Antes de leer. En este ensayo cómico, con bastante retranca, el autor trata de acercarse a la identidad gallega. Le parece fácil hablar de la identidad de otros pueblos, como el catalán o el vasco... Pero al intentar encontrar la de los gallegos solamente encuentra un gusto común: el amor por los animales cocinados y  la "paparota" (podría traducirse como la comilona).
Este trocito de texto ya tiene años, pero parece seguir reflejando algo muy gallego.

Autor: Ánxel Vence.
Título: "Viva a paparota ceibe"

Andan os sabios á procura* da identidade nacional mesmo aquí, en Galicia, país de xentes dubidosas que acostuman mirar tódolos días o seu DNI para se aseguraren de que son eles e non calquera outro que pasaba por alí.

Os cataláns, un supoñer, teñen claro que son o máis culto e europeo dos pobos da Península. Os vascos saben que son vascos e punto (sobre todo os de Bilbao): xente un pouco agreste* que economiza as palabras, quizais como tributo á súa vella lingua éuscara, pétrea* e telegráfica*.

Os galegos, madia leva*, vivimos nunha perpetua dúbida existencial que nos impide saber quén somos, de ónde vimos, cara ónde imos...

Ninguén debe estrañarse, pois, de que xa nas beiras* do século vinteún se siga discutindo aquí se os nosos devanceiros foron os celtas ou se a gaita de tres roncóns pertence ou non á nosa cultura enxebre.

Se nin sequera nos poñemos de acordo en cuestión de gaitas (hai unha guerra, como saberán, entre gaiteiros con conciencia e gaiteiros desalmados), xa me dirán vostedes que raio de sentimento nacional imos ter por estas terras.

Pois ben: nin gaitas, nin celtas, nin santo sepulcro. O que realmente define aos galegos —e nisto, si, imitámonos aos irlandeses— é o culto á paparota. Tanto é o noso amor aos animais (previamente pasados pola tarteira, claro está) que xa perdémo-la conta das festas dedicadas cada ano ó porco, á lamprea, ó choco, ás angulas e a canto bicho susceptible de ser cociñado caia, infeliz, nas nosas mans.

Seica se trata dunha herdanza psicolóxica, pero o certo é —calquera que fose o motivo— que os galegos temos feito da comida a nosa paixón nacional por excelencia. Trátase do gran sinal de identidade galego, o noso carné colectivo coma quen di, iso implica, sen dúbida, que o culto á comida configure aquí a política, a cultura e tantas e tantas outras ramas do intelecto aparentemente afastadas do acto fisiolóxico de papar...

*Á procura:  a la búsqueda.
*Agreste: rústica.
*Pétrea: dura como la piedra.
*Telegráfica: de frases cortas, como los telegramas.
*Madia leva: pues no faltaba más.
*Nas beiras: muy próximos.