, to naprawdę nie tak. - James zaczął się tłumaczyć, ale przerwał i ucichł.

-Konkrety. - Powiedziałam stanowczo w jego stronę.

-Alyssa nie złość się na mnie, ja zrobiłem to wszystko dla ciebie. - Po raz kolejny powtórzył irytujące mnie wytłumaczenie swoich czynów, co wyprowadziło mnie z równowagi.

-Do brzegu kurwa! Nie będę tego słuchać, jeśli nie masz nic konkretnego do powiedzenia to żegnam. Wrócę jak zjedzą cie szczury. - Zaczęłam iść w stronę schodów, a Alan z powrotem związał chłopaka.

-Zaczekajcie, powiem wam wszystko! - James krzyknął gdy weszłam na pierwszy schodek.

Szybko poszło...

-Wszystko zaczęło się rok temu... - Zaczął, a my wybuchliśmy śmiechem.

-Jaja sobie robisz? - Alan spojrzał na niego z niedowierzaniem.

-Nie, kurwa dajcie mi dokończyć bo nic nie powiem!

-Mów. - Przewróciłam oczami i usiadłam na stoliku z gratami do naprawy.

-Byliśmy z chłopakami na mega hardcorowej imprezie. Kevina wtedy nie było z nami, chyba pierwszy raz od początku szkoły. Byliśmy mocno wstawieni i poniosło nas... Impreza przedłużyła się do trzech jebanych dni. Bez przerwy jechaliśmy na kwasie i nikt nie pamiętał co się działo. - James wypuścił głośno powietrze.
-Cholera... Nie płaciliśmy za nic co braliśmy, wszystko Scott zapisywał nam na kreskę. Nagle liczby urosły niewiarygodnie i mieliśmy do spłacenia dług jakiego nawet nie potrafiłem sobie wyobrazić.

-Co to ma do rzeczy? Kevina z wami nie było... - Alan wtrącił nagle nie mogąc wytrzymać do zakończenia historii.

-Naprawdę nic nie kumasz? - Brunet zaśmiał się.
-Nie bylibyśmy w stanie wziąć takiej ilości prochów. Choćby każdy z nas brał co sekundę, nie dalibyśmy rady... Ale jak to udowodnić? Wszyscy byli naćpani, nikt nic nie pamiętał, może mieliśmy iść na policję? - Pokręcił głową i zaśmiał się nerwowo do siebie.
-Scott jest pojebany, wpływowy i ma bardzo dużo przydupasów gotowych zabić gdy wyda polecenie. Wiedział, że bogate dzieciaki z liceum mu nie podskoczą i grzecznie spłacą dług, którego nawet nie zrobiły.

-To ma sens, co ma z tym wspólnego Kevin? - Zapytałam spokojnie.

-Podzieliliśmy dług po równo i spłaciliśmy pierwszą ratę. Nim zdążyliśmy uzbierać na drugą Scott oznajmił, że kwota już urosła i teraz musimy spłacić więcej albo zacząć dilować w szkole.

-Co do tego ma Kevin? - Powtórzyłam powoli pytanie.

-Uratował nam tyłki! Poszedł do konkurencji. Mike zbierał ludzi wyrolowanych przez Scotta jak my i stworzył z nich swój jebany gang. Kevin przez znajomości twojego starego załatwiał im wtyki w policji i dobrych prawników. W zamian za to chronili nas przed ludźmi Scotta. Od tamtej pory mieliśmy spokój, aż do momentu bójki.

-Rozumiem... Więc Kevin ocalił bandę idiotów, którzy teraz wpakowali go za kratki? - Zapytałam zirytowana.

-Nie, to nie tak Aly. - James westchnął ze smutkiem.
-Scott przeczekał chwilę i nasłał na nas kilku osiłków przez co Kevin musiał znowu uruchomić swoje kontakty i zaczął interesy z Mikeem. Ten nie chciał już prawnika i zaprzyjaźnionej policji, chciał za to żebyśmy przewozili jego towar. Mieliśmy zrobić to tylko raz, a mimo tego Scott się o tym dowiedział. Potajemnie zrobił kilka fotek jak dostarczamy towar. Zagroził mi i musiałem zrobić dla niego kilka rzeczy żeby odzyskać swoje zdjęcia.

-Co ze zdjęciami Kevina? - Zapytałam znając już odpowiedź.

-Kazał mi go wsypać na policji. To ja zaniosłem te zdjęcia, ale... Chcieli zrobić ci krzywdę.

-To twoje wytłumaczenie? Lepiej było skrzywdzić Kevina? Jesteś skończonym kretynem James! - Nie potrafiłam złościć się na chłopaka, ale nie wiedziałam co o tym myśleć.

-Alyssa, Scott tak naprawdę chciał tylko Kevina. Nie chodziło o mnie nawet przez chwilę. To Kevin poszedł do konkurencji przez co zrujnował jego marzenia o grubej kasie. Wiedział, że jesteś jedyną ważną osobą dla Kev'a i prędzej czy później coś by ci zrobił. Kiedy stałaś się ważna również dla mnie, odizolowałem ich od ciebie. Naprawdę chciałem cie chronić. - James wyglądał fatalnie, ta historia kosztowała go więcej nic siedzenie w piwnicy przez kilka godzin. Byłam na niego zła, ale wiedziałam, że nie możemy trzymać go dłużej przywiązanego do rury.

-Wypuść go. - Spojrzałam na Alana z pod przymrużonych powiek.

-Jesteś pewna? Jeśli się boisz to... - Czarnowłosy zaczął.

-Przysięgam, że nic jej nie zrobię. - James zapewnił Alana.
-Jeśli nie chcesz bym się do ciebie zbliżał, powiedz tylko słowo i więcej mnie nie zobaczysz. Zrozumiem to. Może jedynie w szkole się spotkamy. - Zwrócił się tym razem do mnie.

-Nie zbliżaj się do mnie. To chciałeś usłyszeć? - Mówiąc to, patrzyłam prosto w jego szare, smutne oczy. Odwiązałam go i patrzyłam jak wstaje i idzie w stronę schodów.

-Nie. Nie to chciałem usłyszeć. - Odwrócił się do mnie po raz ostatni i zniknął.

-Jesteś pewna, że się do ciebie nie zbliży? Alan spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Skrzywił się jeszcze zanim otrzymał odpowiedź.

-Jestem z rodziny Jeansenów, nauczyłam się by nie wierzyć nikomu, nawet własnemu ojcu. - Uśmiechnęłam się do przyjaciela.
-Zadbam o to by się do mnie nie zbliżył bo nikt nie zrobi tego za mnie. - Przesunęłam krzesło na miejsce i schowałam linę do szafki na narzędzia.
-Jeszcze dzisiaj wystąpię o zakaz zbliżania się.

-Sprytna dziewczynka. - Chłopak uśmiechnął się dumnie.

~*~

-Jestem już zmęczona, w dodatku ojciec cały czas do mnie dzwoni. Powinnam wrócić do domu. - Powiedziałam do Alana i ugryzłam kolejny kawałek pizzy.

-Ok, zaraz cie odwiozę. - Chłopak uśmiechnął się przyjaźnie i przypiął do tablicy korkowej kartkę z imieniem Scotta.

-Podsumujmy. - Odłożyłam pizzę na talerz i podeszłam do tablicy.
-Podejrzany jest... - Zastanowiłam się chwilę.
-Każdy. - Zaśmialiśmy się w tym samym czasie.

-Masz rację, to bez sensu. Jestem lekarzem, nie detektywem. - Przyjaciel oparł się o stół i westchnął głośno.

Podeszłam do niego i przytuliłam go mocno.

-Wiesz co? - Zapytałam cały czas wtulona w jego klatkę piersiową.

-Co? - Zapytał podekscytowany.

-Nie jesteś jeszcze lekarzem. - Zaśmiałam się.

-Osz ty mendo! Myślałem, że powiesz coś innego! - Czarnowłosy odsunął się ode mnie i otworzył szeroko usta.

-O to chodziło. - Wystawiłam język w jego stronę.

-Będziesz się smażyć w piekle. - Zaśmiał się i podszedł znowu do tablicy.
-Poczekaj.

-Przecież się nie ruszam. - Skrzywiłam się.

-Spójrz. - Wskazał palcem na rozrysowany plan budynku szkolnego i jego okolice.

-Co?

-Tutaj rzekomo mają znajdować się twoje zwłoki? - Zapytał z powagą, a mnie odrazu przeszły ciarki.

-Chryste, Alan! Musisz mówić to tak jakbym już była skazana na smierć?

-Przepraszam. - Zakrył oczy dłońmi i rozsunął palce w niewielką szparę, przez którą obserwował moją reakcję.

-Jak dziecko. - Pokręciłam głową.
-Co z tym schowkiem? Czy co to tam jest...

-Siatka znajduje się między budynkiem szkoły, a starymi garażami i budynkiem grozy.- Przy ostatnim słowie wskazał na moje ,,przyszłe miejsce pochówku,,.
-Teoretycznie wszystkie te budyneczki nie należą już do szkoły, ale... - Zbudował napięcie przerywając wypowiedz i zakreślił czerwonym długopisem niewielką bramę.
-Ta brama sugeruje, że szkoła ma ten schowek w pakiecie.

-Nie rozumiem Alan. - Jęknęłam jak małe dziecko i usiadłam na stole.

-Skupiłbym całą swoją uwagę na środowisku szkolnym bo osoba z zewnątrz nie dostałaby się do starego schowka. - Machał mi długopisem przed twarzą i tłumaczył z ekscytacją.

-Racja. - Odpowiedziałam zamyślona.
-Musimy wykluczyć Veronikę, Scotta i wszystkie osoby z poza szkoły.

~*~

-Jestem! - Krzyknęłam gdy weszłam do domu i odłożyłam bluzę na szafkę.

-Gdzie byłaś? Dzwoniłem do ciebie chyba sto razy! - Ojciec wyszedł z gabinetu i odrazu zaczął na mnie krzyczeć.

-Byłam u Alana i nie, nie interesuje mnie co o nim myślisz. Z resztą napisałam ci wiadomość, że zaraz wrócę. - Minęłam go z obojętnością i usiadłam na kanapie w salonie.

-Faktycznie. - Spojrzał na telefon i przeczytał wiadomość.
-Przepraszam. Za to, że wcześniej na ciebie nakrzyczałem i za to, że krzyczę teraz i... I za to co powiedziałem o Kevinie. - Tata usiadł w fotelu i posmutniał.

-Spoko. - Wzruszyłam ramionami.

-Wiem, że brakuje ci mamy. Nie jestem najlepszym ojcem, ale staram się wychować was na zaradnych ludzi. - Mówiąc to ani razu na mnie nie spojrzał. Wbił wzrok w podłogę i co jakiś czas przenosił go na stolik albo ścianę.

-Jesteśmy zaradni bo cały czas siedzimy sami i radzimy sobie. - Oznajmiłam.

-Radzicie sobie? Kevin jest w więzieniu. Ty miałaś wypadek i możliwe, że grozi ci niebezpieczeństwo. - Znów lekko podniósł ton i tym razem spojrzał prosto w moje oczy.

-Właśnie, co do niebezpieczeństwa. - Urwałam kontakt wzrokowy.
-Przygotowałam wniosek o zakaz zbliżania, możesz to załatwić? - Wyjęłam telefon i wysłałam tacie maila z dokumentami.

-Tak. - Westchnął i zaglądnął w skrzynkę mailową.
-James Phoenix? Chwileczkę, przecież to przyjaciel Kevina. - Zmarszczył brwi i uważnie zaczął przyglądać się mojej twarzy.

-Tak. To też ktoś kto doniósł na Kevina i... Mój były chłopak. - Powiedziałam szybko żeby uniknąć pytań.

-Aha, jasne. - Kiwnął głową i poszedł do gabinetu.

,,Aha, jasne,, Właśnie na taką odpowiedz nie liczyłam...

-Idę do siebie! - Krzyknęłam i zaczęłam iść na górę.

-Yhm. - Ojciec przytaknął dziwnym pomrukiem i tak skończyła się nasza rozmowa.

Nie miałam na nic siły, siedziałam tylko na łóżku, w ciemnym pokoju i gapiłam się w okno. Nie byłam senna, mimo że byłam zmęczona. Nie miałam ochoty na oglądanie seriali ani naukę. Jakiekolwiek myśli mnie przygnębiały więc patrzyłam tępo w jeden punkt i nie myślałam o niczym. Nagle poczułam wibracje w tylnej kieszeni spodni. Odblokowałam ekran przez co odrazu przymrużyłam oczy. Jasne światło drażniło mnie jeszcze przez chwilę, aż oczy przyzwyczaiły się do obrazu.

Emilie: Hej Miśka! Co u ciebie? :D

Ja: Nie ciekawie :( W sumie to nawet do dupy. Chciałabym z tobą pogadać...

Emilie: Niespodzianka! Masz okazję, przed chwilą przyjechałam i możemy spotkać się jutro ;P

Ja: O mój Boże!!!! Świetna informacja, poprawiłaś mi gówniany dzień.

Emilie: Też się cieszę, tęskniłam za wami straaaasznie!

Za nami, no tak... Nie wie, że Josh jest w szpitalu i nie wie, że jesteśmy skłóceni.

Ja: Pokłóciłam się z Joshem, ale możemy go odwiedzić jutro w szpitalu.

Emilie: W szpitalu? Co się stało?!

Ja: Mieliśmy wypadek :|

Emilie: Jezu, dlaczego nic nie powiedziałaś? Nic ci nie jest?

Ja: Nie, już lepiej chociaż czasem bolą mnie żebra :( Nic nie mówiłam bo nie miałam kiedy. Nawet nie pojechałam dzisiaj do szpitala odwiedzić Josha.

Emilie: Musisz mi wszystko jutro opowiedzieć bo nic nie rozumiem!

Ja: Widzisz ile cie omija, trzeba było się przeprowadzać? :D

Emilie: Wiesz, że chciałam zostać :/

Ja: Wiem... Na ile przyjechałaś?

Emilie: Na dwa tygodnie ;*

Ja: Yeah bitch! W końcu! Tak bardzo tęskniłam.

Emilie: A ja tęskniłam za tobą :(

Ja: Dobrej nocki ;* Widzimy się jutro!

Emilie: Napiszę z rana, dobranoc! ;*

Odłożyłam telefon na szafkę nocną i położyłam się na łóżku. Uśmiechnęłam się szczerze pierwszy raz od dawna. Cieszyłam się, że zobaczę Emilie, potrzebowałam teraz przyjaciółki bardziej niż kiedykolwiek.

Przez ostatnie wydarzenia zostałam zupełnie sama i zapomniałam, że jest jeszcze ktoś z kim mogę szczerze pogadać.

Zasnęłam z myślą, że następny dzień będzie lepszy i przede wszystkim spokojny.