Wrócił do domu. Spotkanie było... Męczące.

Jego brat nie wrócił jeszcze z Muffet's, miał więc teraz chwilę samotności.
Chociaż tyle dobrego.

Tylko w takich momentach mógł pozwolić sobie na zdjęcie z twarzy "szczerego" uśmiechu i na bycie kimś innym niż naiwny optymista.

Usłyszał skrzypnięcie drzwi.

"Oh... Wrócił."

- Sans, już jestem! - głos poniósł się po domu.

Szkielet w niebieskiej chuście, z niechęcią, znów stał się tym, kim tak naprawdę przestał być już dawno.

Szybko pobiegł do wejścia.

- BRACIE! W KOŃCU! - cień uśmiechu pojawił się w jego wnętrzu. Dusza przez sekundę rozświetliła się, kiedy znów poczuł, jak dobrze wychodzi mu udawanie.

"Nikt nawet nie będzie miał podejrzeń, że to tylko gra aktorska. Mogę być z siebie dumny..."

Jeśli coś mu wychodziło, to właśnie udawanie szczęśliwego.

~*~^~*~

- Dobra robota, Sans! Jeszcze trochę, a naprawdę będziesz miał szansę dostać się do Gwardii!

Uśmiechnął się dumnie. Nawet jeśli to marzenie dawno stało się dla niego martwe, usłyszenie pochwały z ust swojej mentorki było przyjemne.

- MEHEHEH! OCZYWIŚCIE! JA, WSPANIAŁY SANS, JUŻ NIEDŁUGO OSIĄGNĘ SWÓJ CEL! - wykrzyknął z pewną siebie miną.

Alphys się zaśmiała.

Znów sprawił, że ktoś się uśmiecha, a nawet śmieje.
Misja zakończona sukcesem.

~*~^~*~

Zapadł zmierzch.

Kończył właśnie zmywać naczynia po kolacji, gdy usłyszał swojego brata.
Krzyczał.

- PAPYRUS? - wbiegł do jego pokoju i zamarł.
Obraz, który ukazał się przed jego oczami był niepokojący.

Szkielet w pomarańczowej bluzie kulił się na środku pomieszczenia, drżąc i krzycząc w niebogłosy.
Wokół niego latały ubrania i śmieci, podniesione z podłogi za pomocą mocy kościotrupa.

- B-BRACIE?

Znowu. To znowu się działo. Czemu wciągnęło również Papyrusa?
Siebie mógł przecierpieć. Zdążył się przyzwyczaić do bólu. Tego fizycznego, jak i psychicznego.
Ale dlaczego jego brat?

Podbiegł do niego, ignorując przeszkody w postaci tornada przedmiotów codziennego użytku i bardzo mocno przytulił.
Poczuł zbierające się w jego oczodołach łzy, jednak odgonił je.
Wiedział, że nie może sobie pozwolić na okazanie słabości.

- SPOKOJNIE... - jego głos był zaskakująco opanowany. Znów poczuł dumę -  JESTEM TU.

Kościste ręce wyższego z rodzeństwa zacisnęły się na niższym.

- S-sans... - jego głos się załamał - Ja... Ja...

- CIIII... JUŻ DOBRZE...

Siedzieli tak przez parę godzin.

W końcu obaj usnęli.

~*~^~*~

Zgiń.

Odejdź.

Umieraj.

Zniknij.

Nigdy nie wracaj.

_______________________________________________

Wybaczcie, że takie krótkie.

Mam nadzieję, że jest znośnie...

Welp, publikuję teraz, bo za godzinę, prawdopodobnie do jutrzejszego wieczoru mnie nie będzie.

~b0i