-James, a co jeśli to światło to... O mój Boże. Co jeśli on wie gdzie ja mieszkam i teraz będzie chciał nas skrzywdzić! - Chodziłam po pokoju i panikowałam. Brunet siedział tylko na łóżku podpierając się łokciami na kolanach i patrzył w podłogę.

-Właśnie dlatego musimy iść na policję Aly. - Oznajmił, a ja stanęłam w miejscu.

-Jak sobie to wyobrażasz? Co powiemy Kevinowi?! - Wrzeszczałam jak nienormalna.

Chłopak chciał coś powiedzieć, ale gdy otworzył usta usłyszeliśmy głośne stukanie w drzwi wejściowe.

-Jezu! - Pisnęłam i podeszłam do Jamesa.

-Nie wariujmy. To pewnie... Ktoś inny niż morderca. - Brunet zawahał się a ja złapałam do ręki metalową podstawkę od lampki nocnej.
-Ok weź to, ale wątpię żeby się przydało. - James zaczął schodzić ze schodów, a ja ostrożnie udałam się za nim.

Spokojnie Alyssa, morderca by nie pukał...

Staliśmy przed drzwiami, uderzenia były coraz głośniejsze i między nimi słyszałam znajomy mi głos.

Raczej bełkot...

Mój towarzysz szybko pociągnął za klamkę i otworzył drzwi. Wtedy na podłogę w korytarzu, z hukiem opadł Kevin. Odstawiłam spód od lampki i odetchnęłam z ulgą przekręcając blokadę przy klamce.

-Wstawaj idioto. No już, cholera współpracuj! - James męczył się ze zwłokami mojego brata na korytarzu.
-Nie podniosę go kurwa. - Zjechał po ścianie na panele i zaczął się śmiać.

-Pomogę ci. - Złapałam blondyna za nogi.

-Gdzie go niesiemy? Na górę chyba nie damy rady.

-Musimy bo przyjdzie tu pani May i przekaże staremu, że Kev leży nieprzytomny na kanapie. Nie chce żeby miał problemy. - Spojrzałam błagalnie na bruneta.

-Ok. - Westchnął i ostrożnie chwycił przyjaciela poniżej pach.

Ledwo zanieśliśmy flaka na górę.

Nie sądziłam, że może tyle ważyć.

Położyliśmy go do łóżka, zdjęłam mu buty i przykryłam kołdrą. Usiadłam ze zmęczenia obok niego.

-Nigdy nie widziałam go w takim stanie. - Wyszeptałam między wdechami.

-Ja widziałem. - James zaśmiał się cicho.
-Ale naprawdę miał wtedy dobry powód. - Stwierdził.

-Teraz też musi mieć. - Przyglądałam się bratu z nadzieją, że wyczytam coś z jego nieprzytomnej twarzy.

Siedzieliśmy przy nim jeszcze chwilę, aż stwierdziliśmy, że zostawimy go w spokoju. Wstałam z łóżka i chciałam iść w stronę drzwi.

-Przepraszam. - Chyba właśnie to powiedział Kevin łapiąc mnie za nadgarstek. Nie byłam pewna czy dobrze rozumiem jego pijacki bełkot.
-Nie dość, że się wydało to jeszcze ci nie powiedziałem. - Musiałam poważnie się wysilić żeby przetłumaczyć to na jakieś sensowne zdanie.

-Nie powiedziałeś o czym? - Nachyliłam się nad nim i starałam się wyciągnąć z niego więcej informacji.

-Nie powiedziałem i teraz nie wiesz, a wiedziałabyś jakbym powiedział. Nie powiem i nie będziesz wiedziała, a mogłabyś... - Zaczął się motać, a ja słyszałam jedynie śmiech Jamesa za moimi plecami.

-Daruj sobie te życiowe rozkminy stary! - Brunet podszedł do nas i odciągnął mnie od brata.
-My teraz pójdziemy spać i ty zrób to samo. Porozmawiamy później. - Uspokoił dalej usiłującego coś powiedzieć zwłoka i wyszliśmy z pokoju.
-Ja pierdole. - Złapał się za głowę.

-Chodzmy do kuchni. - Złapałam Jamesa za rękę i zeszliśmy na dół.

~*~

Zalewałam kawę wrzątkiem, a chłopak siedział przy wyspie kuchennej i bawił się zapalniczką.

-Nie mogę opuszczać już zajęć. - Podałam mu kubek z kawą.

-Dzięki. - Kiwnął głową na kubek.
-W takim razie po twoich zajęciach pojedziemy na komisariat. - Gdy to powiedział zrobiło mi się niedobrze.

-James. - Spojrzałam na niego błagalnie.
-Nie jedźmy tam.

-Aly nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z powagi sytuacji. Widzieliśmy mordercę! - Pod koniec ściszył ton i potarł twarz ręką.
-Oboje jesteśmy zmęczeni. Przepraszam, nie chciałem krzyczeć. - Położył rękę na moich plecach i przyciągnął mnie do siebie.

-Kevin jest na górze. - Odskoczyłam od niego jak poparzona.

-Wątpię żeby szybko wstał. - Zaśmiał się.

-Wolę nie ryzykować. Tak samo z tym pojechaniem ze szkoły na komisariat. Co jeśli ktoś nas zobaczy? Ludzie zaczną plotkować bo jesteś popularny. Nie chce żeby Kevin się dowiedział, na pewno nie w taki sposób. - Tłumaczyłam przejęta.

-Masz zamiar iść pieszo? - Spojrzał na mnie zdziwiony.

-Pojadę z Joshem. Na pewno się zgodzi. - Powiedziałam spokojnie i wzięłam łyk kawy.

-No tak, mogłem się domyślić. Pojedziesz z Joshem... - Odwrócił ode mnie wzrok.

-Hej. - Złapałam go za ramię.
-Czy ty jesteś zazdrosny? - Uśmiechnęłam się dumnie.

Dobrze, że tego nie zauważył.

-Yy, nie. - W dalszym ciągu na mnie nie patrzył.
-Dobra, tak. - Zmienił zdanie gdy spojrzał mi w oczy.

-Nie masz o co, przyjaźnimy się z Joshem od lat. No i przecież my nie jesteśmy razem. - Wskoczyłam na blat i usiadłam na wprost chłopaka.

-Nie? - Zdziwił się, co z kolei zaskoczyło mnie.

-A tak? - Spojrzałam na niego zmieszana.

-Cholera, zjebałem. - Stwierdził, a ja już kompletnie się pogubiłam.

-To znaczy?

-Nawet cie nie zapytałem czy będziesz moją dziewczyną. To brzmi strasznie idiotycznie i... Nie wiem jak powinno to wyglądać, ale... - Zaczął się tłumaczyć, ale ja usłyszałam tylko początek i moje serce stanęło w miejscu. Przez moment zapomniałam jak się oddycha i przypomniałam sobie dopiero gdy zaczęłam się dusić.

-Czekaj co? - Ledwo wydukałam, a James przestał mówić.

-Yym, jeśli nie chcesz to oczywiście nie musimy, ja tylko chciałem... - Znowu zaczął się tłumaczyć, a ja zwariowałam.

-Stop! - Krzyknęłam nie zwracając uwagi na brata śpiącego piętro wyżej.
-Oczywiście, że chce.

-O Boże. - Chłopak odetchnął z ulgą i podniósł mnie z blatu.

-Co ty robisz? - Zaczęłam się śmiać gdy brunet z radości zaczął kręcić się ze mną na rękach.

-Alysso Jeansen. - Postawił mnie na podłodze i zaczął mówic z powagą.
-Z przykrością stwierdzam, że zwariowałem na twoim punkcie.

-Głupek. - Uderzyłam go w ramię.

-Ja ciebie też. - Złączył ze sobą nasze usta.

-James. Nie chce psuć atmosfery... Ale musimy ustalić co z komisariatem. - Oderwałam się od niego i spojrzałam w te cudowne oczy.

-Pojedźmy przed szkołą. Razem! Kevin na pewno będzie jeszcze spał. - Powiedział szybko by skończyć temat i znów przywarł do moich ust.

~*~

Siedzieliśmy na korytarzu przed drzwiami do jednego z pomieszczeń. Denerwowałam się tak bardzo, że zaczęłam się trząść. James siedział spokojnie i żuł gumę przeglądając Facebooka.

No tak, przecież on doskonale zna to miejsce.

-W co tym razem się wpakowałeś? - Usłyszałam potężny głos gdy otworzyły się drzwi przed nami. Zobaczyłam wysokiego, bardzo umięśnionego policjanta, który uśmiechał się do Jamesa i kiwał głową czekając na odpowiedź.

-Wyjątkowo w nic. Przeczytałem na internecie o tym zabójstwie. - Pokazał policjantowi artykuł w telefonie.
-Chyba widzieliśmy mordercę. - Ściszył głos bo na korytarzu siedziało jeszcze trochę osób.

I tak zwrócił ich uwagę.

-To nie wiem czy tak w nic się nie wpakowałeś. To bardzo poważna sprawa. Chodźcie za mną. - Zaprowadził nas do pokoju obok.

Przesłuchanie trwało niesamowicie długo. Widzieliśmy zaledwie goniącego nas mężczyznę. Był daleko i nie jestem w stanie określić jego wzrostu czy koloru oczu. Dziwię się, że pytają o coś tak absurdalnego po raz setny. Jedyne co może pomóc to godzina czy dokładne miejsce z jakiego wyszedł, albo może krzyk, który słyszał James. Pytaliśmy się co chwilę czy możemy już wyjść i tłumaczyliśmy, że to wszystko co wiemy. Policjanci jednak nie chcieli nas wypuścić i dalej dopytywali czy nic nie pamiętamy. Opowiedzieliśmy też o zniszczonych przewodach w moim domu. Znajomy Jamesowi policjant obiecał, że zajmie się przeszukaniem terenu wokół domu i może znajdzie jakieś ślady czy odciski palców.

Cudownie, Kevin dowie się o wszystkim.

Gdy wyszliśmy na korytarz spojrzałam na telefon.

Zajebiście właśnie trwa moja pierwsza lekcja.

-Gdybyście coś sobie przypomnieli to dzwońcie. - Wysoki mięśniak podał rękę Jamesowi.
-Jestem Tom. - Tym razem wyciągnął rękę w moja stronę i się przedstawił.

W porę...

-Mam jeszcze jedną sprawę. - Powiedziałam szeptem do mężczyzny.
-Mój brat jest bardzo chory, o niczym nie wie i nie chciałabym go niepotrzebnie stresować. Czy dałoby się przeszukać dom i podwórko jakoś... Wie pan, dyskretnie? - Zapytałam niepewnie, starałam się brzmieć wiarygodnie.

-No nie wiem... Zobaczę co da się zrobić. - Zaczął drapać się po karku i główkować nad czymś.
-Myślę, że pojedziemy tam jak najszybciej bo i tak kręciło się tam sporo osób i możemy nie znaleźć żadnych sensownych śladów. - Powiedział cicho po czym zniknął za drzwiami.

-Muszę wrócić do domu, nawet jeśli jakimś cudem Kevin wstał i otworzy im drzwi to i tak wolę być w pobliżu i to wytłumaczyć. - Spojrzałam na bruneta załamana.

-Hej, nie martw się. Ja się wszystkim zajmę. Ty idź na lekcje. - Zaczęliśmy iść w stronę parkingu.

-Nie odwoź mnie, poradzę sobie. Jedź już do domu. Wolę nie wysiadać spóźniona z twojego auta na parkingu szkolnym. - Wyciągnęłam plecak z samochodu i podeszłam do Jamesa.
-Widzimy się później. - Przytuliłam mocno chłopaka i pocałowałam go w policzek.

-W razie czego dzwoń. - Rzucił szybko wsiadając za kierownicę. Kiwnęłam mu tylko głową i odjechał.

Chciałam iść na przystanek i czekać na autobus, ale spojrzałam ponownie na godzinę i przypomniałam sobie, że Josh ma teraz przerwę. Zadzwoniłam do niego szybko.

Josh: Co tam Aly?

Ja: Słuchaj nie mam jak dojechać do szkoły. Jestem na parkingu przed komisariatem policji i...

Josh: Zaraz, co? Masz jakieś kłopoty?

Ja: Nie. Byłam tylko złożyć zeznania. Wszystko ci wyjaśnię tylko przyjedź po mnie.

Josh: Zaraz będę.

Rozłączyłam się i usiadłam na krawężniku. Nie wiedziałam co robić więc z nudów zaczęłam przeglądać instagrama. Oglądałam zdjęcia, aż natrafiłam na profil Veroniki. Był publiczny więc postanowiłam przejrzeć kilka zdjęć i pośmiać się z jej głupoty. Ostatnie zdjęcie jakie dodała było z Joshem.

Dziwne, wczoraj o 19? Czy oni do siebie wrócili? Tylko nie to...

Wyłączyłam telefon mając dość zdjęć Veroniki wtulonej z tym swoim fałszywym uśmieszkiem w mojego przyjaciela. Wtedy właśnie podjechał.

-Hej. - Wsiadłam do samochodu i przytuliłam Josha.

-Opowiadaj. - Ruszył w kierunku szkoły.

-Ym, światło w domu... Zgasło. - Zaczęłam się straszliwie motać.

-I poszłaś na policję. ,,Dzień dobry, chciałam zgłosić, że światło w moim domu jest opętanie. To na pewno sprawka mieszkającego niedaleko mnie księdza,,. - Zaczął śmiać się z mojej odpowiedzi i parodiował mnie przychodzącą na komisariat z powodu światła.

-Nie, ale elektryk powiedział, że to ktoś zrobił celowo i zniszczył wszystkie przewody w ścianie i... Musiałam pójść bo, no rozumiesz? Może to coś poważnego. - Nie chciałam opowiadać na razie o mordercy. Wystarczy, że Josh wie to co opowiadałam mu w knajpie.

-Ok, niech ci będzie. - Machnął ręką.
-I tak chciałem z tobą pogadać więc stwierdziłem, że poświęcę już tą niezwykłą lekcje historii i przyjadę po ciebie. Jednak jest to dla mnie strasznie ciężkie i mówię to z bólem serca bo tak bardzo chciałbym być teraz na kartkówce z trzech tematów. - Mówił udawanym, smutnym głosem i próbował zagrać płacz, ale za bardzo się śmiałam bo nie wytrzymał i też wybuchł śmiechem gdy na mnie spojrzał.

-Przepraszam, że zrujnowałam ci dzień. - Powiedziałam rozbawiona.
-O czym chciałeś gadać? - Uspokoiłam się biorąc kilka wdechów.

-Jestem znowu z Veroniką. - Oznajmił, a mnie wbiło w siedzenie.

Wiedziałam kurwa...

-Stwierdziłem, że nie będę już was godził na siłę, ale Veronika bardzo chce się spotkać i cie przeprosić. Także jak chcesz. - Wzruszył ramionami.

Co ta jebana suka znowu kombinuje?

-Ymm, dobrze. Spotkajmy się jakoś wieczorem. Obiecuję, że nie zrobię nic głupiego. - Uśmiechnęłam się do przyjaciela.

Gdybym odmówiła wyszłabym na tą złą, nie dam jej tej satysfakcji.

Stwierdziłam, że sprawdzę co ona chce znowu odwalić.

-Z resztą zależy mi na telefonie. - Zaśmiałam się.

Na początku Josh milczał, ale później zaczął się śmiać.

-Pobiłyście się idiotki. - Rozbawiony pokręcił głową.

Cieszę się, że nie jest już zły o to zdarzenie.

-O ciebie zawszę będę się bić. Tylko może już nie z twoją dziewczyną. - Końcowe słowo ledwo przeszło mi przez gardło, ale chciałam utrzymać pozytywna atmosferę.

Przez resztę drogi rozmawialiśmy o szkole i najbliższym meczu, na który oczywiście mam zaproszenie. Chodzę na praktycznie każdy mecz na jakim gra Josh, mimo że to nie moja szkoła. Kiedyś kibicowałyśmy mu razem z naszą przyjaciółką Emilie, ale przed rozpoczęciem szkoły średniej wyjechała na drugi koniec świata i przyjeżdża do nas jedynie na wakacjach. Od jakiegoś czasu nie rozmawiamy nawet za dużo, ale każde z nas ma swoje życie i wiem, że dziewczyna ciężko pracuje i uczy się ile tylko może. Wystarcza mi, że raz na jakiś czas napisze co u niej słychać. Ustaliliśmy z Joshem, że odwiedzimy ją podczas ferii zimowych, dlatego od początku wakacji odkładam pieniądze na ten niesamowicie drogi lot.

-Nie mogłaś pojechać swoim samochodem? Nie chce żeby wyglądało to jak jakieś pretensje bo lubię być twoim osobistym szoferem, ale... Po coś zrobiłaś to prawko. - Przyjaciel zatrzymał się na parkingu i naszło go na rozmowę o moim życiowym koszmarze.

-Jechałam z Jamesem i... - Zaczęłam odpinając pasy.

-Z Jamesem? - Zdziwił się.

-Też był świadkiem tej akcji ze światłem. - Automatycznie się zarumieniłam.

-No taak. - Brunet uśmiechnął się znacząco.

-Hej! - Szturchnęłam chłopaka w ramie.

-Nic nie powiedziałem! - Uniósł ręce w geście obronnym.

-Spóźnimy się. - Przewróciłam oczami i spojrzałam na wejście do Azkabanu.

-Ja już jestem spóźniony. - Stęknął gdy wysiedliśmy z auta.
-Wracając do prawka... - Spojrzał na mnie z powagą.

-Niee, błagam! - Zrobiłam załamaną minę z nadzieją, że odpuści.

-Jeździsz samochodem tylko do szkoły, po telefon zawiózł cie James, na zakupy jeździsz rowerem, idziesz pieszo, albo wozi cie brat. W piątki ja zawsze wiozę nas do naszej restauracji. Mogę tak wyliczać bez końca. Dzisiaj kończę później więc będziesz na mnie czekać albo będziesz tłuc się autobusem. Aly, przełam w końcu ten strach. - Męczył mnie do momentu gdy dotarliśmy pod drzwi.
-Chce dla ciebie dobrze. - Powiedział gdy zobaczył moją niezadowoloną minę.

-Jak już poruszyłeś temat mojego brata! Dlaczego ci groził i co takiego zobaczyłeś? - Zwinnie zmieniłam temat gdy uznałam, że to dobry moment i splotłam ręce na klatce piersiowej. Gdy zadałam pytanie uświadomiłam sobie, że chyba jednak nie był to dobry pomysł.

-Czytałaś nasze wiadomości? - Zastygł w miejscu z przerażeniem.

-Czy to teraz jest najważniejsze? Serio to twoje wytłumaczenie? - Spojrzałam na niego groźnie. W tym momencie usłyszałam dzwonek na lekcje.

-Idź na zajęcia, porozmawiamy o tym innym razem. - Otworzył drzwi i pokazał ręką na korytarz bym weszła do środka.

-Nie zbywaj mnie teraz. - Powiedziałam stanowczo do przyjaciela.

-Nie mamy czasu na takie rozmowy, porozmawiamy na spokojnie. Chyba nie chcesz tutaj o tym gadać? - Wyszeptał szybko i zaczął iść w stronę swojej szkoły.

-Josh! - Krzyknęłam, ale nawet się nie odwrócił.

Świetnie...