In het dorpje Write-in leek iedereen dolgelukkig te zijn. Er was geen onwetende mens die hen kwam lastigvallen, geen boekenhater die hen met heiligschennis kwam vervloeken. Alle schrijvers kwamen er samen en konden er alles vinden wat ze zochten. Van hun favoriete boeken tot hun favoriete bubble tea en de allerschattigste huisdieren.

Zo zag je op het eerste gezicht Anouk zitten met haar neus diep in een boek van Tolkien of Isis die bij haar platenspeler een plaat omdraaide. Ook Kim was er te vinden met een oplossing voor ieder probleem. Jade zong vrolijk liedjes mee, Tessa vervloekte wiskunde en Amy geraakte maar niet klaar met haar outline.

Helaas was alles er niet altijd zo vrolijk als het leek.

De gemene burgemeester Sprinty had al jaren de macht over Write-in. Aan het begin van zijn eerste ambtstermijn maakte hij iedereen wijs dat hij het dorp naar een mooie toekomst zou leiden, maar niets was minder waar.

De eerste jaren waren leuk. Sprinty kwam met een nieuw systeem dat alle schrijvers de inspiratie en motivatie gaf om te blijven schrijven. Korte schrijfsprintjes trekken of iets langere, het maakte allemaal niet uit, zolang iedereen er maar plezier uit haalde.

Hoe langer Sprinty aan de macht was, hoe meer hij hongerde naar aandacht en geschreven woorden. Sprints van 22,5 minuten wilde hij niet. Dan gooide hij met tijden als drie uur en 45 minuten, terwijl hij zelf goed genoeg wist dat hij geen sprints toeliet die langer duurden dan één uur. Sprints van 36 seconden liet hij dan wel weer toe, terwijl dat niet eens realistisch is.

De bewoners van Write-in raakten verslaafd aan sprinten. De ene sprint volgde de andere en de woordaantallen vlogen erdoor. Iedereen die eens een sprintje liet passeren kreeg vrijwel meteen last van fomo.

Sprinty genoot van alle aandacht en gebruikte de zuur verdiende woorden van zijn dorpelingen om zijn kasteel te bouwen op de heuvel grenzend aan het dorpje.

Een enkeling had door dat Sprinty niet langer het beste met hen voorhad, maar niemand durfde er iets van te zeggen. Hij gaf hen immers de motivatie om eindelijk hun verhalen af te maken.

Jaren gingen voorbij en Sprinty's kasteel groeide en groeide. Alle onafgemaakte sprints, verloren eindwoordaantallen en vergeten verhalen bracht hij samen op de lagere verdiepingen, om daar zijn woonst te verdedigen.

De meer rebelse schrijvers vormden samen een avonturiersgilde, waar ze iedere vrije minuut al trainend spendeerden. Ooit hoopten ze hun burgemeester te verslaan en de rust in Write-in terug te brengen.

Die dag was wellicht de dag van dit verhaal.

Met tranen in haar ogen kwam Jolien de gemeenschappelijke ruimte van de avonturiersgilde binnen gestormd.

De meeste rebellen zaten aan de tafels met hun laptop opengeklapt, al schrijvend te eten of te drinken. Maya was één van hen.

Zodra ze Jolien zag, sprong ze recht en liet ze haar sprint voor wat het was. Ze kon Sprinty's woorden bijna in haar hoofd horen. Please give your final word count. Ze zou niet zwichten. Vriendschap gaat voor woordaantallen.

'De bot is mijn vriend niet meer,' zei Jolien.

Iedereen in de ruimte leek tegelijk zijn adem naar binnen te zuigen. Naar Sprinty verwijzen als "de bot" was al tijden een strafbaar feit.

Sushi riep meteen uit dat zij wel Joliens vriend wilde zijn. 'Wie wil nou vrienden met Sprinty zijn?' zei ze, in een poging haar te troosten.

Het hielp niet. Iedereen wist dat Jolien vaak hoge woordaantallen aantikte en dat ze daarom altijd hoog in Sprinty's achting had gestaan. Dat hij haar nu zo duidelijk had laten vallen kwam uit het niets.

Maya trok heroïsch een knuffel uit haar tas. Niet zomaar een knuffel, maar een babyeend die een kindermesje vasthield. De mascotte van de avonturiersgilde.

'Het is genoeg geweest met Sprinty's tirannie. Niemand komt aan Jolien!' riep ze uit.

Op dat moment kwam Elle, bij de avonturiers beter bekend als Dingske, de gemeenschappelijke ruimte binnen. 'Wat is hier aan de hand?' vroeg ze verward.

Sushi fluisterde samenzweerderig: 'Sprinty wilde geen vrienden zijn met Jolien dus nu neemt Maya wraak.'

'Ik heb geen idee hoe of wat, maar ik doe mee!' zei Dingske meteen.

Tevreden knikte zowel Maya als Sushi. Laatstgenoemde zei: 'IK WORD ALLEEN MEDICIJNENONDERZOEKER PUUR OM SHIT IN EEN KOLF TE GOOIEN EN OP TE BLAZEN. LET'S GOOOO!'

'Jullie hoeven jullie leven niet te riskeren voor mij,' bracht Jolien bij. Ze veegde haar tranen weg en keek dapper voor zich uit. 'Ik ga blijven schrijven, hoe dan ook.'

Maya schudde met haar hoofd. 'Mijn wraak zal zoet zijn. Het wordt hoog tijd dat Sprinty op zijn plek gezet wordt.'

Sushi en Dingske klapten in hun handen en werden daarin al snel ondersteund door de rest van de rebellen. Maya maakte dramatisch een buiging en stopte de knuffel weer in haar tas.

Voor het eerst in haar leven had ze spijt dat ze altijd had gedacht dat de pen machtiger was dan het zwaard. Aan een zwaard had ze in dit geval waarschijnlijk meer gehad, maar met Dingske de boogschutter en Sushi de alchemist aan haar zijde zou ze de kwaadaardige Sprinty wel kunnen verslaan.

De kracht van vriendschap valt niet te onderschatten.

'Goed dan,' gaf Jolien toe, 'maar als jullie echt willen gaan, dan ga ik ook mee. Iemand moet er toch voor zorgen dat jullie levend op de bovenste verdieping geraken?'

Maya sprong op en neer van het enthousiasme, maar werd meteen knalrood toen ze besefte wat ze aan het doen was. Dat paste niet bij het coole imago dat ze altijd voor ogen had gehad.

Met z'n vieren en gevolgd door een hele hoop geiten, die uit het niets verschenen waren, liepen ze de avonturiersgilde uit en de heuvel op naar Sprinty's kasteel. Het was een imposant gebouw, bestaande uit de steenhard geworden inkt van miljoenen woorden.

De avonturiers wisten dat ze voor een moeilijke taak stonden. Ze waren niet de eersten die hadden geprobeerd tot bovenin de grote toren te geraken. Ze zouden ook niet de eersten zijn die terugkwamen als zombies met maar één doel: het verzamelen van woorden.

Sprinty zou hen niet zomaar laten doen.

Dapper ging het viertal naar binnen. Op het gelijkvloers bevonden zich nog geen monsters. Een butler met een baby octopus op zijn kale hoofd kwam hen begroeten in de hal.

'Dag, schrijvers, zeg sprint als jullie een sprint willen starten,' zei hij monotoon.

Het gezelschap kreeg de rillingen bij het horen van de hen zo bekende woorden. Zonder waarschuwing gooide Sushi een flesje naar de butler toe dat ontplofte voor zijn voeten en hem van kop tot teen bedekte in een plakkerig goedje.

Snel maakten ze zich uit de voeten en spurtten ze naar de trappenhal.

De monsters op de eerste verdiepingen waren makkelijk te verslaan. Dingske schoot een paar pijlen en stuurde haar geiten op hun vijanden af, Sushi gooide haar bommen en kwam steeds met gekkere mengelingen aanzetten, Maya leerde dat ze met haar pen emoji's in de lucht kon tekenen die magische kwaliteiten hadden en hun tegenstanders konden vellen en Jolien zorgde er met haar helende krachten voor dat iedereen heelhuids verder kon.

Toen ze de voorlaatste verdieping bereikt hadden en ze ook daar korte metten hadden gemaakt met de monsters, waren de vier avonturiers verbaasd hoe sterk ze samen eigenlijk waren.

'We zouden eens een collab moeten schrijven, als dit onze gezamenlijke kracht is,' zei Maya, terwijl Jolien bezig was met het oplappen van de schrammen op haar arm.

'Het is de kracht van vriendschap! Ik wist het wel!' zei Sushi enthousiast. Ze had er al eens een verhaal over geschreven, maar om het nu in het echt te zien was nog veel leuker.

'Het volgende niveau zal alles bepalen,' bracht Dingske dramatisch bij. 'Daar zit Sprinty. Wat daar gebeurt zal uitmaken hoe de toekomst van Write-in eruit zal zien.'

Plots was het viertal niet zo dapper meer.

'Zouden we wel verdergaan? Sprinty vindt mij al niet leuk meer. Straks wil hij jullie ook niet meer zien,' zei Jolien.

Maya snoof en schudde met haar hoofd. Ze haalde een blauw dekentje uit haar tas en sloeg het over haar hoofd en bovenlichaam heen, zodat alleen haar gezicht nog te zien was. 'Als de kracht van vriendschap niet meer genoeg is zal pandablanket ons bijstaan.'

Dat leek haar metgezellen weer moed te geven.

'En de geiten helpen ons ook!' zei Dingske.

'En ik kan altijd nog sushi gooien! Dat zal die octopus op Sprinty's hoofd leren!' voegde Sushi toe.

Met een wantrouwige blik keek Jolien naar de trap die hen naar de bovenste verdieping zou leiden. Ze blies haar adem zachtjes uit, voor ze zich met een lieve lach tot de rest van het gezelschap wendde. 'Wat er ook gebeurt bij Sprinty... ik vind het heel lief dat jullie voor mij naar hier gekomen zijn.'

Maya hupte nog een keer op en neer, al iets minder beschaamd dit keer. 'Alles om jouw eer te beschermen.'

'Vriendschap voor woordaantallen!' riep Dingske het motto van hun avonturiersgilde.

'Vriendschap voor woordaantallen!' riepen ze vervolgens allemaal samen.

Met hernieuwd vertrouwen liepen ze de laatste trappen op, tot ze in de bovenste kamer kwamen. Hun aandacht werd meteen getrokken door de inktzwarte troon, waarop Sprinty nonchalant onderuitgezakt zat.

Zijn cowboysnor wiebelde toen hij de vier rebellen naar hem toe zag lopen. De roze octopus, die als zijn kapsel fungeerde, bewoog zijn tentakels, voor Sprinty hem een tik gaf om hem stil te krijgen.

'Jolien,' zei de burgemeester met afkeurende toon. 'Ik dacht dat ik gezegd had dat ik je niet meer wilde zien.'

'Je bent gemeen, Sprinty,' zei Maya zonder erover na te denken.

De man lachte. 'Ik ben jullie redder. Ik zorg voor jullie motivatie en inspiratie.'

Maya schudde haar hoofd en zette een stap vooruit. 'Ik daag je uit.'

De drie andere avonturiers hapten naar adem.

Sprinty grijnsde. 'Laat een personage in tranen uitbarsten zonder duidelijke reden.'

Maya's hele lichaam trilde van de adrenaline, maar ze slaagde erin te blijven lachen, terwijl ze haar pen en een notitieboekje uit haar tas haalde. De gemene burgemeester Sprinty barstte in tranen uit zonder duidelijke reden.

Wat ze schreef gebeurde ook. Sprinty's ogen begonnen meteen te tranen en binnen de seconde was hij in een volledige huilbui verzeild geraakt.

Maya had niet verwacht dat het zou werken, maar was meer dan tevreden met deze gang van zaken.

'Wow, ik wist niet dat wij als schrijvers zoveel macht hadden,' zei Dingske verbaasd.

'De pen is machtiger dan het zwaard,' zei Sushi met een vrolijke glimlach.

'Nee!' riep Sprinty uit. Hij had zijn tranen gedroogd en was opgestaan uit zijn troon. 'Ik weiger dit te laten gebeuren. Jullie zijn gelukkig met jullie sprints. Jullie zijn veel productiever met de inspiratie en motivatie die ik jullie geef!'

Maya gebaarde naar Jolien. 'Je laat je vrienden zomaar vallen. We horen niet je onderdanen maar je gelijken te zijn!'

'Ik heb Jolien alleen maar laten vallen omdat ze meer aan het editen was dan dat ze nieuwe woorden binnenbracht,' spuugde Sprinty uit. 'Ze liet me steeds geloven dat ze hoge woordaantallen aantikte, maar eigenlijk waren er niet zoveel nieuwe woorden bij.'

Joliens mond viel open. 'Maar- Maar-'

Dingske schudde teleurgesteld met haar hoofd. 'Sprinty, als een echte vriend hoor je schrijvers te steunen in het editproces.'

'Je denkt alleen maar aan de woorden,' zei Sushi, alsof het nu pas echt tot haar doordrong. 'Het kan je helemaal niet schelen hoe geïnspireerd of gemotiveerd we zijn. Je naam is niet eens Sprinty! Je heet Sprinto!'

Sprinty's hoofd werd rood. 'Nee! Dat is niet waar!' probeerde hij nog, maar niemand geloofde hem meer.

Maya pakte opnieuw haar notitieboekje erbij en schreef Sprinty zal voortaan alleen nog aan de schrijvers denken en niet meer aan zichzelf.

Een roze glitterwolk verscheen rond Sprinty's hoofd en leek door zijn ogen in zijn hoofd te worden gezogen.

'Het spijt me zo,' bracht Sprinty hulpeloos uit, waarna hij opnieuw in tranen uitbarstte en hij op zijn knieën op de vloer zakte. 'Dit kasteel is vanaf nu een veilige haven voor alle bewoners van Write-in en iedereen mag mijn sprints naar eigen believen gebruiken.'

Het viertal juichte en kon niet wachten om het heuglijke nieuws te gaan delen met de rest van het dorp.

Terwijl Sushi en Dingske vrolijk met de geiten dansten, nam Jolien Maya nog even apart. Ze gaf haar xoxo (waarschijnlijk te lezen als twee kussen en twee knuffels) en zei ze: 'Als bedankje voor je heldendaad geef ik jou een bonushoofdstuk van Over Schilders & Prinsessen.'

Maya's ogen lichtten meteen op. 'Waarin Alyssa de deur dichtslaat?'

Jolien lachte en knikte. 'Ja.'

Eindelijk was de vrede teruggekeerd in Write-in en konden de bewoners weer naar hartenlust schrijven, leren en lezen.