Liczby, które podał nam w wiadomości "Minerva", były zakodowaną wiadomością. Dowiedzieliśmy się dokąd mamy się udać.

-Musimy udać się do "paszczy lwa".

-Wiem gdzie to jest, to miejsce było na mapie w schronie. Podróż zajmie nam około 10 dni.

Podczas podróży dawało nam się we znaki zmęczenie, a jesień nie polepszała naszej sytuacji. Brakowało nam jedzenia, trzeciego dnia natknęliśmy się na stado małp, które podzieliło się z nami owocami i mogliśmy zrobić zupę. Nie spodziewaliśmy się, że dnia ósmego spotkamy dwójkę dzieci, które były otoczone przez dzikie demony. Szybko i sprawnie udało nam się zabić demony.

-Nie ruszajcie się. Kim jesteście? Po co tutaj jesteście?

Ray celował w nich karabinem, a ja stałam obok niego w gotowości do ataku. Jednak nie sądziliśmy, że padną nam do stóp.

-Dziękujemy za ratunek! Myśleliśmy, że już po nas. 

 Jeden z nich rzucił się, aby przytulić Emmę i nagle ich dwójka zastygła.

-Ludzie?!

-Dopiero teraz zauważyliście?

-Więc, kim jesteście i co tu robicie?

-Mam na imię Jin, a to Hayato. Nie możemy powiedzieć szczegółów, ale jesteśmy na misji zleconej przez pewną osobę. 

-Jim to oni! Nie mogę w to uwierzyć! Jesteście uciekinierami z Grace Field! Szukaliśmy was pod rozkazem Williama Minervy.

Dwójka chłopaków zaprowadziła nas do kryjówki za wodospadem. Opowiedzieli nam o tym jak to "William Minerva" ratuje dzieci ze wszystkich farm i tworzy jedną wielką społeczność ludzi w świecie demonów. Powiedzieli też, że jak usłyszał o ataku na schron kazał im was szukać. Mieli nas zaprowadzić do ich bazy, jednak nasz plan poszedł się walić. Stan Chrisa się pogorszył,  Zack sprawdził jak bardzo jest źle.

-Jego system odpornościowy jest wyczerpany, nie wiem czy przetrwa do jutrzejszego ranka.

-Więc nie da się nic zrobić?

-Jest jeden sposób, w pobliżu jest farma. Zakradniemy się i zdobędziemy odpowiednie leki.

-Wkraść się do farmy?

-Tak, 5 kilometrów stąd jest farma masowej produkcji. Już się tam kiedyś wkradliśmy po kilka rzeczy. Mają duże zaopatrzenie medyczne.

-Zabierzcie mnie tam. Jin mógłbyś tu zostać? Jeśli nie wrócimy do rana zabierz wszystkich do bazy. Potrzebujemy jeszcze osobę, która zna się na lekach, Zack?

-Pójdę z~

-Czekajcie, lepiej żeby Zack został, a ja pójdę zamiast jego.

-Emmo, ja też chcę iść.

-Dobrze El~

-Zostajesz tutaj.

-Ray! Nie możesz mi wszystkiego zabraniać!

-Zostajesz i opiekujesz się dzieciakami.

-Dlaczego, zawsze mi czegoś zakazujesz? Zrobiłeś nawet aferę, gdy kroiłam marchewkę do zupy!

Złapał mnie za rękaw i pociągnął, abyśmy byli trochę dalej od pozostałych.

-Powiedz, o co ci chodzi? Od kilku miesięcy tak się zachowujesz! Ciągle mnie obserwujesz. Mam już dwanaście lat Ray, już nie jestem małym dzieckiem.

-Nie chcę, aby coś ci się stało, rozumiesz?

-Huh.

Stałam jak słup soli, nawet nie wiedziałam kiedy wyruszyli. Podeszłam do Dona, Gildy, Oliviera i Gillain. Patrzyli się na mnie z uśmieszkami, a ja tylko zgromiłam ich wzrokiem.

-Jak tam rozmowa z Rayem?

-*rumieni się* Nie wiem o co wam chodzi. 

-Ach tak? To czemu masz różowe policzki?

-Nie twoja sprawa Gillain.

Ciągle słyszałam jego słowa. Nie wiem co o tym myśleć, on za niedługo będzie miał 14 lat, a ja 13. Nie możemy być teraz w związku, bo kto to widział, żeby takie małolaty były parą. 

______________________________________________________

W końcu napisałam ten rozdział. Zaczęłam książkę z memami i artami z anime, więc zapraszam na mój profil, do następnego!