Als ik de volgende morgen wakker wordt, wil ik het liefst meteen weer in slaap vallen en de komende 100 jaar nog niet wakker worden.

Ik sta op en pak mijn bed vast, omdat het even zwart voor mijn ogen word. Als het weg is loop ik naar de spiegel. Ik schrik van mezelf. Ik ben heel bleek en ik heb erge wallen onder mijn ogen. Dan komt alles van gisteravond weer naar boven. Ik zucht. Ik pak een setje kleren zonder te kijken wat het is en doe het aan. Het kan me niet veel schelen hoe ik eruit zie. Het is een zwarte broek met een blauw t-shirtje. Snel kam ik mijn haren en doe ze in een slordige knot. Ik probeer mijn wallen weg te werken, wat niet echt goed lukt. Ik zucht.

Snel eet ik mijn ontbijt op en maak ik mijn tas klaar.

Ik fiets naar de brug maar zie tot mijn verbazing dat er niemand is. Snel kijk ik op mijn telefoon. Oeps... Het is al half negen geweest. Snel fiets ik naar school maar ik ga echt niet meer naar het eerste uur toe. Ik zeg wel dat ik naar de ortho moest ofzo.

Ik wacht in de aula tot het tweede uur, biologie. Leuk vak, hoor het sarcasme. Als de bel is gegaan ga ik achterin het lokaal zitten en staat uit het raam, diep in gedachten verzonken. Ik heb zin om te gaan voetballen. Al mijn frustratie eruit te schoppen. Dat ga ik vanavond doen. Eigenlijk heb ik nog geen idee wanneer we gaan verhuizen. Dat moet ik ook nog vragen. Als ik dat überhaupt kan en wil.

Misschien wil ik het antwoord wel niet weten.

Ik word uit mijn gedachtes gehaald door iemand die op mijn schouder tikt. Ik kijk verward om. O ja, ik zit in het klaslokaal. Iedereen staart me aan. Een ongemakkelijk gevoel bekruipt me. Ik kijk naar wie er langs me zit en waarschijnlijk ook diegene die op mijn schouder tikte en zie dat het Jolie is.

'Wat is er?' fluister ik, zodat de rest het niet hoort.

'De lerares vroeg of je je boeken op tafel wilde pakken.' fluistert ze terug.

Ik knik snel en pak mijn boeken op tafel. Ik glimlach naar de docente die me een geërgerde blik geeft en dan verder gaat met haar les. De rest van de les krijg ik niet mee. Ik ben er niet bij met mijn gedachtes.

Ook de rest van de dag verliep langzaam, te langzaam. Nick heb ik niet gesproken. Ik heb er een raar gevoel over.

Ik fiets snel naar huis en pak een bal. Hard begin ik tegen de muur te trappen. Ik schiet tot ik niet meer kan. Tranen prikken achter mijn ogen. Ik wil al mijn emoties wegtrappen. Hopen dat ze allemaal vergaan in elke klap van de bal tegen de muur. Maar mijn gevoelens zijn overheersend en ik stop dan ook, omdat ik weet dat het geen zin heeft. Ik loop naar binnen en drink wat water. Er is nog niemand thuis. Ik maak mijn huiswerk, wat voor mijn gevoel veel te veel was.

En na 1,5 uur plof ik vermoeid op de bank langs Luke. Hij zit er ook niet al te best uit. Hij heeft ook wallen onder zijn ogen.

'Luke?' begin ik.

Hij kijkt mijn kant op en kijkt me afwachtend aan.

'Hebben ze het je ook al verteld?'

Hij knikt waardoor ik hem een medelijdende blik geef.

Hij trekt me in een knuffel. Hij is dan wel irritant soms, maar hij is en blijft mijn grote broer. Ik snik zachtjes.

'Kunnen we niet samen hier blijven?'

Hij glimlacht.

'Ik zou wel willen.'

'Wanneer gaan we?'

Hij zucht.

'Over twee weken'

Ik knik langzaam. Zo blijven we zitten, in stilte, maar het is geen ongemakkelijke stilte. We zijn allebei in gedachte verzonken. Na een tijdje gaat mijn telefoon. Een bericht van mijn moeder.

Hey Samar,
Je vader en ik gaan uit eten en blijven daarna in een hotel slapen. Jullie mogen zelf eten maken of bestellen. En houd het huis heel, wil je?
- Mama

'Luke we hebben het rijk voor ons alleen. We kunnen pizza bestellen.'

Luke knikt en bestelt de pizza. Zo zitten we een half uur later voor de televisie met allebei een doos pizza op onze schoot. Ik werk mijn heerlijke pizza naar binnen en kijk nog naar de televisie. Langzaam voel ik mijn ogen zwaarder worden en val ik in slaap.