Mam skrępowane ręce

I choć nic ich nie oplata – ruszyć się nie mogę

W umyśle tysiące scenariuszy,

Ale żaden się nie ziści bez świadomej woli

Senny potok mnie zatapia

Poddaję mu się bezwiednie, bez wahania

Bo rzeczywistość jest zbyt straszna

Dławię się i duszę, ciało me opada

A na dnie głucha cisza samotności

Pozwala mi usłyszeć desperackie wołanie

Rozpacz w moim własnym głosie

Szukam więc w sobie chęci do działania

Iskry, która rozświetli szarość dnia

I choć boję się kolorów:

Miłości, szczęścia, zaangażowania

To zrzucam z siebie więzy

I wyciągam dłoń do światła