James POV

Kevin stał i patrzył na nas pytająco, chciałem uratować sytuację, ale nic nie przychodziło mi do głowy.

-Gdzie byłeś debilu? Gdyby nie James mokłabym na deszczu przez półtorej godziny? - Alyssa zaczęła atakować brata.

Co tu się dzieje?

-Na nowym telefonie nie wiedzieć czemu nie miałam twojego numeru i dzwoniłam na domowy. - Kłamała.
-Dobrze, że twój przyjaciel odebrał bo oczywiście ciebie nie było w domu. Najpierw przychodzisz nawalony w środku nocy, a później znikasz... Cały ty! Wiesz jak bałam się w nocy, nie zaniosłabym cie sama na górę... Podziękuj lepiej Jamesowi! - Wykrzyczała co tylko przyszło jej do głowy i poszła do siebie.

Sprytnie Aly...

-Ja się nie wtrącam. - Machnąłem ręką wchodząc do środka i minąłem przyjaciela przechodząc do kuchni.

Wyjąłem telefon z kieszeni i napisałem do Alyssy.

Ja: Sorry! Naprawdę myślałem, że go nie ma.

Alyssa: Ok. Jakoś chyba wybrnęłam. Mam nadzieję, że się nie obraził i nie wrócimy do wcześniejszej relacji zwanej nienawiścią.

Ja: Nie wyglądał na obrażonego, raczej na... Nie wiem, smutnego? Tak czy siak dobra robota! Jestem z ciebie dumny kochanie ;*

Alyssa nie odpisała. Może jestem za szybki, ale naprawdę mi na niej zależy.

-Hej James. - Kev usiadł przy wyspie kuchennej.

-Hej? - Odpowiedziałem bardziej pytająco.

-Dzisiaj musimy spotkać się z ludźmi Eliota. - Oznajmił, a ja straciłem jakiekolwiek poczucie humoru.

-Co tym razem musimy dla nich zrobić?

-Pewnie narkotyki. - Szepnął w moja stronę bojąc się, że Alyssa coś usłyszy.

-Chyba sobie żartujesz? - Wrzasnąłem.

-Zamknij się. - Powiedział przez zęby.
-Nie mamy wyjścia. Przynajmniej Scotta mamy już z głowy.

-Kurwa wszystko przez chłopaków, zachciało im się dragów od Scotta... Teraz my musimy naprawiać sytuację. - Powiedziałem wkurwiony i uderzyłem ręką w blat.

-To już ostatni raz, później zaczniemy normalnie żyć. - Kev westchnął głośno.

-O której jedziemy?

-Pewnie koło 20. Dostarczymy towar w nocy i urywamy wszelki kontakt z tymi ludźmi. - Przyjaciel podał mi rękę w geście zgody na jego plan. Uścisnąłem jego dłoń i objąłem przyjaciela klepiąc go po plecach.

-Ostatni raz. - Powiedziałem z ulgą i udałem się do tymczasowo swojego pokoju.

Alyssa POV

Przebrałam się w grubą, czarną bluzę i niebieskie jeansy z dziurami na kolanach. Wyjęłam z plecaka telefon i napisałam do Josha.

Ja: O której się widzimy?

Josh: Na pewno chcesz się spotkać z Veroniką?

Ja: Taaaak...

Josh: Knajpka o 18:30?

Ja: Wiem co próbujesz zrobić... Mam pojechać swoim samochodem tak?

Josh: Dokładnie ;*

Ja: Pierdol się... :(

Josh: Wyjedź sobie z godzinę wcześniej żeby zdążyć spanikować 400 razy przed wyjazdem za bramę. :D

Ja: Ha ha kurwa... Ja nie żartuje Josh! Nie dam rady!

Josh: Dobrze jeździsz laska! Dasz radę...

Za jakie grzechy?

Była 17:12 więc wzięłam się za szybkie odrabianie zadań na jutro. Kompletnie zapomniałam o godzinie i gdy spojrzałam na zegarek była już 18:05. Spakowałam szybko kilka rzeczy do torebki i zbiegłam na dół. Kevin z Jamesem byli w kuchni. Mój chłopak chyba przygotowywał kolacje, a brat dotrzymywał jedynie towarzystwa. Weszłam do pomieszczenia i poczułam piękny zapach przygotowywanej przez bruneta potrawy.

-Hej hej. - Rzuciłam w ich stronę i dopiero mnie zauważyli.
-Pięknie pachnie, co robisz? - Uśmiechnęłam się do Jamesa.

-Lasagne. - Również obdarzył mnie uśmiechem.

-Gdzie idziesz? - Kev zapytał spokojnie. Chyba faktycznie za bardzo na niego nawrzeszczałam, ale chciałam odwrócić jakoś niezręczną sytuację.

-Jadę do knajpki spotkać się z Joshem i... Veroniką. - Na imię dziewczyny przewróciłam oczami.

-Jedziesz? Wow, nowość! - Brat mnie wyśmiał.

-Ha ha... Jak chcesz możesz mnie zawieść i przyjechać po mnie. - Uśmiechnęłam się jak niewinny aniołek z nadzieją, że nie będę musiała jechać.

-Nie tym razem. Jedziemy z Jamesem do znajomych o 20. - Powiedział smutnym głosem.
-Nie martw się, pogoda jest beznadziejna więc nie powinnaś zabić żadnego spacerowicza. - Oboje z Jamesem zaśmiali się.

-Dupki. - Spojrzałam na nich spod byka i zaczęłam ubierać buty.

-Czyli nie zostaniesz na kolacji? - Brunet zapytał smutno.

-Nie, ale mam nadzieję, że coś mi zostawicie i będę mogła sobie to odgrzać. - Uśmiechnęłam się do niego.

-Pewnie. - Kevin celowo przerwał moją rozmowę z chłopakiem.

-Nie wiedziałem, że masz prawko. - James chciał wkurwić blondyna wracając do rozmowy ze mną.

Ja się w to nie będę bawić...

-Lecę! - Wyszłam z domu i pobiegłam do garażu uciekając przed deszczem.

~*~

Trzy głębokie wdechy i zaparkujesz to gówno na czterech kołach... Tylko spokojnie Alyssa...

Wysiadłam z samochodu i obeszłam go dookoła żeby sprawdzić czy dobrze zaparkowałam. Akurat przestało padać.

-Jest perfekcyjnie. - Usłyszałam znajomy mi głos, tuż za moimi plecami.

Odwróciłam się i ujrzałam czarnowłosego przystojniaka stojącego przy swojej niezwykle szybkiej maszynie.

-Cześć. - Uśmiechnęłam się do chłopaka.

-No witam. - Kiwnął głową i odwzajemnił uśmiech.
-Mają zajebiście dobre frytki. - Wskazał palcem na knajpkę.

-Wiem, przesiaduję tu non stop.

-Alan. - Wyciągnął w moją stronę rękę.

Cześć Anal...

-Alyssa. - Uścisnęłam jego dużą, ciepłą dłoń.
-Jesteś tu nowy? - Nie mogłam się oprzeć...

-Tak, przeprowadziłem się niedawno. Chodzisz do tego liceum niedaleko przystanku, z którego chciałem cie zgarnąć? -

-Tak.

-O której kończysz jutro? Przejedziemy się gdzieś! - Oznajmił z niesamowitą pewnością siebie.

-Nie ma mowy! Nie wsiądę na to! - Wyśmiałam jego pomysł.

-Nie obrażaj mojej bestii. - Wyszczerzył się rozbawiony.
-Jeśli zmienisz zdanie to napisz. Alan O'Kelly na Facebooku. - Rzucił szybko i odjechał z piskiem opon.

Nie ma mowy, że z nim gdzieś pojadę...

Zajęłam nasz ulubiony stolik i czekałam na resztę. Zobaczyłam, że Josh wchodzi sam i nabrałam nadziei, że Veronika nie przyjdzie bo coś jej wypadło albo nie wiem... Umarła.

Byłoby cudownie.

-Veronika zaraz przyjdzie, spotkała kolegę przed wejściem. - Przyjaciel oznajmił i przytulił mnie na powitanie.

-Ok. - Wymusiłam na sobie uśmiech.
-Dopóki jej nie ma... Mieliśmy pogadać. - Spojrzałam z powagą w oczy bruneta.

-Alyssa, ja... Nie chciałbym ci tego mówić. Jeśli Kevin będzie chciał... Powinnaś zapytać jego! - Powiedział na jednym wdechu i zakończył szybko.

-Czy chodzi o to, że Kev... Czy chodzi o jego... Ok, czy chodzi o jego orientacje? - Nie mogłam wydobyć z siebie końcowego słowa, aż w końcu wzięłam się w garść.

-Ty wiesz? - Josh zamarł zaskoczony.

-Czyli o to chodzi. - Odetchnęłam z ulgą.

-Jak? - Ledwo wydukał zszokowany.

-Po prostu wiem, nieważne. Dobrze, że tylko o to chodzi. - Uśmiechnęłam się do chłopaka.

-Cześć! - Usłyszałam straszliwy pisk tuż obok mojego ucha.

Nie przeszła jeszcze mutacji...

-Cześć. - Odpowiedziałam niepewnie i wstałam.

-Naprawdę strasznie cie przepraszam, nie chciałam żeby tak to wyglądało. Nie chciałam żeby Josh wybierał między nami i niepotrzebnie powiedziałam to o twojej mamie. Jeśli chcesz zwrócę ci pieniądze za telefon i... - Veronika przytuliła mnie mocno i zaczęła mówić z prędkością światła.

-Nie czekaj! Nie trzeba. Ja też cie prze... Przepraszam. - Przerwałam jej, ale zawahałam się na końcu.

-Cieszę się, że w końcu zakopiemy ten topór. Może nawet się zaprzyjaźnimy. - Nie wypuszczała mnie z objęcia.

Zakopiemy topór... Zaprzyjaźnimy... Zaraz, co?

Spojrzałam ukradkiem na Josha. Był bardzo zadowolony i patrzył na nas pełen nadziei.

-Usiądźmy. - Ledwo powiedziałam, duszona przez dziewczynę. Chciałam zakończyć to piekło.

-Zamówcie coś, ja stawiam. Weźcie mi też koktajl bananowo jagodowy i frytki z sosem. Ja zaraz wrócę. - Josh powiedział do nas szybko i udał się, chyba do toalety.

Podszedł do nas młody chłopak, który pracuje tu od kilku dni jako kelner. Jest bardzo uprzejmy, ale jeszcze nie radzi sobie z podawaniem i jest bardzo wstydliwy. Chciałam złożyć zamówienie, ale Veronika nie dała mi dojść do głosu, tylko zaczęła mówić.

-Poproszę koktajl truskawkowy z odtłuszczonym mlekiem i bez cukru, koktajl bananowo jagodowy także bez cukru i z mlekiem odtłuszczonym... - Zaczęła, a biedny chłopak ledwo notował.

-Josh pije ze zwykłym mle... - Chciałam powiedzieć, ale mi przerwała.

-Ja wiem co pije mój chłopak! - Spojrzała na mnie wrednie.
-Do tego będzie mała porcja frytek, bez sosu, a dla mojej koleżanki... - Wskazała na mnie palcem.
-Macie jakąś sałatkę? Przydałoby się żeby zrzuciła pare kilo zanim zacznie wyglądać jak prosiak. Najlepiej żeby w ogóle nie jadła, ale widzę, że robi się marudna więc trzeba zapchać jej jadaczkę. - Zarzuciła włosami i spojrzała na kelnera. Ten jedynie kiwnął głową przerażony i zniknął za drzwiami do kuchni.

-Słucham? - Spojrzałam na sukę najwredniej jak umiałam.

-Nie dość, że głupia to jeszcze głucha. Myślisz, że będę dla ciebie miła? Niedoczekanie! - Zaśmiała mi się prosto w twarz.

Już miałam jej powiedzieć kilka słów, gdy do stolika podszedł kelner. Postawił przede mną sałatkę i spojrzał na mnie z politowaniem.

-Zabieraj mi to stąd! - Veronika wrzasnęła widząc sos przy frytkach.

-Tak, przepraszam. - Biedny chłopak zaczął się jąkać.

-Jesteś popierdolona, nie mam zamiaru spędzić z tobą ani sekundy dłużej... - Zaczęłam mówić, ale ujrzałam jej zadowolony uśmieszek.

Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam stojącego za mną przyjaciela.

-Josh. Nie widzisz co ona robi? Ja... - Próbowałam się wytłumaczyć, ale chłopak położył pieniądze na stoliku i złapał Veronikę za rękę ciągnąc ją do wyjścia.
-Josh! - wybiegłam za nimi.
-To ona zaczęła! Ja tylko miałam tego dość.

-Starałam się. Naprawdę chciałam się zaprzyjaźnić, ale ona zaczęła mnie atakować! - Suka wybuchła sztucznym płaczem i wtuliła się w chłopaka.

-Nie Alyssa! To ja mam dość! Koniec tego! - Wsiedli do samochodu i odjechali.

-Aa pierdolcie się wszyscy! - Wrzasnęłam i kopnęłam w śmietnik stojący obok.
-Kurwa! - Pisnęłam z bólu i usiadłam na chodniku opierając się o samochód.

Nie potrafię nawet kopnąć w śmietnik żeby nie zrobić sobie krzywdy?

-Hej, wszystko w porządku? - Spojrzałam do góry. To znowu Alan.

-Śledzisz mnie czy ki chuj? - Zapytałam zirytowana.

-Spokojnie, zapomniałem portfela i musiałem się po niego wrócić. - Wytłumaczył się i podał mi rękę.

Gdy tylko wstałam poczułam straszliwy ból kostki. Prawie się wywróciłam, ale chłopak złapał mnie w ostatniej chwili.

-Wow, mam cie. Uważaj na siebie. - Powiedział trzymając mnie mocno w pasie.

Nim zdążyłam coś odpowiedzieć, złączył nasze usta w bardzo szybki pocałunek. Niemalże bezuczuciowy. Natłok myśli i całe mnóstwo emocji sprawiły, że zastygłam.

-Co to było? - W końcu wyrwałam się z jego uścisku i stanęłam z boku.

-Przepraszam. - Wzruszył ramionami i wszedł do restauracji.

Przepraszam?

Wsiadłam za kierownice i próbowałam ruszyć, ale noga bolała coraz mocniej.

-Kurwa nie dam rady. - Zaczęłam płakać z bólu.

-Wysiadaj, zawiozę cie! - Alan zawsze pojawia się przy mnie jak jebany duch.

-Nie! - Oburzyłam się.

-To powodzenia! - Podszedł do motocykla i oparł się o niego uważnie obserwując moje ruchy.

-Jezu! - Wrzasnęłam gdy noga po raz kolejny ześlizgnęła się ze sprzęgła nie wytrzymując najmniejszego nacisku.

-Wysiadaj uparciuchu! - Alan otworzył drzwi i podał mi rękę.

-Jedź wolno. - Burknęłam do chłopaka opuszczając samochód i biorąc go pod rękę.

-Nie obiecuję. - Zaśmiał się, a ja rzuciłam mu jedynie wredne spojrzenie.

Podałam Alanowi adres i już chwilę później siedziałam w kasku i trzymałam się kurczowo chłopaka. Przez całą drogę modliłam się mimo, że nie jestem wierząca. Co prawda jechał ostrożnie, ale ja nienawidziłam motocykli. Sam dźwięk przyprawiał mnie zawsze o dreszcze. Gdy się zatrzymaliśmy odetchnęłam głośno z ulgą.

-Dziękuję ci bardzo. - Zdjęłam kask i podałam chłopakowi.

-Daj spokój, nic wielkiego. - Pomógł mi zsiąść.
-Masz w domu jakieś bandaże i maść chłodzącą albo przeciwbólową? - Zapytał gdy utykałam całą drogę pod drzwi.

-Coś powinno się znaleźć. - Odpowiedziałam skrzywiona z bólu.

-Mogę wejść? Pomogę ci. - Otworzył mi drzwi.

-W jaki sposób? - Niepewnie wpuściłam go do środka.

-Skoro radzę sobie na ostrym dyżurze to chyba dam radę owinąć ci kostkę bandażem. - Uśmiechnął się lekko zawstydzony. Pierwszy raz widziałam na jego twarzy coś innego niż pewność siebie.
-Przydałoby się żebym ją obejrzał. Możliwe, że będziesz musiała jechać jutro do szpitala. - Stwierdził.

-W takim razie zapraszam. - Zdjęliśmy kurtki i buty. Zaprowadziłam go do swojego pokoju. Oczywiście pomagał mi wejść po schodach. Znalazłam w łazience apteczkę i dałam chłopakowi. Kątem oka widziałam, że James siedzi z Kevinem w jego pokoju bo światło było włączone. Nie zauważyli nawet, że przyszłam do domu, a wcale nie zachowywałam się cicho.

Chyba robią coś ważnego... Nie będę im przeszkadzać.

-Nie wierć się tak, już kończę. - Alan owijał moją kostkę bandażem elastycznym, a ja kręciłam się z bólu na krześle.

-Ała! - Krzyknęłam na cały dom gdy skończył i stanęłam na nodze.

-Mówiłem żebyś nie wstawała przez jakiś czas. - Popatrzył na mnie z niedowierzaniem.
-Jesteś niemożliwa! - Pokręcił głową.

-Co się stał... - Do pokoju weszli Kevin z Jamesem. Mój brat zaczął mówić, ale zastygł w bezruchu gdy zobaczył czarnowłosego chłopaka.

-Alan? - Zapytał zszokowany.

-Kevin? - Mój towarzysz był równie zdziwiony.

-Alyssa? - James spojrzał na mnie i zmierzył Alana od góry do dołu ponurym wzrokiem.

-Wszyscy... - Odparłam zdezorientowana i skrzywiłam się spoglądając na każdego z chłopaków po kolei.

Co tu się kurwa dzieje?

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Hejka wszystkim 👋🏼
Mam nadzieję, że podoba wam się ten rozdział. Ja sama pisząc zakończenie trochę się podekscytowałam więc kolejny rozdział powinien pojawić się dość szybko. 😂

Nie przedłużam już, miłego czytania! 🐻
~Poniaczynkova