Pierwszy trafił w dumę.

Wypalił To kim byłem, to kim chciałem być i to za kogo się uważałem -

to kim inni chcieli bym był.

Straciłem poważanie, straciłem imię, straciłem pamięć.

Pozostał żal.

Kolejne tysiąc lat i przestałem pragnąć.

Najpierw przestałem pożądać rzeczy - wszystko, czego dotknąłem zmieniało się w pył.

Potem przestałem pożądać przyjemności - zamiast niej pojawił się ból.

I przestałem pożądać uwagi - każda napotkana osoba odwracała ode mnie wzrok.

Minęło dwa tysiące lat, a mnie trawił głód i pragnienie, których nie zaspokajało nic.

Każda potrwa, każda ciecz, każda cząstka była powietrzem. Nawet nie powietrzem. Pustką.

Nienamacalną nicością, tak materialną, ze rozsadzała mnie od środka.

Kolejne trzy tysiące lat i narzekanie straciło sens. Minął gniew, minął ból, minęła zawiść. Tylko tu i teraz.

Siódme tysiąclecie minęło w bezruchu. Dławiącym paraliżu i myśli działania. Myśli -

ulotnej i wiecznej chwili.

Tam gdzie mnie nie ma, a powinienem być.

Tam gdzie nikt nie tęskni, nikt nie płacze, nikt nie żąda.

I myśl zmieniła się w chwilę, chwila w działanie, a działanie w światło -

Ciepłe. Miękkie. Wieczne.