-Znacie się? - Postanowiłam w końcu przerwać ciszę między naszą czwórką.

-Ja... Ja muszę wyjść. James, będę czekał w samochodzie. - Kevin rzucił szybko i niemalże wybiegł z mojego pokoju.

-Kev! - James udał się za nim.

-Musimy porozmawiać! - Spojrzałam na Alana z powagą.

-Nie mamy o czym. - Wzruszył ramionami i chciał opuścić pomieszczenie, ale zatrzymałam go tuż przed drzwiami.

-Teraz wszystko łączy się w całość... To ciebie widziałam na zdjęciu. Całowałeś się z Kevinem? - Dostałam nagłego olśnienia.

-Jakim zdjęciu? - Chłopak skupił się jedynie na tej części mojej wypowiedzi.

-Długa historia, mój przyjaciel widział was razem i... Nie mam pojęcia dlaczego zrobił wam zdjęcie. - Pod koniec uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nie wiem najważniejszego.

-No tak. - Alan usiadł na krześle i schował twarz w dłoniach.
- To teraz już wiem dlaczego Kevin zerwał ze mną tak nagle. - Pokręcił głową. Jego oczy zrobiły się smutne i przybrały ciemno szary odcień.

-Skoro jesteś gejem... Dlaczego mnie pocałowałeś? - Zapytałam po chwili niezręcznej ciszy.

-Jakoś wydawało mi się wtedy, że tego potrzebujesz. Chciałem, nie wiem czego chciałem... Pocieszyć cie. - Zaczął się tłumaczyć.

-Całowaliście się? - James stał w drzwiach z niesamowitą złością wypisaną na twarzy. Pod koniec zacisnął pięści i wyszedł bez słowa.

Cholera... Nie mam pojęcia jak długo stał za drzwiami, ale usłyszał wystarczająco.

-James, to nie tak! - Ledwo biegłam za zirytowanym chłopakiem.

Kostka cholernie mnie bolała, ale w tamtym momencie nie było to ważne. Liczył się tylko James, chciałam wytłumaczyć mu całą sytuację. Gdy wybiegłam przed dom zobaczyłam jedynie odjeżdżający samochód.

-Kurwa! - Wrzasnęłam tak głośno, że słyszało to chyba całe osiedle.

-Alyssa! - Czarnowłosy obiekt awantury, wybiegł za mną.

-Wypierdalaj stąd! - Wrzasnęłam do chłopaka, a po moich policzkach spłynęły gorące łzy. Miałam wrażenie, że poparzą mi policzki.
-Nie dotykaj mnie! Wszystko spierdoliłeś! - Krzyknęłam gdy złapał mnie za ramię.

-Uspokój się. - Chwycił moje ramiona dwoma rękami i gdy zaczęłam się wyrywać, trzymał mnie jeszcze mocniej.

-Zostaw mnie! - Nie mogłam się uspokoić.

Zaczęłam bić chłopaka pięściami w klatkę. Ten stał tylko i przyjmował wszystkie ciosy, aż w końcu zamknął mnie w szczelnym uścisku. Przez chwilę jeszcze się wyrywałam, ale ostatecznie przestałam i wtuliłam się mocno w Alana.

-Już dobrze. - Uspokajał mnie przez cały czas głaszcząc mnie po plecach.

-Przepraszam. - Wyszeptałam gdy tylko się uspokoiłam.

-Myślałaś może o zawodowym boksie? - Zaśmiał się, a ja poczułam się jeszcze gorzej.

Chyba trochę przesadziłam... Będzie miał sporo siniaków.

-Wejdźmy do środka. Nie obciążaj już nogi. - Wypuścił mnie z objęć i zrobiłam dokładnie to o co prosił.

~*~

-Chyba sobie żartujesz? Grizz jest przesłodki! - Oburzona uderzyłam Alana poduszką.

-Nie podoba mi się. - Uniósł ręce w geście obronnym.

-Może nie jest najprzystojniejszy, ale musisz przyznać... Że jest cholernie słodki! - Uśmiechnęłam się do niego zwycięsko.

-No niech ci już będzie. - Westchnął.
-Ja w ,,The Society,, najbardziej lubię Campbella! - Wyszczerzył się zadowolony.

-Oh! Co z tobą? - Spojrzałam na niego z obrzydzeniem, na co oboje się zaśmialiśmy.

-Żartowałem! - Krzyknął gdy złapałam do ręki poduszkę.

-Masz szczęście. - Odłożyłam broń z powrotem na miejsce.

-Cholera, już po północy. Mam niedługo dyżur. - Chłopak spojrzał na zegarek i od razu zaczął ubierać buty.

-Cholera. - Syknęłam z bólu gdy wstałam.

-Kończę dyżur o 10, a o 11 mam zmianę w kawiarni. Przyjedź do szpitala to zaprowadzę cie do mojego znajomego. Obejrzy nogę, a później zabieram cie na zajebistą kawę! - Dał mi szczegółowe instrukcje i uścisnął mnie przed wyjściem.

-Przyjadę. - Obiecałam gdy spojrzał na mnie niepewnie.

-Przysięgasz?

-Taak! - Przeciągnęłam.
-Idź już bo się spóźnisz!

Złapał za klamkę, ale ktoś go uprzedził. Do domu weszli Kevin z Jamesem. Oboje zdziwili się widząc Alana.

-Jeszcze tu jesteś? - James warknął do chłopaka.

Mój brat wyminął go bez słowa i chciał iść do siebie.

-Czekaj! Pogadajmy. - Alan złapał blondyna za rękę.

-Streszczaj się. - Wyszli na zewnątrz. Kevin był zestresowany i ewidentnie nie chciał by wydało się, że byli razem.

Szkoda, że ja to już wiem...

-Nie zlewaj mnie. - Spojrzałam na wchodzącego po schodach bruneta.

-Nie chce mi się gadać. - Odparł nie zatrzymując się ani na sekundę.

-To on pocałował mnie. Wcale tego nie chciałam. Możesz go zapytać, a na pewno to potwierdzi! Nie wiedział, że mam chłopaka. - Tłumaczyłam wlekąc się po schodach.

James zatrzymał się dopiero w swoim pokoju. Odwrócił się w moją stronę tak, że dzieliły nas jedynie drzwi. Spojrzałam na niego pełna nadziei.

-Fajnie. - Odpowiedział obojętnie i zamknął mi drzwi przed nosem.

Zsunęłam się po ścianie obok i wyjęłam telefon z kieszeni dresów. Chciałam napisać do Josha, ale zablokował mnie na messengerze.

Aa, obraźcie się wszyscy w cholerę!

Poszłam do siebie i położyłam się spać.

~*~

Obudził mnie okropny ból kostki. Wzięłam trzy tabletki, ale nie poczułam nawet minimalnej ulgi. Podniosłam telefon z szafki nocnej  i spojrzałam na godzinę.

6:40... Czy ja się kiedykolwiek wyśpię?

Dzisiaj po raz kolejny muszę opuścić zajęcia. Z jednej strony cieszę się za każdym razem gdy nie muszę iść w to okropne miejsce, a z drugiej jest to dla mnie duży stres. Kiedy nie idę do szkoły, gdzieś z tyłu głowy mam cichy głosik, który mówi mi jak duże będę miała zaległości i jak bardzo nauczyciele przekreślili mnie już jako uczennicę.

Spojrzałam na moją kostkę. Jest opuchnięta tak bardzo, że nie wsunę na nią żadnego buta, nawet kapcie ledwo dają radę. Wstałam z łóżka i powoli udałam się pod drzwi do pokoju brata. Weszłam do środka. Kevin spał rozwalony na całym materacu.

-Kevin. - Potrząsałam lekko chłopakiem.

-Co... Co jest? - Przetarł oczy i zapytał zaspany.

-Będziesz musiał zawieźć mnie do szpitala. - Stwierdziłam i usiadłam obok niego.

-Co się stało? - Usiadł i spojrzał na mnie wystraszony.

-Moja kostka. - Powiedziałam szybko i wskazałam na nogę.
-Rano musimy pojechać.

-Już jest rano. - Powiedział między ziewnięciami i kiwnął głową na okno, przez które przebijały się delikatne promienie słońca.
-Pokaż nogę. - Włączył lampkę stojącą na stoliku obok łóżka.

Zrobiłam co kazał i położyłam stopę na łóżku. Oglądnął dokładnie kostkę i pokręcił głową.

-Możesz powiedzieć mi co ty zrobiłaś? - Spojrzał na mnie załamany.

-Przecież wiesz, że ja zawsze muszę sobie coś zrobić. - Uśmiechnęłam się delikatnie.

-Oj Aly... Co ja z tobą mam. - Stwierdził i ziewnął po raz kolejny.

-Pojedziemy trochę później.

-Wytrzymasz? - Spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

-Skoro tyle już wytrzymałam to chyba tak. - Odpowiedziałam spokojnie i wsunęłam się pod kołdrę obok brata.
-Mogę? - Odwróciłam się i spojrzałam na zdezorientowanego chłopaka.

-T...Tak! - Chyba się tego nie spodziewał. Siedział tak jeszcze przez chwilę, aż w końcu położył się obok mnie.

Leżeliśmy w zupełnej ciszy, co jakiś czas słyszałam oddech Kevina i dźwięki dochodzące zza okna. W końcu zebrałam się na odwagę i odwróciłam się przodem do blondyna. Położyłam głowę na jego nagiej i cieplej klatce piersiowej. Wyraźnie słyszałam bicie jego serca.

-Ja wiem Kevin. - Powiedziałam wciąż wtulona w chłopaka. Wtedy poczułam jak jego serce przyśpiesza, a oddech niemalże staje w miejscu.

-Ym, o czym? - Udawał, że nie wie o co chodzi. Jego spięte ciało mówiło zupełnie coś innego.

-Doskonale wiesz. - Podniosłam się i spojrzałam na jego przerażoną twarz.
-Kocham cie... Dokładnie takiego jakim jesteś. - Pocałowałam go w policzek i wróciłam do wcześniejszej pozycji.

-Alan... Alan ci powiedział? - Przełknął głośno ślinę, gdy wymówił po raz pierwszy imię chłopaka.

-Nie. Nie miałam pojęcia, że się znacie. - Zapewniłam brata.

-Więc skąd? - Zapytał, a ja przymknęłam oczy z nadzieją, że się nie zezłości gdy odpowiem.

-Tablet. - Niemalże szepnęłam.

-Kurwa, no tak. Zapomniałem z kim mam do czynienia... Nancy Drew. - Zaśmiał się nerwowo. Wiedział, że mnie tym wkurzy i chyba starał się zakryć za śmiechem przerażenie.

-Ha ha. Bardzo zabawne. - Przewróciłam oczami czego i tak nie widział.
-Ktoś oprócz Josha wie?

-Chyba nie. Tak czy siak nikt się nie dowie? - Zakończył jakby pytająco.

-Ja nic nie powiem, ale... - Wzięłam głęboki wdech.
-Alanowi naprawdę na tobie zależy. - Usiadłam i wgapiałam się prosto w oczy Kevina.

-Daj spokój Aly. Byłem głupi narażając się... Nie powinno było się wydać. - Również usiadł i opuścił wzrok bawiąc się kawałkiem kołdry.

-Żartujesz? Masz zamiar do końca życia być nieszczęśliwy byle świat nie wiedział o twojej... - Zaczęłam oburzona, ale uciszył mnie.

-James śpi w pokoju obok. - Przypomniał mi.

-Oh, daj spokój. On też wie. - Palnęłam i od razu ugryzłam się w język.

O cholera, co ja właśnie zrobiłam...