Voor de wedstrijd 'Liefde zonder grenzen' van WattpadRomantiekNL. Geïnspireerd door een postkaartje dat ik een tijdje terug kreeg van onverschrokken.

Trigger warning voor huishoudelijk geweld.

Een vaas viel aan stukken op de vloer. Het water sijpelde in de planken en liet vochtige plekken achter op het hout. De bloemen die net de eetkamer nog hadden opgevrolijkt lagen nu droevig, plat op de grond.

Bryona wist niet waar eerst kijken. Haar handen trilden. Ergens tussen de eerste boze woorden van haar echtgenoot en het moment dat ze van hem weg was gestapt, was haar onderrug zo'n pijn beginnen doen dat ze nog amper op haar benen kon blijven staan.

'Moet je elke keer weer klagen dat ik wegga?! Kan je niet één keer dankbaar zijn dat ik je dit kasteel heb gegeven, deze bedienden, alle luxe waarin je leeft?!'

Het was niet de eerste keer in haar bijna vijventwintigjarige huwelijk dat Andras deze discussie met haar aanging. Ze kon zich de eerste keer al niet meer herinneren, zolang was het al gaande, zo vaak was hij al weggegaan en had hij haar achtergelaten, kinderloos, in een veel te groot kasteel met te veel mensen die ze niet vertrouwde.

Bryona wreef haar zweterige handen droog aan de wijde rok van haar jurk. Haar ogen hadden zich met tranen gevuld en haar hoofd was zo rood geworden als de soep die ze als voorgerecht hadden gegeten.

'Ik ga naar Tyron, of jij dat nu wil of niet!' ging Andras verder. Hij liet geen plaats voor een woord van haar, vloekend en tierend over alles wat hij maar kon bedenken, alles wat de schuld bij haar kon leggen.

Ze wilde weg uit deze kamer, weg van haar echtgenoot, weg van dit kasteel. Ze wilde even alleen zijn, even thuis zijn. Het was zolang geleden dat ze nog veilig in haar moeders armen had gelegen en ze nog samen met haar zussen stoffen had geborduurd.

Het leek er niet op dat Andras snel zou stoppen met roepen en honger had ze al lang niet meer, dus draaide ze zich om en liep ze zonder meer de eetkamer uit. Ze voelde zijn nagels langs haar pols schrapen, in een mislukte poging haar arm te grijpen.

Bryona wist dat hij haar zou slaan als hij haar vandaag nog zag. Ze mocht niet zomaar weglopen wanneer haar echtgenoot nog niet klaar was met spreken.

Ze liep door de gangen, langs haar kamer, langs de kamer van haar echtgenoot, langs de bibliotheek en de tweede eetkamer. Ze passeerde iedere ruimte in het hele kasteel, voor ze tot het besef kwam dat ze hier nergens een veilige haven had.

Ze moest naar buiten. Ze moest de wind in haar haren voelen en het gras tussen haar tenen laten kriebelen. Dan zou haar hoofd weer leeg zijn en zou ze weer na kunnen denken. Dan zou ze dit probleem op kunnen lossen.

Zodra ze in de tuinen aan was gekomen en ze uit het zicht van iedereen verdwenen was, trok ze haar schoenen uit en liet ze zich op de grond zakken. Nog voor ze haar hoofd in haar handen had kunnen leggen, stroomden de tranen al langs haar wangen. Haar rokken kleurden groen en steentjes prikten in de zolen van haar voeten, maar dat trok ze zich niet aan.

De tijd verstreek te langzaam en tegelijkertijd ook veel te snel. Iedere keer dat ze haar tranen wegveegde, kwamen ze meteen weer terug. Ze probeerde haar snikken zo stil mogelijk te houden, zodat niemand haar zou vinden en niemand haar zou horen.

Haar reputatie was belangrijker dan haar nood voor een huilbui. Als de werknemers van het kasteel haar zo zouden vinden, zouden ze gegarandeerd gaan praten en als Andras dat zou horen zou dat nog een reden meer zijn voor hem om haar te slaan.

Die gedachte liet de tranen nog sneller vallen.

Een hand raakte haar schouder aan.

Bryona kromp ineen. Haar gezicht ging nog verstopt in haar handen. Ze durfde niet op te kijken. Ze wilde de verontwaardiging niet zien die ongetwijfeld te lezen zou zijn op het gezicht van de onbekende.

'Hé,' de hand kneep zacht in haar schouder, terwijl een andere hand rustig over haar rug wreef, 'vrouwe Bryona?'

Ze herkende de stem als die van de barones van Henner. Een vrouw die zo'n vijftien jaar jonger was dan Bryona, maar die net als zij op jonge leeftijd in een ongelukkig huwelijk was beland. Ze wist niet goed wat de vrouw bij het kasteel kwam doen, laat staan wat ze zo laat nog in de tuinen deed en waarom ze haar benaderd had.

Nu ze wist wie er naast haar zat, durfde ze eindelijk haar hoofd op te tillen. Haar lippen trilden toen ze de barones aankeek. Er was geen verontwaardiging te zien in haar bruine ogen, alleen bedachtzaamheid en bezorgdheid.

Een steek van schaamte trok door Bryona heen. Het viel niet te ontkennen dat ze al een poos had zitten huilen. Haar oogleden voelden zwaar aan en haar neus was verstopt. Ook haar koperkleurige haren zaten al lang niet meer in het ingewikkelde kapsel dat haar kamermeisjes ervan gemaakt hadden voor het avondmaal.

De barones daarentegen zag er piekfijn uit. Haar blanke huid droeg een blos op alle juiste plekken en haar bruine haren waren opgestoken met spelden bedekt met smaragden, een steen die ook terugkwam in de andere juwelen die ze droeg. Haar groene jurk beklemtoonde haar volle boezem en slanke taille, een figuur dat Bryona zelfs met het strakste korset nooit zou kunnen krijgen.

'Heeft hij u pijn gedaan?' verbrak de barones de stilte.

'Wat-' Bryona schudde zachtjes met haar hoofd, ongelovig. 'Wat doet u hier? Ik ben geen afspraak vergeten, daar ben ik zeker van.'

De barones wierp haar ogen neer. Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog. 'Ik- ik weet dat hij morgen weer vertrekt en dat u er altijd onder lijdt de dag ervoor, dus ik ben hier om te kijken of u in orde bent.'

Spontaan begon Bryona te lachen, op de meest onbeheerste, minst edele manier. 'Ik ben niet in orde. Ik ben allesbehalve in orde.' Ze depte met haar mouw haar ogen droog en bleef lachen. 'Als ik terug naar binnen ga en hij me ziet, krijg ik gegarandeerd slaag, maar ik kan ook niet de hele nacht hier buiten blijven zitten. Wat gaan mijn kamermeisjes wel niet denken als ze me niet in mijn kamer vinden?'

De barones leek haar best te doen om zich niet te laten meeslepen door Bryona's lach, maar al snel gaf ze het op en ontsnapte er ook uit haar mond een onbeheerst geluid. Dat maakte het lachen voor beide vrouwen alleen maar erger.

'Wat hebben we als kind verkeerd gedaan dat we moesten trouwen met die zakken van mannen?' lachte Bryona verder.

'Ik heb geen idee, mijn lieve vrouwe.' De lach van de barones stierf weg en de vrouw richtte haar blik opnieuw op haar handen. 'Als u wilt,' ze keek Bryona aan, 'als u wilt wil ik wel bij u slapen vannacht, dan hoeft u niet alleen te zijn. Dan zegt u tegen uw kamermeisjes dat u uit wilt slapen en zorg ik ervoor dat ik weer weg ben voor ze binnenkomen.'

Twee vrouwen van adel die in één bed sliepen was ongehoord. Bryona had zoiets nooit durven bedenken, laat staan luidop durven voorstellen, maar nu de woorden in de lucht hingen waren ze aantrekkelijk.

Ze vroeg zich af hoe de barones eruit zou zien zonder korset en tal van onderrokken. Of haar borsten dan nog steeds zo vol waren en haar taille nog zo smal. Of ze brede heupen had en lange benen en...

'Oké,' zei ze. 'Oké, maar we slapen in een gastenverblijf en ik zal zorgen dat ik op tijd weer in mijn eigen kamer ben. Dan zeggen we morgen tegen de bedienden dat je laat op de avond bent toegekomen en het een onverwacht bezoek was.'

De bruine ogen van de barones lichtten op. 'Daar vertelt u geen leugens mee.' De vrouw tilde haar hand op, om met zachte duim een verloren gelopen traan van Bryona's wang te vegen.

'Waar denkt de baron dat u bent?'

'Hij is ook naar Tyron. Mijn oudste let op ons huishouden. Het is een goede oefening voor wanneer zij binnenkort huwt.'

Die avond zag Bryona haar echtgenoot niet meer. Ze had tot laat in haar kamer gewacht, voor het geval hij haar nog zou komen opzoeken, maar dat bleek voor niets te zijn geweest. Het was beter zo. Iedere klap die ze kon vermijden was een geluksmomentje.

Slapen naast de barones was nog zo'n geluksmomentje.

Ze hielden hun onderjurken aan en sliepen allebei aan een andere kant van het bed. Alleen al in de buurt zijn van iemand die Bryona min of meer vertrouwde deed haar de nacht goed doorslapen.

In de vier maanden die daarop volgden kwam de barones naar het kasteel iedere keer dat Andras en de baron weg waren. Het ging steeds hetzelfde, alleen de excuses tegenover de kamermeisjes veranderden, om argwaan te voorkomen.

De vijfde keer dat het gebeurde, ging de barones, die Bryona tegenwoordig Diana mocht noemen, niet meteen in het bed liggen. Ze zette zich op de matras, met haar voeten nog op de grond en haar armen naast zich steunend.

Zijdelings keek de barones Bryona aan. Die laatste stond bij het voeteneinde, met haar hand op het houten skelet van het bed.

Het was koud in het gastenverblijf. Kippenvel stond op Bryona's armen en haar tepels waren duidelijk zichtbaar door de dunne stof van haar onderjurk. Toen Diana's blik naar beneden gleed, langs haar nek en sleutelbeen naar haar borsten, werden Bryona's wangen warm en ging haar hart tien keer sneller kloppen.

Andras had nooit met zo'n verlangen naar zijn vrouw gekeken. Voor hem was ze als een object dat hij kon gebruiken wanneer hij wilde en hij wilde het bijna nooit. Zijn voorkeur ging uit naar jonge maagden en dat was Bryona al lang niet meer.

Aangestuurd door een plotse zelfzekerheid, stapte de vrouwe naar Diana toe. Voor haar kwam ze tot stilstand.

De barones keek haar diep in de ogen en bracht haar handen naar het koordje van haar eigen onderjurk. Langzaam knoopte ze het los en keek ze toe hoe het verlangen in Bryona's ogen aanwakkerde bij iedere nieuwe centimeter huid die ze te zien kreeg.

Het duurde niet lang voor de vrouwe hetzelfde begon te doen met haar eigen onderjurk. Ze keken elkaar aan, lieten hun blikken langs elkaars borsten glijden, langs elkaars buiken en heupen en benen en armen, langs iedere voor hun ogen beschikbare millimeter.

Bryona legde Diana neer op het bed. Hoewel geen van beiden enig idee had wat ze aan het doen waren, maakten ze er het beste van. Eindelijk hadden de vrouwen, bij elkaar, een veilige plaats gevonden waar ze zichzelf konden zijn en ze konden uitproberen wat hen geluk bracht.

Wat de barones er precies van vond kon Bryona nadien niet zeggen, maar voor haarzelf was het één van de gelukkigste momenten in haar leven geweest.

Toen het ochtendlicht uren later door de gaten in de muren naar binnen viel, wekte het Bryona uit haar iets te rustige slaap. Ze knipperde een paar keer loom met haar ogen, wennend aan het schurende laken dat enkel over haar buik en een stuk van haar benen lag.

Diana's been lag tussen de hare en haar bruine haar kriebelde aan Bryona's gezicht.

Voorzichtig probeerde de vrouwe zich los te maken van de barones. Zodra dat gelukt was, trok ze haar onderjurk weer aan. Beelden van de afgelopen nacht flitsten voorbij in haar gedachten en deden haar tegelijk blozen van schaamte en lachen van blijdschap.

'Ik weet niet wat liefde is, maar ik denk dat ik van je hou,' hoorde ze Diana slaperig mompelen.

Wat de toekomst dan ook zou brengen, Bryona had eindelijk een reden gevonden om blij te zijn dat haar echtgenoot elke maand vertrok.