-Jesteś córką Minervy!?! Więc wiesz gdzie teraz jest?

Nadal patrząc na płaszcz, uśmiechnęłam się słabo i próbowałam powstrzymać łzy.

-Nie żyje, umarł ponad rok temu.

-To znaczy, że nasza ucieczka na nic? Co teraz zrobimy?

-Oczywiście, że uciekniemy. Może mojego ojca już nie ma, ale macie mnie. 

- Jest coś jeszcze w tej skrzynce, oprócz tego płaszcza?

Spojrzałam do środka i zauważyłam zdjęcie. Wzięłam je do ręki i już nie mogłam powstrzymać łez. Na zdjęciu byłam ja, Simon i mój ojciec, miałam wtedy 5 lat, razem z Simonem siedzieliśmy pod płaszczem, który był w skrzynce. Ray do mnie podszedł i mnie przytulił, spojrzał też na zdjęcie.

-To ty?

-Tak, uwielbiałam mieć na sobie jego płaszcz. Czułam się wtedy bezpiecznie. A ten chłopak obok to Simon, jest ode mnie starszy o 2 lata. Jest moim bliskim przyjacielem, zawsze robiliśmy wszystko razem.

-Posłuchaj mnie, zostaniesz z pozostałymi i razem z Donem i Gildą będziecie się nimi opiekować.

-Chcę pomóc! 

-*mężczyzna szepcze do Emmy* Chyba lepiej, abyśmy dali im trochę prywatności.

- W taki sposób pomożesz nam najlepiej!

-Dlaczego mi rozkazujesz tutaj zostać?!

-Ponieważ * w myślach: nie powiem jej, że jest dla mnie ważna, no wymyśl coś!* nie zabieramy dzieci, które mają 10 lat!

-Ugh, mam ciebie dosyć!! Będę tu siedzieć a wasza trójka będzie się narażać! Macie wrócić w jednym kawałku, jasne?! 

-Tak, tak. 

-Weź ten płaszcz *wyciąga do niego rękę z płaszczem*.

-Ale to twojego ojca. 

-Na szczęście.

-Okej. Czekaj, a gdzie Emma?

-Huh, nie ma ich. Tak bardzo byliśmy zajęci "kłóceniem się", że nie zauważyliśmy kiedy oni wyszli. Chodźmy ich poszukać.

Wyszliśmy z jadalni, nie musieliśmy ich długo szukać, bo zobaczyliśmy ich w pokoju z pianinem.

-Wybierzecie sobie broń na naszą wyprawę *otworzył przejście za pianinem*.

Pomieszczenie za pianinem było zbrojownią. Ray i Emma wybrali swoją broń, sprawdzili czy sobie poradzimy i udali się na wyprawę. Nie wiadomo ile może im zająć ta podróż. 

-Spokojnie Elizabeth, nic im nie będzie, a zwłaszcza Rayowi.

-Gilda czy ty jesteś w zmowie z Emmą?!

-Nie wiem o czym mówisz. A poza tym on troszczy się o ciebie.

-On się o kogoś troszczy? Nie żartuj.

-Nie chciał cię zabrać, bo się boi, że coś ci się może stać. To takie urocze!

-Zgadzam się z Gildą, jeszcze nigdy nie widziałem Raya, który się tak martwi o kogoś!

-Don ty też?!

* W międzyczasie Ray POV*

-Masz na sobie płaszcz od Elizabeth, jak słodko.

-Nie mam bladego pojęcia o czym mówisz.

-I jeszcze nie chciałeś, żeby szła na tak niebezpieczną wyprawę. Troszczysz się o nią.

-Przestań gadać głupstwa, Emmo.

-Szczenięca miłość.

-Pft jaka znowu miłość.

-Denerwujesz się, bo wiemy, że zależy ci na niej.

-Nie masz przypadkiem gorączki?

-Nie, po prostu to ty tego nie potrafisz zaakceptować.

-Po pierwsze jesteśmy dziećmi, po drugie nie ma czego akceptować.

-Winny się tłumaczy.

Jeśli tak będzie wyglądać ta podróż, to prędzej Emma zginie z moich rąk, niż zostanie zabita przez demona.

______________________________________________________

Postanowiłam nie robić na razie akcji w Goldy Pond. Może zrobię to jako retrospekcje, ale raczej nie będę się zbytnio o tym rozpisywać.